Hallo, ik ben Stefanie
mama, vrouw, dochter, zus, vriendin, vroedvrouw...
En ik leef met een psychische kwetsbaarheid.
Hoe ver trauma's gedurende mijn leven, mijn leven bepalen, mijn persoonlijkheid veranderen. Hoe moeilijk het is om je weg terug te vinden, terug te herontdekken wie je in werkelijkheid bent...
Neem contact op
Schrijf me of volg me
Heeft u vragen over mijn schrijfsels of suggesties. Schrijf me en deel uw ideeën met mij.
stefanieadriaensen@hotmail.com
Welkom
Mijn kerstwens
Ik wil het er dit jaar op wagen,
de kerstman iets heel anders te vragen
Geen cadeautjes in mooie papiertjes verpakt,
met mijn naam erop geplakt
Mijn wens is dat jij mag stralen,
stralen van geluk
Als hij jou dat geven kan...
Kan mijn kerst en nieuwe jaar niet meer stuk!
Voor ieder van jullie de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Dat de sprankel in je ogen verder mag groeien in 2020!!
Warme knuffel,
Stefanie xxx
Elk eind is een begin
dat komt prima van pas
neem je voor wat je wil
maar laat achter wat was...
Eventjes ter verduidelijking...Ik ben niet gestopt met bloggen, maar ik heb nieuwe tips gekregen hoe het voor mij makkelijker en sneller zou werken.
Dit wordt de homepagina, onder de pagina blog vind je mijn eigen schrijfsels.Van boven in de balk zie je de verschillende pagina's. Onder sommige pagina's is er nog een extra pagina onder gedeeld. Bv. onder blog vind je nog een andere pagina "blog: de start is gemaakt". Dit is het begin van mijn schrijfsels. De rest is volgens mij wel duidelijk. Mocht je toch nog vragen of bedenkingen hebben, laat het me gerust horen.
Alvast bedankt voor jullie begrip en jullie aan te passen om toch een enkele klik meer te doen om de verhalen te kunnen blijven volgen ;-)
Liefs,
Stefanie
Stefanie
mama, vrouw, dochter, zus, vriendin, vroedvrouw, patiënt,...
Zoals je al kon lezen ben ik Stefanie. En ik ben terug op zoek naar mezelf sinds ik mezelf helemaal verloren ben.
Ik was sinds baby af een vrolijke, speelse meid. Met zoals bij de meeste, de nodige ups and downs...Ik dacht altijd dat ik mijn opgelopen trauma's goed verwerkt had, maar dat bleek toch wat anders te zijn. Na de geboorte van ons meneertje Gus, is het afzien en het lijden begonnen. Mijn zwangerschap en bevalling zijn niet van een leie dakje verlopen. Ikzelf en ons ventje hebben moeten vechten voor ons leven. Onze Gus is op 31 weken en 5 dagen geboren. Ik had een zwangerschapsvergiftiging, waardoor hij geboren moest worden om zijn, maar ook mijn leven te redden. Na een helse tijd van leven en overleven, kwam er eindelijk wat rust, nadat we lichamelijk wat waren bekomen en ons Gusje na 2 maanden op de couveuse, eindelijk mee naar huis mocht. Thuis zou het genieten kunnen beginnen, maar net toen liep het mis. Ik kreeg herbelevingen, nachtmerries van de bevalling. Stilletjes aan geraakte ik er onder door...Juni 2015 kon ik er niet meer onderuit. Ik was hooguit nog een hoopje ellende. Een opname was nodig. Ik kwam terecht op de moeder-baby-eenheid in Zoersel. En toen is de rollercoaster als psychiatrisch patiënt begonnen. Gedurende 2 jaar ben ik in opname geweest. Van de ene naar de andere afdeling gestuurd, er was verbetering, maar in zeer lichte mate. Het afgelopen jaar ben ik nog grotendeels in opname geweest, maar nu was het toch al afwisselend met enkele maanden thuis zijn.
Dit jaar (2018) januari is er me heel wat duidelijk geworden. Niet de bevalling is de grote boosdoener, maar iets ver uit het verleden speelt mij parten. De bevalling, de geboorte van Gus, mama worden heeft alles getriggerd. Mijn lichaam is de trauma's nooit vergeten en heeft de herinneringen er aan ver opgeborgen in mijn hoofd. Door aan mezelf te werken ben ik steeds dichter en dichter gekomen bij wat mijn leven zo moeilijk maakt. Ik besef dat ik in raadsels spreek,Maar momenteel is het nog te moeilijk om alles te delen en er woorden aan te geven. Ik hoop dat er ooit een tijd komt dat ik er aan terug kan denken en er over kan spreken zonder dat het mijn leven in de weg staat. Daar gaan we toch voor proberen te gaan.
Ik ga hier regelmatig schrijven, van me af schrijven en hopelijk op deze manier ook een steun te zijn voor anderen. Ik wil hiermee het taboe over psychische kwetsbaarheid verminderen, want weet en besef dat er veel meer mensen in onze maatschappij er mee te kampen krijgen.
Voor iedereen die het nodig heeft alvast een warme knuffel.
Liefs, Stefanie
Dit ben ik...
18.05.2017
Hey allemaal,
Ik ben stefanie, 27jaar oud, getrouwd en mama van een prachtig kereltje van 3 jaar.
Vandaag begin ik aan een nieuwe start. Letterlijk en figuurlijk. De start van mijn blog. Om mijn verhaal te kunnen neerschrijven, hopelijk ook een steun voor anderen te zijn en het topje van het taboe rond emotionele kwetsbaarheid een beetje te kunnen weg nemen.
Maar ook een start voor een nieuwe en hopelijk betere toekomst. Ik heb nogmaals de kans gekregen om het leven te leven.
Al een kleine drie jaar worstel ik met ptss, ppd en depressie, gepaard met de nodige angsten en sinds 2jaar ook suïcidale gedachten. Afgelopen maandag knapte er weer iets in mijn bovenkamer. Ik stond niet meer in verbinding met de realiteit. Ik zat helemaal in mijn eigen wereldje. Die maandag hebben ze mij gevonden en ben ik op intensieve beland. Woensdag werd ik voor het eerst terug wakker. Dus hierdoor ook opnieuw de kans om opnieuw een start te maken. Te leren leven met mijn kwetsbaarheden en te leren genieten van het leven en te leren houden van mezelf.
Wat kan en mag je hier van me verwachten. Mijn levensloop, de start van mijn heel hobbelige weg, mooie momenten, maar jammer genoeg ook negatieve, zwarte herinneringen.
Mooie teksten, quotes, foto's,....
Zijn er vragen stel ze gerust. Ik probeer zo spoedig mogelijk te antwoorden.
Ik hoop op deze manier een steun te zijn voor anderen, maar voor mezelf ook de positieve ervaring te mogen ervaren om het neer te mogen schrijven.
Veel leesplezier!
Dikke knuffel, stefanie