Blog 

Oordelen; een vuil beestje

22.04.2021

Jaren heb ik opgebokst tegen verschillende oordelen waar ik mee te maken kreeg. Oordelen die ontstaan door een taboe dat er nog steeds heerst over het hebben van een psychische kwetsbaarheid. Om die reden is ook deze blog ontstaan. Wanneer het eindelijk stukken beter met me ging leken de oordelen ook wat uit te doven; al waren er nog steeds de harde opmerkingen die ik geregeld te horen kreeg. Maar nu ik zwanger ben, lijkt het dat mensen terug in die oordelen schieten. Dit gaat dan niet over personen die mij het beste kennen, maar over kennissen, over personen die ik goed kende voor mijn psychiatrisch verhaal en die in de loop van die tijd mij bijna niet meer gezien hebben. Als ik al die oordelen moet geloven; dan lijkt het dat mensen met een psychische kwetsbaarheid geen kinderen mogen krijgen. Eender welke fysieke ziekte is geen probleem, maar mentaal...Nee, dat kan niet... Dat is toch wat deze personen lijken te vinden. 

Ik had me hier al een beetje op voorbereid, dat deze opmerkingen gingen komen. Maar toch blijft het hard. Wat me zeker ook pijn doet is dat vele van hen in de sociale sector werken. Dus hoe zij naar mij kijken, zo kijken zij ook naar andere patiënten/cliënten die een psychiatrisch verleden hebben, of nog steeds worstelen met een psychische kwetsbaarheid. Wat ik vooral wil zeggen tegen hen is dat iedereen te maken kan krijgen met een psychische aandoening, Op elk moment in hun leven. Ik heb in opname gezeten met zoveel verschillende mensen - Met een dokter, advocaat, poetsvrouw, schilder,... Dus bij iedereen kan het wel eens zwart worden voor de ogen, omdat bepaalde demonen het over lijken te nemen.

Wat ik nog jammer vind is dat zij van oordeel zijn dat ik geen recht heb op een tweede kindje. Mijn kwetsbaarheid is afkomstig door verschillende dingen die ik heb meegemaakt of die mij zijn aangedaan in de loop van mijn leven. Omdat ik opgezadeld zit met een trauma dat aangericht is door iemand anders, heb ik nu dus volgens hen geen recht op een tweede kindje, omdat dat trauma me in de psychiatrie heeft gebracht. Dus ik kan maar hopen dat deze personen zelf ook geen trauma hebben opgelopen in de loop van hun leven. Een trauma dat zo indringend is geweest dat je dat hebt opgeborgen ergens in een klein kamertje in je hoofd. Maar weet dat al die verdrongen dingen ooit wel eens naar boven zouden kunnen komen door een bepaalde trigger die je overvalt...Maar dat kan toch geen reden zijn om je kinderen te ontnemen???

Ikzelf ben vroedvrouw van opleiding. Wat ik zelf jammer vind, is dat toen ik studeerde er veel te weinig leerstof was over psychische aandoeningen. En ik vrees dat dit misschien wel in meer sociale opleidingen zo is of was. Wanneer je niet de juiste kennis hebt over psychische aandoeningen of over de psychiatrie, denk ik dat er al snel een fout beeld over wordt gevormd door hoe dit afgebeeld wordt in films en series. En dat houdt natuurlijk ook het taboe dat er rond hangt in stand. 

Ze zeggen altijd dat ik me niets moet aantrekken van wat andere zeggen of denken. Maar hoe graag ik dit ook naast me neer zou leggen, het komt toch binnen. Want ik heb voor deze kwetsbaarheid niet gekozen. Ik heb alleen gekozen om al die jaren te blijven vechten, telkens opnieuw terug op te staan. Voor mezelf, voor Gus, Michiel, mijn familie en vrienden, maar een ander doel is ook altijd geweest dat ik beter moest worden, zodat ik Gus een broer of zus kon geven. En nu 7 jaar later is de tijd eindelijk gekomen dat ik terug sterker in mijn schoenen sta en er een zusje onderweg is.

Ik ben me ervan bewust dat oordelen gewoon iets heel menselijks is. Dat we allemaal wel eens een oordeel vormen. Maar ik hoop toch dat ik hiermee sommige mensen aan het denken kan zetten en hen kan laten beseffen dat ze een fout beeld kunnen hebben en hun oordeel niet op hun plaats is. Want wij weten waar ik momenteel sta, de komst van maar weinig kindjes is zelden zo goed afgewogen, doordacht dan waarop wij onze keuze hebben gebaseerd. Over het moment dat we hier terug klaar voor leken en de definitieve stap die we hiervoor hebben gezet is er nog een ruime tijd overheen gegaan, dit samen met gesprekken met psychiater, psycholoog, gynaecoloog. Het verlangen naar een tweede kindje is al die 7 jaar bij ons beide aanwezig geweest. Met momenten leek het dat dit niet meer aan de orde was en we van dat idee afscheid moesten nemen. Maar door zo hard te vechten , zijn we gekomen waar we nu staan. En ons meisje is heel welkom en ze zal in een warm nestje mogen groot worden, waar emoties en psychische problemen bespreekbaar zullen zijn.

verschillende delen

31.03.2021

Wij als persoon bestaan uit verschillende delen. Die delen ontstaan door wat we hebben meegemaakt. Als we bepaalde delen opzij hebben moeten zetten door een traumatische gebeurtenis om te kunnen blijven functioneren, wil dit jammer genoeg niet zeggen dat dat deel er niet is. Dat deel zit verdrongen en kan dus op een bepaald moment bovenkomen. Op korte termijn kan dat verdringen je helpen om tijdelijk minder stress te hebben, maar op lange termijn kan het zelfs meer stress gaan geven. Doordat je lichaam wel nog steeds denkt dat er gevaar is, en je daardoor enorm alert en gespannen bent. Daarom is het belangrijk om te blijven communiceren met al je delen, zonder dat ze je overspoelen. Het kan een hele opgave zijn om al onze verschillende stukjes te integreren en met elkaar overeen te laten komen. 

Nu ons tweede wondertje onderweg is, is er natuurlijk ook de angst voor alles wat er bij de geboorte van Gus gebeurd is. Te vroeg bevallen, zwangerschapsvergiftiging, heel het mentale stuk,...Zet het me wel aan het denken. Tegen de zwangerschapsvergiftiging en het prematuur bevallen kan ik niet meer doen dan mijn medicatie nemen en voldoende te rusten,. Als ik ziek word door een vergiftiging zal het terug ondergaan zijn...Voor heel het mentale stuk ben ik me er van bewust dat ik tov 7 jaar geleden enorm gegroeid ben. Er is veel duidelijk geworden hoe het komt dat ik zo hard onderuit ging. Dingen zijn bovengekomen die ik toen nog niet wist, doordat ze verdrongen waren. Jammer genoeg zijn die dingen nog niet verwerkt, maar ergens heb ik er zeker al een kleine weg in gevonden om er mee om te gaan. Ook heb ik nu de juiste professionele mensen langs mijn zijde staan om me op te volgen, op te vangen en bij te sturen. Maar toch ben ik bang. Want die delen die toen naar boven zijn gekomen zijn natuurlijk wel mijn delen en die zitten in mij...

Ook is het voor mij moeilijk om de afgelopen jaren; vooral de jaren van Zoersel samen te brengen tot een geheel. Omdat ik in zo een diepe put zat in samenwerking met alle medicatie ben ik 3 jaar uit mijn leven zo goed als kwijt. Nu kan je denken dat dit niet zo slecht lijkt. 3 helse jaren zonder al te veel herinneringen, maar hierdoor lijk ik een deeltje van mezelf verloren. Jammer genoeg niet alleen van mezelf, maar ook van andere mensen om me heen. Vooral het missen van 3 jaar uit Gus zijn leven vind ik heel moeilijk. Er zijn van hem ook heel weinig foto's in die drie jaar., waardoor ik toch een groot stuk uit zijn leven gemist heb. Al weet ik wel (ook uit verhalen van andere) dat wanneer ik bij hem was, ook wel echt een mama voor hem was en al mijn energie alleen naar hem ging. En hoe onze band zo geweldig goed en liefdevol is na al die vreselijke jaren is daar voor mij toch ook een bewijs van. 

Natuurlijk zijn er wel enkele herinneringen en beelden uit die jaren. De beelden zijn van dingen die gebeurd zijn en hoe ik behandeld ben die een negatieve impact op me hebben. Maar ook deze dingen kan ik niet aan elkaar knopen. En ik weet niet goed dat ik nu mijn energie daar in moet gaan stoppen, omdat ik eigenlijk mijn energie wil houden voor Gus en ons babymeisje dat volop moet groeien. Maar anderzijds zit het wel als gepieker in mijn hoofd en lijkt het voor mij belangrijk om dat verhaal als een puzzel bij elkaar te krijgen, omdat het voor mij zo lijkt dat ik dan een beter beeld van mezelf krijg en misschien als bepaalde delen me terug overspoelen ik er toch beter op voorbereid ben en ze sneller terug kan intomen. 

Dromen

24.02.2021

Dromen, dat doen we toch allemaal. Het is zo belangrijk om te kunnen dromen over dingen die je nog zo graag zou willen. Ook ik had al die afgelopen jaren zo een immense droom en verlangen. Ik gebruikte het meermaals als een extra doel om naartoe te kunnen werken. Jammer genoeg kreeg ik ook heel vaak het deksel op mijn neus en leek het dat die droom bij dromen zou blijven.  

Nadat ik een beetje mijn eigen weg heb gevonden om, om te gaan met mijn trauma's, een weg heb gevonden in het omgaan met mijn kwetsbaarheid(ook al is dit zeker nog met de nodige ups and downs), heeft het verlangen dan toch gewonnen van de angst die er zit. En vandaag mag ik jullie dan ook het grote nieuws vertellen dat ik zwanger ben van ons tweede wondertje voor begin september. Dus soms komen dromen uit...

Het zal een hobbelig en spannend parcour worden de volgende maanden. Het is een risico-zwangerschap waarvoor ik strikt opgevolgd wordt. Ook mentaal is en blijft het spannend. Want niet te vergeten na de geboorte van Gus ben ik helemaal onderuit gegaan. En het is spannend of mijn bekken het gaat kunnen houden en de pijn onder controle zal gehouden kunnen worden. 

Maar we hebben geen glazen bol, en misschien gelukkig maar. We moeten voorbereid zijn op wat kan komen, maar we moeten ons ook vast kunnen houden aan dat het deze keer een andere zwangerschap is en het dus wel goed kan verlopen. Het is afwachten...En we proberen zoveel mogelijk te leven in dit moment, hoe het nu met mij gaat. Dat zal alleszins ook de kunst zijn voor de volgende maanden, zodat de angst niet te hard met me op de loop gaat. 

We kijken er enorm naar uit  En voor ons kan het nu niet snel genoeg september zijn.

Na lange tijd stilte....

12.02.2021

Wauw!! Ondertussen zijn we al half Februari....Ik heb jullie zelfs nog geen beste wensen gewenst. Dus bij deze wens ik jullie een jaar vol kleine gelukjes en een jaar vol dromen. Ook hoop ik nog steeds dat het ook het jaar mag worden van terug een "normaler" leven.

Een jaar geleden was ik nu in opname. Mijn laatste week daar zou nu ingaan. Vier weken ben ik er toen even tussenuit geweest. Wanneer ik dat jaar bereikt heb, ben ik toch altijd wel even trots. Omdat dit toch ooit ondenkbaar heeft geleken. Er is een tijd geweest dat 4 maanden thuis echt het maximum leek te zijn. En nu gaan we dat jaar gewoon terug voorbij. En daar ben ik trots op. Voor velen zal dit misschien niet zo lijken. Want als je jaarlijks nog een opname nodig hebt, lijkt het misschien toch allemaal niet zo stabiel. Maar als ik kijk van waar ik kom, zijn dit toch echt wel enorme stappen. De crisisopnames zijn ook niet meer in die mate de crisissen zoals ze ooit geweest zijn. Maar omdat ik weet hoe diep ik kan vallen, probeer ik daar net extra goed voor mezelf te zorgen. Als een opname niet nodig is, super, maar het zou ook niet de grootste ramp mogen zijn als ik wel even nood heb aan die time out.  Dat is zelfzorg, even echt voor mezelf zorgen om erger te voorkomen. Enkele weken bekomen, om er dan weer tegen te kunnen. Maar nu ik in al die jaren mezelf ook beter heb leren kennen, probeer ik natuurlijk al op voorhand in te zetten op die zelfzorg om op die manier die opname ook te voorkomen. Maar soms lijken de demonen me gewoon een beetje voor te zijn en pakken ze me op snelheid, waardoor die diepe put toch plots sneller daar is dan verwacht. En dan lijkt voor mij de snelste oplossing die opname. 

Maar nu loopt het wel. Ondanks Corona en het gemis van het sociale, helpt dit tragere leven mij wel. Dit is meer mijn ritme. Jammer genoeg...Het geen nee moeten zeggen op activiteiten, want daar ben ik nog steeds niet goed in, omdat ik gewoon al die leuke dingen ook niet graag mis, maar voor mijn systeem en lichaam is het dan jammer genoeg vaak te veel. En dan geef ik mezelf niet genoeg tijd om te bekomen en te ontprikkelen, waardoor mijn systeem uit zichzelf zal crashen. Dus dat zal voor mij enorm belangrijk zijn om mee te nemen naar het leven zonder Corona. En hopelijk loop ik dan niet terug in de val.

Ook is dit misschien wel de reden dat ik al lang geen post meer geschreven heb. Het leven is wat 'saai' en daardoor is er ook maar weinig te vertellen en inspiratie om teksten te schrijven. Daarbij een computer die aan vervanging toe is en niet goed meer werkt en voor veel frustratie zorgt, dat heeft mijn uitstelgedrag tot stand gebracht denk ik :)

December,een maand om terug te blikken

13.12.2020

Het is december. December laat me altijd even extra stil staan bij het afgelopen jaar. Wat waren de mooie en minder mooie momenten? Wat we allemaal kunnen beamen is dat het een enorm bizar jaar was. 

In januari ging ik terug in een korte crisisopname. Het idee was een opname van 2 weken, maar die 2 weken werden al gauw 4 weken. Het was even nodig. Wat bekomen en wat rust brengen in mijn hoofd en lichaam, zodat ik er nadien weer tegen kon..Nadat ik 2 weken thuis was begon de eerste lockdown owv COVID.  Deze werd aangekondigd op vrijdag den 13e, de dag dat ik 30 jaar werd. Ik vond het lastig. Ik miste het sociale waar ik altijd zoveel kracht uithaal. Therapieën die wegvielen maakte het er voor mij niet makkelijker op. Maar gelukkig bleven ook verschillende therapeuten beschikbaar.

Doordat shiatsu-therpie wegviel begon de spanning en pijn in mijn lijf na enkele weken op te stapelen. Tot ik de pijn niet meer kon uithouden, ik niets meer kon eten, omdat ik alles terug uitbraakte. Daar begon dan een zoektocht bij verschillende specialisten. Uiteindelijk bracht na maanden de pijnkliniek soelaas met een infiltratie. De pijn werd beter en het braken stopte. 

De laatste tijd is de pijn zeker te dragen, ik kan terug eten en de lockdown went voor mij ergens wel. Natuurlijk mis ik het sociale en het normale. Maar wat ik merk is het verschil in tempo. Voor dit alles begon, ging de wereld te snel voor mij. Ik kon niet volgen. Wij hadden het ook altijd enorm druk met feestjes, familiebijeenkomsten, mijn man en ik zijn beide heel sociaal en willen ook overal bij zijn; waardoor we ons soms in verschillende bochten moesten wringen. Hoe het nu is, is natuurlijk te rustig en saai. Maar ik hoop hieruit wel te leren voor mezelf dat het ook niet terug moet naar het tempo waar ik hiervoor in probeerde mee te draaien, want dat was te snel voor mij waardoor ik veel te veel over mijn grenzen ging. Door te veel over mijn grenzen te gaan, geraak ik heel fel overprikkelt en krijg ik niet alles meer geordend. Ook is er dan geen ruimte voor de zwaarte die er zit. En die zwaarte eist zijn ruimte ook op. Als ik die niet geef zal hij deze zelf wel pakken door te ontploffen -waarop ik in een crisis ga. 

Wanneer we ooit terug kunnen gaan naar het normale, zal het een mooie oefening zijn om hier een mooi evenwicht in te vinden. Maar wat zal ik blij zijn om terug samen te kunnen komen met familie en vrienden. wat zal ik blij zijn om nog eens te kunnen gaan dansen, wat kijk ik uit naar die vele knuffels die ik nog te goed heb. En wat kijk ik uit om ook te zoeken naar tijd voor mezelf buiten de drukte. Even alleen zijn en te kunnen zeggen tegen de zwaarte dat dat een moment voor hem is om er te kunnen zijn. Om daarna ook weer gewoon te kunnen deelnemen aan het "normale". Hopelijk lukt het me dan ook om de crisis voor te blijven. Maar door de jaren heb ik mezelf voelen groeien. En het gaat op en af. En natuurlijk zijn er nog altijd zware en moeilijke periodes; naar mijn zin nog te veel. Maar ik voel me toch ook sterker staan  en misschien heeft dit bizarre jaar daar toch mee voor gezorgd. Of beter gezegd misschien heeft dit jaar er voor gezorgd om me te laten inzien dat die drukte niet altijd goed voor me is. En het toch wel wat minder mag. Het heeft wat valkuilen van me blootgelegd, valkuilen die ik op zich al wel kende, maar die ik niet altijd au serieux genomen heb. 

Zwart-wit

22.11.2020

Ik ben het boek van Brenda Froyen aan het lezen -Ben ik dan nu weer normaal. Het zet me aan het denken, het katapulteert me ook terug naar mijn ervaring binnen de psychiatrie. Al zie ik het niet allemaal zo zwart. Voor mij is het niet allemaal zwart of wit, maar er zijn ook grijze zones. Mijn ervaring is heel afhankelijk van de afdeling waarop ik verbleef. Ik heb op afdelingen gezeten waar ik me enorm gesteund en gedragen heb gevoeld. Evengoed waren er afdelingen of momenten op afdelingen waar ik echt niet over te spreken ben. En dan werken er ook nog verschillende mensen op die afdelingen en daar zitten ertussen waarmee het klikt, maar er zitten er ook altijd tussen die in je ogen op dat moment niets goed kunnen doen. 

Er zijn afdelingen waar ik toch warmte kon voelen en er zijn afdelingen waar ik me als patiënt minder voelde dan de begeleiding. Dat laatste gevoel kwam door de manier dat er met de patiënten werd omgegaan. Ik heb momenten gehad dat ik tranen in mijn ogen kreeg van het lachen, maar evengoed waren er momenten dat ik brulde en vocht voor mijn vrijheid. Er zijn "goede" dingen gebeurd, maar evengoed zijn er dingen gebeurd die me een extra trauma hebben bezorgd. Eentje hiervan is het opsluiten in de isoleerkamer. Ik begrijp niet dat deze nog steeds zoveel gebruikt moet worden. Als buitenstaander sta je er waarschijnlijk niet bij stil. Het lijkt gewoon te horen bij de psychiatrie. Je wordt daar niet zo maar in gestoken hoor ik sommige al denken. Of het is voor hun eigen veiligheid die wordt ook heel vaak gezegd. Awel ik kan uit ervaring spreken dat de isoleercel me op geen enkel punt geholpen heeft. Het is door mij alleen maar als iets traumatisch ervaren. Het brak mijn vertrouwen in mezelf en in de hulpverlening helemaal af. Brenda schreef het mooi in haar boek wat een van de reden is waarom ze gebruikt wordt. Omdat de hulpverlening bang is dat de patiënt iets zou overkomen. En dat klopt als je daar binnen zit of ligt; al dan niet vastgebonden dan kan je inderdaad niets doen. Maar wanneer ik daarna die deur terug buiten mocht stappen; soms na enkele uren, soms na dagen, was die put waarin ik zat alleen nog maar dieper geworden. Ik voelde nog meer onbegrip en me er alleen voor staan. Op dat moment was mijn leven nog meer in gevaar. Wat mij overigens wel heeft geholpen is een prikkelarme kamer, waar ook wel wat veiligheid was ingebouwd. Hier sliep ik op eigen vraag geregeld in, omdat dit me toch wel wat rust gaf. Maar in mijn beleving is die kamer helemaal niet te vergelijken met een isoleercel. 

Waar ik ook enorm aan merk dat voor iedereen een ervaring anders beleefd kan worden. Ik heb bijvoorbeeld bij een bepaalde afdeling wel een positief gevoel overgehouden, maar mijn omgeving vond die afdeling juist een van de verschrikkelijkste. Ze voelde zich niet betrokken en vonden dat er dingen naar mij toe gebeurde die niet door de beugel konden, maar dit heb ik zelf zo niet ervaren, toch niet op die afdeling. 

Wat zijn persoonlijke positieve dingen die ik over houd aan de psychiatrie. Ik sloot er heel waardevolle vriendschappen. Vriendschappen met verschillende mensen waar ik enorm veel waarde aanhecht. Ze hebben in een soortgelijk schuitje gezeten, waardoor ze niet veel woorden nodig hebben om me te begrijpen. Waar ik nog dankbaar voor ben is dat ik de voor mij beste therapeuten en psychiater daar heb gevonden. Therapeuten waar ik nu nog steeds naartoe ga. Warme mensen, waar ik een veiligheid bij heb gevonden. Waar ik steeds het gevoel heb er bij terecht te kunnen. De psychiatrie heeft me geholpen, om mezelf terug te vinden, en het lijkt dat ik daarvoor ook eerst helemaal de weg kwijt moest zijn. 

Dus het is niet allemaal zwart of wit, maar er is ook veel grijs. Ik ben er van overtuigd dat er nog veel groei nodig is binnen de psychiatrie. Dat er nog hard moet gewerkt worden aan stigma. Al zijn we daar binnen de maatschappij toch al een weg in begonnen lijkt het. 

Een nieuwe zoektocht

30.10.2020

Het is hier maar stilletjes. Ik ben er me bewust van, maar buiten corona gebeurt er momenteel weinig. En ik wil het niet heel de tijd over corona hebben, want daar gaat het al hele dagen over. 

Momenteel ben ik op zoek naar een nieuwe lichaamstherapie. Mijn shiatsutherapeut heeft de behandelingen onverwachts stop gezet. Maar door het te veel aan opgeslagen spanning in mijn lichaam; met alle gevolgen vandien., ben ik me er heel bewust van dat mijn lichaam op tijd de nodige zorg nodig heeft. Nu op aanraden van andere therapeuten probeer ik toch eens ruimer te kijken dan shiatsu alleen. Wat is nog lichaamsgerichte therapie waar ik baat bij zou kunnen hebben? Dus daarvoor ben ik nu opzoekwerk aan het doen. Het is een begin, want ik bots op een bergen weerstand om ergens weer opnieuw een afspraak te maken. Opnieuw iemand vertrouwen, opnieuw een stuk van mijn verhaal vertellen, ...En dan moet er die "klik" nog zijn die ik voor therapie of behandelingen echt wel nodig heb, als die er niet is, moet die zoektocht ook weer verder gezet worden. Daar heb ik geen zin in. Ik dacht na zo al eens een zoektocht te hebben gevoerd eindelijk het juiste netwerk van therapeuten uitgebouwd te hebben. Hierin had ik momenteel nog geen rekening gehouden dat er wel eens eentje kon wegvallen. 

Voor de rest gaat het momenteel wel met me. Op en af; maar dat is zoals bij de meeste denk ik. Het is een bizarre tijd voor ieder van ons. Een bizarre tijd waarin ik me toch probeer vast te klampen aan de kleine, mooie momenten. Eigenlijk zijn dit ook wat de momenten die ik de afgelopen jaren door in opname te zitten enorm heb gemist - tijd met mijn gezin. We proberen het thuis gewoon extra gezellig te maken. Het moeilijke is dat je niet weet wat er gaat komen, dat je niet weet hoe lang het allemaal nog gaat duren,...Maar er is geen andere weg dan vooruit, er is geen andere weg dan deze die we nu aan het bewandelen zijn. Dus laat ons er gewoon voor gaan!

Corona en angst

12.10.2020

Wat doen deze coronacijfers met je? Mij maakt het toch terug opnieuw angstig. Ik ben nog steeds niet bang voor mezelf voor het virus, maar wel dat ik zonder te weten het virus ook kan doorgeven aan kwetsbare dierbaren. Maar ik ben wel bang wat op deze manier nog x aantal tijd leven met mij en met vele andere gaat doen. Het vallen van de bladeren is begonnen. Dit is voor vele een moeilijke periode. De donkere, natte dagen lijken bij vele te werken op de stemming. Ik voel dat toch ook elk jaar dat dit me ook minder weerbaar maakt tegen mijn hersenspinsels. 

De corona-maatregelen en dan het najaar dat er aan komt, dat maakt me bang. Ik trek me altijd op aan sociale contacten. Die er nu maar heel miniem zijn. Maar als dat wegvalt, dan ben ik bang om terug verloren te lopen. En ik ben niet bang alleen voor mezelf. In mijn omgeving heb ik al van meerdere gehoord dat ze het moeilijk hebben. 

Ik vind het een zoektocht naar het vinden van een evenwicht. Ik ben van principe dat je maar één keer leeft en het er dus van moet pakken. En dat is ook wat ik doe. Ik probeer van alle kleine dingen te genieten en veel leuke dingen te doen met allemaal mensen die ik graag zie. Maar toen kwam Corona en is dat toch zo goed als allemaal wat weggevallen. Het is mijn krachtvoer dat weggevallen is. Dus nu moet ik op zoek naar ander krachtvoer. Misschien moet ik opzoek naar krachtvoer dat in mezelf verscholen zit. Dat heb ik altijd bij en kunnen ze niet zo maar afnemen...Maar hoe en wat dit juist is, moet ik nog onderzoeken. 

Maar als we terug moeten naar een leven zoals in maart in deze donkere dagen, dan weet ik niet hoe dit gaat aflopen. Ik ben echt bang dat de wachtlijsten voor psychische hulp gaan ontploffen. Ik ben bang dat het sterftecijfer door zelfdoding hoger zal liggen dan andere jaren...Ik ben bang in wat voor een wereld we verder zullen moeten...Bang voor wat het allemaal nog gaat worden. 

Ik denk dat er maatregelen nodig zijn ivm Corona, en dat we ons er zo goed mogelijk aan moeten houden, om die cijfers terug zo snel mogelijk naar beneden te krijgen. Maar probeer ook zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen en mooie momenten te maken. Als je het bos door de bomen niet meer ziet, probeer het aan te geven aan je omgeving of professionele hulp in te roepen. Hulp vragen en aanvaarden is heel moeilijk. Maar hoe sneller je er bij bent, hoe sneller de kans dat het ook terug onder controle is. Je hoeft je niet eerst helemaal te laten overspoelen., voor je hulp vraagt. 

Veel courage, houdt het veilig en samen geraken we hier wel weer doorheen. 

Zoektocht

02.10.2020

Een zoektocht is het nog steeds. Zowel voor mij als voor mijn therapeuten. Wat werkt er? Wat is er nodig om stapjes te blijven zetten in de juiste richting? Soms lijk ik te botsen op mijn eigen grenzen, alsook op de grenzen van mijn therapeuten. Dan is het nodig om alles terug op een rijtje te zetten. Wat heb ik nodig of wat heb ik juist niet nodig. Het is voor mij belangrijk dat de neuzen van de verschillende therapeuten in dezelfde richting blijven staan, want anders wordt het voor mij veel te verwarrend. En het gebeurt wel eens dat de meningen over een aanpak anders zijn. Dan is het aan mij om goed te voelen, waar ik me het beste bij voel, waar ik het idee van heb dat me het beste zou helpen. Maar dat is moeilijk voor mij. Dan moet ik vertrouwen op mezelf, vertrouwen op mijn eigen gevoel. Wanneer de meningen anders zijn, luister ik ook altijd wel naar de reden waarom zij er zo over denken. En ik begrijp in dit geval de beide standpunten. Maar het is nu éénmaal zo dat niet alles wat voor de ene werkt ook bij de andere gaat werken, ook al is het een gelijkaardig verhaal, de mens achter dat verhaal blijft wel verschillend en ook elk verhaal blijft zijn eigen verhaal ook al zijn er raakvlakken. Het is belangrijk dat de persoon die therapie volgt de verteller en de schrijver blijft van zijn verhaal. Niet je therapeut moet jouw verhaal schrijven, dat doe je zelf, maar met behulp van je therapeut . 

Dus ik botste nu op twee heel verschillende aanpakken. Twee manieren waarvan ik kan zien dat ze helpend kunnen zijn voor personen met een gelijklopend verhaal als mezelf. Maar voor mij persoonlijk voelde het ene absoluut niet veilig aan. Het ging te snel, ik kon niet volgen en zou mijn eigen grenzen niet respecteren moest ik daar in meegaan. En dan ligt de verantwoordelijkheid bij mij om dit aan te geven. En dat lijkt misschien heel gemakkelijk, maar ik vind dat verschrikkelijk moeilijk. Ik wil meer dan mijn best doen, ik wil hier door geraken, en soms heb ik het gevoel door ergens niet in mee te gaan dat ik niet alles lijk te willen proberen wat helpend zou kunnen zijn. Maar ik ben bang door in dingen zoals dit mee te gaan, terug kopje onder te gaan en opnieuw de grip te verliezen. Ze zeggen altijd dat je eerst moet leren stappen voor je begint te lopen. Dat idee probeer ik vast te houden. Niet te snel willen gaan, stapje per stapje en is er een stapje bij waarvoor je niet klaar bent, dan kan je er best in kleine stapjes naar toe proberen te werken. En dat vraagt tijd, bergen tijd!! En voor mensen met zo weinig geduld als mezelf is dat al een oefeningen op zich. 

Maar het is dus nog altijd een zoektocht. Een zoektocht met vallen en weer opstaan. Een zoektocht naar kijken wat is niet goed voor mij en dat proberen aan de kant te laten en wat is wel goed voor mij; om dat meer te gaan doen. En het gaat traag, te traag, maar er lijkt geen andere weg te zijn. Stapje per stapje...Soms twee vooruit en weer eentje achteruit...En je kan maar vertrekken van waar je nu staat en niet van waar je al wil staan. 

Suïcidepreventie

10.09.2020

Vandaag is het werelddag suïcidepreventie. Een dag waarop er toch weer wat meer  wordt gesproken over suïcide. En dat is nodig! Al is er voor mij al een duidelijk verschil met 5 jaar geleden. Er worden stappen gemaakt in de goede richting om het taboe en het stigma aan te pakken rond de gehele geestelijke gezondheid. Maar toch is en blijft het vaak moeilijk, om aan te geven dat het niet zo goed gaat, alsook hierop reageren is voor velen onder ons enorm moeilijk. Niet weten wat te zeggen, bang om iets fout te zeggen,...Actief luisteren zou al zoveel kunnen betekenen voor iemand die de moed vindt om aan te geven dat hij/zij zich niet goed voelt. 

Ook ik ging door een helse periode. Een periode van eigenlijk heel graag willen leven, maar nog meer hunkeren naar de rust waar ik zo een nood aan had. Ik wou leven, maar het lukte me niet om te leven - ik was aan het overleven; dag in en dag uit. Het putte mij uit! De strijd leek gewonnen, maar niet door mij. Mijn demonen gingen met me aan de haal. Het enige wat ik nodig had, was wat rust in lichaam en geest! Maar de enige manier die ik nog kon bedenken om die rust te kunnen krijgen, was uit het leven stappen. Al de andere dingen die ik al had geprobeerd om die rust te krijgen, leken me niet te helpen. Ik was zo moe door die helse, oneerlijke strijd die ik elke dag moest aangaan. Op een gegeven moment was het enige waar ik nog aan kon denken: Rust, wat bij mij gelijk stond aan de dood. Toen geraakte ik vast in dat kluwen. Het idee dat er rust voor me kon zijn slorpte me helemaal op. In mijn hoofd was dat ook het beste voor iedereen. In mijn hoofd was ik een last voor mijn omgeving, ik bracht ongeluk en sleurde er iedereen in mee....Ik plande, maakte alles in orde en uiteindelijk voerde ik mijn plannen ook uit. En wat ben ik nu dankbaar dat ik op dit moment hier achter mijn computer mijn verhaal zelf nog kan neertypen. 

Ik weet dat dit voor anderen moeilijk te begrijpen is. Het valt ergens ook niet te begrijpen en eigenlijk hoop ik dat je het ook nooit zal begrijpen, want dat wil zeggen dat je zelf dat gevoel ook ooit hebt gevoeld of voelt. 

Wanneer je met neerslachtige gevoelens zit, of deze emoties donkerder dan zwart zijn, probeer iemand in vertrouwen te nemen en dit uit te spreken. Het is enorm moeilijk en je hebt er heel veel moed voor nodig, maar je hoeft die strijd niet alleen aan te gaan. Er is hulp voor ons allen en ook die zoektocht naar de juiste hulp moet je niet alleen doen. Wat je kan delen met anderen wordt verlicht. Elke verlichting kan je weer de nodige kracht geven om de strijd te strijden. 

Wanneer je als omstaander ziet dat het met iemand in je omgeving niet zo goed gaat, probeer dit gesprek open te trekken. En ook daar is veel moed voor nodig en 9/10 bots je de eerste keren op een grote, stevige muur.  Maar zoals ik al zei, een actieve luisterhouding kan al zo veel betekenen. Laat de andere voelen dat je er wilt zijn voor hem/haar. Want dat is zo belangrijk op zulke momenten; nabijheid  -het gevoel dat er echt iemand voor je is en je er niet alleen voor staat!

Heb je hulp nodig ? 

www.zelfmoord1813.be of bel het gratis nummer 1813

Hoop doet leven

03.09.2020

Schijnt daar het licht op het einde van de tunnel voor al deze fysieke pijn? Laat ons hopen!! Ik ben op goede weg. Na een bezoekje aan de pijnkliniek en het krijgen van een infiltratie, voel ik eindelijk echt beterschap! Had dit niet al 4 maanden eerder kunnen gebeuren?  Het is een enorm groot verschil. Ik kan echt terug dingen doen. Er is nog pijn , maar helemaal niet meer zo extreem. Ik functioneer terug! Doordat er verlichting is gekomen op het grootste pijnpunt, is de algemene spanning in mijn lichaam ook gezakt. Door de pijn liep ik nog meer verkrampt rond dan ik al was. 

Een deel van de diagnose is Discopathie(= veroudering/artrose) van de tussenwervelschijven. Hierdoor zat er een zenuw gekneld waardoor de pijn doorstraalde naar mijn been. Deze avond moet ik nog een MRI krijgen om na te kijken of er ook een hernia zit. Er zit ook artrose op mijn bekken en ze verwachten het ook op andere gewrichten, wat de pijn zou kunnen  verklaren. Aan artrose is weinig te doen. Nu was het belangrijkste om de pijn aan te pakken, om daarna met de kine verder aan de slag te gaan, om de spieren rondom de zwakke plekken aan te sterken, zodat er minder belasting komt op de pijnpunten. Terug meer proberen te bewegen, maar iets waarbij ik zo min mogelijk schokken moet opvangen om verdere slijtage te bekomen. 

Nu de pijn beter is, is het misselijk zijn en het braken ook opmerkelijk verbeterd. Al eet ik nog steeds maar kleine porties, het doet gewoon deugt om terug te kunnen eten zonder me achteraf misselijk te voelen. 

Wanneer er eindelijk verder werd gekeken dan de psychische kwetsbaarheid dat in het meervoud in mijn dossiers staat, is de pijn ook eindelijk aangepakt. Geen morfinepleisters meer, geen dagen achter elkaar meer in mijn bed.,...Ik kan niet beschrijven hoe een helse maanden het hier zijn geweest. Hoeveel pijn ik heb gehad en hoe slecht ik me gevoeld heb. Dit had eigenlijk al veel eerder aangepakt kunnen worden, en dat te weten doet pijn...Door mijn psychische achtergrond werd ik niet serieus genomen. En dit is niet enkele mijn gevoel. Mijn mama heeft dit met haar eigen ogen kunnen zien. Zij ging mee naar de consultaties, omdat ik al snel het gevoel had dat ik moest strijden om au sérieux genomen te worden. Het maakte me zo onzeker!! Het leek vaak dat ik niet meer ben dan een psychiatrisch patiënt. En de stempel van psychiatrisch patiënt neemt naar mijn gevoel een groot deel van je  geloofwaardigheid weg. Het gevoel van strijden om wie je bent en wat je voelt, putte mij uit... Ik ben mijn ouders heel dankbaar dat ze steeds met mij naar Leuven reden. Dat ze een enorme steun voor mijn zijn geweest en nog steeds zijn, dat mijn mama zich tijdens de consultaties niet zo maar liet afschepen, maar jammer genoeg botste we keer op keer op dezelfde muur. Tot ik op de afdeling reumatologie terecht kwam en die professor alles door een andere bril heeft bekeken op een zeer respectvolle manier. Eindelijk!! Eindelijk was er terug hoop en hoop doet leven!

En dat ben ik terug aan het doen, aan het leven...Elk klein gelukje of elke kleine kans grijp ik met mijn beide handen. Want ik wil leven en ook genieten van dit leven!

Grow -Jeangu Macrooy

Vlieg, fladder en ga op zoek

18.08.2020

Een therapeut van me die in vakantie ging, gaf me de opdracht om terug aan het schilderen te gaan. Om terug meer te doen wat mij in mijn moeilijkste periode geholpen heeft. Schilderen, tekenen, schrijven,...Om terug een kanaal te hebben waar ik mijn emoties aan kan meegeven. Iets waar ik mijn gedachten kan omzetten in iets creatiefs. Tijdens mijn opname is dat echt iets wat me geholpen heeft. Wat ik moeilijk kreeg gezegd, kon ik na een tijdje wel op papier of op doek krijgen. In woorden of in beeld...

Dus dat was nu mijn opdracht; Tijdens haar vakantie een schilderij maken. En als ik met haar iets afspreek, dan kom ik dat ook na. Ik vind het altijd een gedoe om hier thuis aan het schilderen te gaan, maar eens ik bezig ben, kan ik ook moeilijk stoppen en dan blijf ik er dagen aan werken tot het af is. Want dan kan ik het niet onafgewerkt laten liggen. Op voorhand weet ik niet wat er tevoorschijn zal komen. De tijd, het gevoel brengt uiteindelijk het beeld naar boven waar ik mee zit, of waar ik op hoop. Want hoop doet dromen en dromen geeft je de kracht om ze ooit te kunnen verwezelijken. 

Je zo vrij voelen als een vogel, dat zou een zaligheid zijn. Je niet opgesloten voelen in je hoofd of in je lijf.. Kunnen gaan en staan waar je maar wilt. Spreid je vleugels, blijf vliegen, blijf fladderen en ga op zoek naar al je dromen. Achter de donkere wolken, schijnt het licht, op een bepaald moment zal je de zon terug zien schijnen. Daar wil je naartoe, daar moet je naartoe...Ook al ben je moe, blijf doorgaan, maar las op tijd even een pauze in, om daarna weer je vleugels te spreiden en verder op zoek te gaan. Het blijft niet donker...Er gaat een moment komen dat je al het moois weer kan bewonderen en van de kleine dingen weer kan genieten. Daarvoor doen we het! Om weer te kunnen genieten van alle sprankeltjes hoop en geluk!

Alles in je leven is in je lichaam gezaaid. Je kan nog niet zien wat dat allemaal met je doet. Pas als je volwassen bent komt de oogst op en dan is het te laat. 

-Het einde van de eenzaamheid, Benedict Wells

Mijn gezin

18.08.2020

We lieten een fotoshoot doen met ons gezinnetje. Alleen stak Corona er toch wat een stokje voor. We waren niet volledig. Sarah (ons vakantiekindje) is weer niet naar België kunnen komen door dat vervelende, hardnekkige virus. Maar toch zijn we super blij dat we de shoot hebben laten doorgaan. Ik word stil van het bekijken van alle foto's. Ik word er emotioneel van...De beelden geven me kracht, laten me de liefde tussen ons nog extra voelen. Heb ik een slechte dag of een slecht moment, dan pak ik deze foto's erbij...Als ik me niet goed voel, dan voel ik, of zie ik de mooie dingen niet meer of minder. Deze foto's zijn het bewijs van zo veel liefde...Van zo een sterke band. We hebben heel zware waters doorzwommen, of beter gezegd doorsparteld. Het was er niet zwart, maar echt zwarter dan zwart...Maar we zijn allemaal blijven vechten. Telkens vonden we elkaar terug...En ik ben zo dankbaar dat ik zo een sterke band met Gus heb. Dit had door mijn afwezigheid helemaal anders kunnen gelopen zijn. Maar wat wij hebben is enorm sterk.! En ik ben er van overtuigd dat het geven van borstvoeding hier een positief effect op heeft gehad.  Daarom ben ik ook dankbaar dat ik hem een jaar het vloeibare goud kon geven, want ik besef maar al te goed dat het geven van borstvoeding ook niet altijd vanzelfsprekend is. Ons borstvoedingsavontuur heeft een band geschept die onverwoestbaar lijkt te zijn...Wat zie ik dat kleine ventje graag. Ik ben er lang niet geweest, al heb ik altijd geprobeerd om de momenten met hem er echt te zijn, om die momenten er te zijn als mama met alle warmte en energie die ik toen had. Het was moeilijk en eigenlijk kan ik me er zelfs niet veel van herinneren....Het is een waas...Maar nu ben ik terug helemaal in zijn leven. Ik ben niet helemaal de mama die ik altijd had gedroomd. Maar ik doe mijn best om voor Gus de beste mama te zijn. En ik denk dat we dat als moeder gewoon allemaal doen. Ons best...We willen leunen tegen de perfectie. Maar alles helemaal perfect doen, dat kan nu eenmaal niet. Iedereen maakt fouten . Soms verlies je jezelf of je geduld...Maar hey dat is oké!!! We doen altijd hetgeen dat we denken dat het beste is voor ons kind. En opvoeden is nu éénmaal niet zo gemakkelijk dan we altijd dachten voor we kinderen hadden...Het is een moeilijke taak, maar je kan niet meer doen dan doen wat je denkt dat het beste is, je kant niet meer doen dan je best. En goed is echt wel goed genoeg!

Het leven is geen nulsomspel. Het is ons niets verschuldigd en alles gaat zoals het gaat. Soms terecht, zodat alles zin lijkt te hebben , en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Ik trok het masker van het gezicht van het lot af en vond daarachter alleen het toeval. 

-Het einde van de eenzaamheid, Benedict Wells

Niemand weet hoe het is om jouw leven te leven

04.08.2020

Er even tussenuit geweest. Niet ver, veilig met onze eigen caravan. We bleven in de Kempen...Als het voor me dan niet zou gaan, dan waren we ook zo weer thuis. Het was rustig, de buitenlucht deed me goed. We hebben geen bijzonderheden gedaan. Gewoon er even tussenuit was voor ons meer dan genoeg. Even de rust opzoeken, even weg uit het dagdagelijkse, even weg....In de hoop dat alles even naar de achtergrond mocht gaan. En dat heeft ons goed gedaan. Niet dat alle fysieke pijn in eens weg was, niet dat het dan mentaal meteen op rolletjes loopt, maar rust en wat ontspanning en dat niets moet kan toch wonderen doen. En het ging beter dan ik had verwacht. 

De laatste dagen voelde ik de vermoeidheid, ook al sliep ik daar meerdere uren per dag dan thuis, ook al deed ik bijna geen inspanning, ik voelde dat ik aan mijn grens zat - als ik er al niet over zat. Twee dagen thuis en ik bleef weer overgeven. Ik was doodmoe, weer een dag mijn bed niet uitgeraken, mijn hoofd bijna niet durven opheffen want dan moest ik braken.  Ik moest toegeven aan de rust, mijn lichaam trok weer een grens die ik zelf niet gemaakt had. Ik kreeg weer dat signaal dat het te veel was geweest en ik nu even moest bekomen.

 En nu enkele dagen later, gaat het terug wat beter. Ik ben terug beetjes aan het eten, ik probeer terug het dagdagelijkse te doen. Op en af, dat is het en ik hoef niet te verwachten dat ik meer dan een week braakvrij ben, want dat is in al die tijd nog niet geweest...

En hoe gaat het dan mentaal? Ook dat blijft op en af gaan. Ook daar blijft mijn grootste trauma me parten spelen en daarbovenop het fysieke deel is soms echt te zwaar om te dragen. Het is niet gemakkelijk. Vaak heb ik het gevoel dat ik me moet verantwoorden tov anderen waarom ik niet "normaal" functioneer. Maar vandaag zei een therapeut me dat ik me niet moet verantwoorden, dat ik anderen geen woordje uitleg verschuldigd ben waarom iets me niet lukt. ..Iedereen denkt wat hij wilt denken en dat kunnen we niet veranderen. Anderen kunnen niet oordelen over jouw leven als ze eerst geen weg in jouw schoenen hebben afgelegd. Want niemand weet hoe het is om jouw leven te leven...Eigenlijk zijn dit allemaal woorden die ik heel goed weet, maar die toch geregeld eens terug bevestigd moeten worden. Want ja, ik heb altijd het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen; waarom ik bijvoorbeeld nog steeds niet aan het werk ben...Maar geloof me, van zodra ik die dingen terug kan, zal ik dit ook zo snel mogelijk proberen op te pikken, want ik zou niet liever willen dan me terug nuttig maken, ik zou niet liever willen om een zo "normaal" mogelijk leven te hebben, maar dat gaat nu jammer genoeg nog niet...

Altijd, ooit komt het wel weer goed...

16.07.2020

Wanneer de dagen moeilijk lopen, is het gewoon soms enorm moeilijk om recht te blijven staan. Ik probeer de kracht te halen uit alle kleine dingen...Maar soms lukt dat ook gewoon even niet. Soms is het allemaal te veel om de kracht te blijven zoeken en me vast te klampen aan alle dingen die wel goed gaan. Soms of momenteel veel vaker dan ik lief heb haalt de pijn mijn grenzen in. Wanneer het eten maar niet echt wil lukken, mijn lijf blijft aangeven dat er iets niet oké is door telkens opnieuw te braken, wanneer de weegschaal al weken aan een stuk blijft dalen, wanneer de pijn heel mijn gezicht en lijf in kramp zet, dan is het gewoon enorm moeilijk om de positieve dingen te blijven zien, dan is het gewoon soms moeilijk om de hoop vast te houden en te blijven geloven dat alles wel weer goed komt. Maar alles zal wel weer goed komen, altijd, ooit...

Genieten als het kan...

09.07.2020

Een beter dagje, daar moeten we gebruik van maken. Samen met mijn 2 mannen hebben we een bezoekje gebracht aan Hidrodoe. Er even tussenuit. Hidrodoe is een klein museum over water, waar vanalles te doen is voor kinderen. Zo een uitstap loopt niet meer zoals gewoonlijk. Wanneer ik een beetje verder moet wandelen, moet ik gebruik maken van een rolstoel. Dit is niet alleen voor mij een grote drempel die ik over moet, maar het is ook een enorme aanpassing voor mijn man (die me moet verder duwen) en voor ons zoontje Gus. Ik kan wel stappen al gaat het moeizaam, maar als ik wat verder moet stappen wordt de pijn al snel onuitstaanbaar. De eerste keer dat we de rolstoel meenamen was enorm moeilijk voor me. Maar toen heb ik wel de klik kunnen maken en beseft dat het of wel de rolstoel zal zijn, of wel thuis blijven. En dan was voor ons de keuze snel gemaakt. We zijn 3 uurtjes in Hidrodoe geweest. Ik heb genoten van het even weg kunnen zijn. Ik heb genoten van het stralende, verwonderde snoetje van Gus. Ik heb genoten van het samenzijn...Maar vandaag, een dag later betaal ik voor die 3 uurtjes de prijs dubbel en dik. Vandaag is het weer zo een dag van een gevoel van zwaar over mijn grenzen te gaan. Het lijkt wel of ik op stap ben geweest tot in de vroege uurtjes. De vermoeidheid weegt nu enorm door. Ook de pijn is vandaag terug meer aanwezig. Dus vandaag is het weer zo een dag van rusten en nog eens rusten. Het bijzondere is dat ik er vandaag ook echt aan heb kunnen toegeven dat ik over mijn grens ging en dat ik nu moet bekomen. 

Het was fijn om eindelijk nog eens iets fijn te doen. We willen Gus ook een fijne vakantie geven, leuke activiteiten doen. Maar het zal wat zoeken zijn wat er kan. Het door Corona moeten reserveren maakt het nu voor ons wat lastig, want wij leven momenteel van dag tot dag. We moeten dagelijks wat kijken wat er kan. Thuis kan je ook leuke dingen doen, maar als het vakantie is wil je toch ook graag eens iets extra doen en zeker omdat we nu niet op vakantie zullen gaan. 

Naast het genieten voelde ik ook verdriet. Verdriet voor hoe het al die jaren al loopt. Verdriet om niet echt te kunnen leven. Verdriet omdat het altijd iets lijkt te zijn. Wanneer het ene wat beter gaat, staan ze precies al klaar met de hamer om me terug een tik uit te delen. Je krijgt wat je verdient zeggen ze... Ik weet dat ik niet perfect ben, maar aan wat ik dit zou verdienen ik weet het toch niet hoor. Ik probeer me steeds opnieuw vast te klampen aan die fijne momenten. Maar soms is het gewoon zo moeilijk. Ik denk al zo lang als ik deze strijd gewonnen heb, dan zal het beter gaan. Achter deze donkere wolken gaat zeker de zon schijnen....Maar in de volle zon heb ik al lang niet meer kunnen zitten en net die zon heb je nodig om echt volledig terug op krachten te komen. 

We blijven vechten, we blijven zoeken, we blijven na elke klap terug recht staan,...Natuurlijk zitten er dagen tussen dat dit even wat moeilijker gaat. Dat we de hoop en de moed niet vinden, maar die dagen moeten er ook mogen zijn. Het heeft geen zin om me tegen die dagen te verzetten. Je voelt wat je voelt en soms kan je er niets tegen beginnen. Dan moet je erdoor hoe diep het dal of hoe hoog de golven ook zijn. zijn de dalen fysiek of mentaal, Dit is nu de weg die ik zal moeten bewandelen. Ik zal er door moeten en zoals al die andere zware, hobbelige wegen zal ik ook nu blijven doorzetten en niet opgeven, hoe zwaar het dikwijls ook is. 

Interessant artikel

Dit vond ik zelf een heel mooi artikel van Bessel van der Kolk. Het gaat over trauma en over zijn kijk op trauma en de behandeling ervan. 

Bessel van der Kolk heeft ook het boek 'Traumasporen' uitgebracht. Dit boek heeft me meer duidelijkheid gegeven over het hoe en wat van trauma. Het is misschien niet het gemakkelijkste boek om  te lezen en te begrijpen, maar voor mezelf viel dit eigenlijk heel goed mee.

https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/je-moet-je-fysiek-veilig-voelen-om-te-kunnen-helen/

Als de link niet werkt kan je hem ook kopiëren en plakken.

Hier ben ik terug

08.07.2020

Sorry dat ik zo lang niets meer van me laten horen heb. Maar nu is het niet meer alleen gevangen in mijn hoofd. Momenteel zit ik ook nog eens gevangen in mijn lichaam. Zoals ik in de vorige post liet weten, is er een volgende zoektocht gestart. Er zijn in al die tijd enkele dagen geweest dat ik terug een kleine portie kon eten, enkele dagen dat de pijn terug wat draaglijker is, maar evengoed zijn er periodes dat ik terug hele dagen aan het braken ben en dat de pijn echt ondraaglijk is. Het is zelfs al zo erg geweest dat ik een tijdelijke 'verlamming' had aan mijn rechterarm. Daardoor kon ik hier ook niets komen neerschrijven, want het typen met alleen mijn linkerhand was veel te moeilijk. Ik kom net weer uit een week heel ziek zijn, braken, misselijk, pijn, mijn bed en zetel niet uitgeraken, hoe graag ik dat ook zou willen. Sinds gisteren loopt het terug beter. Op een heel traag tempo probeer ik nu terug wat mee te functioneren. 

De zoektocht naar de oorzaak van mijn klachten is vermoeiend. De stempel van psychiatrisch patiënt werkt me enorm hard tegen. Het lijkt wanneer ze dat lezen in het dossier, er gewoon niet verder gezocht wordt. Ik krijg dan wel 100x de vraag of ik wel goed mentaal begeleid wordt....Jammer genoeg is dat ook wat mijn therapeuten bevestigen. Ik ben niet de enige met de stempel van psychische kwetsbaarheid op mijn hoofd die zo behandelt wordt. Dit is wat m'n heel vaak ziet . En juist dat doet me enorm veel pijn. Er waren nog geen deftige onderzoeken gebeurd, ze werden ook niet meteen ingepland, want het zal wel mentaal zijn of fibromyalgie en CVS. Maar hoe kan je dat zeggen, zonder enige onderzoek gedaan te hebben? Ik ben ondertussen op die tijd een klein 14kg afgevallen. De mensen die me kennen weten hoe graag ik lekker eet en hoe ik kan genieten van een lekker glas wijn of een lekker biertje. Maar op momenten dat ik me beter voel en ik wat kan eten, dan is mijn portie kleiner dan wat mijn tengere 6-jarige zoon eet. En meestal lukt me dat dan ook maar 1x/dag. 

Voor nu ga ik stoppen met schrijven. Maar jullie gaan hopelijk terug meer en vaker hier schrijfsels van me kunnen lezen. Als het echt niet goed met me gaat, dan kan ik ook niet schrijven. Dat zullen dus de periodes zijn dat er langere periodes tussen mijn schrijven zullen zitten. 

Hopelijk tot snel! En bedankt om toch al die tijd mijn blog te blijven bezoeken om op zoek te gaan naar nieuwe verhalen van mij. 

Liefs Stefanie

Een nieuwe zoektocht

11.06.2020

Toen ik hier de laatste keer iets neerschreef, begon ik elke dag meer en meer pijn te krijgen aan mijn gewrichten. Die pijn was de laatste weken al verergerd, maar nu werd het elke dag zwaarder om te blijven dragen. Ik was ook al verschillende weken aan het braken.  Maar ook dit is steeds erger en erger geworden. Na een tijdje kon ik niets meer binnenhouden. Op 4 weken tijd was ik 8kg afgevallen. Mijn lichaam verdroeg geen eten meer. Ik merkte op dat mijn vingers ook scheef begonnen te groeien en de pijn kon ik steeds minder verdragen. 

Na aandringen van verschillende therapeuten heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt. Ik moest nog een weekje wachten voor ik er terecht kon. Het is op zich een probleem van vele jaren. En af en toe heb ik een opstoot. Die opstoot wilt zeggen dat ik meer pijn krijg en ook het braken zit er bijna altijd bij. Maar andere keren blijft die opstoot niet zo lang duren en is het ook niet zo extreem als nu. De vingers die ik scheef zie groeien laat me nu ook beseffen dat ik dit alles niet gewoon op het mentale stuk kan schuiven en toch eens de tijd moet nemen om het grondig te laten nakijken. 

De pijn bleef toenemen. Ik wist niet meer hoe ik moest gaan zitten, liggen, stappen werd steeds moeilijker,..Ik braakte alles uit, waardoor ik al meer dan een week geen eten meer heb kunnen binnenhouden. Omdat het echt niet meer ging ben ik 30/5 naar de huisartsenwachtpost gegaan. Omdat pijnlijke gewrichten en maag-darmproblemen tot de symptomen van Corona konden horen, moest ik in de containers komen die alleen waren voor mensen met vermoeden van Corona. Er werd een Covid-test gedaan. Er werd iets voor mijn maag voorgeschreven, maar voor het probleem dat ik naar de wachtpost ben gegaan: de pijn die niet meer uit te houden was werd er niets gedaan. Dat moest ik dinsdag met de huisarts bespreken. Mijn man ging de voorgeschreven medicatie halen voor mijn maag. Eén medicijn kende ik niet en was ik gaan opzoeken. Het was een antipsychoticum. Dit was een klap in mijn gezicht. Want hier was ik bang voor, dat mijn klachten niet serieus genomen worden,. Door die stempel van psychiatrisch patiënt die op mijn kop hangt heb ik al vaker gemerkt dat ik daardoor niet serieus genomen word. Of dat is toch het gevoel dat ik vaak heb. Nu achteraf heb ik wel gehoord dat die medicatie ook kan gebruikt worden bij misselijkheid. Dus het was niet zoals ik eerst dacht dat het bedoelt was omdat ik een psychische kwetsbaarheid heb. Maar mijn psychiater was wel blij dat ik het niet genomen heb, omdat het familie is van medicatie waar ik ooit slecht op gereageerd heb. Trouwens ik testte negatief op Corona. 

Omdat ik niets heb gekregen om de pijn wat onder controle te krijgen, was die pijn natuurlijk nog steeds onuitstaanbaar. Mijn psychologe heeft me uiteindelijk kunnen overtuigen om naar de spoed te rijden. Ze had een verwijsbrief voor me opgesteld die ik kon meenemen. Dat heeft me enorm hard geholpen, want nu bleven ze niet bij mijn verleden en het mentale stuk hangen en werd er toch echt eens naar me geluisterd en de fysieke klachten werden nagekeken. Ik kreeg snel een infuus met Perfusalgan. Maar hier voelde ik niets van. Ik was letterlijk aan het kroelen op het bed van de pijn. Uiteindelijk hebben ze me een inspuiting met Morfinesulfaat gegeven en ik kreeg dit medicijn ook nog bij via het infuus. Na 10 minuten voelde ik de pijn zakken. Dit was zo een zalig gevoel!! Het was zo lang geleden dat ik me pijnvrij had gevoeld!! Ik had ook een heel begripvolle spoedarts. Ze zei dat het een hele zoektocht zou worden. Dat ik op mijn strepen zal moeten staan en dat ik nooit genoegen mocht nemen met CVS en Fybromyalgie. Ik moest zorgen dat die twee diagnoses nooit in mijn dossier komen te staan, want dan wordt er niet meer verder gezocht. Ze noemde deze ziektes ook de vuilbak van allemaal symptomen waarbij ze geen andere diagnoses kunnen vinden, symptomen waarmee ze in de medische wereld nog geen raad mee weten. Hiermee bedoelde ze niet dat wie deze diagnoses heeft gekregen niet werkelijk die pijn en zo heeft. Ze wist uit eigen ervaring dat het niet in je hoofd zit, want jammer genoeg moeten mensen met de diagnoses CVS en fybro dit maar al te vaak aanhoren. Ze zei dat er wel echt iets aan de hand is bij al deze mensen,  maar dat de medische wereld nog niet ver genoeg staat om te ontrafelen wat er juist aan de hand is. Gelukkig blijft de medische wereld groeien, gelukkig worden er steeds nieuwe dingen ontdekt. En ze hoopte er gewoon op dat al die mensen met de diagnoses CVS en Fybro ooit een echte juiste diagnose kunnen krijgen met de juiste behandeling. Ik mocht terug naar huis. Ik kreeg een voorschrift mee met straffe pijnmedicatie, ontstekingsremmers, en iets voor mijn maag en het misselijk zijn. Dinsdag moest ik naar de huisarts om de puzzel verder mee te leggen. 

Het was fijn dat de huisarts deze puzzel ook effectief mee wilt leggen. De pijnmedicatie die toch niet straf genoeg leek, is vervangen door pleisters, ook kreeg ik nog iets homeopathisch mee tegen het misselijk zijn. Er werd een afspraak gemaakt bij de pijnkliniek. Hier kon ik gelukkig nog dezelfde week terecht. 

Ik hoopte dat de pijnkliniek iets aan de pijn kon doen. Ik hoopte dat ze die pijn op dat moment wat konden verlichten. Jammer genoeg viel dat tegen. Ze konden me geen inspuiting geven omdat de pijn op veel te veel verschillende gewrichten zit. Ze zouden me dan lek moeten prikken. Ze hebben wel medicatie voorgeschreven tegen de pijn. Maar deze medicatie heeft tijd nodig voor het zou werken. Ze hebben me ook op de wachtlijst gezet van het MDCCP (multidisciplinair centrum voor de behandeling van chronische pijn). Dus voor deze dingen moet ik nog wat geduld hebben voor ik er iets van ga merken.  Eind deze maand heb ik een afspraak bij de reumatoloog. Het is afwachten wat het allemaal nog gaat worden. Ik hoop gewoon dat ze snel iets vinden en snel met iets van behandeling kunnen starten waardoor de pijn terug wat onder controle komt. Want ik ben echt nog wel te jong om de dagen verder door te brengen zoals het nu loopt. 

En zo belanden wij hier in ons gezin van het ene in het andere. Het lijkt hier nooit te stoppen. Wat enorm doorweegt op ons allemaal. En daar voel ik me enorm schuldig om. Want ik ben eigenlijk altijd diegene die van het ene in het andere valt en als ik terug kijk, loopt dit al zo vanaf dat ik geboren ben...Ik besef dat ik voor dit alles zelf niet kies en dat ik erdoor zal moeten, maar voor mijn gevoel sleur ik mijn omgeving er ook telkens in mee. Nu ben ik ook enorm afhankelijk van mijn omgeving. Ik kan niet met de auto rijden, dus ik moet altijd gebracht worden.  Gus doe ik wel naar school met de fiets, maar dat is ook echt het maximum dat ik kan fietsen, mijn huishouden probeer ik zelf zo goed mogelijk te doen, maar als ik eerlijk ben lukt me dat momenteel ook gewoon niet...Het is fijn om dan de hulp te krijgen van je omgeving en daar ben ik ook heel dankbaar voor!! Maar het vreet ook aan mij, want ik zou het allemaal zo graag liever zelf doen!

Terug de goede kant op

20.05.2020

Weer eventjes geleden...Ik had te weinig energie om me achter de computer te zetten, te weinig energie om mijn verhaal te delen. Ik heb enorm hard gerust in hoeverre dat dit mogelijk was. Het ging ook gewoon niet anders,...Als ik over mijn grens ging, sloeg dit ook meteen op mijn maag. Het was weer enorm pittig, maar ik ben er stilletjes aan terug aan het uitklimmen en het is me gelukt zonder opname. Ik voelde me echt leeg, uitgeput...Omdat ik veel aan het rusten was, zat ik ook te veel in mijn hoofd gevangen. Maar nu dat er toch terug wat energie is, kan ik me ook terug beter bezig houden en mijn aandacht in het hier en nu houden. De vermoeidheid kan mij echt overvallen. Het lijkt met momenten of de energie gewoon terug wegloopt uit mijn lichaam. Dus ik probeer nog veel te rusten en naar mijn lichaam te luisteren. Want na enkele weken zijn er eindelijk voelbaar stappen gezet in de juiste richting en dat wil ik graag ook zo houden. 

Door Corona had ik ook minder therapie en ondersteuning. Maar ik ben zo dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen. Zonder had dit me niet gelukt. Ik vind het altijd moeilijk om hulp te vragen. Al ben ik hier zeker al in gegroeid. Ik weet ondertussen ook gewoon dat het me alleen niet zou lukken. 

Ik hoop dat ik stapje per stapje terug die berg kan beklimmen. Dat er terug meer energie mag komen en meer rust in mijn hoofd. Ik ben de juiste richting aan het uitwandelen. En met de nodige rust en geduld komt dit allemaal weer wel goed. 

Stopknop

09.05.2020

En toen drukte mijn lichaam op de stopknop. De spanning was te hoog opgelopen. Na mijn hoofd kon mijn lichaam dit ook niet meer verwerkt krijgen. Ik kon niet anders dan toegeven en mijn lichaam en hoofd de nodige rust geven. Wanneer ik toch voor mijn grens momenteel te veel aan het doen was, gaf mijn lichaam ook meteen een signaal. Er overviel mij een misselijkheid, overgeven, draaien als een tol en zo moe. Mijn batterij leek helemaal leeg. Ik weet dat dit geen virusje is, voor mij is het jammer genoeg gekend. Mijn lichaam trekt een streep wanneer ik veel te lang en hard over mijn grenzen ben gegaan. Mijn lichaam zorgt er voor dat ik toch de nodige rust zal nemen, want anders zou ik gewoon blijven doorgaan. Want doorgaan en blijven doorgaan is makkelijker voor me. Dan hoef ik niet te voelen, maar het zit er natuurlijk wel, waardoor het gewoon in mijn gezicht ontploft.  

Twee weken was ik nog maar uit een opname, toen de lockdown werd ingezet. Mijn netwerk van therapieën en thuiszorg werd voor meer dan de helft geannuleerd. Ik heb geprobeerd. De eerste weken lukte me het goed om verschillende activiteiten met Gus te doen. We verzonnen de leukste dingen om samen te knutselen, bakken, te spelen,...Het lukte me om aan een grote kuis te beginnen hier in huis. Ik sportte dagelijks,... Achteraf gezien deed ik te hard mijn best om al die ballen in de lucht te houden. De mentale en fysieke vermoeidheid sijpelde mijn lichaam dag per dag meer binnen. Ik voelde het, maar er aan toe geven kon niet. Ik zat hele dagen met Gus thuis. Ik moest er zijn voor hem!! Ik moest er voor zorgen dat het gemis van andere kindjes niet nog groter werd bij hem. En daarvoor heb ik alles uit de kast gehaald. 

In de therapie dat nog wel doorging was ik met traumaverwerking bezig. Het was een gevecht, maar ik voelde wel dat er stapjes gemaakt werden. Maar heel dit Corona gedoe was voor mij een te grote trigger voor mijn angsten en trauma's. Waardoor het gevecht tegen alles te zwaar werd. Ik de spanning ook niet meer verwerkt kreeg. en dan kwam de ontploffing weer recht in mijn gezicht. 

En nu zit ik hier met een gevoel van een lege batterij...Mijn dagen in te vullen met rusten en kleine activiteiten te doen in het huishouden, mondmaskertjes maken,...Alles in een zeer laag tempo. Ik moet zorgen dat mijn batterij terug wat kan opladen. Het moeilijke is om het juiste evenwicht te vinden tussen wat mijn hoofd en mijn lichaam wilt.  Mijn lichaam zou alleen maar willen dat ik slaap en mijn rust neem. Maar voor mijn hoofd is het beter om actief bezig te zijn, anders sleurt het me telkens mee naar plaatsen waar ik niet wil zijn, dan is het moeilijk om mezelf niet te verliezen in gedachtes die er op komen drijven.

Stilletjes aan worden de therapieën en thuiszorg terug opgestart.Ik hoop dat snel het netwerk van voor Corona terug geïnstalleerd is.  Zodat er voor mezelf terug meer hulp is om me hier door te slaan. 

Corona: part 4

25.04.2020

De vermoeidheid slaat toe...Het niet buiten mogen komen begint nu echt door te wegen...Ik heb het er helemaal mee gehad. Maar wie niet natuurlijk?!

De onzekerheid maakt me gek. Maar ik besef maar al te goed dat er ook geen concrete antwoorden gegeven kunnen worden. Het is en blijft afwachten...Het is en blijft ons blijven inzetten voor onszelf en anderen door thuis te blijven, ons aan de regels te houden. 

Ik mis de regelmaat aan therapieën die ik opgebouwd heb de afgelopen jaren. Door heel het corona-gebeuren is de helft van de therapieën weggevallen. Eén therapiemoment in de week is voor mij echt nog niet voldoende. Maar heel dankbaar ben ik wel dat ik dat therapiemomentje heb, dat ik in Zoersel ook altijd extra terecht kan bij de dokter en bij een therapeut als het nodig moest zijn. Ik besef dat er velen onder ons hun therapeut nu niet kunnen horen of zien buiten telefonisch contact of videochat. Maar dat is jammer genoeg echt niet hetzelfde!

Twee weken was ik uit opname toen de maatregelen genomen werden. Ik begon net terug te wennen aan het "normale" leven, maar corona dacht er anders over. Ik voelde me nog niet volledig aangesterkt, maar op dat moment recht je je rug, hef je je hoofd en ga je er voor, want het is nu éénmaal zo en er is geen andere weg. In mijn hoofd schoten de gedachten van hier naar daar, ik vocht er tegen en heb alles proberen naar de kant te schuiven. Maar als ze even aan de kant zijn, wil dat niet zeggen dat het weg is natuurlijk. Want het zit er nog steeds en het zal te pas en te onpas je duidelijk maken dat het er nog is. Die gedachten vreten beetje per beetje je energie op.  Daarbij de slechte nachten en het heel weinige me-time doet me nu even de das om.  Gelukkig is het weekend en is Michiel nu ook thuis. Waardoor Gus ook bij hem terecht kan. En het werk hier in huis zal vandaag nog wat meer dan anders blijven liggen. Want ik heb echt nood aan wat rust, want anders kan ik dit niet vol blijven houden. Doordat Michiel thuis is, is dit het moment om naar mijn lichaam te luisteren en mijn grens te respecteren. Ik besef precies meer dan ooit dat ik er aan moet toegeven nu en dat doorgaan me nu niet zal redden. 

Voel wat je nodig hebt en als er een kans bestaat, grijp deze dan ook om aan je noden te voldoen. Maar houdt het veilig en respecteer jezelf en anderen. 

De strijd blijven aangaan

Dit is een stukje uit een tekst dat ik ooit geschreven heb...Een tekst waar ik zelf terug de kracht kan uithalen. 

....

Toen werd dat meisje een vrouw. Een vrouw die graag lacht, flexibel, zorgzaam,... is en doorgaat tot het uiterste. Ik werd mama. Mijn grootste droom werd werkelijkheid...Maar al snel werd die grootste droom ook weer terug gekatapulteerd tot grootste nachtmerrie. De sluizen van mijn verdrongen wereld werden door dat kleine wondertje terug opengezet. Het overspoelde me. Ik kon het allemaal niet meer dragen en ik stortte in. Het werd een helse strijd.Het pad dat voor me lag leek onbewandelbaar. Ik ben heel diep gegaan en dacht dit nooit te kunnen overleven. Het was te veel, het was te zwaar om te dragen. Ondanks al het moois dat ik had, had ik geen leven meer. Het was voor mij elke dag opnieuw overleven. Maar de doorzetter die altijd in me heeft gezeten is er voor blijven gaan. Iets in mij wou toch de strijd met al die demonen blijven aangaan.  

Stilletjes aan werden er stappen voorwaarts gemaakt, en stilletjes aan kwamen er terug wat lichtpuntjes in mijn leven. Die lichtpuntjes greep ik met beide handen vast. Ik wou ze nooit meer loslaten. Ze hielpen mij stapje per stapje terug uit mijn dal. 

Maar jammer genoeg blijft het bewandelen van deze weg zwaar, blijf ik toch vastzitten in een web van emoties en demonen. Het is en blijft met vallen en opstaan. De pijn van dat kleine meisje blijft me nog veel te vaak verscheuren. . Er zit nog veel verdriet en angst van dat kleine meisje vast in mij.  Ik voel me dan weer helemaal het meisje van toen en dan kan het ook zijn dat ik terug gedrag vertoon van toen.  Gedrag dat me op dat moment hielp te overleven. 

Maar gelukkig kan ik kijken van waar ik kom en kan ik terug dromen naar waar ik wil. Het lukt me beter om elk klein lichtpuntje te zien en voelen, me er aan vast te klampen om me telkens terug opnieuw uit die put te trekken. De ene dag is de andere niet. Er zijn betere periodes en periodes die ik het liefst van al wil overslaan. Maar we geven niet op. Nooit!! Er zijn veel te mooie dingen in mijn leven die ik nooit meer wil loslaten. Daar doe ik het voor. Ik wil blijven vechten  en blijven doorgaan tot ik al die demonen verslagen heb. Tot ik ze klein heb gekregen en ze me niet meer kunnen overspoelen. Het zal jammer genoeg nog heel vaak moeilijk zijn, maar op dat moment wacht ik. En dan is het terug aan mij om echt te leven en te genieten. Dan krijgt niets of niemand me nog klein!

Gus 6 jaar

13.04.2020

6 jaar geleden. Eén van de beangstigste dagen uit mijn leven. Ik lag al een week plat in het ziekenhuis. Maar die ochtend was ik doodziek wakker geworden met helse pijn en ik besefte dat ons kindje geboren moest worden. Ik besefte dat mijn lichaam de zwangerschap niet meer aankon. Ik besefte dat ik doodziek was en dat ons kindje en mijn leven in gevaar was. Ik was bang, doodsbang. Het was nog veel te vroeg voor die kleine man. De pijn maakte me bang...Want doordat ik vroedvrouw was wist ik hoe dit kon aflopen. 

De gynaecoloog van wacht werd opgebeld. En de beslissing werd gemaakt. Ik werd met de ambulance naar Leuven gebracht. Ik moest mijn vertrouwde omgeving met collega's achter laten. Er vloeide vele traantjes bij mezelf, maar ook bij de collega's. Ik zag ook de angst in hun ogen...

Tijdens de rit naar Leuven werd de angst alleen maar erger. Er was geen dokter aanwezig en ik kon alleen maar denken, als het nu erger wordt overleef ik en ons kindje deze rit niet. Daarbij had ik ook heel de rit last van harde buiken. Waardoor ik de bedenking maakte dat mijn lichaam echt helemaal klaar was met die zwangerschap. Af en toe werden ook de sirenes opgezet. Dan komt pas helemaal het besef dat het toch wel echt ernstig is. Gelukkig was Michiel er bij en kon hij wat op me in praten.  

Toegekomen in Leuven werden er meteen verschillende onderzoeken gedaan. Uit die onderzoeken kon men afleiden dat ik snel achteruit aan het gaan was. Mijn bloedwaardes waren al verslechterd tov die ochtend toen ik nog in Turnhout was. Ik voelde dit zelf ook. Ik werd steeds zieker en zieker. Er werd na een tijdje beslist om de bevalling in gang te zetten. Kinderartsen kwamen langs om ons informatie te geven over wat er met ons kindje zou gebeuren. Mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid...Gus werd 's nachts geboren via een spoedkeizersnede. Hij maakte een geweldige start en deed het ondanks de omstandigheden bijzonder goed. Maar mijn toestand was nog niet stabiel. De eerste 24 uur na de bevalling werd ik nog zieker. Door al het vocht dat ik ophield werd ik onherkenbaar. Ik sliep bijna heel de dag. Mijn (schoon-)ouders en zus zijn enkele minuten bij me op de kamer geweest maar zij hebben me niet helder gezien. 

Doordat ik de bevalling niet bij volle bewustzijn meegemaakt heb, kon ik me er ook niets van herinneren. Wanneer Gus een half jaar oud was en hij de grootste zorgen begon te ontgroeien, kreeg ik levensechte nachtmerries. Ik werd er al bevend en trillend wakker van. Wanneer ik na 9 maanden terug contact opnam met de professor en met haar de bevalling overliep , kwam ik er achter dat mijn nachtmerries overeen kwamen met de werkelijkheid. Ook al had ik het niet bewust meegemaakt, mijn lichaam had heel dit gebeuren opgeslagen. De verwerking kon vanaf dat moment beginnen....

Elk jaar sta  ik stil bij heel dit gebeuren. De eerste jaren overmeesterde het mij, maar ik heb dit alles wel stilletjes een plaats kunnen geven. De afgelopen twee jaar heb ik echt kunnen denken dat ik het toch op een of andere manier eindelijk verwerkt had. Maar door heel dit Corona gebeuren zijn de gedachten en herbelevingen toch feller dan afgelopen jaar. We zitten ook terug wat in hetzelfde schuitje. 6 jaar geleden zaten we met drie vast op zijn kamertje op de Nicu. Van achter het glas werd er toen naar hem gekeken. Er was geen echte vreugde en we konden het toen niet echt delen met familie en vrienden. Na 6 jaar zullen we terug met ons 3tjes zijn, om zijn verjaardag te vieren. En als er mensen zouden passeren zullen ze terug vanachter het glas onze man moeten bewonderen. 

We gaan er morgen met ons drietjes ondanks de situatie toch een bijzondere dag van proberen te maken. We zullen er alles aan doen om zijn zesde verjaardag extra speciaal te maken!

Emoties op doek

13.04.2020

Omgaan met emoties en jezelf wat verlichten van het te veel aan emoties...Voor mij werkt het schilderen nog steeds enorm goed. Ik doe het te weinig, maar telkens besef ik wat ik er aan heb. Zoals nu ook weer. Het is geen schilderijtje geworden dat mooi is, iets om in je interieur te hangen. Maar voor mij geeft het wel weer hoe het in mijn hoofd is. Het steeds achtervolgd worden door die demonen. En die demonen zijn momenteel heel chaotisch. Meestal zijn het 1-2 dingen uit het verleden die me bezig houden. Maar doordat nu al de angsten weer zijn aangewakkerd is het een warboel. Waardoor het vaak heen en weer flits in mijn hoofd. Door heel deze situatie met Corona is het voor mij nog moeilijker om wat orde te krijgen in deze chaos.

Corona: part 3

09.04.2020

We zitten bijna op het einde van de vierde week van deze "blijf in uw kot" periode. En het went niet...Ik hoor rondom mij er verschillende dingen over. Sommige zeggen dat ze er aan gewoon zijn en dat het zelfs rust brengt, omdat er nu niets moet, je niet mee moet met die drukke wereld. Voor andere wordt het met de dag erger. Het gevoel van opgesloten te zitten, geen sociale contacten, het zich onnuttig voelen. 

Ik vind het prima dat die te snelle wereld momenteel stil ligt. Dit is eerder mijn tempo vrees ik. Daar zou ik op zich geen problemen mee hebben moest dit zich verder zetten, maar dan iets minder extreem natuurlijk. Ik hoop ook dat dit alles ons er meer bewust van gaat maken dat wij echt te veel dingen willen doen op de tijd dat we maar hebben. We  hebben het idee dat we de tijd dat we hebben vol moeten proppen met leuke, fantastische dingen, carrière maken, perfect huis, alles moet perfect zijn. We leggen de lat voor onszelf en voor te showen aan de buitenwereld veel te hoog. We willen te veel een perfect plaatje van ons leven maken. Want we leven maar een keer en je moet gelukkig zijn, je moet dingen bereiken, we kijken op naar anderen waar het altijd beter gaat,...Maar dat we nu een hele dag in ons huispak in huis zouden zitten dat ziet niemand niet, en dat is ook helemaal oké!! Of als ons huis er niet perfect bij zou liggen moet je al geen "schrik" hebben dat er iemand binnen komt. En die ingesteldheid hoop ik zelf ook wat meer mee te pakken na dit alles. Want we zijn oké zoals we zijn, we hoeven niet heel de tijd op te boksen tegen al die idealen. Je moet je tijd niet helemaal volproppen om bang te zijn dat je je tijd aan het verdoen bent. Niets doen, is ook nuttig omgaan met je tijd!!

Maar wat voor mij deze periode zo zwaar maakt is nog steeds zoals ik in een vorige post geschreven heb: De angst die de angsten terug aanwakkeren, therapieën die weg vallen, want dat is altijd mijn houvast al geweest, geen sociale contacten en niets kunnen doen buitenshuis, hele dagen Gus entertainen,...Ik krijg mijn hoofd niet stil: Overal waar je gaat of staat is het Corona, en dat beestje heeft dingen uit mijn verleden terug harder naar boven gebracht. In mijn hoofd is het een stormloop van al die dingen samen, rust is er nog niet in te krijgen. Doordat al die dingen vast zitten in mijn hoofd, begint al het opgeslagen stresshormoon ook fysiek parten te spelen. Normaal is er de shiatsu om lichamelijk terug evenwicht te brengen en de spanning er uit te laten. 

Ook het niet weten hoe lang dit allemaal nog blijft duren is moeilijk. Als ik door een moeilijke periode ga, probeer ik me vast te pinnen op een doel. Een doel waar er terug verandering mogelijk is. Maar doordat we niet weten wanneer er iets kan veranderd worden aan al die maatregelen is er ook geen einddoel om ons aan op te trekken. Een einddoel dat je weet als ik dat haal is het ergste voorbij en kan ik terug mentaal en fysieke rust krijgen...

Het is voor iedereen moeilijk!! Het is ook wat het is, en we kunnen er niets aan veranderen. Ik probeer me vast te grijpen aan die kleine gelukjes en ik ben content als we weer een dag kunnen doorstrepen....

Angstig op de golven

02.04.2020

Op 13.03.2020 werd ik 30 jaar. Veel van mijn vriendinnen vonden dat echt erg om 30 te worden. Ik gaf altijd het antwoord dat ik er wel naar uit keek, want slechter dan mijn 20-er jaren kan hopelijk niet. Maar dat ik goed begonnen ben met mijn nieuwe voordeur, dat kan ik jammer genoeg niet zeggen. Op 13.03 werden de maatregelen owv Corona gecommuniceerd. De angst had me al een paar dagen in zijn greep, maar nu werd het nog meer echt. Doordat ik er angstig van werd, heeft heel het corona-gedoe toch een harde klap aan me uitgedeeld. Gelukkig stond ik na een korte opname terug iets steviger op mijn benen, zodat ik die klap kon incasseren zonder meteen de dieperik in te vallen. Maar de angsten die Corona bij me te weeg brachten, toverden ook al mijn andere angsten weer naar boven. Hierdoor voelt mijn lichaam zich nooit nergens meer veilig en raast er een continue spanning door mijn lichaam. Mijn lichaam staat paraat om in actie te komen als het nodig is. Maar daardoor schrik ik momenteel van alle kleine dingen. Mijn voelsprieten zijn nog alerter dan ze normaal zijn. Het maakt me onrustig, weinig verdraagzaam, doodmoe. Hoe moe ik ook ben, de slaap is precies nergens te vinden. Doordat mijn lichaam zo alert is , is het moeilijk om aan die slaap toe te geven. 

De angst die er is door Corona, bracht dus andere angsten boven. Waardoor ik momenteel een angstig persoon ben. Maar die angsten nemen me dan ook telkens opnieuw weer mee naar de periode waarin die angst het grootst was. Zo zat ik 6 jaar geleden ook vast in mijn kot, omdat ik moest rusten tijdens de zwangerschap van Gus. Gelukkig mocht er toen nog wel bezoek langs komen. Daarna werd ik opgenomen in het ziekenhuis met een beginnende zwangerschapsvergiftiging. Hier mocht ik enkel korte bezoekjes ontvangen van 10 minuten. Omdat ik echt ziek was, kon ik toen ook maar weinig prikkels verdragen. En het was nog te vroeg voor Gus om op de wereld te komen, dus we moesten het zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Wanneer hij dan toch nog veel te vroeg geboren werd, zaten we met drie vast op zijn kamertje op de NICU in Leuven. Extreem hygiënisch onze handen te wassen, en weg van alles en iedereen....Ook toen was er enorme angst. Dus in beide periodes zijn er veel dezelfde kenmerken terug te vinden. Deze angst is er eentje die door heel Corona nu ook weer terug bovenkomt. Elk jaar rond Gus zijn verjaardag voel ik die wel, maar heb ik die steeds beter onder controle, of zo lijkt het toch. Maar dit jaar is het terug allemaal extremer. 

Wanneer de angsten me overvallen en de golven me helemaal meesleuren, probeer ik mezelf te visualiseren op die immens grote golven. Zoals ik al eens schreef. Alle golven komen toch weer aan op het strand. Ik probeer die golven gewoon te pakken. Tot ik terug aankom op het strand en het er weer veilig is. en veilig voelt. Mama's jasje schreef er zelfs een nummer over - Het tij zal keren.  En daar probeer ik me aan vast te houden dat het tij weer zal keren en we terug mogen aankomen op het strand en daar de verdiende rust mogen voelen. 

Dicht bij mij....

31.03.2020

Wat wil ik zoveel mensen terug dicht bij mij. Ik mis het om samen te zijn. Om samen mooie herinneringen te maken, om samen te genieten van elkaars aanwezigheid, Om elkaar eens een dikke knuffel te geven - Gewoon omdat dat toch eens zoveel deugd kan doen! Ik mis het om lief en leed te kunnen delen, want met een scherm ertussen is dit echt niet hetzelfde. 

Maar het is jammer genoeg wat het is...Niets aan te doen. We moeten hierdoor...

En ik merk dat we daarvoor elkaar enorm hard nodig hebben. Door toch via dat scherm met elkaar in contact te komen. Door eens grappige dingen door te sturen, maar ook om eens te kunnen ventileren. 

Ik ben al een hele tijd aan het aftellen, tot dit alles wat achter de rug is. Alleen is er het probleem dat je niet weet tot wanneer je moet aftellen. Dus het is dag per dag. En we proberen van elke dag een aangename dag te maken. Al is dit zeker nog niet altijd gelukt. Maar dat is ook oké.  

Veel moed en geluk voor iedereen! Samen en toch alleen geraken we er wel weer door. 

En dan...

Schiet de paniek toe

Mijn adem stokt

Mijn hart slaat over

In en uit

In en uit

Volle concentratie

Wanneer schakelt die piekmotor uit

In en uit

In en uit

Mijn ademhaling neemt de benen

Niet meer bij te houden

Paniek neemt het over

Ik verkramp

Verslagen

Steff. 29.03.2020

Hoe geraak ik deze dagen door?

28.03.2020

Ik ben het zonnetje zo dankbaar. Ik ben zo dankbaar dat wij een tuin hebben. Ik ben zo dankbaar dat we buiten kunnen, dat Gus buiten kan spelen. Als dat nu niet mogelijk was, zouden vele onder ons  de muren helemaal oplopen vrees ik. Alleszins dat zou hier echt wel het geval zijn. Het weer werkt in het algemeen al op je gemoed en humeur. Als het donker, regen weer is, lopen we er sneller slecht gezind, negatiever bij...

Naar van die 'kleine' gelukjes ga ik in moeilijke periodes zoals nu extra op zoek. Als ik er niet meteen kan vinden, ga ik extra mijn best doen om er per dag toch zeker één te vinden, hoe klein ook. Die 'kleine' gelukjes kunnen je de kracht geven om door die periode te geraken. Het hoeft echt niets groots te zijn. Wat voor jou een 'klein' gelukje kan zijn, kan voor iemand anders als belachelijk beschouwd worden. Voor mij is dat zonnetje zeker een 'klein' gelukje, hieronder vallen ook een mooie avondlucht, mooie maan, sterrenhemel, een knuffel van onze Gus, verse lakens op bed,... Deze kleine gelukjes schrijf ik op in een schriftje, zodat ik ze nog eens na kan lezen. Dat helpt ook om er meer bewust van te worden en dat de zoektocht naar die gelukjes steeds makkelijk gaat verlopen. In het begin is het vaak echt op zoek gaan, maar na een tijdje weet je wat jou 'kleine' gelukjes kunnen zijn. Dan gaan ze ook harder binnen komen en ga je er nog meer van genieten. 

Ook de 'actie' helpt me om hier door te geraken. Maar belangrijk is natuurlijk dat je niet over je eigen grenzen heenloopt door steeds in de actie te blijven. Ik ben sinds gisteren terug aan het sporten. Dat is eigenlijk van begin januari geleden dat ik nog echt iets van sport heb gedaan.  Ik had er absoluut geen zin in. Maar een vriendin kon me overtuigen om via videochat met haar een kettlebell-training te doen. Vandaag hebben we een krachttraining gedaan. Dit gaan we nu meermaals per week samen doen. Ook heb ik de afgelopen weken een online yoga en meditatiesessie gevolgd bij onze vaste yoga-docent. Dit zijn echt dingen die me helpen. Sporten, via videochat/whatsapp sociale contacten onderhouden. Gisteren hebben we met enkele vriendinnen een virtueel café gehouden. De tijd vloog voorbij. Het was zo fijn om samen nog eens wat bij te kunnen babbelen. 

Ik ben ook zeer dankbaar dat niet al mijn therapie is weggevallen. Ik kan nog steeds wekelijks bij mijn psychologe terecht. Zij is voor mij een heel grote hulp en steun. Het is een veilige plek waar er alles uit kan wat er in de weg zit. Ik ben zo dankbaar voor wat zij allemaal al voor me gedaan heeft en nog steeds doet en dat ze er altijd is blijven staan en de hoop nog nooit heeft opgegeven. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze in mij is blijven geloven. Zij is echt goud waard!!!

Ook in mijn omgeving ben ik vele mensen dankbaar. De telefoontjes, een kaartje, een berichtje, enkele boodschappen die meegebracht worden,...Allemaal hulp, kleine gebaren waar ik heel veel aan heb! Dikke dankjewel!!

Dus we gaan op zoek naar de 'kleine' gelukjes. We proberen wat actie in onze dag in te bouwen door bijvoorbeeld te sporten en onze sociale contacten te onderhouden via berichtjes of via videochat. 

Voor de rest houd je aan de gemaakte afspraken, zoveelste sneller is dit 'gedoe' hopelijk allemaal voorbij. Heel veel moed voor iedereen en probeer het virus buiten je kot te houden!!!

Een heel warme knuffel -xxx-

Corona part 2

21.03.2020

Ik las vandaag een artikel over psychische kwetsbaarheid na Corona. Ze verwachten een enorme piek van personen met psychische problemen, als heel deze situatie wat gaan liggen is. Eigenlijk had ik daar dit artikel niet voor moeten lezen. Dit had ik al verwacht. 

Als ik gewoon naar mezelf kijk, merk ik dat ik het ook opnieuw best lastig heb. Mijn adrenaline systeem is geprikkeld door heel deze situatie. Waardoor ik weinig mentale rust vind. Heel deze situatie brengt me terug naar mijn kwetsbaarheid waar ik al jaren mee in gevecht ben. Gevoelens vormen nu éénmaal een associatieve ketting. Hierdoor roept de ene situatie een voorgaande situatie terug op. Ik heb de afgelopen jaren heel wat angstige situaties doorstaan. Heel zwaar gevochten met verschillende angstaanvallen en demonen. Waardoor mijn lichaam nu heel fel reageert op de stress die ik ervaar. Ik heb fysieke pijn door de spanning en de stress. Mijn middenrif doet pijn doordat mijn ademhaling versneld is. Hierdoor doet het ook wat pijn om te ademen. Ik heb last van hartkloppingen die erger zijn als ik echt door een paniekaanval ga. Voor de rest heb ik veel pijn aan mijn spieren en gewrichten, doordat de spanning in mijn lijf veel te hoog is en deze niet weg kan. 

De paniekaanvallen zijn niet per se uit angst door heel de corona. Maar door wat er allemaal gaande is worden al mijn angsten gewoon getriggerd. Ik word ook terug meer naar mijn traumastukken toe getrokken. De combinatie van dit alles zorgt er voor dat mijn lichaam continu in waakmodus staat. Zodat ik kan vechten, vluchten, of bevriezen als het nodig is. Wanneer het voelen of de angsten me te veel worden merk ik dat ik ook terug meer in die dissociaties kom. Dit is allemaal zo beangstigend...

Ik ben nu 3 weken uit opname. Na die opname had ik een dikke week nodig om me aan te passen aan het "normale"  ritme van de maatschappij. Ik was eigenlijk nog niet voldoende hersteld, maar ik hoopte dat het normale leven me er wel terug door zou sleuren, mits ik ook rekening kon houden met mijn eigen grenzen. Enkele dagen heb ik mogen voelen dat het beter ging. Dat ik terug grote stappen naar boven heb kunnen maken uit mijn dal. Ik voelde na lange tijd terug wat hoop dat ik toch nog beter zou worden....Maar jammer genoeg heeft dat niet lang mogen duren. Want dan kwam Corona in ons leven. Het virus  was er op zich al een tijdje. Maar vorige week woensdag ontplofte de ernst van dit alles en de gevolgen ervan recht in mijn gezicht. Nu ik me net had kunnen aanpassen aan het ritme van de maatschappij, kracht kon halen uit mijn sociale contacten, dingen kon doen, waardoor ik me nuttig voelde,...Het viel ineens allemaal weg. Thuis zitten, Alleen Gus om mee te babbelen , want Michiel is nog aan het werk. Gus heel veel bezig houden, want hij heeft geen vriendjes of een brusje om mee te spelen. En met hoeveel liefde ik dit ook voor hem doe. En hoe ik toch ook enorm kan genieten van zijn snoetje als we samen iets aan  het knutselen of spelen zijn, Hoe zijn knuffels me recht in mijn hart raken,...Het is enorm zwaar...Het verschil met drie weken geleden is groot. Als Gus naar school zou gaan , dan zou ik meer tijd voor mezelf hebben, om toch eens wat bij te rusten, Tijdens een normale schoolvakantie zou hij ook eens naar de grootouders kunnen waardoor ik wat tijd zou hebben om te bekomen. Maar nu kan het gewoon niet anders...Het is Gus en ik...En op zich hebben we het fijn samen en is het ook een gevoel van de afgelopen tijd in te halen, de tijd dat ik in opname was...Maar dat ik zwaar over mijn grenzen aan het gaan ben, daar ben ik me heel bewust van..

Nog een puntje wat het voor me moeilijker maakt  en wat ik ook van andere mensen met een psychische kwetsbaarheid hoor is, dat er toch veel therapeutische momenten zijn weg gevallen. Sommige zaten zelfs in (dag)opname en zijn naar huis gestuurd, waardoor therapeutische ondersteuning nu telefonisch gebeurt. Ook bij mij zijn er wat therapeutische momenten weg gevallen, waar ik natuurlijk ook alle begrip voor heb. Gelukkig kan ik nog bij één iemand echt terecht. Maar in mijn achterhoofd weet ik ook dat dit momentje ook nog weg kan vallen. Dan wordt die sessie vervangen door een videochat of via de telefoon. Maar dat is echt helemaal niet hetzelfde. Ik ben enorm bang; als de therapie helemaal zou wegvallen ik weer een heel stuk verder zal vallen in mijn dal. Doordat er ook geen echte sociaal contacten niet meer zijn buiten met mijn eigen gezin, ben ik bijna helemaal op mezelf aangewezen. Maar daarvoor sta ik jammer genoeg nog niet ver genoeg in mijn proces om dit op die manier door te komen. 

Al die factoren samen zorgen er voor dat ik heel moe ben. Mijn hoofd gaat geregeld met me op de loop...En vaak ben ik bang dat ik dit niet kan volhouden. Of als ik het volhoud ik weer heel zwaar over mijn grenzen ben moeten gaan en achteraf terug de dieperik in val. Ik probeer het dag per dag te bekijken. Toch enige regelmaat in mijn dagen in te plannen. En het belangrijkste; ik probeer kracht te halen uit allemaal kleine gelukjes waar ik bewust naar op zoek ga. Gelukkig zorgt Gus en het mooie weer ervoor dat ze er nog voldoende zijn.  

Deze situaties is voor iedereen moeilijk, ook daar ben ik me heel bewust van hoor. We moeten er door. Er is geen andere weg dat we nu kunnen bewandelen. Blijf vasthouden dat alles voorbij gaat. Ook aan deze verschrikkelijke, onwerkelijke film waar we nu middenin zitten komt er ooit een einde. 

Veel sterkte, veel moed, veel kracht voor iedereen. Je bent niet alleen en je staat er niet alleen voor. 

Ons kaarsje brandt voor jullie allemaal!!! 

Corona part 1

16.03.2020

De avond nadat ik de vorige tekst hier had getypt over beterschap sloeg de angst toe ivm Corona. Het overviel me letterlijk. Mijn te groot verantwoordelijkheidszin en mijn catastrofaal denken speelde mij parten. De spanning/stress gierde door min lijf en ik kreeg er echt hartkloppingen van. De angst die ik voelde, triggerde mijn traumastuk opnieuw. Op dat moment wou ik alles weten van Corona, wat natuurlijk niet helpend was voor mijn angst. In tegendeel ze werd alleen maar groter. Maar waar je ook keek, alles stond in het teken van Corona. Gelukkig had ik snel door dat dit niet helpend was. Vanaf dat inzicht ben ik het minder gaan volgen. 

Maar de angst ging niet meer weg...

De angst voor het ene, triggert de andere. 

Wat Corona betreft ben ik niet bang voor mezelf of mijn eigen gezin. Al ken ik mezelf. Ik heb een zwak lichaam en mijn lichaam reageert altijd heel fel. Maar ik weet dat ik ook wel sterk genoeg ben. Ik ben meer bang voor mijn omgeving. En hiervoor wil ik dan alles doen om hen ook te sparen. 

Maar waar ik wel aandenk als gevolgen van dat verschrikkelijk Corona virus is dat heel onze agenda's stil vallen. En dat idee maakt me ook al angstig. Want op een of andere manier zorgt dat ook dat ik kan functioneren en dat ik in mijn kracht kom te staan. En nog een andere angst is dat mijn therapieën zullen wegvallen. Want ik kom toch weer uit een diepe put, waar ik beetje bij beetje terug uit aan het klimmen ben, maar ik ben bang dat het me zonder hen niet zal lukken. 

Het is voor iedereen een zware , angstige periode. We weten ook niet wat er nog gaat komen. Ik wil iedereen heel veel courage wensen, veel kracht sturen en laat ons samen hopen dat dit verschrikkelijke virus snel uitgeroeid is. 

Een tip die ik jullie nog wil meegeven , waarmee ik zelf ook aan de slag probeer te gaan is. Probeer te genieten van alles wat nog wel kan, onthaast, doe dingen waar je anders de tijd niet voor vind. Zolang we nog mogen - ga de natuur in en probeer er gewoon het allerbeste van te maken. Maar houdt het veilig voor jezelf en voor alle anderen. 

Beterschap

11.03.2020

Bijna  2 weken thuis. ..Ik heb wat tijd nodig gehad om me aan te passen aan het andere ritme. Sinds deze week heb ik het gevoel dat ik terug stappen heb gezet naar boven vanuit het dal waar ik nog veel te veel in zat. Dus fingers crossed, maar de hoop wordt toch weer groter om terug meer uit het dal te kunnen kruipen. Ook in de therapieën worden er grote stappen gemaakt. Er lijkt eindelijk wat meer verandering te komen in de verwerking van het traumagedeelte. Dit was een mega grote zoektocht om te kijken wat voor mij helpend was. En het lijkt eindelijk wat gevonden te zijn. Ook lichamelijk ben ik terug aan de slag bij de shiatsu. En dit was ook broodnodig, want mijn energie zat helemaal geblokkeerd, waardoor ik uit evenwicht was en terug meer last had van fysieke ongemakken. 

Maar stapje per stapje krijg ik terug meer hoop dat ik toch nog beter kan worden. Stapje per stapje kruip ik terug mijn dal uit. Het vasthouden aan de hoop en de moed is niet altijd gemakkelijk. Maar vanaf het moment dat ik deze terug beter voel, weet ik ook dat ik hieruit de nodige kracht kan putten. 

En zo blijven we op weg....Met vele hobbels. Maar zo lang we steeds opnieuw blijven proberen om ons eigen pad te bewandelen. Dan ben je goed bezig. Want jou weg, ook al gaat hij moeizamer of traag, is de enige juiste. Je hoeft je niet aan te passen aan iemand anders zijn pad. Kleine stapjes zijn ook stapjes en je moet maar denken dat je het gras ook niet helpt met groeien door er aan te trekken. Dan trek je het alleen maar stuk....

Tip: Podcast Opgenomen 

Deze podcast is in samenwerking met PC Betanië. Je krijgt meer inzicht hoe het er binnen de muren van een psychiatrie aan toe gaat. De psychiatrie is voor vele onbekend terrein. Jammer genoeg zijn er vele vooroordelen over mensen met een psychische kwetsbaarheid. Daarom deze podcast om het taboe mee te helpen doorbreken.  Zowel patiënten als begeleiding komen aan het woord . En elke nieuwe aflevering is er een ander thema dat aan bod komt. Je kan deze podcast beluisteren via spotify of via de website van PC Betanië

Veel luisterplezier!!

Telkens opnieuw een les

03.03.2020

Hoe houd ik mijn batterij opgeladen?? Dat is de vraag. De tijd voor mijn opname ben ik zo hard in het rood gegaan, waardoor ik toch meer tijd nodig had om die batterij terug een beetje op te laden. Maar wat ik jammer genoeg weer maar eens gemerkt heb, is dat het heel veel tijd vraagt om beetje per beetje die batterij terug op te laden en dat ze op heel korte tijd weer helemaal leeg kan zijn. En dat is zo frustrerend. Ik hoef niet veel te doen en toch verbruikt mijn lichaam veel te veel. Mijn lijf is weer helemaal geblokkeerd, waardoor ik op verschillende plaatsen in mijn lichaam weer sluimerende pijnen heb. Nek, schouders, rug, bekken, benen, buik,...Doordat je lichaam pijn ervaart, verbruikt het ook extra energie om met die pijn om te gaan. En je wordt daar echt moe van...Doordat mijn hoofd niet stil staat en volop bezig is met het verwerken van emoties en vechten tegen de demonen die er toch ook nog altijd zitten, vraagt het concentreren op iets ook meer aandacht, wat dan op zijn beurt ook weer meer energie vraagt. 

Van gewoon hele dagen echt te rusten in de zetel of in bed raakt mijn batterij niet verder opgeladen, want daardoor voel ik mij onnuttig  en kruip ik veel te hard in mijn hoofd , wat ook energie vraagt. Maar aan de andere kant schuilt het gevaar om mijn agenda heel vol te proppen en te overdrijven in het bezig blijven, omdat ik dan niet moet voelen wat er allemaal speelt. Dan ben ik eigenlijk aan het vluchten voor al mijn emoties.  Hier de mooie middenweg in vinden zou ideaal zijn. We zullen maar denken dat de eerste stap gezet is en dat is dat mijn verstand al weet hoe ik het, het beste aan moet pakken. Maar het is makkelijker gezegd dan dit ook effectief dag in , dag uit te blijven doen en vol te houden.  Want als het een "slechte" dag is, is het soms makkelijker om maar door te blijven gaan, want dan die emoties moeten voelen doet alleen maar meer pijn. Of op die slechte dag de zetel niet meer uit komen, omdat het toch niet lukt, lijkt op dat moment ook vaak de beste en makkelijkste oplossing. 

Eigenlijk kun je dit ook beide plaatsen onder destructief gedrag. We zien vaak de grootste dingen als destructief gedrag zoals automutilatie, overmatig alcohol en middelen gebruik,...Maar eigenlijk komt destructief gedrag bij heel veel mensen voor maar in minder grootste dingen, die niet zo hard opvallen voor jezelf of je omgeving als je er niet stil bij staat. Wat ik hierboven al beschreef is ook destructief gedrag. Op korte termijn lijkt het onschuldig, maar op lange termijn breng ik mezelf zo wel in de problemen. Nog een voorbeeld is jezelf steeds met anderen vergelijken, waardoor je je zelfbeeld steeds naar beneden haalt. Door dat is één keer te doen gaan er geen problemen van komen, maar als je dit meer doet gaat je zelfbeeld steeds lager en lager worden. Uren gamen of series kijken, waardoor je de tijd uit het oog verliest en zo je slaap in gedrang komt,... Ik denk als we zo allemaal voor ons zelf eens zouden kijken, er meerdere onder ons toch zichzelf zouden betrappen op "destructief" gedrag. 

Maar het leven is met vallen en opstaan en je zal heel je leven kunnen bijleren over jezelf en jezelf steeds moeten bijsturen. Want elke dag is anders, elke gebeurtenis is anders en al de mensen die er op je pad komen zijn anders,...Het blijft een weg van uitproberen, vallen, opstaan en weer doorgaan. En eigenlijk kan je tijdens heel dit "proces" geen echte fouten maken, maar zijn het allemaal lessen, waar je steeds weer iets uit kan leren. 

En zo ben ik ook weer op weg. Ik ben terug thuis uit opname en ook deze keer is het thuiskomen weer helemaal anders dan de andere keren. En elke keer probeer ik iets te leren uit de crisismomenten die ik weer "overwonnen" heb. 

Laatste dagen in opname

27.02.2020

2 weken zou ik er even tussen uit zijn. 2 weken dat kon mijn schuldgevoel wel aan....Maar 2 weken werden 3 weken, en 3 weken werden 4 weken...Maar morgen is het dan eindelijk de dag dat ik terug naar huis ga. Het "normale" leven terug oppakken. Proberen rekening te houden met mijn grenzen. Maar vooral terug mama zijn, want dat heb ik zo hard gemist! 

Wat heeft de opname gebracht? Ik ben iets minder moe, de zwaarte is er mogen zijn, maar ze is jammer genoeg niet weg, maar wel een beetje minder, denk ik en hoop ik. Het gaf me wat meer rust dat ik hier altijd kon zijn wie ik op dat moment was. Stonden de tranen in mijn ogen, dan werd daar niet raar van op gekeken. Ik moest me niet schuldig voelen als het me niet ging en ik een halve dag in bed lag. 

Maar de opname heeft niet gebracht wat ik gehoopt had. Ik had gehoopt dat ik na 2 weken uitgerust was en terug voldoende kracht had om met voldoende zelfvertrouwen terug deel te nemen aan het 'gewone' leven. Maar hier had ik het mis, zelfs na 4 weken heb ik dat doel niet bereikt. Ik denk meer en meer dat ik me ga moeten neerleggen bij hoe het nu is. Dat ik moet leren kijken wat ik heb en wel kan en niet meer naar wat ik niet meer heb en niet meer kan. Dat wil ook zeggen dat ik mijn leven nog verder zal moeten aanpassen aan mijn grenzen en dingen zal moeten schrappen. En dat vind ik moeilijk, want meestal zijn dat dingen die ik zo graag doe, dingen waarvan ik kan genieten,....Maar jammer genoeg ook dingen waar ik hyper van word en ik over mijn eigen grenzen ga. En dat moet ik dagen bekopen en soms zelfs weken of maanden. En dat heb ik er niet meer voor over....Want dat zijn de dingen die zich opstapelen en er mee voor zorgen dat ik toch steeds weer hier beland. Ik weet  het al en dat is een begin. Nu is het oefenen met het uitvoeren,....Maar dat gaat enorm moeilijk zijn. Want ik mis niet graag dingen.Ik heb afgelopen jaren al zoveel moeten missen. Ik ben ook graag onder mensen, lach graag en maak graag plezier en ik geniet er zelfs van...Ja, iemand met een depressie kan ook nog steeds genieten en lachen hoor ;-)

Wat ik de laatste weken veel heb moeten horen is,: Als jij mee uit de bol gaat/grappig doet/ lacht/ ...Is dat dan fake? Nee, meestal is dat niet fake. Maar ik moet me dan wel vaak ergens over zetten. Door in contact te zijn met anderen, moet ik al minder voelen wat er bij mezelf speelt. Daar dan nog eens de vele prikkels bij, zorgen ervoor dat ik in mijn hyper-modus kom en zo ga ik aan mijn eigen gevoel voorbij. Zo voel ik vooral het gemoed van de mensen om me heen en dit neem ik dan ook over. En op dat moment is dat fijn en voel ik mij veel normaler. Ik bots dan op mijn grenzen en voel dit ook. Van binnen in mijn lijf voel ik dat, wat ik juist voel is moeilijk te beschrijven. Ik begin ook drukker te doen en dat is voor mezelf ook een signaal dat ik er los over ben, over die grens van mij. Maar om dan te zeggen: STOP, ik ga naar huis, is moeilijk, want dit gevoel is op dat moment fijn en normaal. En ik weet ook dat als ik uit de drukte stap en alleen ben de zwaarte me weer overvalt. Dus waarom zou ik dan toegeven aan mijn grens?

Ook op die laatste vraag weet ik het antwoord eigenlijk wel hoor. Hoe meer ik over mijn grens ga, hoe meer het bommetje van de zwaarte zich kan opladen. Hoe groter het bommetje, hoe groter de ontploffing...

Maar door bezig te zijn en in al die contacten met anderen, voel ik me ook nuttig. Dat nuttig voelen , geeft mij kracht om door te gaan. Dus dat is ook iets wat mij moed en hoop geeft. 

Het is niet makkelijk...Ik ga mijn best doen om het leven dat ik nu heb proberen te aanvaarden, maar ik kan niets beloven. Want ik vind het ongelooflijk moeilijk om me hierbij neer te leggen. Het is niet het leven dat ik 10 jaar geleden voor ogen had. Het heeft mijn toekomstplannen en dromen helemaal overhoop gegooid. En dit was niet mijn eigen keuze! Ik heb er niet voor gekozen om met deze kwetsbaarheid door het leven te moeten. En zo makkelijk als -Zet je er eens over, is het echt wel niet!!

De storm van het leven

12.02.2020

De storm van het leven...Daar bevindt de kapitein van dit bootje zich nog veel te vaak in. Soms is het een kleine, korte storm - Waarvan hij zelfvertrouwen krijgt, omdat hij toch weer een storm overwonnen heeft. De storm kan ook heviger zijn, waardoor hij met een klein emmertje het water uit het bootje moet scheppen. Zodat hij niet zinkt. Gelukkig krijgt hij hiervoor hulp van zijn matrozen. 

Maar dan zijn er ook nog de helse orkanen. Zijn emmertje om het water weg te scheppen is te klein en zelfs met de hulp van zijn matrozen lukt het niet om tegen deze helse orkaan van het leven te winnen. Ze scheppen en blijven scheppen. Het vraagt energie, te veel energie...De kapitein wordt moe en voelt zich enorm verantwoordelijk. De matrozen raden aan om extra hulp in te schakelen, maar de kapitein wil zijn trots niet verliezen en niet weer falen in deze missie. ..Hij blijft hopen om dit samen met zijn team in orde te krijgen. Al veranderd die hoop ook vaak in wanhoop. 

De vermoeidheid wordt te zwaar...Stilletjes aan begint hun bootje dieper weg te zakken in de woeste zee. De zee die zo mooi kan zijn en ook rust kan brengen, ziet nu zwart van al die "troep" die er op dat bootje aanwezig was en in het water belandde, zwart van schuldgevoelens, verdriet en kwaadheid...zwart van de zwaarte die niet meer te dragen en verdragen is -ook niet met de hulp van zijn matrozen....Er bleek geen einde te komen aan die helse orkaan. De kapitein moest zijn gevoel opzij zetten en de raad van zijn matrozen en zijn verstand volgen. Er werd hulp ingeschakeld. Met een sleepboot werden ze met de golven mee naar het strand gebracht. Hier kunnen ze bekomen en terug krachten opdoen. Hier krijgen ze de tijd om hun bootje terug op te knappen en wat te ontdoen van al die "troep".

Dit vraagt enige tijd en telkens hoopt de kapitein er minder en minder tijd voor nodig te hebben. Hij wil die tijd ook benutten om te leren en stil te staan -Zodat er ooit een moment komt dat geen orkaan nog te groot of te zwaar voor hem is en hij met behulp van zijn trouwe matrozen er zelf doorheen kan varen. 

Uiteindelijk met alle hulp heeft hij al vele stormen en orkanen overleefd en overwonnen en leert hij er ook telkens veel van bij. Hij geeft niet op en blijft vechten en hopen om ooit die stormen van het leven te kunnen overwinnen!!

De eerste week

06.02.2020

Een weekje hier op de afdeling. In het begin was het ontzettend moeilijk om hier te zijn. Ik moest voor mezelf eerst mijn schuldgevoel tov van het thuisfront een plaatsje proberen te geven en aanvaarden dat het is zoals het is...Maar dat is allemaal zo ontzettend moeilijk. De eerste dagen dwarrelde de tranen geregeld over mijn wangen...Dat bracht verlichting, maar dat is ook enorm onwennig voor me. Ik heb veel gerust, gekeken aan welke therapieën ik iets zou kunnen hebben en de andere dingen heb ik van mijn schema geschrapt. Ondertussen hebben de tranen zich terug vastgezet. Shiatsu-therapie helpt me erbij om ze los te kunnen laten, maar jammer genoeg ben ik ondertussen al een tijdje niet meer kunnen gaan door deze opname. Ik rust hier heel veel. Ik voel me hier niet schuldig als ik meer dan de helft van de dag op mijn bed lig te liggen. Thuis kan dit niet en zou ik me er ontzettend slecht bij voelen. Want ik wil niet flauw of lui zijn...De mensen die hier rondlopen gaan zelf ook door een moeilijke fase in hun leven. Ook dat geeft rust, want je wordt niet raar aangekeken als het je even niet gaat. Hier hoef ik niet zo vaak te wisselen van masker, maar mag de zwaarte er gewoon zijn. En dat is iets waar ik aan moet werken en mee aan het werken ben, al jaren. Dat ik thuis ook niet zo vaak die masker-switch moet doen. Dat ook daar meer ruimte mag zijn voor die zwaarte als dat nodig is. Maar dat is gewoon ontzettend moeilijk voor mij. Want zoals ik al dikwijls heb gezegd: IK WIL ZO NIET ZIJN!

Dus dat is een deeltje dat me helpt om hier te zijn. Maar natuurlijk knaagt er ook van alles aan me. Want ik mis mijn kleine en grote ventje, mijn omgeving, ik mis het 'gewone'. Ik mis het elke dag knuffelen met mijn groot wonder, ik mis zo veel....Maar eigenlijk was ik die dingen al een langere tijd aan het missen. Want doordat ik me de laatste tijd niet goed voelde, was ik ook niet meer heel helder, waardoor die kleine 'normale' dingen ook niet meer binnenkwamen. Een therapeut van me zei onlangs dat ik veel te lang heb door gezet en gevochten om toch maar niet in opname te moeten gaan. Ze zei dat ik dat doe voor mijn omgeving omdat ik hen wil sparen, ik wil hen geen pijn doen- en dat klopt daarom is het ook zo moeilijk om er aan toe te geven. Maar ze zei ook dat in die periode het ook al enorm pijnlijk is voor mijn omgeving om me zo te moeten zien. En als ik in de toekomst dan sneller hieraan zou kunnen toegeven zou deze 'slechte' periode ook minder lang duren, waardoor mijn omgeving er ook minder lang mee in die periode moet zitten. Ik begreep wat ze zei, maar ik heb voor mezelf nog niet de knoop kunnen doorhakken of het ook werkelijk zo is. Al besef ik wel dat ik deze periode toch wat te lang gewacht heb  en te lang heb willen vechten tegen iets dat ik niet kan winnen - Of nog niet kan winnen ;-)

We zijn een week ver, de meeste dagen zijn nog wazig, maar af en toe zitten er ook al momenten van opluchting bij of een betere dag...Ik merk alleen dat ik beter mijn grenzen moet bewaken, nu -maar ook voor de toekomst, want achteraf moet ik dit telkens uitzweten en er enorm van bekomen. We zijn op weg...Dit was een stap die ik weer even nodig had. Maar ik besef dat ik van enorm ver kom, en ik blijf hopen dat er ooit een dag is dat ik dit grotendeels achter mij kan laten, al besef ik maar al te goed dat die kwetsbaarheid er voor altijd zal zijn en ik hiermee zal moeten leren omgaan.

Dit schilderij maakte ik hier tijdens mijn opname. Het witte mannetje stelt mezelf voor. Verdwaald in de duisternis. Komt uit een donkerdere periode en is nu op weg en op zoek naar al die kleine gelukjes die er op deze wereld te vinden zijn. Zo kan het mannetje zijn hart terug gevuld worden met al die kleine gelukjes van goud. Momenteel doet ze dit nog hand in hand met haar demonen, waar ze nog steeds niet van verlost is. Maar laat ons hopen dat ze deze weg kan verder zetten en hopelijk is er ooit het moment dat die demonen haar hand zullen loslaten.

crisisopname

30.01.2020

----29.01.2020: De dag waarop ik terug in een korte crisisopname kwam. Het kon niet anders. Ik heb lang gevochten tegen de demonen, af en toe kon ik ze nog een tikje geven waardoor ze toch weer eventjes in hun holletje leken te kruipen, maar telkens stonden ze veel te snel weer recht om me beetje bij beetje klein te krijgen. Ik vond geen alternatief om mezelf de tijd en ruimte te geven om te rusten en de zwaarte die ondertussen weer veel te zwaar woog er uit te laten komen. Het telefoontje dat er een plaatsje vrij was voor me, was langs een kant een grote opluchting, omdat ik geen andere weg meer zag. Langs de andere kant was dit voor mij ook een heel moeilijke stap. Misschien wel de moeilijkste van alle opnames die ik achter de rug heb. Na een dik jaar thuis te zijn geweest en een normaler leven te hebben gehad, heb ik het gevoel weer maar eens te falen. Waarom lukt me het niet om gewoon te leven? Om gewoon mee te draaien in onze maatschappij, al is het op mijn eigen tempo. Al besef ik dat ik nog op zoek ben naar wat mijn eigen tempo is. Het is voor mezelf een heel moeilijke en pijnlijke stap geweest, maar wat me nog het meeste pijn doet is om te zien dat mijn omgeving het er ook zo moeilijk mee heeft. 

Ik probeer deze opname een beetje mooier in te pakken voor mezelf, zodat het minder zwaar aanvoelt. Het is weer anders dan al de vorige keren. Ik moet mezelf even de tijd geven om te bekomen van het harde werk van afgelopen jaar. Enkele weekjes rust, als dat hetgeen is wat ik nodig heb om weer voldoende kracht te krijgen om weer 'normaler' te functioneren. Dan is dat gewoon nodig. Al is dat zeker niet leuk en wil ik dat liever niet. probeer voor mezelf te zien -van hoe ver ik kom. Als ik sommige mensen hoor spreken die me in mijn moeilijkste periode begeleid hebben, waren er verschillende die de hoop hadden opgegeven dat ik ooit nog een beter leven ging leiden. Ik ben nu een jaar thuis geweest. Eigenlijk zonder medicatie, alleen soms eens een weekje om beter te slapen. Wat zijn dan 2-3 weekjes rust op een jaar.

Ik wil mee het taboe rond psychische kwetsbaarheid doorbreken. Maar als het dan terug moeilijk gaat na een betere periode, vind ik het zelf toch ook heel moeilijk om hier open voor uit te komen. Want het is vaak iets dat nog steeds niet begrepen wordt. Wat ik ook kan begrijpen, want ik begrijp zelf ook nog steeds niet waarom ik hier in ben beland. Maar had ik nu een fysieke ziekte en moest ik daarvoor opgenomen worden voor enkele weken voor wat onderzoeken, zou er meestal veel meer begrip voor zijn. Al moet ik zeggen dat ik toch ook weer heel wat steun heb ervaren en dat de vele steunende woorden/berichtjes me echt wel goed doen.   ...

Nu ga ik nog wat rusten, want nu ik hier ben voel ik de vermoeidheid nog meer dan thuis.  Ik voel dat de demonen ook meer trekken dan thuis. Maar laat ze maar trekken, laat er maar wat zwaarte afkomen, zodat mijn rugzakje terug beter te hanteren en dragen valt om binnen enkele weken terug richting huis te gaan. 

Ik ben onlangs ook nog naar The Kelly Family geweest met mijn ouders en zus. Vroeger luisterde mijn zus en papa hier wel eens naar en ik luisterde en zong dan als kleine meisje mee. Het was nostalgie, ze waren goed. Jammer dat ik mezelf niet goed voelde en het veel te veel prikkels waren en daardoor niet volop kon genieten hoe het anders wel had gekund. Maar ik weet ondertussen na afgelopen jaar wel hoe het terug voelt om te kunnen genieten en daar wil ik terug naar toe. 

Wachtlijsten

23.01.2020

En dan zijn we op het punt dat ik weet dat ik best de adviezen volg en mijn verstand. Mijn gevoel wil niet, maar als ik hier sneller uit wil geraken en sneller weer op het pad zit waar ik verder kan met mijn leven, met mijn toekomst, dan moet ik er jammer genoeg aan toe geven. 

Eerst toegeven aan mezelf, gesprekken met Michiel, mijn omgeving, dokters en therapeuten, maar ook Gus werd betrokken. Ook naar hem toe zijn we heel eerlijk wat er allemaal staat te gebeuren. Al zal hij het niet helemaal begrijpen en vindt hij het vooral leuk dat we dan ook eens naar de quick gaan eten. Ik wil dat hij voorbereid is, al weet ik nog steeds niet zo goed hoe ik dat het beste kan doen. 

Maar ik werd dus maandag op de wachtlijst gezet. Op een andere afdeling dan waar ik de laatste jarenmijn crisisopnames had. Dit is een open afdeling. Ik wou zelf niet meer continu opgesloten zitten tussen 4 muren, ik heb dat ook niet meer nodig. Want een korte crisisopname wil niet zeggen dat ik terug zo slecht ben dan ik de afgelopen jaren geweest ben. Voor ons klinkt en weegt een opname altijd heel zwaar, maar vanaf nu willen we het minder zwaar zien. Ik heb het misschien nodig om op een jaar eens 2 weken rust in te bouwen. Een plaats waar ik kan rusten en waar er tijd en ruimte is voor de zwaarte die er zit. Zodat ik terug op pad kan met een rugzak die minder weegt, ik terug meer kracht heb om te leven en om aan de slag te gaan met het verkleinen van die demonen. Want op dit moment kan daar niet echt rond gewerkt worden. Nu is het proberen om manieren toe te passen om de dag minder zwaar te maken. 

Maar ik bots dus op een wachtlijst...De psychiater zei dat er vorige week ongeveer 30 wachtende opstonden voor 45 bedden. Maar hij ging een urgente aanvraag doen, waardoor hij hoopte dat ik er toch sneller terecht kon. Maar dat wachten en niet weten, weegt zoveel. Nu ik heb toegeven dat een opname de beste oplossing is, wil ik dat ook zo snel mogelijk achter de rug. Want ik denk echt dat ik nadien wel weer verder kan. Ik mag een telefoontje verwachten een dag voor mijn opname. Maar echt waar dit wachten weegt zo zwaar...

Maar weet je, we zullen nog wat bedden afbouwen binnen de psychiatrie en nog minder investeren in de zorg, want dat is allemaal niet broodnodig. De opnames mogen maar zo lang duren, wat echt een druk legt op jou als patiënt. Natuurlijk wil je daar zo snel mogelijk weg, maar door er een tijd op te plakken en die einddatum dichter bijkomt en je beseft dat je het niet gaat halen, dan voel je je zo gefaald en kom je terug dieper te zitten. Ook dat is waar ik afgelopen jaren wel eens tegen aan botste. 

Voor mezelf en mijn omgeving, hoop ik zo snel mogelijk dat telefoontje krijgen, zodat die korte crisisopname achter de rug is. Zodat we verder kunnen en ik er terug kan staan als mama/vrouw/dochter/zus/tante/vriendin/....

Bart Peeters

Wat nog komen zou

10/01 ging in naar het optreden van Bart Peeters. Hij is echt een artiest eerste klas. Wanneer je zijn liedjes goed bestudeerd vind je er enorm veel kwetsbaarheid in terug in een jasje gestoken vol humor. Ik vond herkenning in teksten van verschillende liedjes, maar door de humor voelt het een beetje minder zwaar.  

Frontale botsing met mijn kwetsbaarheid

15.01.2020

En dan bots je weer frontaal met die kwetsbaarheid waarmee je zit. Niet dat het plots is...Het kondigde zich al geruime tijd sluimerend aan. Ik heb er lang geen woorden aan willen geven. Zolang je het niet uitspreekt is het er misschien toch nog niet helemaal...Zever, gezever, ik weet het! Maar toch...Wanneer ik het gesprek aanging met mijn man, was dit voor hem toch meer aanwezig. Ik wist dat hij het zag, maar als er woorden opgeplakt worden is het toch nog meer echt. Ik heb vanalles geprobeerd om de demonen mijn leven niet te laten overnemen, maar tot nu is het nog niet echt gelukt om ze weg te krijgen. Al weet ik dat ik ze al wel eens kleiner heb gekregen, afgelopen jaar. Afgelopen jaar zijn er zeker ook 'goei'  momenten geweest. Momenten waar ik echt content mee ben en heb kunnen genieten van kleine dingen, al zal ik me zelf niet gelukkig noemen. Maar ach wat is gelukkig?? Is dat allemaal ook niet wat overroepen. Niemand is toch constant gelukkig, en anders zou dat leven toch ook maar saai zijn. 

Door bepaalde 'triggers' gaat mijn lichaam over naar een overlevingsmechanisme. Ik ben super alert, angstig, als het te veel wordt dissocier ik, slapen is moeilijk,...En van dat alles geraak je uitgeput, oververmoeid, overprikkeld. Mijn verstand weet dat er op dit moment geen gevaar meer is, maar mijn lichaam en mijn gevoel denkt daar nog steeds anders over...Mijn hoofd en lichaam reageert heel fel, waardoor het moeilijk is om dat onder controle te krijgen. Het vraagt rust, het vraagt om te ontprikkelen. Maar binnen onze maatschappij is dat heel moeilijk om klaar te krijgen, zeker in dit stadium waar ik nu zit. Maar niet alleen onze maatschappij maakt dat moeilijk. Ik zelf vind ook geen rust in rust en ben het liefst bezig en onder mensen. Dat zijn de momenten dat mijn hoofd minder overuren maakt. Maar zelfs nu blijft mijn hoofd die overuren maken.   Daarom is er de laatste weken het woordje 'opname' al enkele keren gevallen. Maar ik vecht hier tegen, want natuurlijk wil ik dat niet. Niet voor mezelf, maar ook niet voor mijn omgeving. Maar diep van binnen weet ik wel dat het me enige rust zou kunnen brengen, en mijn lichaam en geest sneller gerecupereerd zal zijn, waardoor ik er ook sneller terug meer zal kunnen staan. Maar het gemis zou weer zo groot zijn. Het gemis van dat kleine mannetje dat hier thuis rondloopt. Het gemis van hem niet elke dag te kunnen knuffelen en hem te overspoelen met allemaal kusjes. Het gemis van mijn gezin, mijn omgeving...Het laatste jaar was terug meer een 'normaal' leven doordat ik terug thuis woonde. De langdurige opnames hadden kloven gemaakt binnen ons gezin. deze zijn nu gelijmd, maar natuurlijk is er de angst dat deze terug open zullen springen als er een opname nodig zou zijn. Al zou het natuurlijk nu over een korte crisis opname gaan. Maar ik zeg het; ik vecht eerst nog wat door. Ik geef niet op en hoop dat er ergens een kering mag komen zodat dit ook weer weg mag vloeien. Want alle golven komen steeds weer aan op het strand...Toch?

Het is niet zo dat ik terug zo diep in die put zit, waar ik afgelopen jaren lang heb gezeten. Nu is het meer op zoek naar de rust die mijn lichaam en geest gerust kan stellen dat het veilig is en dat daardoor ook dat overlevingsmechanisme mag afspringen, zodat ik weer verder kan...En dan zullen er mensen zijn die denken - rust vinden; leg je eens op de zetel, of ga een paar keer vroeg slapen, maar jammer genoeg werkt het zo niet...Ook zullen er sommige dit niet kunnen begrijpen (wat ik niet raar vind, want ik begrijp het zelf maar amper) -want je volgt zoveel therapie, en je bent nog steeds niet 'genezen', wat heeft dat dan voor zin? -Dat kan ik in woorden niet uitgelegd krijgen denk ik, maar die therapieën zorgen ervoor dat al de zwaarte er op dat moment uit kan. Die therapieën hebben me geholpen, zodat ik in 2019 geen opname nodig heb gehad. Ze luisteren, het is er veilig, er wordt niet geoordeeld. Er wordt mee nagedacht over hoe bepaalde momenten door te komen, ze leren mezelf lezen, waardoor ik sneller kan inspelen op bepaalde situaties.  

Maar momenteel is het even weer helemaal 'kak'. Gus stelt zich vragen en deze probeer ik zo duidelijk mogelijk en eerlijk mogelijk te beantwoorden, maar dat is zo moeilijk!!Hij is zo een dapper, flink manneke. Ik ben zo trots op hem en hij is zo een groot doel voor mij!!

Langs de andere kant zit die kwetsbaarheid in mij en zal ik er mee moeten leren leven en op tijd naar mijn lichaam moeten luisteren. Maar wat ik zelf niet mag vergeten is dat het me wel gelukt is om al langer dan een jaar thuis te blijven. En dit voornamelijk zonder medicatie. Hiermee ben ik gestopt zodat ik de kleine gelukjes terug kan voelen, maar op momenten als deze zijn die ook niet voelbaar. Het zou makkelijker zijn dat ik mbv medicatie dan de zwaarte minder zou moeten voelen. Maar door zoveel medicatie te hebben genomen en verschillende bijwerkingen te hebben mogen ervaren heb ik daar ook een degout van. En afbouwen is zo moeilijk. En als ik me 'ok' voel ben ik echt beter zonder medicatie . Dan zie ik beter en meer de kleuren en  het moois in het leven. 

Ik ga door en we zien wel dag per dag hoe het loopt. 

De gedichten van - woordje van Noortje zijn prachtig verwoord. Voor mij vaak heel herkenbaar. Zij krijgt de woorden op papier gezet die precies in mijn hoofd blijven hangen. Je kan haar werk bewonderen op instagram: woordje_van_noortje

Ik kreeg gisteren dit prachtige boekje van een vriendin. Een vriendin die ik heb leren kennen door mijn psychische kwetsbaarheid. Onze psychische kwetsbaarheid bracht ons dus samen... Een vleugje warmte ging voelbaar door mijn lijf en nu nog steeds als ik er in blader. Een boekje met mooie citaten, gedichten, warme woorden en prenten,....

Een prachtig, warm boekje van een geweldige madam!! Elke vriendschap die er is gekomen door mijn verblijf in Zoersel of door mijn kwetsbaarheid is een vriendschap uit de duizend. Dat is één van de mooie dingen uit die tijd, dat ik er vrienden voor het leven heb gemaakt. Vrienden waarbij ik altijd terecht kan en die me het beste begrijpen hoe moeilijk het leven kan zijn. Vrienden waar ik steeds een luisterend oor vind, zonder beoordeelt te worden. Vrienden die begrijpen als ik een afspraak niet kan nakomen. Een vriendschap waar baak één oogopslag genoeg is om elkaar te begrijpen. 

Hieronder één van de gedichtjes, de andere plaats ik op een keertje onder de pagina 'gedichten'.

Als ik je vraag:

Hoe gaat het?

Geef mij dan 

naast jou 'goed'

je twijfels

je hartzeer

je angst

je tegenspoed

Geef mij naast

jouw 'uitstekend'

je tranen

je pijn

Als ik je vraag:

'Hoe gaat het?'

Hoef je

niet sterk te zijn

Maar toon me 

juist je kwetsbaarheid

en zeg me

wat er speelt

want 'goed'

voelt vaak veel 

beter

als je 

je zorgen 

deelt. 

-Helderman

Dag bommetje

08.01.2020

Weer een tijdje geleden dat ik hier iets neerschreef. De kerstvakantie was hier enorm druk. Door de vele feestjes, onze Gus thuis en onze vakantieparel was ook weer twee weken bij ons. Dus ik wist de afgelopen weken wat te doen. 

Langs één kant houd ik van drukte en sociale contacten. Dat zijn de momenten dat ik niet of toch zeker een groot deel minder moet voelen hoe ik me voel. Gewoon gaan en blijven gaan, dan voel ik me het minste zwaar en kom ik de dagen ook beter door. Maar jammer genoeg zit daar ook een enorm addertje onder het gras. Want op momenten dat het dan rustiger is, voel ik wel hoe ik me voel. En dat verschil kan zo immens zo groot zijn.

Ik vergelijk het met een bommetje of een golf. Die emoties zitten in je. Door er niet naar toe te gaan, blijven ze er ook gewoon zitten. Ze willen gehoord worden. Maar als ze door er gewoon rustig te zitten niet gehoord worden, gaan ze groeien want op een gegeven moment zullen ze op die manier wel zichtbaar worden zodat ze ook werkelijk gezien worden. Maar wat gebeurt er dan als je er niet naar toe gaat? Ze groeien en blijven groeien. Het bommetje emoties dat in je zit wordt steeds groter en groter, als je er na een tijdje nog steeds gaan aandacht aan geeft, zoekt het nog een andere manier zodat je het gewoon niet meer kan ontlopen. Het bommetje is ondertussen zo groot geworden dat het gewoon zal ontploffen. Recht in je gezicht. Op een moment dat het niet uitkomt. Want wanneer past het wel dat je lam wordt gelegd door een berg aan emoties? Op dat moment kan je niet anders dan er naar te kijken, om ze te voelen en doorvoelen...Opnieuw een weg zoeken om er mee om te gaan. Opnieuw een weg zoeken zodat ze terug minder aanwezig zullen zijn en het leven terug mentaal rustiger mag worden en aangenamer. Op dat moment ben je zwaar over je grenzen gegaan. Je hebt je veel te lang sterk gehouden. Waardoor dat bommetje groter en moeilijk is geworden om te behandelen, het is moeilijker om ze terug wat mooi in te pakken en het een plaatsje te geven waar je op tijd eventjes naar toe kan om te spreken met je verdriet/angst/boosheid/wanhoop/... Want ze zitten er sowieso...Dus geef ze op tijd de aandacht dat ze nodig hebben. "Dag verdriet, ik weet dat je er bent. Het is ok zo..." 

Het klinkt heel logisch allemaal. Theoretisch weet ik hoe je het beste met die emoties zou kunnen omgaan, maar....Wat is dat belachelijk moeilijk seg!!! Ik doe het liefste van al nog steeds door en nog steeds hoop ik dat het zo gewoon mag blijven lopen. Maar eigenlijk weet ik zelf heel goed dat er een moment komt dat dat bommetje dus gaat ontploffen...En geloof me dat is echt geen lachertje. En als ik er op gewezen word, dan probeer ik er iets mee te doen. Maar dan botst je op de aanvaarding. Ik wil zo niet zijn, ik wil niet dat dat allemaal ergens in mij zit,....Dus als ik doorga maak ik mezelf wijs dat het er niet is...of toch voor even. Het is ook iets dat ik mezelf heb aangeleerd gedurende mijn leven. Ooit heb ik dit jaren vol gehouden, maar nu lukt dat niet meer. Gelukkig heb ik een geweldig professioneel netwerk die me enorm goed kunnen lezen en die me op tijd wijzen op wat er speelt. Want omdat ik zo niet wil zijn, gebeurd het ook vaak dat ik het zelf niet altijd allemaal meer zie. En op die manier kan ik die grootste ontploffing in mijn gezicht wat voorkomen, of mij er op voorbereiden. Op die manier proberen we die emoties wat gecontroleerd naar boven te laten komen....Wat zeker niet gemakkelijk is en jammer genoeg ook niet altijd lukt. 

Maar in mijn ogen zijn er nog steeds twee Stefanie's. De Stefanie die in sociaal contacten aanwezig is, lacht, grappen maakt en enorm sociaal is. De andere Stefanie ziet nog steeds af vanbinnen. Is nog steeds aan het strijden met haar emoties, angsten en herbelevingen. En die Stefanie vindt het verschrikkelijk om nieuwe sociale contacten te leggen. Het zou mooi zijn dat het niet steeds de twee uiterste zijn, maar dat er ook meer een versmelting mag komen tussen deze twee. En de beide Stefanie's er gewoon altijd een beetje kunnen zijn. Maar ik besef dat ik daar eerst het proces van aanvaarding voor door moet geraken en momenteel weet ik niet of me dat ooit zal lukken. 

Maan - Ze huilt maar ze lacht

Een liedje dat me raakte, omdat het zo herkenbaar is. En ik denk niet alleen voor mij. Ik denk dat de meeste onder ons zich hierin wel herkennen. Ook mensen zonder psychische kwetsbaarheid kunnen hier iets herkenbaars in zien. Wanneer je een mindere dag hebt, maar je hebt dingen te doen die eigenlijk wel leuk zijn, maar doordat je je slecht voelt is het te veel...Je zet je masker op en gaat er voor. Vanbinnen heb je pijn, verdriet,...Maar langs buiten zie je niets aan je. Je lacht en doet mee met de groep. Dit is een overlevingsmechanisme en zorgt er voor dat je de dag doorkomt. Maar het vraagt ook energie en zeker als je dit een langere periode volhoudt. Als ik daarna even alleen ben, komt de zwaarte eens zo hard binnen. Of zo voelt het toch...Maar langs de andere kant is het ook gewoon nodig dat je dat af en toe doet. Want als je altijd die zwaarte zou moeten toelaten, je altijd daaraan moet toegeven en laten zien, dan overleef je dat niet. Dat kan je niet volhouden. Die zwaarte is gewoon te zwaar...

Er zou een mooi evenwicht moeten bestaan. Zodat je ook die zwaarte die in je zit niet altijd moet onderdrukken, maar dat die wel gezien mag worden door anderen. Maar dat is juist het moeilijke. Als ik voor mezelf spreek weet ik dat ik het daar moeilijk mee heb omdat ik zo zelf niet wil zijn. Ik kan dat stuk nog steeds niet aanvaarden. Al zal ik zeker proberen er het beste van te maken, want je moet aanpakken wat je krijgt en met datgene er gewoon het beste van proberen te maken. Maar gemakkelijk is dat niet! Want die zwaarte/demonen/verdriet/...kunnen je zo veel pijn doen, ze kunnen je zo hard laten afzien, dat je er gewoon tijdelijk niet het beste van kunt maken...En ook dat is ok. Probeer vast te houden dat het een periode is. Het gaat voorbij. Alles gaat voorbij...zowel aangename als onaangename dingen. Dat zinnetje zeg ik wel meermaals per dag als ik het moeilijk heb: "Het is een periode, het gaat sowieso weer voorbij." En ik probeer te denken hoe meer ik dat zeg hoe makkelijker ik dat ook kan gaan geloven. Maar dat te geloven kan heel moeilijk zijn en zeker als je in een moeilijke periode zit die al veel te lang duurt. Als je net weer diep in je dal zit is het gewoon moeilijk om nog hoop te hebben dat het voorbij gaat. Maar geef niet op...vecht en laat die demonen/ziekte/...niet van je winnen. Je staat er niet alleen voor. We zijn met meer dan je denkt!!

Terug in de tijd

17.10.2018

Slaap

15.12.2019

Rust vinden en slapen...In bepaalde periodes is dit echt een merde voor me. Slapen kan zo lastig zijn....Als je tijdens het inslapen meermaals wakker schrikt door nachtmerries/herbelevingen, heb je na een tijdje gewoon geen zin meer om te gaan slapen. Je bent bang om te gaan slapen en de angst houd je wakker. Dit klinkt belachelijk, ik besef het zelf. Want ja nachtmerries zijn niet echt, zet u er over! Gho was het zo simpel maar. Maar wat als die nachtmerries/herbelevingen je steeds weer, keer op keer mee terugnemen naar de tijd van toen. De tijd waar ik mijn trauma op liep, die tijd dat er voor heeft gezorgd dat ik een psychische kwetsbaarheid ontwikkelde en ik voor jaren in de psychiatrie belande. Die tijd die ik zo graag wil vergeten...

Het klinkt belachelijk, want het zijn toch maar herinneringen. Het klinkt belachelijk want dat is toch niet nu? Nu is alles veilig voor je! Ik weet het dat het toen was en ik daar nu niet meer ben. Maar ik weet dat alleen als ik er ook niet weer terug in zit. Vanaf het moment dat ik er in mee word gesleurd, ben ik terug dat meisje van toen. Ik voel alles steeds weer opnieuw. De angst van toen giert terug door mijn lijf en maakt me super alert voor alles. Mijn zintuigen werken in die periodes ook nog beter dan anders, en die werken altijd al enorm goed. Hierdoor ben ik snel overprikkelt, is mijn lijf enorm gespannen en heb ik geen rust. Lichamelijk en mentaal is er dan geen tikkeltje rust te bespeuren. En dan besef ik dat het oppassen geblazen is en dat ik extra voor mezelf moet zorgen. Maar zorgen voor jezelf is niet makkelijk, want binnen onze maatschappij zijn er vele moetjes. Toelaten om rust te nemen, terwijl er nog verschillende karweitjes uit te voeren zijn, is best lastig. Vaak krijg ik daar een schuldgevoel van,want ik wil niet overkomen als een profiteur. Maar er zijn jammer genoeg momenten dat het niet anders gaat en ik er aan moet toegeven. En jammer genoeg zijn die momenten er veel te veel....

Maar enkele uurtjes slapen op een nacht, weken aan een stuk...Het weegt door en soms neemt de onrust het veel te hard over naar mijn goesting. In samenspraak met therapeuten en mijn psychiater ben ik terug gestart met medicatie. Geen antidepressiva, alleen iets om rustiger te worden. De psychiater begreep me volledig waarom ik liever geen antidepressiva nam. Antidepressiva vlakt alle gevoelens af. De moeilijke gevoelens, maar dus ook de mooie emoties. En die kleine gelukjes zijn net de dingen die ik nodig heb om terug in mijn kracht te komen. En daar zat mijn angst. Ik zou niet liever willen dan dat de moeilijke emoties minder groot zouden zijn, maar als ik dan geen kleine gelukjes meer mag voelen ben ik bang dat ik alleen nog maar dieper en dieper zou terug vallen in die put. En daarom kozen we niet voor die optie. 

Dus na een jaar neem ik terug tijdelijk medicatie. 2 pilletjes per dag om meer rust te kunnen ervaren en hopelijk daardoor ook terug beter te kunnen slapen. Het was een moeilijke stap voor me. Want niet alle medicatie is goed voor me geweest. Sommige medicatie bracht me alleen maar dieper in mijn putteke. Maar nu was er wel iets nodig om dit vol te blijven houden. En we hebben de afspraak gemaakt om de tijd van inname zo kort mogelijk te houden.  En ook daar ben ik wel wat bang voor. Want ik weet hoeveel ik heb afgezien om met alles te kunnen stoppen. Ik ken de angst om met iets te stoppen waarmee je uiteindelijk wel goed bent, de angst om weer terug te vallen. 

Ik ben deze week ook gestart met lichttherapie. Veel kan ik er nog niet over zeggen omdat het nog te snel is om echt resultaat te zien. Maar het helpt me al wel dagelijks om beter en sneller wakker te worden. Vlak na de lichttherapie voel ik me ook even energieker dan de rest van de dag. Het geeft me nu al een korte boost en ik ben nog geen week bezig. Ik hoop dat dit me in de winter kan helpen om mijn vermoeidheid wat tegen te gaan en hopelijk kan het ook helpen om mijn slaap terug te herstellen. Daar gaan we voor!

Verdriet is al water...Eerst vult het al de gaatjes en spleetjes op, daarna gaat het alleen maar stijgen en blijven stijgen tot je overspoeld wordt. 

                                                                                                                - Maaike Ouboter

Kijktip: Tygo in de psychiatrie

Ik keek onlangs naar de eerste aflevering van "Tygo in de psychiatrie" op Nederland 3. En dat kwam binnen... Ik vond het schokkend dat dit wat m'n in de eerste aflevering toonde, gewoon gebeurt in deze tijd en langs de andere kant waren er ook verschillende herkenbare dingen in terug te vinden. Een prachtig in beeld gebracht programma, maar ook heftig en pijnlijk. Het kan zeker ook een trigger zijn voor sommige onder ons. Er wordt niets verbloemd, alles wordt gewoon in beeld gebracht hoe het voor deze mensen is om te leven met een psychische kwetsbaarheid en al de labels die er op hen geplakt werden. 

Ik was wat geschokt over hoe m'n in Nederland te werk gaat op sommige plaatsen. Ik dacht dat Nederland op dat gebied verder stond dan ons landje, al denk ik dan dat je die manier van werken ook hier bij ons zeker nog kan terug vinden. Er was een instelling waar m'n als eerste gesprek met een patiënt een diagnose probeert te stellen door het stellen van een vragenlijst waar de patiënt alleen maar met "ja" en "neen" mag op antwoorden. Natuurlijk kwam er een hele waslijst met mogelijke diagnoses uit die vragenlijst. Maar bij ieder van ons waar m'n die vragenlijst bij zou afnemen zouden er meerdere labels op je hoofd geplakt worden...Echt zo confronterend, zo onmenselijk dat er nog steeds zo te werk wordt gegaan.  

Wat voor mij ook confronterend was, was de ontelbare pillen die er genomen werden. Mensen die door het nemen van al die medicijnen veranderen, totdat er niets meer van die persoon in te herkennen valt. En dat is ook wat ik in mijn verhaal kan terugvinden. Op een bepaald moment slok ik 21 pillen per dag en dan kwamen er soms nog enkele bij owv een crisis waar ik in zat. En dat maakte van mij een heel ander mens. Als ik de verhalen van mensen uit mijn omgeving hoor was er weinig van de Stefanie dat zij kende in terug te vinden...

Zeker een aanrader om dit programma eens te bekijken, maar bewaak goed je eigen grenzen zodat je niet te veel meegesleurd wordt in het verhaal van deze getuigenissen. Voor diegene die weinig besef hebben hoe het is om een crisis door te maken, kan dit programma je zeker meer duidelijkheid brengen.

Druk

30.11.2019

Onszelf druk opleggen...Ik ben er best goed in. Niet dat ik er trots op ben hoor. Maar ik denk dat de meerderheid uit onze maatschappij het gevoel heeft onder druk te staan. Door je eigen gedachtes, manier van denken, maar er is natuurlijk ook de druk die je ervaart door anderen, of druk door de tijd die maar blijft verder razen. En al die druk op al die verschillende manieren bezorgt ons stress en spanning. Sommige onder ons kunnen goed met spanning omgaan en kunnen de intensiteit vrij snel laten zakken. Anderen blijven jammer genoeg langer in die spanning hangen, waardoor de kans bestaat dat deze bij volgende stressmomenten heel snel hogere toppen kan bereiken. En bij te veel spanning gaat ons lichaam ons signalen geven dat we het rustiger aan moeten doen. Je hebt je grens bereikt, of zelfs overschreden. Enkele lichamelijke gewaarwordingen kunnen zijn: zweten, hartkloppingen, rood worden of net bleek worden, rillen,...

Ik heb ook last van die druk. Druk opgelegd door mezelf, maar ook druk die ik voel door onze maatschappij. Ik leg mezelf druk op door niet te willen toegeven als het even moeilijker gaat. Ik wil niet meer in een crisis belanden, ik wil verder met mijn leven, ik wil verder mijn toekomst en dromen najagen,...Het mag er van mij eigenlijk niet meer zijn, want het belemmerd mij in het werken aan mijn toekomst. Ik zal al die gewaarwordingen die mijn lichaam en mijn geest me stuurt zo lang mogelijk proberen te onderdrukken.Want ik wil die niet hebben! Ik wil het liefst van al gewoon kunnen functioneren, het liefst van al zou ik willen werken, dingen kunnen doen die een jonge mama als ik normaal doen. En ik weet dat ik heel veel dingen altijd meedoe. Maar achteraf moet ik dit jammer genoeg ook weer uitzweten omdat ik daardoor steeds over mijn eigen grenzen ga. Wanneer het dan minder goed gaat kan ik dit ook heel moeilijk toegeven aan anderen, maar zelfs ook aan mezelf. Want ik voel me dan zo gefaald, het maakt me zelfs verdrietig en angstig, maar ik besef ook dat deze gevoelens er ook bij de mensen uit mijn omgeving zullen zijn. En dat wil ik hen niet aandoen. 

Druk door de maatschappij voel ik omdat alles altijd maar vooruit moet gaan. En ik; ik kan jammer genoeg dat tempo niet meer aan - of nog niet aan.  Ik heb het gevoel dat er vele steeds een oordeel klaarhebben dat je niet te lang bij de pakken moet blijven zitten. Iedereen heeft ook altijd goede raad, maar jammer genoeg werkt datgene dat voor jou heeft geholpen niet altijd voor de ander. Na zo lang thuis te zitten, wordt er ook verwacht dat je eindelijk eens terug aan het werk gaat. En ik zou echt waar niet liever willen, maar om dat te bekomen, moet ik een langere periode wat stabiel zijn en stabiel blijven met minder therapieën. En net dat geeft druk. Ik besef heel goed dat iedereen wel eens een moeilijk dagje heeft, maar jammer genoeg is een moeilijk dagje niet te vergelijken met de moeilijke periodes van mensen met een psychische kwetsbaarheid. En die periodes zouden veel minder aanwezig moeten zijn, voor ik terug aan het werk kan. En net daarom wil ik er niet aan toegeven. Het liefst van al zou ik ze willen negeren en dit is dan ook wat ik doe, tot ik ze niet meer kan negeren. Maar dan wil ik ze nog niet delen met anderen. En dat is zo vermoeiend en zo zwaar. En ik weet dat het beter is om ze te aanvaarden en minder met dat masker door het leven te gaan, maar hoe doe je dat? Het is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Het is ook gewoon een overlevingsmechanisme dat ik mezelf aangeleerd heb. En misschien is het ook wel gewoon iets dat me beschermd. Want als ik gewoon altijd en overal zou tonen hoe ik me voel, ik denk dat ik dan nog dieper in mijn putteke zou vallen. 

 Het afgelopen jaar heb ik wel terug wat het gevoel gehad van te kunnen leven en was het niet alleen maar overleven. Maar dat laatste is jammer genoeg niet weg en overvalt me nog steeds veel te vaak. Periodes dat ik niet goed weet hoe ik de dag moet doorkomen, periodes dat ik veel te veel voel, periodes dat de spanning in mijn lichaam veel te hoog is, periodes dat mijn hoofd niet stil te krijgen is, periodes dat mijn lichaam letterlijk overal pijn doet, periodes dat ik heel weinig slaap, periodes dat ik extreem moe ben, periodes dat ik angstig ben, periodes van intense herbelevingen, periodes van...en dit zijn bijna altijd periodes die allemaal samen vallen en daardoor zo moeilijk te dragen zijn. 

De laatste keer naar V.

22.11.2019

Dinsdag was het de dag van de laatste keer...Het was mijn laatste afspraak met V.  Ze is een therapeute die ik ken van Moeder-baby en achteraf heb ik haar ook op Rif (afdeling angst en depressie) gehad. Ik volgde bij haar ook individuele therapie, waardoor ik wekelijks naar haar ging voor een uurtje. Ze was voor mij enorm speciaal in die moeilijke periode. Ik had het gevoel dat ik nergens terecht kon met mijn emoties. Bij sommige voelde ik me niet veilig en andere stonden te dichtbij. En daar was V...Bij haar voelde ik wel die veiligheid en vertrouwen. Ze luisterde steeds zonder te oordelen, wat enorm fijn was. Haar aanpak was zacht, warm, maar ook direct en dat is ook wat ik enorm appreciër aan haar. Ik wist wat ik aan haar had op die manier. Wanneer ik het geloof in herstel helemaal kwijt was, liet zij me merken dat zij er nog wel steeds in geloofde, dat ze in mij geloofde...Ook dat was een enorme steun voor me. De momenten dat ik het allemaal niet meer zag zitten en ik er helemaal genoeg van had, werd V. er bijgeroepen, omdat zij één van de enige was die me een beetje terug in de realiteit kon brengen. Ze was voor mij mijn redder in nood. 

Omdat ik niet kon praten over vroeger, emoties, hoe ik me voelde heeft ze me laten schrijven. Het begon met citaten die ze aan me gaf, waarop ik mijn mening, gevoelens neerschreef bij het uitgekozen citaat. Uiteindelijk vielen de citaten weg en werd mijn schriftje meer een dagboek. Een dagboek dat ik door niemand liet lezen, alleen door V. Op die manier kreeg zij als eerste een beter beeld van wat er in mijn hoofd omging. En ook dat is een redmiddel voor me geweest. Ik kreeg de woorden niet over mijn lippen, maar schrijven ging vanzelf. Mijn pen kraste de woorden/zinnen op papier. Ik las het vaak zelf niet na. Het luchtte al op dat ik het op die manier een beetje kwijt was. Maar het hielp me nog meer dat ik het op die manier toch met iemand kon delen. Het gaf me een kleine verlichting. Ik had het gevoel dat ik het niet meer zielsalleen moest dragen. 

Ook al moest ik naar andere afdelingen, mijn afspraak bij V. bleef een wekelijks momentje. Mijn psychiater wist hoe belangrijk dat ze voor mij geworden was en ik denk dat hij ook besefte dat wanneer zij wegviel ik terug alleen ging blijven zitten met mijn gevoel. Dus hij en zij hebben het mogelijk gemaakt dat ik steeds naar haar kon blijven gaan. De laatste behandeleenheid waar ik verbleef vond het niet zo fijn dat ik wekelijks naar V. bleef gaan. Ik denk dat ze zich wat buitengesloten voelde, omdat ik met V. wel kon praten en ze veel meer van mij wist dan de begeleiding van die laatste afdeling. Maar ik voelde me door hen alleen maar gepusht, het gaf me enorme druk, waardoor ik geen veiligheid bij hen voelde. Op die afdeling zag ik ook verschillende dingen gebeuren die voor mij niet door de beugel konden. Ik vond dat veel van de begeleiding daar zich voor deed als een meerdere van ons. Ik voelde me behandeld als een klein kind, maar dan op een manier dat ik onze Gus nooit zou behandelen. Voor mij was het daar de hel. En het enige wat ik daar wou doen, was er zijn voor mijn medepatiënten die in mijn ogen het nog moeilijker hadden dan mij. En dan kwam daar uit het niets, heel onverwachts mijn ontslag. Het was helemaal niet gepland, maar door miscommunicatie kwam er ruzie met begeleiding. De dokter had het verhaal van de begeleiding gehoord en nam dit voor waar. Naar mijn verhaal werd amper geluisterd. Natuurlijk ik ben wel de patiënt, de "labiele".  De dag voordien werd me nog gezegd dat ik op mijn kamer werd opgesloten, want ik was een gevaar voor mezelf, maar toen ik de dag nadien zei dat als het er zo te werk gaat, ik wel naar huis zou gaan. Nam de dokter gewoon zijn voorschriftenboekje om mijn medicatie voor te schrijven, ik moest met mijn man bellen om te horen of dit voor hem "ok" was en ik kon inpakken en vertrekken. Wanneer ik vroeg bij wie ik terecht kon om me ambulant op te vangen was dat mijn eigen probleem en wanneer ik vroeg of hij de papieren in orde kon maken om via postkuur naar V. te gaan, weigerde hij dit. Dus na 2 jaar continu in opname te hebben gezeten, werd ik op straat gezet zonder enige ambulante hulp...Gelukkig kon ik snel bij mijn psychologe en psychiater terecht...En V. zocht ik op als ik het te moeilijk had om het alleen te dragen. Mijn psychiater heeft na mijn eerst daaropvolgende crisisopname de papieren voor postkuur in orde gebracht. Zodat ik terug wekelijks naar V. kon. En daar ben ik hen zo dankbaar voor. Want ik besef heel goed dat dit niet het gebruikelijke was. V. werkte op afdelingen waar ik al geruime tijd niet meer was, maar toch werd alles in orde gebracht zodat ik haar op afgesproken tijdstippen kon zien. En dat hielp me zo hard. Want de periode dat ik naar haar toe ging terwijl we geen afspraak hadden was voor mij steeds een grote stap, omdat ik haar eigenlijk liever niet lastig wou vallen tijdens haar werk. 

Na 4,5 jaar, haar eerst bijna dagelijks te zien, daarna wekelijks, dan om de 14 dagen en maandelijks, was dit dinsdag onze laatste afspraak. En ik vond dat zeker niet gemakkelijk, want het is toch een vaste steun die  wat wegvalt. Maar wat ik vooral voelde was dankbaarheid. Ik ben haar zo dankbaar dat ze mij al die tijd is blijven opvangen, in mij is blijven geloven, naar me luisterde en niet oordeelde. Ze was voor mij iemand waarbij ik even mijn grootste verdriet en angsten mocht laten zien.  Gewoon dat ze was wie ze was en ze voor mij echt wel iemand is waarop ik kon bouwen en vertrouwen..

Gelukkig heb ik nu nog enkele van die therapeuten naast mij staan, waar ik hetzelfde gevoel bij heb opgebouwd als bij V. Dus ik heb nog verschillende plaatsjes waar ik de veiligheid vind om in mijn verdriet en angsten te laten kijken. 

Ik weet ook dat sommige uit mijn omgeving zullen denken en zeggen dat ik bij hen ook altijd terecht kan. Maar zoals ik hierboven al schreef, sommige mensen staan gewoon te dicht bij, om daar heel open over te kunnen spreken. 

Ongeveer een jaar zonder medicatie

14.11.2019

Een jaar geleden ongeveer stopte ik op eigen initiatief, maar in samenspraak met de psychiater "cold turkey" met al die medicatie. Ik had het helemaal gehad. Ik voelde me niet goed, maar verder dan dat kon ik niet voelen wat er echt aan de hand was. Ik gaf over dus het had ook gewoon geen zin om al die medicatie te nemen als ze er toch direct weer uit kwamen. Dit was het moment om even met alles te stoppen en om te voelen. Ik was in opname dus ik was"veilig" en er werd voor me gezorgd. En dat was nodig, want het was een enorm zware afkickperiode. Uiteindelijk was ik dus niet gestopt met het idee om de medicatie echt achterwegen te laten, want ik had me er bij neergelegd dat ik de rest van mijn leven medicatie nodig ging hebben. Ik had met mezelf de afspraak gemaakt dat wanneer ik voelde dat het me niet lukte, ik gewoon terug mijn medicatie ging innemen. Af en toe liep de spanning op en werden de angsten te groot en dan nam ik nog wel eens een xanax of een temesta, maar ook deze wou ik proberen weg te laten. En wonder boven wonder lukte me dit! En nog een groter wonder was dat het me beter heeft gemaakt. De kleine gelukjes mocht ik terug voelen en dat maakte de zwaarte die ik dagelijks meedroeg toch minder zwaar om te dragen. Ik kon meer gevoelens plaatsen bij die zwaarte. Ik kon een onderscheid maken tussen verdriet, angst, boosheid,...wat mij ook meer duidelijkheid heeft gebracht. 

Nu een jaar later kijk ik ook wel eens terug op het afgelopen jaar. Er zijn periodes geweest dat ik toch in samenspraak met mijn psycholoog terug een weekje slaapmedicatie heb genomen, omdat ik bijna niet meer sliep. Uit eigen initiatief zou ik dit niet doen, maar als iemand van mijn therapeuten zegt dat het nu echt wel het beste is, omdat er anders de kans is om verder kopje onder te gaan, luister ik ook naar hun goede raad. Maar het was niet makkelijk en de eerste avonden dat ik dat pilletje in moet nemen moet ik er echt bij kokhalzen. Maar dan begin ik beter te slapen en merk ik ook dat mijn putteke terug iets minder diep voelt. En dan weet ik wel waarom dit belangrijk is. Want ik besef dat wanneer mijn slaap achteruit gaat ik de zwaarte veel moeilijker kan dragen en me dit terug helemaal onderuit kan trekken. Maar na een week stopte ik hier ook mee. En dan ploeterde ik weer verder tot ik terug de raad kreeg om een weekje te recupereren met behulp van medicatie. Telkens na een week kon ik stoppen. Tot nu een paar waken terug. Ik besefte dat ik het terug nodig had. Want 2 uurs slapen per nacht, nachten aan een stuk is voor niemand haalbaar. Na een week had ik wel het idee dat ik al een kleine recuperatie had gewonnen, maar ik voelde me nog steeds oververmoeid, dus ging ik nog maar een week hiermee verder. En ik merkte dat ik bang was om er mee te stoppen, want ik was toch weer diep gevallen en het koste zoveel moeite om eruit te klauteren dat ik schrik had voor de periode die toch weer terug ging komen van weinig slaap en me weer de dieperik ging in duwen. En als ik eens een nachtje zonder probeerde, sliep ik weer niet meer...Dus ik kon er niet mee stoppen, want ik stond nog steeds te wankel en ik wil niet weer vallen. Na een bezoekje bij de psychiater vertelde hij me eigenlijk wat ik wou horen, maar de angst kreeg toch de bovenhand. Hij zei dat ik moest stoppen met die medicatie, omdat ik het zo goed deed zonder, het zou me nu ook weer wel terug lukken om er vanaf te geraken. Zijn advies was om een weekje af te bouwen en na die week te stoppen. Ter ondersteuning ben ik begonnen met melatonine pilletjes en hij stelde lichttherapie voor. Met de melatonine ben ik begonnen. Ik heb ondertussen mijn medicatie terug helemaal afgebouwd, maar ik voel ook wel het verschil dat inslapen toch weer moeilijker is. Voor mezelf hierin te ondersteunen val ik in slaap met muziek van Jason Stephenson en dit helpt me wel. Hij heeft ook meditaties en een heel aangename stem. Maar mediteren, mindfulness,...Dat is jammer genoeg nog niet voor me weggelegd. Ik word daar vooral heel zenuwachtig van en ik heb altijd het gevoel dat dit juist iets is dat me ook steeds weer opnieuw naar mijn traumastuk brengt. Maar zijn muziek helpt me wel. Hij is gewoon te vinden op youtube en spotify. Voor de lichttherapie zou ik een lichtbril moeten aankopen, maar ik ken mezelf en als dit niet snel het gewenste affect heeft, weet ik van mezelf dat die bril ook weer snel aan de kant zou liggen. Dus als iemand ervaring heeft met lichttherapie, mag je altijd je ervaringen met me delen. 

Nu een jaar zonder medicatie (uitgezonderd af en toe slaapmedicatie) heb ik zeker grote voordelen gezien, waarom het voor mij goed is geweest om hiermee te stoppen. Maar tegenwoordig merk ik door te reflecteren over mezelf ook wel moeilijkheden. Ik heb gedurende de laatste jaren best ook wel wat oordelen mogen horen over hoe anderen over mij denken, dit is dan natuurlijk vooral als er alcohol in de buurt is, want anders durven de mensen dit vaak niet in mijn gezicht te zeggen. Het lijkt wel of alcohol een zeer straf waarheidsserum ofzo is ;-). Afgelopen jaren hoorde ik die oordelen, maar die kwamen niet binnen, door de medicatie die ik nam bereikte het me niet en zat ik er niet zo erg mee. Maar nu ik geen medicatie meer neem, heb ik ook geen filter meer die de dingen voor me minder zwaar maken. En eigenlijk vind ik dat ik veel te vaak dingen moet horen die steeds opnieuw binnenhakken...Een voorbeeld hiervan is, dat wanneer ik hun partner zou geweest zijn dat ik vanaf dag 1 aan de deur zou staan...En natuurlijk nog zoveel andere vooroordelen. En ik geef toe, ik begrijp het, want als ik dit zelf niet had meegemaakt zou het kunnen dat ik ook nog steeds vooroordelen zou hebben over mensen met een psychische kwetsbaarheid. Zo heb ik bijvoorbeeld stage gelopen in het ziekenhuis van Malle. Als ik enkele overuurtjes had gedaan na een latedienst werd ik door een stuwart naar mijn auto gebracht, want 's avonds gebeurde daar toch akelige dingen, door de mensen die daar over in de psychiatrie zaten, zo hoorde ik wel enkele verhalen en hierdoor had ik schrik van die mensen....Enkele jaren later zat ik daar dus zelf in die psychiatrie en daardoor heb ik er natuurlijk ook een heel andere kijk op. Hiermee wil ik maar zeggen dat ik langs ene kant die oordelen wel kan begrijpen, maar voor de mensen waarover die oordelen gaan is dit toch steeds wel zwaar om te horen. En ik denk ook dat wanneer je de achtergrond van die mensen zou kennen en waarom er dingen zijn gebeurd of waarom ze dingen hebben gedaan de meerderheid dat wel zou begrijpen, al zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen. Aan de buitenkant zie je niet altijd wat er juist speelt, waardoor oordelen vaak ook gewoon niet terecht zijn. Oordelen zijn dan ook nog steeds geen waarheden. En vergeet niet, ik heb met alle soorten mensen samen gezeten in de psychiatrie. Het kan echt iedereen, maar dan ook echt iedereen overkomen...

Overlevingsmechanisme

23.10.2019

Gaan, gaan en blijven gaan. Bezig zijn zolang het kan is voor mij het beste medicijn, of dat denk ik op dat moment toch.  Blijven gaan, want dan moet ik niet voelen. Eigenlijk is het een vlucht die ik al toepas zolang ik me herinner. Altijd met heel veel dingen te gelijkertijd bezig zijn. Vroeger ging dat heel lang goed. Tot ons zoontje geboren werd. Mama worden in combinatie met een traumatische bevalling was de laatste trigger die ik nodig had om letterlijk te breken. Nog steeds pas ik hetzelfde overlevingsmechanisme toe, maar mijn lichaam kan dit niet meer zo lang volhouden en het geeft al  snel tekenen dat het rust nodig heeft. Maar meestal negeer ik deze jammer genoeg. Omdat voor mij persoonlijk; lichamelijke pijn beter te verdragen is dan mentale pijn. Al put lichamelijk pijn je zeker ook mentaal uit. En dan is er het moment dat het niet meer gaat. Mijn lijf kan niet meer. Ik ben oververmoeid, slapen lukt niet meer, de pijnen worden erger, en uiteindelijk begin ik over te geven. Elke inspanning is te veel, waardoor ik genoodzaakt ben om te rusten. En dan geef ik daar uiteindelijk ook aan toe. Maar wat mijn lichaam dan nodig heeft, is niet hetgeen dat mijn hoofd nodig heeft. Ik vind geen rust in rust. Wanneer ik niet fysiek bezig ben, krijg ik mijn hoofd niet stil. Alle mogelijke gedachten komen in mijn hoofd. Gedachten uit het verleden, herbelevingen, maar ook piekeren over mijn toekomst. Want mijn leven is bijlange niet gelopen hoe ik het in mijn hoofd had. De afgelopen jaren hebben  ook enorme invloed op mijn toekomst. En dat brengt vragen mee, heel veel vragen. Ik zou zo graag zo veel dingen doen en ondernemen. Maar steeds bots ik op mijn eigen beperkingen, op mijn eigen grenzen. Want mijn lichaam kan niet meer wat het allemaal zou willen doen. En dat maakt me bang...Want natuurlijk zit de vraag er: Is dit het?  Moet ik hiermee leren omgaan? Zal dit zo blijven voor de rest van mijn leven? Dat wil ik niet!! Ik weet niet of ik me daar bij kan neerleggen. Ik denk dat ik dat niet zou kunnen aanvaarden.  En ik weet dat ik van heel ver kom en ik al heel grote stappen heb gezet, maar het gaat nog steeds veel te vaak erg moeilijk. Maar dat zie je natuurlijk niet aan de buitenkant en al zeker niet door mijn overlevingsmechanisme, waardoor ik op heel veel dingen aanwezig ben, gelukkig lijk, opgemaakt ben, heel veel lach,...En dat is natuurlijk ook "mijn doel", dat andere het niet zien. Want het is leuk om te horen dat ik er goed uitzie, om te horen hoe anderen zo blij voor me kunnen zijn als ze zien dat het met me goed gaat,...Maar op die manier maak ik het mezelf ook verschrikkelijk moeilijk om toe te geven dat het op vele momenten ook echt niet gaat. En ik zit niet meer zo diep dan dat ik ooit gezeten heb, maar als ik eerlijk ben, kan het nog vaak heel zwaar voelen. Dan lijkt het dat ik er weer nooit uitgeraak. En dan is er natuurlijk ook de angst om nog dieper te vallen. Want al lijkt het dat ik op de bodem zit, ik weet dat die bodem ook nog steeds kan inzakken, want zo stevig heb ik dat bodempje nog niet kunnen repareren lijkt me, en dat kan diep vallen hoor. En jammer genoeg zijn mijn "goeie" momenten veel minder aanwezig dan de "moeilijke" momenten en dat weegt. Want op die "goeie" momenten moet ik voldoende kracht winnen om de "moeilijke" momenten weer aan te gaan. En dat lukt mij niet altijd. En ook dat zorgt voor angst, want ik wil dit allemaal zo hard niet meer!! Maar gelukkig is het me tot nu toe altijd gelukt om ze te doorspartelen zonder opname. 

Een jaar geleden ging ik nu voor de laatste keer in opname. Een jaar, voor sommige lijkt het misschien niets, maar voor mij is dit zo een grote stap. In het begin was ik maar aan het tellen. Ik moest aan de 4 maanden geraken, want dat was het langste dat ik thuis ben kunnen blijven gedurende al die jaren. Daarna naar de 5,6,7 maanden en nu zit ik uiteindelijk aan een jaar. En dat is niet zo maar een cadeautje dat ik in mijn schoot krijg gelegd. Ik moet hier echt wel hard voor werken. Ik volg nog veel therapie en dat heb ik ook nog wel echt nodig. En therapie is ook niet gewoon rustig een uurtje gaan babbelen. Dat vraagt heel veel van me. Ik kom er meestal heel moe terug buiten. Het is moeilijk, maar toch is het ook iets waar ik naar uitkijk, want dat zijn wel de plaatsjes waar ik me altijd kan voelen hoe ik me voel, zonder de angst om veroordeelt te worden. 

Ik blijf mijn weg bewandelen, ik blijf werken voor mijn toekomst en ik hoop dat ik me ooit ook terug "normaal" kan voelen en "gewoon" kan functioneren binnen onze maatschappij zonder te snel op mijn eigen grenzen te botsen. 

Isoleercellen/afzonderingskamers...

stof tot nadenken

01/10/2019

Ik denk vaak terug aan de afgelopen jaren. Wat er allemaal gebeurd is. Ik herinner me niet alles, maar ik herinner me flarden en dan ga ik op zoek in mijn geheugen om van die flarden een verhaal te maken. En heel vaak kom ik dan uit bij iets wat me enorm veel pijn gedaan heeft. Opgesloten worden op een isolatiekamer. Of hoe ze het soms mooier zeggen 'een afzonderingskamer'. Maar weet dat er juist niets mooier aan is!! Ik denk dat dit me zelfs nog dieper heeft geduwd dan dat ik al zat. Mijn zelfbeeld was al lager dan het vriespunt, maar deze ervaring liet dat zelfbeeld nog meer de dieperik in vallen. Ik kan denk ik dat gevoel niet beschrijven zodat je een fractie van de pijn zou voelen. Alleen als je dit effectief hebt meegemaakt kan je hierover meespreken. En je als hulpverlener eens laten opsluiten om te voelen wat het is....Sorry dat is om te lachen, want dat is absoluut niet te vergelijken! Ik ben nooit met vrije wil op die kamers beland, maar altijd gedwongen. U vrijheid wordt gewoon afgenomen. Bij mij was dit zo gezegd vaak voor mijn eigen veiligheid. Weet je dat dit mijn veiligheid nog meer in gevaar bracht? Niet op dat moment zelf, want dan kon er niets gebeuren, maar vanaf het moment dat ik daar buiten stapte was mijn veiligheid meer in gevaar dan van te voren. Ik had niets waardigheid meer. Ik voelde me in de steek gelaten en voor mij was het meer dan duidelijk dat ik niets te betekenen had. Voor mij werd er op dat moment mijn klein beetje vechtkracht en -lust dat ik nog had afgenomen, want het had gewoon allemaal geen zin! Was ik wel een mens in jullie ogen? Volgens mij op dat moment niet. Ik voelde me een gevaarlijk beest dat opgesloten werd en soms ook nog eens vastgebonden. Als ik daar op terug kijk, schrik ik van mezelf. Vanaf het moment er meerdere mensen op jou vliegen en je in een greep nemen om je zo naar de isolatiekamer te brengen, weet dat je dan jezelf helemaal verliest. Niet dat je dat wilt, maar dat overkomt je gewoon. Je haalt alles in jezelf naar boven om uit die klauwen te blijven. Je vecht automatisch, want je wordt aangevallen en als je aangevallen wordt, wil je jezelf beschermen, verdedigen. Ik herken mezelf daar niet in, misschien werd ik wel effectief een beest, maar in mijn ogen kwam dit door de manier dat ik benaderd werd. Soms duurde de opsluiting niet lang, maar evengoed kon dit dagen zijn,...Dagen!! Ik ken zelf iemand die er weken lag. Is dit nog normaal?! Dat zorgt gewoon voor extra trauma's en is het niet juist de bedoeling dat je in opname bent om van je trauma's vanaf te geraken? Of om ze toch een plaatsje te geven? En dan vraag ik me af: Waar zijn we toch mee bezig?

Ik besef dat ik door dit hier te schrijven me enorm bloot geef. Dat ik jullie laat kennismaken met een andere Stefanie. Maar ik ben er van overtuigd dat bij de meerderheid van de mensen in die situatie een andere versie naar boven komt. Een versie waarin je jezelf verliest, gewoon omdat je jezelf wilt beschermen. Een versie waarin je jezelf niet meer herkent. Je komt in een situatie waarin je niet meer weet wie je echt bent.  Op dat moment heb je niets  meer te zeggen over jezelf. Er wordt niet meer naar je geluisterd, je vrijheid wordt afgenomen en als je niet vrijwillig meegaat, wordt je er wel naar toe gebracht op een harde manier. 

Ik ben me bewust dat sommige mensen wel baat hebben bij een kamer zonder prikkels. Maar in mijn ogen is dat iets anders dan de isolatiekamer. Op één afdeling heb ik zelf ook op zo een kamer gelegen. Hier noemde ze die kamer de rustkamer. En daar kon ik wel rust vinden en ik vroeg er zelfs zelf achter of ik op die kamer de nacht of de dag mocht doorbrengen. Wat is het verschil dan hoor ik jullie denken? De ruimte zelf is al anders. Je hebt een tv, een raam om naar buiten te kijken, een badkamertje met een normaal toilet en lavabo en er is een normaal bed. Een isolatiekamer heeft dit allemaal niet. Het is een ruimte met in het midden een houten blok met een matras dat je bed is en een inox wc. Geen ramen, niets wat enige afleiding zou kunnen bieden. Je kan zelfs je handen niet wassen na een toiletbezoek. VERSCHRIKKELIJK!! 

Waarom zijn het niet gewoon rustkamers ipv afzonderingskamers? Waarom denkt men dat je mensen helpt door hun vrijheid af te nemen? Waarom denkt men dat je mensen helpt door hen helemaal alleen achter te laten op een kamer waar je niets anders kan doen dan verder malen in je hoofd/piekeren? Waarom denkt men dat je mensen helpt als ze gedwongen worden om hun kleren uit te doen in zo een isolatiecel en een schortje moet aandoen. En wanneer je weigert je kleren uit te doen, wordt je gewoon uitgekleed en krijg je dat schortje gewoon op je blote lichaam gegooid, en zo blijf je dan achter,... Waarom denkt men in godsnaam nog altijd dat dit helpend is?? We leven toch niet meer in de Middeleeuwen? Maar ja dat is protocol zeker??

En voor ik al de hulpverleners tegen krijg. Ik besef dat dit vaak opdrachten zijn van bovenhand. Ik besef dat het soms niet anders kan. Als jouw veiligheid als hulpverlener of de veiligheid van mede-patiënten in gevaar komt, is er vaak niets anders te doen dan zorgen dat die veiligheid terug gewaarborgd wordt. En daar heb ik alle begrip voor. Maar jammer genoeg heb ik situaties gezien en meegemaakt dat er zeker nog andere mogelijkheden waren en dit helemaal niet nodig was. Ik besef ook dat de meesten onder jullie doen wat ze kunnen, jullie staan onderbemand, waardoor ik ook besef dat jullie soms geen andere uitweg zien dan die persoon op te sluiten. Want jullie zijn met te weinig personeel om constant bij iemand te kunnen blijven zitten. Jullie zijn met te weinig personeel om kort genoeg op de bal te kunnen spelen en op tijd op te merken wanneer er een crisis aankomt. En daarvoor moeten we natuurlijk bij die politiekers zijn...En dan besef ik ook weer dat we daar weinig aan kunnen doen, want zij bepalen natuurlijk het budget....

Wat denk ik dat de meerderheid dan wel nodig heeft in de plaats? Geborgenheid, warmte,...Waarom benaderen we mensen die het moeilijk hebben niet op een menselijke manier? Probeer te praten met hen, te luisteren. Als praten niet lukt, probeer er dan gewoon te zijn. Soms is gewoon aanwezig zijn en in dezelfde ruimte blijven al voldoende. En waarom wordt er zo weinig eens een schouderklopje ofzo gegeven binnen in de psychiatrie. Een schouder om op te huilen zou misschien al genoeg baat bieden. Dan voelt die persoon zich gewoon een mens, iemand die iets betekent en er wel toe doet, hij/zij voelt zich niet alleen en zijn/haar verdriet, boosheid,...wordt op die manier mee gedragen. En ik weet dat het kan want door sommige hulpverleners en op sommige afdelingen heb ik wel die warmte en geborgenheid gevoeld. Ik besef dat dit niet op  1,2,3 veranderd is en dat er nog veel werk aan de winkel is. Maar ik geloof er wel in dat dit mogelijk is. Op onze wereld bestaan  al instellingen die de isoleercellen voorgoed geschrapt hebben. Die verandering zal niet makkelijk zijn, maar zoveel beter voor de zorg van al die mensen!

Wat wil ik bereiken met dit schrijven. Ik wil mensen tot nadenken zetten. Elke keer je iemand naar de isoleercel brengt hoop ik dat je er bij stilstaat of het echt helpend is voor die persoon? Of zijn er andere manieren mogelijk? Denk er over na hoe het eventueel anders zou kunnen en probeer dit bespreekbaar te maken binnen je team. Volgens mij zijn dit de eerste stappen voor verandering. 

Voor de niet-hulpverleners hoop ik met dit schrijven duidelijkheid te brengen dat opgesloten worden binnen  de psychiatrie op een isolatiekamer niet als'normaal' bestempeld moet worden, want ik vind dit allessinds niet normaal!! We zijn allemaal mensen!! En je zit niet voor niets in opname. Deze mensen hebben nog meer zorg, warmte, geborgenheid nodig dan andere.

Mensen die het meemaakte, laat jullie horen hoe jullie dit gebeuren hebben ervaren. Spreek er over als het mogelijk is voor je. Zo dragen we allemaal ons steentje bij om het uit de taboesfeer te halen. Op die manier kunnen we laten inzien dat we hier geen baat bij hebben, dat het ons extra pijn heeft gebracht. Voor de mensen die vertellen dat ze op de isoleercel uiteindelijk toch rustig zijn geworden en toch wat rust gevonden hebben. Komt dit door de isoleercel of door de medicatie die je dan hebt gekregen? Zou je niet sneller rust vinden op een aangename prikkelarme kamer , zoals ik hierboven de rustkamer beschreven heb? 

Genoeg stof om verder over na te denken. Ik hoop op deze manier toch meerdere ogen te mogen openen, dat dit zeker niet normaal hoeft te zijn binnen de psychiatrie. 

Dit is natuurlijk juist en alleen maar mijn mening. En ik besef dat er hier rond meerdere verschillende meningen zullen zijn. Ik heb deze tekst geschreven vanuit mijn eigen ervaring en beleving. En natuurlijk is elk verhaal anders...

Herinnering

25.09.2019

.Gisteren kreeg ik een melding op facebook. Een herinnering van 4 jaar geleden. Het was op het einde van mijn opname op de moeder-baby-eenheid waar ik 4 maanden ben verbleven. Het was een kort schrijfsel om het taboe rond psychische kwetsbaarheid mee te doorbreken. Het was openbaar toegeven dat ik in de psychiatrie zat. Dit was iets dat vele mama's op moeder-baby deden als ze er klaar voor waren. En dat was toch een grote stap....Nu vind ik het niet meer zo moeilijk om er voor uit te komen dat ik een psychische kwetsbaarheid heb. Al ben ik me er wel bewust van dat dit niet altijd even gemakkelijk zal zijn bv. bij een sollicitatie. Maar je moet weten dat je niet alleen die psychische kwetsbaarheid bent. Je bent meer dan dat! 

Na 4 jaar deze herinnering te krijgen sta ik er toch eventjes extra bij stil. Het was echt een helse weg, als je het al een weg kon noemen, want het was jaren proberen te overleven in plaats van leven. Elke dag opnieuw wakker worden en beseffen dat het weer al je kracht bij elkaar zoeken is om de dag op een veilige manier door te komen. En soms zette dit zich 's nachts gewoon door doordat ik de slaap niet kon vatten door de vele nachtmerries/herbelevingen. En dan werd de medicatie weer aangepast of opgehoogd, want als je niet meer slaapt kom je helemaal in de problemen, want dan kan je nergens meer die kracht vinden die je nodig hebt om de dag door te komen. Maar die medicatie zorgde er natuurlijk ook weer voor dat ik suffer was, waardoor ik niets meer voelde binnenkomen.  Maar alleen het idee al om die medicatie af te bouwen zorgde voor enorme paniek, want ik wou die herbelevingen niet weer zo fel meemaken, ik wou niet weer dag en nacht wakker liggen,...En doordat de paniek de overhand nam werd er vaak ook beslist om in die periode iets niet af te bouwen. Waardoor ik op een gegeven moment best veel medicatie nam. Ik was suf, had een wazige blik. Ik zou heel traag gesproken hebben. Onlangs kwam ik een therapeut tegen en ze verschoot om me zo te zien. Ze kende mij zo niet. Zij vertelde dat mijn spreken, mijn blik, mijn handelingen allemaal vertraagd waren. Zelf heb ik me zo nooit gezien. In mijn ogen was ik al die tijd ook gewoon zoals ik nu ben. 

Als ik kijk van waar ik kom, durf ik zeggen dat ik trots ben. Trots op wat ik heb bereikt. Blij dat ik hier nu nog zit en ik terug mag leven. Want het is niet meer alleen overleven. Het is al heel vaak gewoon terug leven en genieten van kleine gelukjes. Ik ben er nog niet. En er zijn nog te veel wonden die gedicht moeten worden. Maar er zijn ook al veel wonden geheeld. Dit zijn littekens geworden. Enkele littekens zien er mooi uit andere zien er niet zo mooi uit.De wondes doen nog pijn, de littekens al heel vaak niet meer, al blijven ze wel gevoelig en af en toe doen ze me ook nog enorme pijn. 

Zo is vandaag ook een litteken dat weer pijn doet. Vandaag is het 16 jaar geleden dat ik van school kwam met de fiets en een vriendinnetje van mij onder de vrachtwagen terecht kwam. Ze heeft ook een heel moeilijke, zware weg afgelegd. Ik ben beretrots op haar door wat zij bereikt heeft. Zo een sterke madam!! Ik denk dat dit ondertussen wel een plaatsje heeft gekregen, ook al doet het pijn. De beelden van het ongeval, wat er allemaal gebeurde kan ik me tot de kleinste details herinneren. Het doet me nog verdriet maar het brengt me niet meer aan het wankelen. 

En zo zijn we nu toch wel echt op weg. Hopelijk een weg die me nog vooruitgang laat boeken. Want dat is natuurlijk vaak mijn vraag. Word ik nog beter? Of moet ik content zijn en leren leven met hoe ik nu ben? Ik geef niet op en hoop dat ik ooit weer goed kan functioneren binnen onze maatschappij. 

Domper

12.09.2019

De vakantie was druk, maar fijn. Door de opvang van ons vakantiekindje Sarah heb ik zeker mijn bezigheid wel gehad. Wanneer ze dan terug richting Parijs ging en Gus 2 dagen later terug naar school moest, liep ik weer eventjes verloren...Welkom zwart gat! Het verschil was te groot. Al had ik wel enorme nood aan wat meer rust, eventjes ruimte voor mezelf, want die was er de afgelopen maand heel weinig geweest. Maar zoals ik al zei, het verschil was te groot. Van geen momentje rust naar weer heel veel tijd voor mezelf. Maar ik ben content dat de vakantie fijn was en nu het normale leventje weer begonnen is. Een leventje met regelmaat. Ook de therapieën zijn weer opgestart en ook dat was nodig. Want ik merkte dat 1x in de week een therapeut zien echt nog niet genoeg is. 

Ook werd mijn traumastuk de laatste week van de vakantie weer serieus getriggerd. Het was moeilijk, maar door de drukte werd ik beziggehouden, waardoor ik me er door kon en moest sleuren, er was geen andere optie, maar dan was daar dat zwart gat... Sarah terug naar Parijs, Gus naar school en ik, ik had tijd om te voelen en stil te staan bij wat er zich allemaal afspeelde in mijn hoofd en lijf...En dan wordt het moeilijk om er uit te blijven. De vermoeidheid nam het ook over. Ik sliep heel weinig de laatste week. Soms maar 2u op een nacht. Daarom heb ik samen met mijn psycholoog besloten om toen een weekje terug slaapmedicatie te nemen, want je nachtrust is zo belangrijk!!! Nu ben ik een weekje gestopt met die slaapmedicatie en mijn slaap lijkt zich terug wat te herstellen. En dat is een enorme geruststelling. 

3 september kreeg ik nog een andere domper te horen. Niets erg, maar toch een serieuze domper voor me. Ik heb tijdens mijn zwangerschap enorm veel last gehad van mijn bekken en ik droeg hier toen ook een bekkengordel voor. En die pijn is er nog steeds na al die jaren. Op en af...Van momenten van helse pijn naar zeurende pijn...Mijn shiatsutherapeut vertelde mij dat er ook steeds een ontsteking op zat en adviseerde mij om er toch eens grondig naar te laten kijken. Zo gezegd, zo gedaan...Twee consultaties en een MRI later heb ik de diagnose artrose gekregen. Links beginnende artrose en rechts is al erger aangetast. Daarom gaan we momenteel alleen rechts starten met infiltraties tegen de pijn. Maar voor de rest is daar niets aan te doen. Afwachten wat dat nog wordt. Het zou zeldzaam zijn voor je 45 jaar. Een weetje: ik ben nog geen 30.

En dan word ik wel eens kwaad, want het lijkt op deze manier nooit te stoppen. Er komt altijd maar weer een extra domper bij. Want op zich is het niets ernstig, maar het maakt mijn/onze toekomstplannen wel weer onzekerder. En na die kwaadheid volgt het gelaten stukje. Eigenlijk had ik iets nieuws kunnen verwachten, want zo loopt het precies altijd. Het lijkt dat ze denken:  Het ene is een beetje beter  dan smijten we gewoon iets nieuws op  haar bord. Ik had het er gisteren nog over met een vriendin die ook altijd van de ene pech naar het andere gaat. Ze zei me dat ze zich ook dikwijls afvraagt waarom toch vaak bij dezelfde een hoop miserie en bij andere lijkt altijd alles op rolletjes te gaan....Is dat omdat ze denken, die kunnen dat aan, ze zijn sterk of wat is de reden erachter?? Ik zei dat ik er zo niet over nadenk en alleen maar kan denken: Al lijkt het ergens anders allemaal op rolletjes te lopen, dat toch elk huisje zijn kruisje heeft. Het leven loopt in golven, overal...Al zit de ene op een rustige zee en andere krijgen de grootste stormen op die zee te verduren. Probeer elke dag te nemen zoals die komt en weet dat alle golven steeds weer op het strand eindigen. 

Blijven werken aan die emoties

24.08.2019

Ik heb PTSS, maar eigenlijk voelt het dat PTSS mij heeft... Ik mag eigenlijk helemaal niet klagen, want ik kom van ver, van heel ver. En ik red mezelf wel, maar makkelijk is het zeker niet. Voor mij voelt de strijd nog steeds oneerlijk aan. Want winnen doe je toch niet, of nog niet, laat ons proberen uit te gaan van het laatste ;-). Het wilt niet zeggen dat als je iets niet ziet het er ook niet is. Want nog steeds is er op elke dag wel een strijd. Elke dag word ik aan mijn trauma herinnert door herbelevingen. 's Avonds voor het slapen gaan, maar ook overdag door bepaalde triggers, of gewoon als ze zin hebben om aan mij te komen trekken. En ik besef dat het niet aan mij te zien is...En ik ben daar heel blij voor dat de blik in mijn ogen weer de blik van de oude Stefanie is, maar soms maakt het dat ook wel extra moeilijk om toe te kunnen geven dat het toch even wat moeilijker is. En natuurlijk ook gewoon omdat ik zelf niet wil dat het moeilijker ga en de angst voor als ik het toegeef het er ook mag zijn en het mijn sterkte overwint. Het is en blijft een zoektocht... Wat mij helpt is bezig blijven en daar zorgt in de vakantie onze Gus en ons vakantiekindje Sarah wel voor. Geen tijd voor mezelf, geen tijd om stil te staan en even te voelen hoe het is. Maar als ik dan een klein momentje alleen ben voel ik wat er speelt en ook bij mijn therapeuten kan dit boven komen en dan schrik ik dat het toch weer groter is dan ik dacht. En het liefst van al zou ik blijven gaan en niet moeten voelen, maar ik weet uit ervaring dat dat bommetje op die manier kan blijven groeien en dat die ooit weer zal ontploffen...Dus het is goed dat het er af en toe is uitkomt. 

Soms krijg ik de vraag of ik nog niet terug aan het werk ga, Wat doe jij dan een hele dag? Werken, ik zou niet liever willen, want huismoeder zijn is niet voor mij weggelegd. Ik vind het persoonlijk de meest ondankbare job die er is. Heel de dagen kan je bezig zijn en vanaf het moment heel het gezin weer thuis is zie je er een tijdje later niets meer van...Ik heb hier geen voldoening van. Ik wil me nuttig kunnen maken, een doel hebben, andere mensen helpen. Dus daarom toch ook al eens aan het uitkijken naar vrijwilligerswerk of een opleiding, of nog een ander "projectje". Maar wat doe ik dan door de week. Nu tijdens de vakantie vooral bezig zijn met de kindjes, maar ik heb ook nog 2x in de week therapie. 1x naar de psycholoog en 1x naar de shiatsu. 1x/3-4 weken naar een ergotherapeut, om de 2 weken komt psychische thuiszorg langs, 1x/ maand een systeemtherapeut die aan de slag gaat met Michiel en mij om ons te begeleiden in alles wat er gebeurd is en hoe we het beste met elkaar kunnen omgaan als het weer moeilijk gaat. En om de 6 weken zie ik ook nog mijn psychiater. En met dit alles zie ik vaak 3 therapeuten op een week. En misschien lijkt dit voor jullie niet veel, maar therapie kan echt enorm zwaar zijn en is werken, werken aan mezelf en dat is wat ik nu op dit moment ook nodig heb. Ik heb heel lange tijd in opname geweest, maar dat ik niet echt aan het werken was, omdat er met mij niet te werken viel, ik was veel te ver weg en als ze iets open probeerde te trekken begon ik meteen te dissociëren. Ik was daar om me rust te geven, lichamelijk en mentaal en me op die manier te stabiliseren en me buiten levensgevaar proberen te houden. En ik heb dat nodig gehad, zo weinig mogelijk prikkels, al durf ik ook toe te geven dat mijn traject daar niet altijd goed gelopen is en dat ik naar afdelingen ben gestuurd, waar ik nog dieper het dal werd in geduwd. Maar tijdens die jaren ben ik ook bij mijn vaste therapeuten uitgekomen en dat zijn voor mij ook de beste. De zoektocht naar de juiste therapeuten is enorm moeilijk, maar eens je ze hebt voel je dit ook meteen aan. Voor mij zijn het mijn redders in nood en ze behoren tot de weinige mensen waar ik helemaal eerlijk durf zijn over mijn emoties. Want dat voelt veilig, daar wordt niet geoordeeld of besproken met Jan van den bakker en Mien van de slager. En ik hoor nu al sommige denken: 'Kan jij nergens anders je emoties tonen?' Niet kunnen is veel gezegd, maar dat ik dat heel moeilijk vind kom ik eerlijk voor uit. Maar ik ben zeker niet de enigste. Onze maatschappij bestaat uit je sterk houden en sterk voordoen. De mooiste foto's online plaatsen om te laten zien dat je gelukkig bent en een zalig leventje hebt. Het is tegen elkaar op...Maar is dat echt het 'normale'. Iedereen heeft hier wel eens een mindere dag of verdriet, of weet niet meer wat te doen omdat hij/zij zich niet goed in zijn vel voelt, maar doordat iedereen steeds doet dat het helemaal prima gaat is het gewoon zo moeilijk om hier eerlijk voor uit te komen naar andere toe, en zo ontstaat er dus taboe, zelfstigma,...Een goed voorbeeld hiervan is ouders worden. De roze wolk waar iedereen het over heeft, uit eigen ervaring en uit het werkveld als vroedvrouw besef ik dat die roze wolk niet bestaat of heel uitzonderlijk is, of enkel maar voor even om er daarna af te vallen. Voor het eerst mama worden is niet gemakkelijk, je zit met zoveel vragen en onzekerheden, maar nog moet die roze wolk er zijn en zullen de meeste mama's zeggen dat alles prima gaat en het echt genieten is. Maar als je eerlijk bent met jezelf weet je dat dit toch niet helemaal zo is, want het is zwaar die onderbroken nachten,...Maar ik geef ze geen ongelijk, want zeggen als een van de weinige dat het moeilijker loopt dan je gedacht had, dan voel je je al snel schuldig en ben je bang voor al de reacties, want overal bij al je vriendinnen en andere dat je ziet loopt dat zo goed... En dit fenomeen is voort het 'normale', zo loopt het binnen onze maatschappij en hierdoor vallen jammer genoeg vele mensen verder en verder in hun dal omdat ze niet durven uitkomen voor hun moeilijkheden en niet de juiste hulp krijgen. En ook ik was zo een slachtoffer van dit fenomeen. 

Het leven...Dat altijd alles goed gaat dat bestaat niet en dat zou misschien ook maar wat saai zijn, al is saai zeker niet het juiste woord, maar als alles altijd goed zou gaan zouden we steeds meer en meer willen, af en toe eens kleine moeilijkheden of tegenslagen hebben houden je alert en zouden je terug meer kunnen laten genieten van al die topmomenten. Maar trek voor jezelf aub op tijd aan de alarmbel om hulp te zoeken voor als je vooral nog in je dal of in je hoofd leeft. Hoe sneller je de juiste hulp hebt, hoe sneller je terug zal kunnen genieten van die topmomenten. 

Waar wachten we nog op???

Op vakantie kreeg ik ook weer een moeilijk berichtje. Een meisje met wie ik samen in opname heb gezeten is uit het leven gestapt...En dat doet zo ongelooflijk veel pijn. Het maakt me kwaad...Niet kwaad op haar maar op heel het systeem. Het systeem van de geestelijke gezondheidszorg werkt in mijn ogen niet naar behoren. Het is echt ondermaats. Met mijn psychiater praat ik er ook vaak over. Hij vertelde me de laatste keer dat de geestelijke gezondheidszorg in Belgie overeenkomt met Roemenie. En daar moet ik geen tekeningetje bij maken dat dat enorm ondermaats is. Maggie de Block zit te verkondigen dat we nog steeds enorm veel bedden ter beschikking hebben binnen de psychiatrie. Maar als je maanden moet wachten om op de juiste afdeling te komen en dan nog op een wachtlijst komt van minimum 8 weken voor je een psycholoog/therapeut ziet, waar zijn we dan mee bezig???? Dan hebben die aantal bedden weinig zin en kost dat een berg geld terwijl er niets helpend aan is. Weggesmeten geld en verloren tijd voor de persoon die in dat pikzwarte dal zit. Kostbare tijd... Er is personeelstekort binnen de psychiatrie. De zorgverleners zitten met hun handen in het haar want zij vinden het ook vreselijk dat ze niet de juiste zorg kunnen bieden die ze wel graag zouden willen bieden. En dan door dat personeelstekort krijg je schrijnende situaties. Ik ben net bij mijn shiatsu-therapeut geweest. Zij vroeg me wat de normale duur is dat je wordt opgesloten op een isoleerkamer. Ik vertelde dat dit heel verschillend is. Je hebt er waar je een kwartiertje ligt en waar ze dan een gesprek proberen aan te gaan en als je rustig genoeg bent en het is weer veilig dan mag je er uit. Maar ik maakte ook mee dat je er uren/dagen en zelfs weken in kon belanden. Ik voelde mijn boosheid opborrelen en ook bij haar kon ik het voelen. Ze vroeg of dit echt normaal is...Ik zei dat ik het absoluut niet normaal vindt, maar dat dit jammer genoeg wel gebeurd. Die isoleercellen werkt extra traumatiserend!!! Daar is niets goeds aan, buiten dat de mensen die er werken zich veiliger voelen, want de persoon die daar opgesloten zit kan zichzelf of anderen niet aandoen. Want zij hebben gewoon de tijd niet om er iets extra in te steken, ze weten nu nog niet waar eerst te beginnen. Wanneer er meer zorgverleners zijn, zouden ze die zo niet moeten opsluiten als beesten want dan is er meer controle, dan hebben de patiënten meer kans om een gesprek aan te gaan en aan te geven dat ze het enorm moeilijk hebben.Waardoor het niet steeds zo uit de hand moet lopen. Wanneer je in de psychiatrie beland maar je staat nog op de wachtlijst voor je een therapeut kan zien. Dan wordt je gewoon nog niet geholpen. Je hebt dan de rust en regelmaat van eten en slapen maar voor de rest kwijn je weg van eenzaamheid, want je kan jou gevoelens en problemen nog steeds niet delen....En van die gevoelens zak je gewoon steeds dieper en dieper weg...

Mijn geluk is geweest dat ik de juiste mensen heb ontmoet. De juiste therapeuten die met mij op weg zijn gegaan. Die zoektocht naar de juiste therapeuten is zo moeilijk. Er moet die klik zijn, het vertrouwen om het diepste van je ziel aan bloot te kunnen geven, je bij hen een mens voelen en geen nummertje,...dat zijn enkel van die dingetjes dat zo belangrijk zijn voor je herstel. Ik kijk niet boos naar de zorgverleners van de psychiatrie (buiten enkele natuurlijk ;-)) want zij zitten zelf met hun handen in het haar en moeten zich zelf boven water proberen te houden, want zij verdrinken letterlijk in hun werk. Maar ik kijk boos naar het hoger systeem, naar de politiek, wanneer gaan ze geestelijke gezondheid eens au serieux nemen. Want dat is de ziekte van de toekomst!! Of is het zelfs nu al. Elk jaar stappen er meer mensen uit het leven dan dat er mensen sterven door een verkeersongeval. En deze cijfers zijn schrijnend hoog!! 

Mensen die uit het leven stappen, zien geen uitweg meer. De meesten zouden niet liever willen dan te leven, maar niet het leven dat zij hebben, want het is te zwaar, de pijn is nooit weg, alleen als je je helemaal door de pillen laat lam leggen, maar dan voel je je achteraf daar weer slecht van. En zo kom je in een vicieuze cirkel. Mensen hebben een sterke overlevingsdrang, en we blijven vechten, tot het niet meer gaat, tot we leeg zijn, op....Mensen die overgaan tot zelfdoding zitten enorm diep, ze geraken niet uit het allerdiepste dal van hun leven. Ze zien geen uitweg meer,...Maar vele van deze levens dat op deze gruwelijke, onwaardige manier stopt had in mijn ogen vermeden kunnen worden. De drempels mee helpen verlagen van een psychische kwetsbaarheid zodat we er sneller mee naar buiten durven komen en sneller hulp kunnen inschakelen...Op die manier zouden al vele mensen minder diep moeten vallen dan ze nu vallen en daar ben ik er ook eentje van. Je schaamt je  en wil er niet aan toegeven. Psychische hulp zoeken kost veel centen wat ook voor veel mensen de drempel groter maakt....Er kan nog zo veel anders, zo veel verbeterd worden. Een meer menselijke, warme aanpak zou ook een grote steun en hulp zijn tijdens het proces ipv de grote koelere kloof tussen profesionals en patiënten die er jammer genoeg nog veel te veel is. 

En dan heb je de enorm zware oordelen nog van al die medemensen. Want ook daar kom je zeker wel mee in aanraking. Want als je een psychische kwetsbaarheid hebt wordt je al snel afgeschilderd als een zwakke, luie,...persoon. Zet u ne keer recht, ga terug werken, neem het leven terug op en ju met de geit dan zal het wel snel weer beter gaan...Awel was het zo gemakkelijk, dan was psychische kwetsbaarheid allang helemaal uitgestorven. En geloof mij als het zo makkelijk was dan zouden al die mensen die elke dag, dag in dag uit vechten met hun demonen dit al lang gedaan hebben...we zouden niet liever willen dan een 'normaal' leven hebben, waarin we de 'normale' dagdagelijkse dingen konden doen. Maar soms wordt leven, overleven en is dit allemaal gewoon niet mogelijk...Dus voor je een oordeel velt kijk even in eigen boezem en denk even na voor je er andere mensen mee kwetst.   

Voor E. is dit jammer genoeg allemaal te laat. Ik hoop dat zij eindelijk de rust heeft gevonden waar ze zo naar snakte. Ik wens haar naasten enorm veel sterkte met dit grote verlies...Ze had zoveel talenten!! De afgelopen jaren heb ik al veel te veel afscheid moeten nemen van mede-patiënten, allemaal een voor een waren het toppers waar het leven niet meer leven was maar alleen nog overleven, allemaal wenste ze hetzelfde, rust in hun hoofd,...En jammer genoeg zagen zij alleen nog maar deze uitweg. Het doet pijn. Het maakt me zo verdrietig en boos...Ik hoop dat al de mensen die met deze kwetsbaarheid door het leven gaan de kracht blijven vinden om elke dag het gevecht met die demonen aan te gaan. De demonen hebben al genoeg gewonnen, we mogen ze het niet gunnen om helemaal te winnen, dus vecht terug en ooit wanneer je de juiste mensen tegen komt om met jou mee op weg te gaan komt er verlichting...En kan je hopelijk snel weer genieten van al die kleine gelukjes...

Vakantie

02.08.2019

Heel lang niets van me gehoord. De vakantieperiode zorgt hier voor tijdsgebrek. We hebben het er dan ook al goed van gepakt. Net terug van 2,5 week kamperen. Deze reis was voor ons een nieuwe start, een nieuw begin van ons verdere verhaal. We hebben mooie momenten/herinneringen gemaakt. Al liep het zeker niet zonder slag of stoot...

Bijna hadden we onze vakantie moeten verlaten of moeten annuleren. Onze Gus was een week voor vertrek ziek geworden. Hij had in de voormiddag steeds lichte verhoging en in de namiddag kreeg hij hoge koorts. Begin van de week waren we al eens bij onze huisarts geweest...Uitzieken en na enkele dagen zou hij er vanaf moeten zijn. Ik was er gerust in want hij was er niet echt ziek van. Vrijdag heeft hij heel de dag buiten gespeeld. Er was niets aan te merken. Wanneer hij 's avonds binnen kwam voelde hij zo warm aan. Hij had 39,1 koorts. En toen moest de zoektocht op een vrijdag om 17uur naar een dokter beginnen. Want dat weekend vertrokken wij dus naar Italie. De reis waar we al 4 jaar op aan het wachten waren. Uiteindelijk zijn we bij een kinderarts terecht gekomen. Hij stuurde ons meteen door naar spoed. Een dubbele longontsteking was het verdict. Omdat hij er niet erg ziek van was mochten we naar huis en op vakantie vertrekken met een dubbele dosis antibiotica. Wanneer hij na 2 dagen niet koortsvrij was moesten we wel in Italie met hem terug naar het ziekenhuis. Maar hij herstelde gelukkig goed. Hij was nog snel moe maar ook dat beterde snel. Dus onze vakantie kon gewoon verder gaan. We genoten er van. Van elkaar, van de mooie natuur, van het zonnetje dat gelukkig ook wel geregeld even kwam piepen. En toen was er de volgende zieke. Michiel kreeg 's nachts rilkoorts. Hij had pijn bij het ademen en het hoesten. En een dag later begon bij mij hetzelfde. Pijn bij ademen, pijn bij hoesten, al kon je dat geen hoest noemen, want hoesten lukte eigenlijk niet en hoge koorts tot wel 39 graden. In Italie zochten we een dokter op. Hij wou ons naar het ziekenhuis doorsturen voor een rx. Vermoeden van een longontsteking bij ons beide. We hebben de RX geweigerd.Ze spreken er zo slecht engels en of wel is de behandeling hetzelfde dan dat hij voorschreef of we werden in het ziekenhuis gehouden voor een infuus en wat dan met Gus? We kregen allebei zware antibiotica. Michiel herstelde snel en twee dagen later was hij het zo goed als doorgesparteld, maar ik bleef 4 dagen hoge koorts houden. De antibiotica leek niet aan te slaan....Op dag 5 werd het stilletjes aan wat beter....En daarna hebben we gelukkig nog wel wat leuke dingen kunnen doen. Al hebben we na het ziek zijn niet echt meer mooi weer gehad. Bij deze hele situatie belande ik natuurlijk weer in die hele vragen- en piekermolen en de schuldgevoelens namen de bovenhand. Ik verpeste weer maar eens de vakantie. Nu het mentaal eindelijk na al die jaren beter ging, moest ik het weer zo verpesten. Het is ons niet gegund, Hopelijk is dit geen voorteken van onze nieuwe start, want dan ziet het er niet goed uit,...En op die manier haal je jezelf dus naar beneden. Het ziek zijn en het mindere weer zorgde toch wel voor een domper. We kwamen een dagje eerder terug richting België. We maakten een tussenstop aan de moezel. Hier stond mijn zus met haar gezinnetje te kamperen en samen hebben we er nog 2 fijne dagen van gemaakt. 

Maar na 2,5 week van huis weg te zijn, waren we toch ook weer wel content om terug thuis te zijn. Content dat we heelhuids terug thuis zijn en dat we toch wel samen hebben kunnen genieten van elkaar, de natuur en gelukkig ook wel van het zonnetje dat toch geregeld even kwam piepen. 

Thuis gekomen en na al de was en de plas gedaan te hebben was daar ons volgende avontuur. Vandaag hebben we ons vakantiezusje mogen verwelkomen in ons warm nestje. Een meisje van 4 jaar uit Parijs komt hier de vakantieperiode logeren. Het was enorm spannend,maar het liep vrij snel allemaal los. Ze is zo lief. En ze heeft al hard gespeeld met Gus. We hopen dat we ze hier bij ons een super fijne vakantie kunnen geven. Daar gaan we voor! En voor mij is dat weer een extra doel. Een doel om verder te werken aan mijn herstel en hopelijk kan ik zo ooit toch heel dat traumagebeuren achter mij laten en gewoon zonder te veel angsten mijn dromen na te jagen. Dat is een enorm grote droom/wens van mij!!  

Complimenten

09.07.2019

Ik krijg de laatste weken heel veel complimenten. Dat ik er goed uitzie, dat ik goed bezig ben,...En dat is natuurlijk heel fijn. Vaak denk ik dat de mensen dat vinden omdat ik 10kg ben afgevallen en daardoor zie ik er gewoon ook terug gezonder uit. En vaak leggen mensen ook de link dat als je terug gewicht verliest het ook gewoon weer beter met je gaat.  Anderen spreken dan weer over mijn ogen. Mijn ogen stralen terug. onlangs zei een begeleidster van Zoersel dat ze nog nooit niet had gemerkt dat mijn ogen zo blauw waren, ze had ze nog nooit niet zo fel gezien. Ook mijn stem zou anders zijn en ik zie er weer jonger uit. Zelfs heb ik vaak moeite om het allemaal te geloven. Voor mij zie ik er als ik in de spiegel kijk nog altijd hetzelfde uit. Alleen is mijn gezicht een beetje minder vol. Die doffe ogen waar de anderen het over hadden, heb ik bij mezelf nooit niet gezien. 

Complimenten krijgen is heel fijn en het bevestigd ook dat ik op de goede weg ben. Al vind ik het nog steeds heel moeilijk om complimenten te aanvaarden. En door al die complimenten leg ik mezelf ook een druk op. Want nu dat het beter gaat en ik op goede weg ben en anderen dit ook opmerken, mag het niet meer slecht gaan. Het heeft al lang genoeg geduurd en mensen zijn trots op me en die trots  wil ik niet meer beschamen. Maar dat is natuurlijk iets helemaal van mezelf. Dat is de druk die ik mezelf opleg en het is dus helemaal aan mezelf om daarmee aan de slag te gaan. Want wat ik uit ervaring weet is dat wanneer ik de druk op mezelf te hoog leg ik mezelf helemaal vast zet. Als het dan moeilijker gaat, geef ik mezelf geen ruimte om dat er eventjes te laten zijn. En door daar heel de tijd tegen te vechten en er niet aan toe te willen/kunnen geven laadt die bom zich gewoon verder op. Vaak zie je dat wanneer je je tegen iets verzet dit alleen maar groter wordt. Een betere tactiek zou zijn om het er gewoon te laten zijn en als het lukt te omarmen. Maar dat is zo moeilijk...Op zich weet ik het, maar dat in praktijk toepassen heb ik echt nog niet onder de knie. Mijn verstand en mijn emoties liggen dan ook nog altijd mijlenver uit elkaar. Als ik die ooit ongeveer op een rij zou kunnen krijgen, dan denk ik dat ik heel deze periode achter mij zou kunnen laten. Maar nu is er nog steeds die innerlijke angst dat alles waar ik de afgelopen jaren heb ingezeten nog steeds ergens in mij zit. Al heb ik er al heel hard aan gewerkt en ben ik goed bezig, dat is er nog en door bepaalde triggers komt het weer helemaal naar boven en daarvan word ik angstig. Dan komt de angst dat dat nog steeds in mijn gezicht kan ontploffen en ik weet ondertussen hoe diep je als mens kan vallen en dat wil ik echt niet meer. En op zich weet ik dat ik daar niets aan kan doen en elke mens, iedereen op onze wereld kan ooit vallen. Zeg nooit nooit!! Ik had ook echt waar nooit kunnen denken dat dit me ooit ging overkomen. En als het je in eens overvalt wat moet je dan...Je vecht, je vecht terug met alles wat je in je hebt. Maar dat is juist zo vermoeiend. En als dat zo lang blijft aanslepen en je eens geen momentje hebt om op adem te komen dan geraak je helemaal uitgeput, je kan niet meer, je wilt rust in je hoofd en als die rust er op geen enkel moment is, is er ook de kracht niet meer op de strijd te blijven aangaan. Opgeven ligt niet in onze natuur, we doen er allemaal altijd alles aan om iets te overwinnen, tot het op is...Ben je dan zwak??? In mijn ogen absoluut niet. Je bent veel te lang veel te sterk geweest en je bent moe en wilt de rust die je nodig hebt. Rust die iedereen verdient. Maar aub geef niet op. Ik weet hoe het is om geen hoop meer te hebben, om geen uitweg meer te zien, maar door te komen waar ik nu ben geraakt kan ik zeggen dat die nare gevoelens ooit ook weer langzaam zullen wegebben. En dat er ooit weer momenten komen dat je kan zeggen dat je terug kan genieten van bepaalde dingen. En daar doen we het voor!!  

Freeze

18.06.2019

Ik heb wat opzoekwerk gedaan over bevriezen. Omdat dit een systeem is dat ik mezelf heb aangeleerd om me te beschermen. En nog veel te vaak treedt dit systeem ook in werking wanneer ik in aanraking kom met een trigger.  Uit al de informatie die ik vond ga ik hier een stukje neerschrijven. 

Er zijn 3 soorten stressreacties: vechten, vluchten en bevriezen. 

Ik denk dat de eerste twee heel logisch zijn. Vechten en vluchten kan je gewoon heel letterlijk nemen. Maar wat is  bevriezen juist? Van waar komt deze reactie? Wel, stel je voor naar x aantal jaar geleden. Je loopt in het oerwoud en komt oog in oog te staan met een tijger. Wat doe je?

1. VECHTEN: Ga je ooit een gevecht winnen tegen een tijger? Ik vrees er voor. Dus voor deze optie zou ik niet kiezen. Hier ga je zelfs niet over nadenken. 
2. VLUCHTEN: Het instinct van roofdieren is: wanneer het wegloopt is het lekker!! En al krijg je enige voorsprong, de tijger zal deze voorsprong snel weggewerkt hebben en nadien lekker kunnen smullen. Dus ook deze optie is zeker niet aan te raden. Al zal ons lichaam misschien toch snel de benen willen nemen. 
3. BEVRIEZEN = freeze: Wat gebeurd er als je bevriest. Je zit zo stil mogelijk, best je mond dicht zodat de tijger je niet ruikt en je dus ook kunt doen alsof je er niet bent. Je handen en voeten worden kouder, want al het bloed gaat naar je bovenlichaam. Door te bevriezen geef je jezelf ook het gevoel dat je er niet bent. Het lijkt dat je op dat moment niet in die gevarenzone zit. Dus op deze manier heb je volgens mij het meeste kans om de tijger te overleven. Omdat je het minste aandacht trekt. Al zal je overlevingskans nog niet enorm groot zijn. Maar wel het grootst. En op deze manier is bevriezen het eerste verdedigingsmechanisme geworden. 

Mensen die een trauma hebben doorgemaakt hebben soms last van dissociatie. Dit dissociëren kan je vergelijken met een extreme versie van dit verdedigingsmechanisme. 

Bevriezen zal altijd aanwezig zijn in ons leven. Net zoals angst altijd aanwezig zal zijn. Er zijn altijd wel situaties waarin je je angstig voelt. Wanneer je lichaam merkt dat er enig gevaar is, komt er adrenaline vrij in je lichaam. En hierop doe je een reactie, zoals bevriezen er eentje van is. Deze reactie kan je erger maken door druk op jezelf te leggen. Druk zoals: Ik mag niet bevriezen. Hoe hoger je die druk voor jezelf legt, hoe meer kans je hebt dat je sneller en een hevigere reactie krijgt. 

Dus wat is dan de beste manier om met een crisis om te gaan? Jezelf zeker proberen geen druk op te leggen en proberen te 'reframen'. Dit wil zeggen dat je jezelf gaat realiseren dat dat je verdedigingsreactie er op dat moment gewoon bij hoort en je gaat op een andere manier naar die gebeurtenis proberen te kijken. 

Zo heb je twee manieren om er mee om te gaan. Als je vind dat je niet mag bevriezen en je hier tegen verzet en er tegen vecht, ga je steeds opnieuw bevriezen of blijft het extra lang duren. Dat je vind dat dit niet mag gebeuren is een oordeel van je. Wat zou er gebeuren als je dat oordeel weglaat en iets anders er voor in de plaats zet. Je zou de freeze kunnen zien als iets dat je beschermt. 

We willen natuurlijk zo min mogelijk bevriezen en er zeker ook weer zo snel mogelijk uit komen. Je kan in eerste instantie bevriezen, maar soms is het ook wel nodig om daarna over te gaan naar een ander verdedigingsmechanisme, zoals vluchten of vechten om in leven te blijven. BV. Je zit op de titanic en je ziet de boot de ijsrots naderen. In eerste instantie zal je bevriezen, maar daarna moet je proberen te vluchten en je in veiligheid brengen. Als je in de freeze-modus blijft zal je deze gebeurtenis waarschijnlijk niet overleven. Of als je in aanraking komt met een verkrachter, ga je ook moeten overschakelen naar een vechten of vluchten als je er wilt aan ontkomen. Dan gaat jammer genoeg bevriezen alleen je niet helpen. Dus het is heel belangrijk dat je je niet verzet tegen de freeze, maar ga er ook niet te fel in mee. Probeer te accepteren als je bevriest, maar ga er niet van uit dat je voor de rest niet kan doen. 

3 dingen die je kan doen om uit een freeze te komen nodig:

1. het bevriezen erkennen
2. en
3. twee handelingen tegelijkertijd doen/ bv. Zingen, wandelen, fietsen, schrijven, tekenen, eten, drinken, muziek luisteren,...

Het kan je helpen om stil te staan wat je wilt doen in bepaalde situaties. Dus hier kan je voor jezelf eens over nadenken, wat zie je jezelf graag doen in bepaalde situaties. Hoe wil ik reageren als ik lastig gevallen wordt?

Dus 2 belangrijke strategieën om met bevriezen om te gaan is: ACCEPTEREN en REFRAMEN.

Dus wanneer je merkt dat je bevriest, is dit heel normaal. Je hoeft je er niet voor te schamen. Maar blijf er niet hulpeloos inhangen. Er wordt niet open gepraat over bevriezen want het lijkt iets abnormaal. En iets abnormaal daar komen we liever niet mee naar buiten. Maar ieder van ons heeft al wel eens te maken gehad met de freeze. Bv. Je hoort een enorme knal. Je blijft even stil staan omdat je schrikt en daarna ga je eer verder. Dit is ook bevriezen en heel normaal. Het is een reactie die bijna iedereen heeft. 

De freeze zal er altijd zijn. Of wel als je vriend, of wel als je vijand....

Voor mij is het nog steeds mijn vijand. Omdat ik besef dat wanneer ik bevries door een bepaalde trigger ik hier ook heel moeilijk uit geraak, omdat ik dan in een dissociatie ben beland En een dissociatie is een extreme vorm van bevriezen. Ik geraak hier dan moeilijk uit en dan krijg ik mezelf niet in beweging. Dus wanneer ik voel dat er aan mij getrokken wordt, zou ik meteen moeten proberen om iets te doen ipv er stilzittend tegen te vechten. Om op die manier de freeze zo kort mogelijk te houden. Want eens ik er in zit is de kans groot dat ik doorzak in een dissociatie. Dus ik geef eerlijk toe dat ik het moeilijk heb om dit verdedigingsmechanisme te erkennen en te aanvaarden. Ik vergeet vaak over te gaan naar het vechten en vluchten waardoor ik mezelf niet naar behoren kan verdedigen. En ook dit zorgt voor angst. Want terwijl ik dit hier zo schrijf besef ik ook dat ik in bepaalde situaties een vogel voor de kat ben, of zo voelt dit toch voor me. 

In wat ik hier boven schrijf kan ik me wel vinden. Ik begrijp dat wanneer je jezelf druk oplegt dat iets niet mag  dit helemaal in je gezicht kan ontploffen. Dat besef ik uit eigen ervaring. Ik leg ook snel een te grote druk op mezelf en op die manier ga ik me vastleggen. Vaak was die druk ook een boosdoener in mijn vorige opnames. Maar hoe graag ik die druk ook weg zou krijgen. Ik weet gewoon niet hoe ik dat kan doen. Proberen te aanvaarden dan iets er is...dat probeer ik maar het lukt me niet. Ik weet nu wel wat me kan helpen en ik denk dat het bewust worden hiervan al een grote stap is. Dus hiermee ga ik zeker aan de slag. Bewust worden dat dit normaal is om daarna over te kunnen schakelen naar het accepteren. 

-https://blog.cloudhq.net/tag/creativity/ 

Trauma

12.06.2019

Trauma, herbelevingen...Ik dacht ze bijna te baas te zijn. Ik had vertrouwen gekregen in mijn eigen krachten. Want ik heb de afgelopen maanden zelf enkele crisissen overwonnen. Ik dacht dat ik mijn kracht helemaal terug gevonden had. Maar dan word je uit het niets terug met je twee voeten op de grond gezet. Daar zijn ze weer die verschrikkelijke demonen/herbelevingen. En ze zogen me weer een tijd helemaal mee. Een dissociatie die lang duurde. Zo lang had ik al een ruime tijd niet meer gehad. Ik schrok er van, want hier was ik niet op voorbereid. Gelukkig was mijn psycholoog op dat moment bij me, maar ook zij schrok er van, omdat ik gewoon over dagdagelijkse dingen aan het praten was. En dan is daar in een klap weer het besef. Dat zit nog steeds in mijn lichaam. Het voelt voor mij als een tikkende tijdbom en ik ben bang dat die weer volop in mijn gezicht gaat ontploffen. En zo worden we toch weer even goed wakker geschud. We moeten er zeker mee aan de slag blijven gaan. stap per stap. Want als ik goed ben, moet dat mij ook weer niet terug  wankel maken. Het mag niet te aanvallend gebeuren. Ik besef zelf ook dat ik daar absoluut nog niet sterk genoeg voor ben. Het maakt me kwaad, bang, verdrietig, want het ging net zo goed. Gaat dit de rest van mij leven met me mee blijven lopen vraag ik me af. Daar zou ik eerlijk gezegd geen genoegen mee nemen. Al zal het nooit weg zijn. Het zal altijd ergens in mij blijven huizen. Maar ik hoop dat ik het nog kleiner krijg en dat het me niet meer overspoelt, op geen een moment. 

6 jaar getrouwd: 01062013

03/06/2019

6 Jaar is toch niets speciaals hoor ik jullie denken. Nee op zich is het getalletje 6 er niet eentje waarvan je denkt dat het iets speciaals is. Maar voor ons is dit een heel speciaal jaar. Dit jaar zijn we 6 jaar getrouwd en 14 jaar samen. En dit liep jammer genoeg door mijn gezondheidsproblemen niet van een leien dakje. We kenden ups, maar jammer genoeg de laatste 4 jaar ook serieuze downs. We waren een tijdje echt wel uit elkaar aan het groeien, maar we wilden het niet opgeven, want we zagen elkaar nog steeds enorm graag. En we wisten wat we aan elkaar al gehad hadden en hoopten dat dit ooit ook weer wel terug zou komen. Hij is blijven vechten, ik ben blijven vechten, gemakkelijk was het zeker niet, maar we hebben gewonnen. En ik durf echt te zeggen dat we sterker staan dan ooit te voren. Anders, maar zeker met evenveel liefde. 

Het is niet makkelijk geweest en een langdurige ziekte zet een relatie echt wel onder druk en zeker als je verschillende toekomstplannen had en je deze een voor een in het water ziet vallen. De weg die ik aflegde kennen jullie een beetje door hier op mijn blog mee te lezen, maar ook voor mijn man was dit een verschrikkelijke periode. En daar ben ik me heel bewust van. Je vrouw ongelukkig zien, je vrouw moeten zien, maar eigenlijk is ze niet meer de vrouw die je kende, je vrouw/mama van je kind dat uit het leven wilt stappen, dan kwam vaak de vraag zijn we voor jou niet belangrijk genoeg meer...Maar ze waren het belangrijkste, in mijn hoofd waren ze alleen beter af zonder mij. Angstig worden als hij telefoon kreeg van een onbekend nummer, angst dat het Zoersel was met dat ene telefoontje...Geen hoop meer hebben, er niet meer in geloven , maar toch er proberen te zijn, dat moet een hele opgave geweest zijn. Hij is vaak over zijn eigen grenzen geweest en ook hij belande wel eens in dat dal, maar hij krabbelde er telkens weer uit op eigen krachten. Ik ben zo blij dat we er samen voor zijn blijven gaan. Voor onszelf maar zeker ook voor ons kleine ventje Gus. Hij kan nu terug volop genieten van zijn volledig gezinnetje. 

Zaterdag hebben we ook een last minute klein feestje gegeven met de familie. Al wou ik het zelf geen feestje noemen. Ik zei dan: "Nee het is geen feestje. We vieren gewoon het leven!" Wie had ooit durven denken dat deze woorden nog uit mijn mond zouden komen. Met dit mooie weer hadden we een grote plastiek gelegd zodat de neefjes, nichtjes en ook enkele nonkels konden buikschuiven. Dit gezelschap samen met een drankje, een knabbeltje en selfmade hamburgers zorgde voor een geslaagde namiddag en avond. 

Dat het nu zo goed gaat, maakt me toch ook wel eens bang. Bang dat het niet zo mag blijven gaan. Maar ik probeer er niet te lang bij stil te staan, ik probeer te genieten van al de kleine dingen, laat de mooie dingen mij maar prikkelen om zo de negatieve dingen weer klein te krijgen. 

Nooit niet durven dromen...

29.05.2019

En het gaat weer goed hier. 2 a 3 weken heb ik het moeilijker gehad. Enkele triggers zorgde er weer voor dat mijn trauma op begon te spelen. Dat ik terug meer in de herbelevingen zat. Op een gegeven moment heb ik gedacht: dit moet draaien want ik zit terug in het gevoel waardoor ik al de andere keren terug in Zoersel belande. Na een shiatsutherapie heeft mijn lichaam heel veel spanning kunnen ontladen door te trillen en ik voelde me meteen een stukje lichter. Daarna nog een gesprek bij de psycholoog waar ik alles eens goed kon doorpraten. En ja ik kon er terug beter tegen. Dan heeft iemand me nog eens wat kwaad gekregen door voor mij onrechtvaardige uitspraken te doen over je welbevinden, en dat had ik nodig. Kwaadheid lokt bij mij een kracht uit. Waardoor ik me sterker voel en terug steviger op mijn benen kan gaan staan. En sindsdien gaat het terug veel beter. Vorige week had ik helemaal vol gepland met leuke dingen. Druk heel druk, maar ik had zo iets van: ok laat me maar even doen, ik denk dat ik dit nu gewoon nodig heb. En deze week is het rustiger, waardoor ik ook wel eens de rust wat probeer op te zoeken, om wat te bekomen van de drukte. De laatste tijd ben ik ook weer meer aan het sporten. Op aanraden van mijn therapeut ben ik begonnen met boksen. De 3 probeerlessen zijn achter de rug en ik ga er mee verder, want het doet mij goed. Fysiek is het heel zwaar en mijn lichaam pruttelt ook wel eens wat tegen, maar ik ga er voor en probeer tijdens de training wat rekening te houden zodat ik mijn lichaam niet te fel belast. Het doet me goed om een uur alles te geven. Om het onrecht dat me ooit is aangedaan er uit te kloppen. En hopelijk kan mij dit in bepaalde situaties terug in actie brengen in plaats van te bevriezen. 

Wat ik hier nu allemaal neerschrijf had ik nooit durven denken of dromen. 3 a 4 jaar was er voor mij geen hoop. Ik zou er nooit meer uit geraken. Mijn leven had geen nut meer. Ik vond er helemaal niets aan en ik was een last voor alles en iedereen. Ik trok mijn omgeving mee in mijn ongeluk. Dat moest allemaal stoppen. Maar hoe hard ik ook vocht, mijn demonen waren veel sterker en duwde me steeds weer kopje onder net als ik een kleine houvast gevonden had. Ik besef dat mensen die dit niet meemaakte dit niet kunnen snappen, maar toen was er voor mij maar een uitweg om niet meer te moeten afzien. En ik besef ook dat als je op dat punt bent gekomen je echt heel diep zit en alles rondom jou gitzwart is. Maar hier zit ik dan, beter dan lang te voren. Binnen een week een half jaar thuis. Waarmee ik mij record verbreek met twee maanden. En in die tijd heb ik al wel wat "crisissen" gehad maar ik heb ze overwonnen. Ik kan het zelf nog steeds niet zo goed geloven. Mijn uiteindelijke redding is geweest om de medicatie achterwege te laten. Medicatie vlakte mijn gevoelens zo hard af, waardoor ik het goede en het mooie ook niet meer voelde. Nu is dat net het gene dat mij terug uit die negatieve spiraal haalt. Het mooie van het leven komt binnen. Ik kan terug genieten van al die leuke dingen en dat zijn de dingen die het negatieve terug kunnen omdraaien in het positieve. En ook het stoppen met al die medicatie had ik nooit durven denken. Ik had al aanvaard dat dit voor de rest van mijn leven was. Ik ben er ook van overtuigd dat ik medicatie nodig heb gehad om mijn geest een beetje minder hard te moeten laten werken en op die manier mijn lichaam rust te geven dat het verdiende. En natuurlijk is dat niet voor iedereen weggelegd. Want het is enorm zwaar om die medicatie af te bouwen en wanneer je voelt dat die minder begint te ondersteunen komt er vaak paniek waardoor je het terug wilt ophogen. Maar soms moet je durven springen, al raad ik het zeker niet aan hoe ik het zelf heb gedaan. Van de ene op de andere dag van 6 pillen naar 0. Dit was tijdens een opname, want anders had dit zeker fout kunnen aflopen. Het was afkicken als een zware drugsverlslaafde. Maar dit is mijn redding geweest, lijkt me, en ook mijn therapeuten bevestigen dat. Maar ik wil het nog wel eens benadrukken. Stoppen met je medicatie is zeker niet voor iedereen de oplossing. Het is volgens mij ook sterk afhankelijk welk je ziektebeeld is en steeds overleggen met je therapeuten en dokter/psychiater. 

Wat ik de laatste tijd veel hoor is dat de Stefanie van vroeger terug is. Je ziet er zo goed uit. In het begin dacht ik dat het kwam omdat de eerste 10kg er af zijn, maar vele zeggen ook dat het mijn blik en uitstraling is. Van de week zei een therapeut me dat ze het zo geweldig vind om me zo te zien. Een open blik en open houding. Zij heeft me nooit niet zo gekend en vind het verschil enorm. Zelf zie ik dat niet. Ik heb er al die jaren altijd hetzelfde uitgezien, ik zag geen duffe ogen die overal doorheenkeken, ik zag gewoon mijn blauwe ogen. Ze zei dat als we mij in al die jaren in beeld zouden gebracht hebben via foto's het verschil echt enorm zou zijn. Dat kan ik me zelf niet voorstellen, maar het is wel hetgene ik van al die mensen hoor. Dus er zal wel iets van aan zijn he ;-)

Voor mij is het nog steeds een wonder dat ik zo ver ben gekomen. En ik ben de draad van het leven ook echt terug aan het opnemen. Zaterdag zijn we 6 jaar getrouwd en dit gaan we toch ook wel wat vieren. Er mag en kan terug gevierd worden. Het leven is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn en het kan ook echt dikke kak zijn, maar er zijn zeker wel mooie dingen die het leven maken dat je het wilt leven. 

Jonas Winterland - Denk dan aan vandaag

Wolk

Ik weet niet wat het is

Maar het wil soms gewoon niet lukken

Te genieten van het leven

De dag enthousiast te plukken

Ik doe mijn best hoor, heus

Ik hang zelfs hier en daar wat slingers op

Alleen die wolk drijft maar niet over

Die blijft maar hangen in mijn kop

-Brievenbusgeluk

Kwetsbaar

Kwetsbaar ben ik

Maar niet breekbaar

Dat heb ik al wel laten zien

Ik ben kapot

Maar niet gebroken

Gevallen ben ik 

Maar ook weer opgestaan

Tegenslag maakte mij sterker

Fouten leerden mij het leven

Door de liefde te omarmen

Ontmoete ik gemis

Kwetsbaar ben ik 

Maar niet breekbaar

Het is juist mijn kwetsbaarheid

Die mij zo sterk maakt

-Brievenbusgeluk

Zwart weekend

08.05.2019

Weer eventjes een beetje lastiger hier. Wat in de war met mijn emoties. Maar ik denk dat vele mensen daar momenteel meezitten na afgelopen weekend. Het was een weekend waar verschillende mensen veel te jong het leven lieten, een weekend waar ik stil van word en extra stil sta bij wat er in het leven gebeurd. En me ook wel schuldig voel omdat ik zelf in mijn moeilijkste periode uit het leven wou stappen terwijl ik wel "alles" heb, en een heel leven voor me heb...Op deze momenten krijg ik het gevoel dat ik jaren uit mijn leven versmeten heb. Leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn, want anders zal het geen leven zijn. Maar als ik er echt bij stil sta , weet ik ook dat ik er ook niet voor koos om in dat diepe dal te belanden en ik er toch wel alles aan deed om er uit te kruipen. En nog steeds... Het is nu éénmaal ook een ziekte, al wordt dat zeker niet altijd zo gezien. 

Ook het verhaal van Julie laat mij niet los. Ik word er bang van...tot wat is een mens toch wel niet in staat? Hoe kan je dat iemand aandoen? Het maakt het moeilijker om anderen steeds te vertrouwen, moeilijker om je eigen kind los te laten in deze wereld, want veilig is het hier toch niet. Het maakt me boos, zo boos, omdat ik vind dat er veel te licht over seksueel geweld wordt gegaan.  Deze man had al verschillende feiten op zijn kerfstok staan, maar doordat hij zich mooi aanmeld op elke afspraak moest hij momenteel nog geen straf uitzitten. Terwijl hij een gevaar was voor de maatschappij en jammer genoeg zullen er zo nog wel enkele rondlopen. Dan vraag ik mij af welk signaal daarmee gegeven wordt. Ik heb mijn mening daar al overgemaakt. " je doet maar, gestraft word je toch niet!". Waarom zouden slachtoffers een aangifte doen en door een hel van een proces moeten als er toch niets mee gedaan wordt. Ik ben er zeker van dat dit slachtoffers tegen houdt. Want wat heeft het voor zin? Dit is het gevoel waar slachtoffers blijven mee zitten. Vaak ook niet geloofd worden, want wanneer je niet meteen aangifte doet en er geen bewijzen meer zijn is het woord tegen woord...En dan? Weet je hoe pijnlijk het is als datgene dat jou leven heeft verpest, teniet wordt gedaan?  

Waar ik me ook aan stoor is dat we in een wereld leven waar verschillende mannen vinden dat ze ongewenste aanrakingen kunnen doen wanneer ze willen. En wij als vrouwen moeten maar ondergaan...en als we er op reageren door ze weg te duwen of een klap in hun gezicht te geven staan ze vaak versteld, want het is toch maar om te lachen zeker. "Ik ben ne gezonde man he". Of we hebben het zelf gezocht door een te kort rokje te dragen of een te diepe decolleté. Mogen we nog zelf kiezen wat we aandoen ja?? We zouden eigenlijk is voor eens en altijd duidelijk moeten maken dat ze van ons lijf zonder wederkerende toestemming moeten afblijven. Dat is van ons!!!

Waar ik dan ook nog eens extra bij stil sta is dat psychisch welzijn en seksueel geweld vaak samen gaan. Vele mensen in de psychiatrie zijn in aanraking gekomen met seksuele intimidatie. En aan allebei wordt veel te weinig aandacht en centen geschonken door de regering. Er wordt veel te weinig aangedaan. Ik denk dat de tijd er al lang is, maar hopelijk gaan ze het nu echt serieus nemen en zijn hun ogen open gegaan dat er dringend iets moet gebeuren!!

Als laatste wil ik de familie en vrienden van Julie veel sterkte wensen. Als ook aan de nabestaande van de andere jonge mensen die dit weekend het leven lieten. 

Ook aan alle slachtoffers van seksueel geweld, want dit gebeuren haalt de wonden opnieuw open. Ook voor jullie veel sterkte en moed om er weer door te geraken. 

Gus 5 jaar

25.04.2019

14 april werd ons ventje 5 jaar. Een week op voorhand begon ik al terug met momenten in 5 jaar geleden te leven. Het terug afspelen wat er toen allemaal aan het gebeuren was. De avond voor zijn verjaardag zat ik er weer helemaal in. De tv stond op, Michiel was in slaap gevallen en ik, ik zat helemaal in mijn hoofd. Te kijken naar de film die zich weer helemaal opnieuw afspeelde. Want die dag is voor mij het begin van alles...Deze gebeurtenis heeft mijn emmer doen laten overlopen, het maakte de trauma's te zwaar om te blijven dragen, om ze te blijven meesleuren. Het begin van grote veranderingen en jammer genoeg niet enkel de grote verandering van mama worden...Het begin van door een hel te moeten, het begin van weten hoe het voelt geen hoop meer te hebben, geen kracht meer te vinden of te hebben om er uit te geraken, van gewoon op te zijn. Afgelopen jaren was echt een hel! Als ik nu kijk waar ik op de dag van vandaag sta...Dit had ik nooit durven dromen. Nooit durven hopen...Ik dacht dat ik hier nooit meer uit ging geraken. Dat de wereld beter was zonder mij...Nu kan ik zelf moeilijk begrijpen dat ik die gedachten heb gehad, moeilijk begrijpen dat ik zo diep heb gezeten, dat ik in staat was om die dingen te doen...En nu kan ik alleen maar denken: Gelukkig ben ik in leven gebleven en kan ik eindelijk na al die jaren terug mooie momenten maken, weer genieten van kleine dingen, met veel liefde knuffelen met zowel kleine als grote man. Ik ben er terug, Stefanie is meer en meer terug. Ik heb terug zin om dingen te ondernemen, om er terug in te vliegen. Al zijn er zeker en vast ook nog dagen die zo snel mogelijk voorbij mogen zijn, gewoon door het gevoel dat er dan in mij huist. Het gaat op en af, maar dat maakt het leven ook het leven. Het zou toch maar saai zijn als onze gemoedstoestand steeds hetzelfde was. Voor elk upke is er een dalleke, maar daardoor kan je denk ik des te meer genieten van de mooie dingen die je pad kruisen. Het dal heeft bij mij zeker lang genoeg geduurd en op dit moment heb ik terug de fut, de moed en de hoop om zelf weer mooie herinneringen te maken. 

Grote stap...

10/04/2019

Gisteren heb ik me ingeschreven voor een nieuw avontuur. Het voelt voor mij als het opnieuw zetten van een grote stap in mijn herstel...naar het opnieuw functioneren binnen deze maatschappij, naar het opnieuw echt deel uit maken van deze maatschappij. De laatste jaren werd eigenlijk bij alles wat ik deed mijn handje vast gehouden. Telkens had ik de steun, overtuiging en enorm veel bevestiging nodig om dingen te doen, of om iets nieuws op te starten. Gisteren deed ik iets helemaal alleen. Ik ging alleen naar een infosessie van ATK (armen te kort) over buddy zijn. Al lang speelde dit idee in mijn hoofd, maar mijn enthousiasme werd in het begin terug gefloten door mijn dokter, therapeuten,...Zij vonden dat ik eerst even moest bekomen van de afgelopen jaren en dat ik eerst ook wel even mocht genieten van terug mooie momenten in mijn leven, van me na al die jaren nog eens goed te voelen. En dat kon ik helemaal begrijpen, maar ik ben niet iemand die graag blijft afwachten en niets doet. Ik wil me graag nuttig maken, een doel hebben,...Nu zijn we toch weer enkele maanden verder. En al gaat het met ups and downs (maar waar is dat niet zo?), sinds al die jaren lukt het me ook om die downs terug te laten omkeren naar een upke. Enkele maanden geleden wist ik van het moment dat ik in een dal geraakte en begon te zakken, dit meestal ook bleef zakken tot het weer uitzichtloos was en een crisisopname de enige oplossing was op dat moment. Nu mag ik zelf opmerken dat het vanaf nu ook anders kan. Ik denk dat het stoppen met mijn medicatie me hier heel goed in helpt. Ik voel mijn grenzen beter aan en wanneer het in een spiraal neerwaarts begint te gaan, merk ik dit ook sneller op en lukt het me beter om hier op te anticiperen. Dus ik denk klaar te zijn voor een volgende stap in mijn proces. De infosessie heeft me warm gemaakt om me te engageren, om er te zijn voor anderen...Maar het bracht ook twijfel en angst mee, want ben ik er wel echt klaar voor? Ben ik al wel sterk genoeg? Wat als ik toch weer een crisisopname nodig heb? De angst om te falen begon weer mee te spelen. En niet per se voor mezelf,...Angst dat het met mij slechter begint te gaan terwijl het buddy-traject loopt, dat ik aan iemand "gekoppeld" wordt en we een vertrouwensband aan gaan, dan zou ik me zo schuldig voelen als het door mijn psychische kwetsbaarheid niet kan blijven doorgaan en ik de andere persoon daardoor "in de steek" moet laten. Dan zou mijn schuldtrol weer heel fel naar boven komen en terug de bovenhand kunnen nemen. Ik twijfelde om me in te schrijven voor de opleiding, maar uiteindelijk heeft mijn impulsieve ik de sprong gemaakt. Ik zal de opleiding starten begin mei. Ik denk dat ik nooit zal weten of ik er klaar voor ben als ik die sprong niet waag. Ik zal het op dat moment zelf moeten ondervinden. Het is ook niet zo dat als ik de opleiding heb afgemaakt ik ook meteen als buddy aan de slag moet. De opleiding leek me ook gewoon enorm boeiend, heel leerrijk voor een ieder van ons en ik besef dat ik mezelf in die opleiding ook kan tegenkomen en eens tegen de muur kan botsen, maar dat wil ik ook wat zien als een test. Want heel graag zou ik ook nog de opleiding volgen tot ervaringsdeskundige in de psychische gezondheidszorg, en daar zal ik me nog eens eens zo hard tegen komen. Deze opleiding kan me dan toch al eens een beeld geven hoe sterk ik net in mijn schoenen sta en of ik een langere opleiding wel aan zal kunnen. Wanneer ik gisteren terug thuis kwam, was ik eerst enorm trots dat ik de stap had gezet en zelf de beslissing had genomen, maar daarna kreeg ik enorme paniek...Ik vind het spannend om alleen naar die opleiding te gaan, en alleen dit traject te doorlopen, net omdat ik de laatste jaren niets alleen meer gedaan heb. Mensen die me kennen van vroeger zouden volgens mij denken: "Stefanie schrik om ergens alleen naar toe te gaan? Zo kennen we die niet hoor." Ja toch wel...Mijn leven heeft enkele jaren "on hold" gestaan. Ik kende alleen maar het leven binnen de psychiatrie en dat was ook het enige waar ik over kon praten. Hoe het leven verder ging in Retie en de rest van de wereld was ik me helemaal niet van bewust. Zo ontstond er ook een kloof tussen mezelf en mijn familie en vrienden. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik me in Zoersel meer thuis voelde, ik voelde me er veiliger, rustiger, met de mensen van daar kon ik praten, zij begrepen mij, net omdat ze het zelf ook doormaakte. Thuis voelde ik altijd de druk die ik mezelf dan oplegde om zo snel mogelijk beter te worden en wanneer me dat dan niet lukte voelde ik me gefaald en bracht me dit weer meer en meer richting Zoersel omdat ik daar meer mezelf mocht zijn van mezelf. Daar moest ik mijn masker niet opzetten, of toch veel minder, daar mocht ik van mezelf verdrietig en boos zijn...Die emoties worden in het dagelijks leven minder aanvaard. Het leven moet leuk zijn, je moet gelukkig zijn...Maar leven is eigenlijk gewoon met een lach en een traan. emoties kan je niet tegenhouden. Je voelt ze wanneer ze komen, maar vaak laten we ze niet allemaal zien. Wij als mensen weten ook niet meer goed hoe we daar op moeten reageren als iemand van onze omgeving deze emoties toont. Maar ook ze zelf tonen laten we bijna niet toe, omdat we de andere niet willen belasten, of omdat je bv vrienden al niet veel ziet en als je dan nog eens samen bent moet dat leuk zijn zodat die afspraakjes er blijven komen. We hebben dan bang dat wanneer we onze ziel bloot geven de andere zullen afhaken...En eigenlijk is dat volgens mij zeker niet zo. We zijn allemaal mensen van vlees en bloed en nergens loopt het leven op rolletjes. Iedereen komt moeilijkheden tegen. De ene al wat zwaardere dan de andere, maar iedereen weet hoe het voelt om een mindere dag te hebben. En het lijkt me dan ook heel herkenbaar en het kan zelfs opluchting geven wanneer je merkt dat andere zich ook wel eens verdrietig, angstig,...voelen en dat maakt het dan ook weer makkelijker om jezelf bloot te geven. Maar het is niet gemakkelijk. Ook ik vind het nog steeds enorm moeilijk om mijn emoties te tonen. Al denk ik dat ik dat bij sommige mensen wel echt beter kan dan een tijdje geleden. Wat ik ook merk is dat andere mensen ook vaker bij mij oprecht kunnen zijn en hun verdrietjes beter durven tonen en uitspreken. Misschien net omdat ik zelf ook wel open ben over waar ik de afgelopen jaar heb in gezeten. Dat ik zelf kan toegeven dat het met mij niet goed ging...Maar dat toegeven vind ik zelf ook makkelijker dan toegeven wanneer het op dit moment minder goed zou gaan. Emoties ze zijn dan ook zo ingewikkeld....Maar krijg je de vraag Hoe gaat het met je? Sta er eerst eens even bij stil en denk er eens over na, want dat is een vraag die zo vaak gesteld wordt en meestal is het antwoord dan automatisch "goed" terwijl dit zeker niet altijd zo is. Dan kan je zelf nog zien of je je veilig genoeg voelt bij die persoon om toe te geven dat het misschien toch moeilijk gaat...Wanneer meer en meer mensen dit durven doen, zullen we ook terug leren hoe we met dat antwoord om moeten gaan. Nu klappen we vaak dicht en weten we niet goed wat zeggen of te doen...Terwijl een luisterend oor zonder woorden vaak al meer dan genoeg is. 

4 Maanden thuis!!

02.04.2019

4 Maanden, 4 maanden ben ik nu thuis. Na vier jaar ga ik mijn record "aan een stuk thuis zitten" eindelijk verbreken. In al die jaren is het me niet gelukt om langer thuis te blijven dan 4 maand. En nu is dat moment daar. Het moment dat ik er over ga. Een zalig gevoel, want die angst zit er dan toch...Wanneer die 4 maanden in de buurt kwam begon ik er toch meer angst voor te hebben. Bang dat het weer zou fout lopen. Met trots, heel veel trots kan ik zeggen dat ik er dit keer over ga en dat het best wel goed met me gaat. Het gaat natuurlijk heel fel op en af, maar bij wie is dat niet zo? En als het een paar dagen moeilijker is, komt die angst ook weer piepen, maar momenteel lukt het me om mijn eigen signalen te herkennen en er mee aan de slag te gaan. Zo is vandaag ook een dag van veel rust en weinig doen. De nachten zijn zwaar geweest. Zondag op maandag heb ik heel de nacht wakker gelegen, weer naar beneden gaan terug mijn bed in...maar de slaap kon ik niet vatten. Omdat mijn slaap zo belangrijk is en vaak al een reden is geweest om de dieperik in te gaan heb ik gisterenavond ook besloten om nog eens slaapmedicatie te nemen. En gelukkig heb ik afgelopen nacht wel goed geslapen. Al is die vermoeidheid nog steeds veel te aanwezig. Maar ik denk dat het grootste verschil met een jaar geleden is dat ik nu er wel probeer rekening mee te houden. Toen bleef ik gewoon door gaan tot ik crashte en de zetel of mijn bed niet meer uit geraakte. 

Zoals sommige wel zullen weten ben ik tijdens mijn laatste opname cold turkey gestopt met al mijn medicatie. Ik heb toen dagen zwaar moeten afkicken. Dat was enorm zwaar, maar ik was veilig en er werd toen goed voor me gezorgd. Nooit had ik kunnen geloven dat ik nu, 4 maand later nog steeds geen antidepressiva, lithium,...terug moet innemen. Zelf denk ik dat het me enorm heeft geholpen. Doordat het gevoel van de kleine gelukjes veel beter binnenkomen, kan ik de tegenslagen volgens mij ook beter dragen. Ik let veel meer op de signalen die mij vertellen dat het niet zo goed met me gaat. Eerst bleef ik telkens maar door- en door gaan. Tot mijn lichaam aan de alarmbel trok. Het lijkt me de laatste weken ook dat het me soms al eens lukt om rekening te houden met mijn grenzen en hier dan ook naar handel. Om mezelf te beschermen, om mezelf content te houden.  Daarom door dit alles heeft het mij persoonlijk goed gedaan om de medicatie aan de kant te laden. En ik weet dat ik nog van alles in mijn medicatiekastje heb liggen en heb ik het gevoel dat het me helpt om op dat moment iets in te nemen, dan ben ik ook zeker niet meer te trots om dat te doen bv. zoals gisterenavond het nemen van slaapmedicatie. Mijn ingesteldheid is ook nog altijd: zolang het zonder medicatie goed loopt, zoveelste beter...Maar als het me niet meer gaat en ik geraak er niet uit dan besef ik dat het nemen van antidepressiva me misschien wel zou kunnen helpen en zal ik dit ook gewoon terug nemen. Het bestaat en als het je leven op die manier makkelijker kan maken of terug aangenaam kan maken, waarom zou ik er dan geen gebruik van maken?

Er is zo weer een doel bereikt. Langer dan 4 maanden thuis kunnen blijven. Dit geeft een zeer fijn gevoel. Ik besef dat het momenteel nog steeds enorm dag tot dag bekijken is. En ik besef ook dat dit zeker niet wil zeggen dat ik geen opnames meer nodig zal hebben. Al had ik dat heel graag als doel voor mezelf opgesteld, maar dan is de kans om te falen misschien toch te groot. 

Remmen

12.03.2019

Bijna een maand geleden. Zo lang is het geleden dat ik hier nog iets poste. Geen enkel excuus is goed genoeg, maar ik had het te druk, weinig inspiratie,...

Vandaag wil ik het nog maar eens hebben over remmen. Ik heb het hier al zo vaak over gehad, maar ik zelf leer er precies niet uit. Altijd te laat, besef ik dat ik sneller aan de noodrem moest trekken. Ik was de afgelopen weken weinig thuis. Mijn agenda stond vol met afspraken, feestjes en noem maar op. Ik moest mijn dag plannen om alles gedaan te krijgen. En eigenlijk dacht ik wel geregeld dat het me veel te druk en te veel was en dat ik moest beginnen remmen. Ik dacht dat ik dat ook wel wat aan het doen was, maar dan nog was het me veel te druk. En dan is daar mijn lichaam dat STOP zegt. Vorige week zondag ben ik ziek opgestaan. De griep dacht ik. Gelukkig zei de dokter dat ik de light versie te pakken had. Na 3 tot 5 dagen zou ik er wel vanaf zijn en ik had geluk want deze versie van de griep bracht eigenlijk geen complicaties met zich mee zoals een oorontsteking of longontsteking. Maar ik zou Stefanie niet zijn als ik me daar ook aan zou houden. De echte Stefanie doet er wel wat extra dagen bij en natuurlijk nog een extra bacterie er boven op. Zo ben ik zaterdag toch nog maar naar de huisarts van wacht gereden.Ik was al enkele dagen doof langs een kant en ik werd er helemaal gek van. Dat in combinatie met al een week op de zetel uit te zieken was voor mijn mentale gezondheid niet zo positief. En daarmee kwam ook direct de angst naar boven. Eind deze maand zit ik aan mijn 4 maanden thuis. In 4 jaar tijd ben ik nog niet langer thuis kunnen blijven dan 4 maanden en dit keer wil en zal ik daar over gaan en er nog heel veel maanden bij aan plakken. Dat is mijn doel voor het moment. De huisarts van wacht schreef antibiotica voor, voor een zwaar oorontsteking. Hij begreep niet dat ik er geen pijn aan had. Vandaag zijn we dinsdag en nog steeds voel ik me niet TOP. Ik weet niet of het vooral mentaal of fysiek is. Ik heb nog steeds een verkoudheid en een hoestje, mijn oor zit nog steeds dicht wat mij heel onrustig en prikkelbaar maakt. Gisteren zei mijn psychiater ook dat mijn lichaam zelf wel zorgt dat ik rem door ziek te worden. Ook al zit de griep onder de mensen, dit was een kans om mij te laten rusten. Hij vertelde ook dat het kon zijn dat ik de pijn in mijn oor niet voel omdat ik zo toegespitst ben op hoe ik me mentaal voel.  En er is immense frustratie met heel veel trots....omdat....

Op 7 maart werd ik voor de tweede keer zeer trotse meter van een prachtig klein, groot wondertje MARLOU!! Jammer genoeg heb ik ze nog niet in het echt kunnen bewonderen doordat ik ziek ben. En ook dat vreet toch aan me. Ze doet het heel goed en het is een prachtig meisje!! Ik kijk er naar uit en tel enorm hard af naar het moment dat ik haar ook eens in mijn armen mag sluiten en haar mag overstelpen met de nodige meterknuffels en -kusjes. En zo is er weer een extra liefde in mijn leven gekomen. Een extra doel om door te blijven gaan, te vechten en te genieten van de dingen die ik voorgeschoteld krijg op mijn pad. 

Rikske van een Koemeke Koffe

15.02.2019

Op zondag 10 februari 2019 is Rik Frans, beter gekend als 'Rikske', overleden. Hij was uitbater van Koemeke Koffe, een café recht tegenover het domein van PC Bethanië, een warme plek waar alle patiënten welkom waren en velen zich thuis voelden. Voor vele patiënten heeft hij veel betekend en we zullen hem missen. Zelfs postuum maakt de man nog een heel mooi gebaar richting ons ziekenhuis: bloemen noch kransen, maar wel een vrije gift voor patiënten van het Bethaniënhuis. 

De Rik, Rikske, toch wel even schrikken toen ik dit las. Voor vele patiënten uit de psychiatrie was iets gaan drinken of eten bij de "geel kozijntjes"(zo noemde wij het, omdat het gele raampjes had aan de buitenkant) toch wel het moment van de dag. Het was een ontmoetingsplaats, een even weg zijn uit het leven van de psychiatrie. Ook ik zat hier geregeld om iets te drinken, een lekker stukje appeltaart te eten,...De Rik altijd even vriendelijk, nam tijd om een babbeltje te doen met de mensen. Het zal voor enorm veel patiënten een enorm gemis worden, ze zullen zelfs een hele tijd verloren lopen vrees ik, want waar moeten ze nu hun koffieke, pintje,... gaan drinken en waar kunnen ze nu hun verhaal kwijt en onder de mensen komen, want er valt iets enorm vertrouwd weg voor hen. Iets vertrouwd waar ze altijd terecht konden zonder raar aangekeken te worden. Iedereen was welkom! Ook voor mij was het een even vluchten uit de vier muren van de psychiatrie. Lekker en goedkoop gaan eten van maaltijden die zijn vrouw klaar maakte, iets drinken ook al was ik alleen, daar was ik zeker dat ik toch altijd gezelschap had. Rik, bedankt voor de aangename, gezellige momenten, je lach, je babbels, je vriendelijkheid,...Ik hoop dat er voor mij geen opnames meer nodig zullen zijn in Zoersel, maar ook ik besef dat wanneer dit toch zo zou lopen, ook ik even verloren loop, omdat jou deur vanaf nu gesloten zal zijn. Bedankt voor alles!

Zelfzorg

13.02.2019

Zelfzorg nooit mijn sterkste kant geweest denk ik. Al ben ik momenteel denk ik toch wel goed bezig. Misschien doe ik momenteel wel het beste aan zelfzorg sinds mijn bestaan...Ik ga nog heel vaak, veel te veel zelfs in overdrive, maar er zijn momenten dat ik het echt besef, meestal te laat , want mijn lichaam geeft me een signaal dat het tijd is om te rusten. Maar in tegenstelling tot vroeger probeer ik nu dan ook echt rust in te plannen. Vroeger luisterde ik echt niet naar mijn lichaam en bleef ik maar doorgaan. Vorige week een hels drukke week gehad, en maandag heb ik moeten rusten.Mijn lichaam was aan het op geraken. Dinsdag voelde ik me gelukkig al terug fitter, maar heb ik het nog rustig aan gedaan. Naar je lichaam luisteren, luisteren naar het fluisteren van haar noden. Dat is zo belangrijk om goed aan zelfzorg te kunnen doen. Meer dan ooit ben ik ook bezig met mijn gezondheid op alle gebied. Proberen niet in het extreme te gaan, want dat zie ik gedurende al mijn levensjaren ook dat als ik met iets start het vaak ook meteen extreem was. Nu probeer ik meer een balans te vinden, gezonde, evenwichtig balans zodat ik de kracht blijf hebben om vol te houden en af en toe toch ook eens volop kan genieten van dingen die minder gezond zijn, zonder me schuldig of gefaald te voelen. Ik drink 2,5 liter water per dag. Vroeger vergat ik te drinken en dronk ik ook te veel cola zero. Nu drink ik thuis al bijna twee maanden geen cola meer. Dit gun ik mezelf als ik iets ga drinken of ergens naar toe moet. En neen er is geen drang naar cola meer. Ik heb een periode gehad dat ik 's morgens al "nood" had aan een glas cola. Of tijdens het shoppen had ik ook geregeld een suikerdip. Dit is ooit zo fel geweest dat ze me hebben getest op diabetes. Maar ik vrees dat het eerder door een suikerverslaving kwam. Oeps...Nu ben ik me meer dan ooit bewust wat ik eet en hoeveel ik eet. En geloof het of niet, ik eet zelfs meer dan van te voren denk ik. Maar toch wel wat anders. Ook ben ik terug wat aan het sporten, aan het gedoseerd sporten. Vroeger sportte ik enorm veel, maar te veel is te veel. Ik had dan ook heel vaak blessures en ik ging vaak over mijn grenzen heen. Nu is het sporten op een veel lager pitje, maar ik ben content dat ik dit momenteel terug kan en me er goed bij voel. En ik hoop zo ooit terug de energie te vinden om terug aan een ploegsport te doen. Ik doe nog steeds yoga, pilates en zwemmen per week en op de dagen ertussen probeer ik oefeningetjes te doen op mijn matje en ik wil terug meer gaan wandelen, omdat ik weet dat dit me ook gewoon goed doet. Maar voor het wandelen heb ik de juiste energie nog niet gevonden. Yoga en Pilates doe ik in een kleine groep. Doordat dit een vaste dag en uur is en het eigenlijk een afspraak is met anderen lukt me dat best goed om er telkens naar te vertrekken. Als ik een baaldag heb, is het natuurlijk veel moeilijker om in die actie te komen en heb ik er echt geen zin in, maar omdat het afgesproken is, lukt het me toch wel steeds om te gaan. En dat is voor mij toch wel heel positief, want brengt me in beweging en haalt me uit mijn hoofd. En achteraf ben ik toch stiekem wel trots op mezelf dat ik het gedaan heb. Velen zullen misschien denken, dat het niet veel voor stelt en het niet echt onder de noemer "echt" sporten valt, maar als je 3jaar echt zo goed als niets gedaan hebt en heel veel op bed hebt gelegen is dit voor mij persoonlijk zeker meer dan voldoende. Het gaat best goed, en na mindere dagen vind ik ook nog steeds terug de kracht en de moed om dat gevoel terug te laten keren. Het gaat zeker op en af, maar bij wie is dit niet zo. Ik denk dat dat gewoon bij het leven hoort, het is alleen belangrijk om de angst om terug de diepte in te vallen niet te laten winnen en dat ik zelf in mijn kracht blijf staan om door te gaan en te vechten tegen die demonen die toch nog te pas en te onpas naar boven komen. Ik durf nog niet te luid roepen en houd hout vast, maar ik vind toch dat ik mag zeggen dat het pakken beter gaat dan een jaar geleden. Er is veel gebeurd in dat jaar en het heeft me echt sterker gemaakt, me in mijn kracht gezet. We blijven er voor gaan!!

Nieuw: mmmmmmmm

Kind zijn

31.01.2019

Weer een weekje geleden. Het is hier druk geweest. Te druk. Het blijft voor me zo moeilijk om grenzen te stellen, om te luisteren naar mijn lichaam en om mezelf rust te gunnen. Vorige week heb ik het kind in mij naar boven gehaald. Vorige week woensdag had ik voor ons groepje vriendinnen voor een verrassingsactiviteit gezorgd. Een uurtje gaan springen in een trampolinepark. Een heel hal voor ons alleen! GEWELDIG! We waren precies weer voor even tien jaar. Even geen zorgen, alleen maar over durf ik wel over dat muurtje springen, of van die hoogte naar beneden springen, durf ik wel een salto...Lachen, gieren, brullen. Het was weer enorm fijn om met hen samen te zijn!

Vorige week vrijdag ben ik met een actie van de Jumbo 's avonds naar de Winterefteling geweest, samen met ons mama en mijn grote zus. Ook dit was pure nostalgie!! We hebben samen genoten van de mooie, sprookjesachtige omgeving, het kind in ons terug naar boven gehaald in de attracties zoals de droomvlucht. Het was echt enorm fijn. Ik ben toch  blij dat ik ben mee geweest, want eventjes had ik nog getwijfeld omdat ik zo moe was. Het was echt heel fijn, tot het laatste kwartier. Mijn zus en ik hadden de mams overtuigd om mee in de vogel Rock te gaan. Een milde achtbaan in het donker. Normaal gezien gaat ze nooit ergens mee in, alleen maar in de rustige en mooie dingen. Maar we hadden ze eigenlijk al snel overtuigd. We mochten instappen en we vertrokken. In het begin hoorde ik haar nog eventjes heel hard lachen, maar toen geen beweging of geluid meer te horen aan mijn rechterkant. Bij mijn zus en mezelf rolde de tranen over onze wangen van het lachen, want we hadden ons mama overtuigd, geweldig toch? Wanneer het ritje gedaan was en we terug in het licht kwamen, zat ons mama helemaal in een gedoken. "Ik moet overgeven...Ik moet overgeven." Spierwit zag ze eruit. En het was zo, ze moest overgeven. Enkele zakken vol... In het begin moest ik er nog mee lachen, maar al snel had ik door dat ze echt enorm ziek was. Ze zou bijna flauw gevallen zijn. Mijn zus bleef maar lachen van miserie, maar vooral van de foto die tijdens deze attractie genomen was. Ons Caro haar mond en de mijne konden denk ik niet meer verder open van het lachen, en ons mama zat helemaal in elkaar gedoken....Oeps. Ik voelde me al snel heel schuldig, ik had er niet aan gedacht dat ze er ziek zou kunnen uitkomen. Ik ben met hun auto naar huis moeten komen en achter mij zat ons mama heel de rit nog steeds over te geven. Ooh zo erg en zo jammer dat we op deze manier de avond moesten afsluiten. Maar langs de andere kant mogen we van geluk spreken dat het het laatste kwartier was, want was dit gebeurd in het begin van de avond hadden we al meteen terug huiswaarts kunnen vertrekken. 

Het kind in je naar boven halen, kan zo veel deugt doen. Dingen doen die je als kind geweldig vond, maar nu niet meer altijd zo vanzelfsprekend of alledaags zijn. Doen, zou ik zeggen. Verstand op nul en fijne herinneringen op deze manier naar boven laten komen. Eventjes geen zorgen, of toch zeker minder zorgen (als er geen zieken vallen ;-) ). Gewoon eventjes genieten van het hier en nu, van elkaar en van de fijne herinneringen als kind. 

Na deze "kindse" week begon mijn lichaam wel signaaltjes te geven dat het tijd was om rust te nemen. Extreem moe, pijne gewrichten, buikpijn,...Maar mijn week was best weer vol gepland, te vol. Gisteren heb ik dan na een zware therapie toch moeten toegeven en heb ik eventjes wat kunnen bijslapen. Slaap is toch zo enorm belangrijk. Wanneer dit bij mij ontregeld is of ik gewoon heel moe ben, zakt mijn mentale gemoedstoestand ook meteen mee naar beneden. En dat mag, want overal gaat het op en af. Het is alleen enorm belangrijk dat ik dit ook weer op gekrikt kan krijgen naar terug een hoger niveau en dat dit niet blijft zakken. Tot nu toe is dat de afgelopen maanden mij al goed gelukt. Al zeg ik het zelf. 

Twee maanden geleden zat ik nog in opname. Ik haat het woordje opname, of de zin "ik denk dat een opname op dit moment toch weer nodig is" Maar eigenlijk als ik dit achteraf steeds bekijk, toch van het laatste jaar, krik ik mezelf na elke opname terug een niveautje hoger richting herstel. Telkens maak ik grote stappen. En na die opname heb ik terug de kracht en doorzettingsvermogen om er weer helemaal voor te gaan. Ik zie ook dat ik in sommige therapieën ook meer aankan en ze weer meer effect hebben. Ik denk dat dit mede ook komt door het stoppen van mijn medicatie, waardoor ik nu alles veel beter aanvoel. Zowel de positieve als de negatieve dingen. 

We blijven gaan, vechten, leven. Ik kan eindelijk zeggen dat het nu niet meer heel de tijd een gevoel is van overleven, maar dat ik het met momenten ook weer fijn vind om te leven. 

Op weg naar herstel

23.01.2019

Laten we eens wat meer kleur in mijn leven brengen....Dit is het resultaat. Meer kleur, veel meer kleur dan al mijn andere werken samen. Nieuwe techniek geprobeerd en ik ben best content met het eindresultaat. Vorige week de opdracht gekregen om dagelijks een halfuurtje te schilderen/ schrijven/tekenen....Op zich is dit me niet alle dagen gelukt. Maar ik heb mijn best gedaan...En die twee dingen samen hebben er voor gezorgd dat ik terug aan het schilderen ben. Een uitlaatklep voor mijn emoties. Even de tijd om stil te staan bij hoe ik me werkelijk voel. Even remmen en me terug trekken uit de drukte. Even op mezelf, bezig zijn met dingen die ik fijn vind. Iets te doen wat me de afgelopen jaren heeft geholpen om er door te spartelen. Ik hoop dat ik het blijf volhouden, want ik denk dat dit mijn mindere periodes minder zwaar kunnen maken doordat ik mijn gevoelens hierdoor beter kan kanaliseren. Doordat ik bezig ben en minder zit te piekeren. Enkele keren per dag kijk ik terug op de afgelopen jaren...Ik begrijp niet hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. Dat ik zo diep ben gevallen, enorm diep,...Hoe hard ik gegroeid ben de afgelopen jaren is zo enorm, bijna onwerkelijk. Zo veel stappen gemaakt. En de grootste het afgelopen jaar. Er is veel veranderd en ook tijdens de verschillende therapieën pluk ik er de vruchten van. Vandaag zei mijn shiatsu-therapeut dat er de afgelopen twee weken zoveel is gebeurd. Dat ze zelf soms een beetje de hoop kwijt was of ik dit ooit zou kunnen bereiken. Mijn lichaam heeft aangeven dat het klaar is om los te laten,...Alleen weet ik niet of mijn brein er ook al klaar voor is. Als ik er nog maar aan denk dat ik hierdoor moet, bekruipt de paniek me al. Hier ga ik bij stil moeten staan en dit samen moeten bekijken met mijn therapeuten, hoe ik hier door kan geraken zonder nog eens te gehertraumatiseerd te raken. Dit wordt spannend, maar volgens mij ook zo belangrijk voor de rest van mijn hertel.

The thought of what could have been is as painful as a broken heart.

-Bridgett Devoue

Lief zijn voor jezelf

18.01.2019

Lief zijn voor jezelf...Ik denk dat ik dat best voor mezelf kan zijn, tot anderen me er weer aan doen herinneren hoe snel en vaak ik mezelf afbreek. Als ik mooie en goede dingen doe, komt er altijd een ja maar....omdat ik zelf vind dat het niet zo veel voorstelt. Ik besef dit vaak zelf niet, maar als ik er dan op aangewezen word, dan begrijp ik wel wat ze ermee bedoelen. Mijn lat ligt te hoog voor wie ik momenteel ben. Vroeger was het makkelijker om bij die lat in de buurt te komen. Jammer genoeg zit ik er nu te vaak nog mijlenver vandaan. Maar eigenlijk weet ik dat ik dat allemaal anders moet zien. Ik heb lang in opname gezeten, waar het een heel ander regime is dan in de "gewone" samenleving. Wanneer ik daar dan uit ben, wil ik alles zo snel mogelijk en zo goed mogelijk weer oppakken, omdat ik, maar ik denk ook anderen dat van mij verwachten. En op zich mag ik nu, de dag van vandaag niet klagen. Het lukt me beter, zelfs veel beter dan een jaar geleden, maar makkelijk, neen dat is het niet. Doordat ik van mezelf verwachtingen heb die hoog liggen, kom ik telkens in een rush. Die rush zorgt er voor dat ik minder tijd heb om te denken en te piekeren, maar het vraagt wel veel van mijn lichaam. Dus nu heb ik de opdracht gekregen om elke dag minimum een half uurtje op de rem te gaan staan, zodat ik toch even kan voelen hoe het echt met me is. Zodat mijn emoties me op stille, eenzamere momenten me minder zullen overvallen. Dagelijks op de rem gaan staan, hoe ziet dat er dan uit? Tijdens dat half uurtje probeer ik dingen te doen die ik fijn vind, die mij helpen om mijn hoofd leeg te maken. Die me kunnen laten stil staan bij mijn emoties en waarmee ik er op dat moment ook iets mee kan doen, zoals: schrijven, tekenen, schilderen,...Voor de rest kan ik de dingen die ik in die rush doe wat afremmen door alles wat minder tegen de klok te doen. Muziekje op, tasje thee erbij en rustig de taakjes afwerken die ik in mijn hoofd heb i.p.v. alles in sneltempo proberen te doen. Doordat ik alles in sneltempo doe, ben ik ook met van alles tegelijk bezig, waardoor ik al snel het overzicht kwijt ben. Ook dit alles is voor mij lief zijn voor mezelf. Ik probeer er op te letten en er aan te werken, maar makkelijk is het niet. Wanneer je geen hoog zelfbeeld hebt is het niet moeilijk om iets slecht over jezelf te zeggen. Maar eigenlijk weet ik dat bijna alle mensen, dus ik ook, steeds doen wat zij denken wat goed is voor zichzelf of anderen, dat de mens dingen doet met de beste bedoelingen, dus waarom zouden we dat steeds moeten afbreken? Feedback geven kan zeker en kan ook zeer leerrijk zijn, maar feedback en afbreken kan je niet met elkaar vergelijken. Dus, wees wat milder voor anderen, maar zeker ook voor jezelf! 

Nieuwe recepten!!

Het toeval van het lot, het zoeken zonder te vinden, oog hebben voor het kleine en openstaan voor de dingen die er op je pad komen: juist daarin schuilt de schoonheid van het bestaan.

- Dirk De Wachter

Nieuwe receptjes

Twee nieuwe receptjes toegevoegd:

Sinds vorige week ben ik er terug aan begonnen. Gezond leven... Even wat opzoekwerk gedaan en zo kwam ik bij de app YAZIO uit. Gezonder eten, genoeg drinken, bewegen, om het hopelijk deze keer vol te houden en terug een gezond en fit lichaam te krijgen en hopelijk gaat mijn "geest" dan volgen. Natuurlijk hoop ik op deze manier ook wat kilootjes kwijt te geraken. Al wil ik me daar toch proberen niet het meest op te focussen. Me terug gezond, fit en goed voelen primeert. 

Kijk zeker eventjes bij recepten voor deze twee nieuwe gerechtjes. Ze zijn heel lekker en snel klaar! 

Smakelijk!

Kleine gelukjes

15.01.2019

Op zoek naar geluk...Hoe doe je dat? Wat kan je doen om niet elke dag met een neerslachtig gevoel te moeten opstaan. Niets dacht ik altijd, want dat gevoel is er nu eenmaal. Maar onlangs kreeg ik de opdracht om elke dag stil te staan bij momentjes die fijn zijn en die mezelf ook te gunnen. Iedereen heeft het recht op gelukkig zijn, dus ik ook! Kleine gelukjes, zo noem ik ze, al mogen er natuurlijk ook grote gelukjes bij. Elke dag probeer ik minstens één klein gelukje te noteren in mijn boekje. Soms moet ik er echt naar op zoek en soms kan ik wel een paar gelukjes opschrijven. Enkele voorbeelden van mijn kleine gelukjes: 's Avonds wanneer ik Gus te bed ga leggen, zeg ik altijd: "I love you" en hij antwoord altijd, of toch bijna altijd: " Voor altijd!", gaan slapen onder verse/propere lakens, een momentje stil staan bij een mooie gekleurde lucht en beseffen dat de natuur ook heel mooi kan zijn,...Door de dag te overlopen en naar fijne dingen te zoeken sta je er bewust ook eens bij stil, dat er toch ook wel leuke dingen zijn, ook al is het overwegend een moeilijke dag. Ik geloofde er niet in dat dit kleine dingetje mij hierin zou helpen. Natuurlijk heeft het niet meteen op dag 1 zijn effect, maar na enkele dagen merk je wel dat die kleine gelukjes me ook beter kunnen laten voelen. Meermaals per dag pak ik dat boekje ook eventjes vast om ze nog eens door te lezen. Mijn kleine gelukjes geven me de richting aan om op weg te gaan naar de grote gelukjes. Laat ze maar komen, ik ben er helemaal klaar voor!!

Make today unforgettable

Ik ging op het droge zitten, mijn rug tegen de muur, en sloot stilletjes mijn ogen. Daar ligt het, dacht ik in het zonlicht. Ik had niet alles uit mijn vingers laten glippen. Niet alles was de duisternis in gedreven. Er was nog iets over - iets warms en moois en waardevols. Misschien zou ik het onderspit delven. Misschien zou ik zelf verloren gaan. Misschien liep ik met mijn kop tegen de muur. Misschien was de schade onherstelbaar en liepen al mijn wanhopige pogingen op niets uit. Misschien was ik de enige die niet besefte dat ik doelloos in de as van een ruïne rakelde. Misschien was er niemand om me heen die zijn geld op mij durfde te zetten. 'Hindert niet', zei ik met zachte, afgemeten stem tegen degene die zich daar bevond. 'Maar dit kan ik je wel zeggen: er is iets waar ik op wachten moet, er is iets waarnaar ik zoeken moet.' Toen hield ik mijn adem in en spitste mijn oren. Ik probeerde de zachte stem te horen die er diende te zijn. En achter het geplons, achter de muziek, achter de lachende stemmen, ving ik een heel ver, geluidloos geluid op. Er riep iemand om iemand anders. Er verlangde iemand naar iemand anders. Met een stem die geen stem was. Met woorden die geen woorden waren.

Uit: "De opwindvogelkronieken" - Haruki Murakami

Het toeval van het lot, het zoeken zonder te vinden, oog hebben voor het kleine en openstaan voor de dingen die er op je pad komen: juist daarin schuilt de schoonheid van het bestaan.

-Dirk De Wachter

Na lange tijd nog eens wat op doek gezet. Een goede manier om uit mijn hoofd te komen. Jammer genoeg vind ik vaak de tijd of de zin om er aan te beginnen niet. Nu wel terug beseft dat het me goed doet en dat ik het een fijne manier vind om emoties kwijt te geraken. 

De knop

09.01.2019

Ik heb een knop. Hij kan naar links en naar rechts draaien. Een soort aan-uit knop, maar eigenlijk is het dat niet. Het is een knop dat automatisch werkt. Ik moet er niet naar om kijken, het bedient zich zelf. Wanneer ik onder ander gezelschap ben draait die automatisch de ene kant op. Hij zorgt er voor dat ik 'normaal' functioneer. Dat ik in de actie zit, en alles vanzelf lijkt te gaan, zolang ik bezig kan blijven in contact met anderen. Het is te vergelijken met een masker dat je op zet om toch maar te laten uitschijnen dat het 'ok' met je gaat. Alleen gebeurt het automatisch, zonder enig besef. Ik merk dan wel dat ik echt kan functioneren. Ik weet wel dat wanneer ik me echt slecht voel dat dat functioneren ook minder is in groep, maar nog wel steeds veel beter dan dat ik me werkelijk voel. 

Nu met de drukke dagen achter de rug, is het vandaag de eerste dag dat ik op de rem kan gaan staan. En dat is dus ook het moment dat ik opnieuw de tijd heb om de dingen te voelen die er spelen. Op momenten dat ik alleen ben, mogen die gevoelens er iets meer zijn. Dan voel ik de vermoeidheid, het verdriet en de angst.  Op zo een moment als nu besef ik dat ik hard ben gegaan. Te hard, zonder rekening te houden met mijn grenzen. Maar langs de andere kant is dat ook mijn manier geworden om dingen vol te houden. Alleen moet ik op momenten als nu, wanneer het me lukt om op de rem te gaan staan en te voelen zorgen dat ik mijn rust neem, maar er niet in blijf hangen. Zorgen dat die knop automatisch blijft werken en zolang die voor de volle  100% zijn werk doet ben ik nog gerust. Want dat zorgt mede voor de momenten dat ik 'normaal' ben. 

Die knop zorgt er voor dat ik terug van dingen kan genieten. Omdat die knop het makkelijker maakt om dingen te ondernemen, maar het is ook een valkuil. Want als die knop overuren draait en oververhit geraakt dan volgt er een crisis. Voor mij is het belangrijk dat ik een juist evenwicht vind tussen actie en rust, tussen doorgaan en op de rem gaan staan. Mentaal is het blijven doorgaan voor mij het beste. Niet voelen, niet denken, niet piekeren,...Maar toch is dat ook belastend en gaat mijn lichaam daarop reageren en aan de rem trekken. Dan komen er lichamelijke klachten die me doen beseffen dat de rust nodig is...Dat evenwicht krijg ik maar niet gevonden. Want voor mij is het lastig om terug in actie te geraken als ik echt toegeef aan de rust, vermoeidheid, verdriet, angst,...

Die knop is langs de ene kant belangrijk voor me. Gewoon omdat ik die al enorm lang gebruik. Dat is mijn manier geworden om toch een beetje mee te kunnen draaien in onze snelle-alles-gaat-goed-maatschappij. Maar soms brengt me dat ook in de war. Zeker als mijn gevoel tussen de twee standen zo uiteenlopend is. Wie is dan de 'echte' Stefanie? En dan denk ik wel vaak dat die knop er maar niet was, en ik altijd mezelf gewoon kon zijn. Want ik vind zeker niet dat je het moet verstoppen als het minder goed gaat. Dat mag er zijn. Je bent zoals je bent en hoeft je voor niemand te veranderen. Maar dat is iets dat automatisch gebeurd. En ik denk dat iedereen wel eens een masker draagt. Want in onze maatschappij kan het eigenlijk niet anders. Er wordt zoveel van ons verwacht. En wanneer je ziek bent en het is niet zichtbaar krijg je al vaak te horen dat je je er over moet zetten en je er bij neer moet leggen. Maar eerlijk, als het zo werkt, geloof me, dan hadden we dat allemaal al lang gedaan. Wanneer het niet gaat omdat er lichamelijk wel echt iets aan de hand is of wanneer je mentaal gewoon op bent en daardoor ook lichamelijk uitgeput...Dan is je er gewoon eventjes overzetten gewoon geen optie. Je lichaam zal blijven aangeven dat het niet zo goed met je gaat en je er steeds terug aan doen herinneren. Het sterke is dan om niet op te geven en telkens terug proberen op te staan om het leven toch te blijven aan gaan, hoe moeilijk het ook is. 

Wensen

03/01/2019

Allereerst mijn aller beste wensen voor al die warme mensen hier. Dat 2019 veel mooie momenten mag brengen. Momenten om nooit te vergeten. Momenten waar we graag aan terug zullen denken, mooie momenten die ons niet los zullen laten...

De drukste dagen zijn achter de rug. Al staan er nog twee feesten op de planning dit weekend. Met nieuwjaarsdag voelde ik 's avonds dat de virussen mij ook gevonden hadden. Met een vervelende verkoudheid, spier- en gewrichtpijn loop ik momenteel rond. Niets ergs, maar wel vervelend. Voor de rest is het toch nog altijd een drukte hier. Maar zoals ik hier al eens zei, vind ik dat niet zo erg. Zo heb ik ook minder tijd om te piekeren en stil te staan bij wat er zich in mij afspeelt. Maar dit tempo is voor mij niet vol te houden, dus ik ga de rem dringend moeten gaan indrukken, zodat het vol te houden is. Ik weet dat doorgaan en blijven doorgaan niet de beste manier is. Maar dat gebeurd automatisch precies. Automatisch gaat er een knop aan als ik bij andere ben of als er dingen moeten gebeuren. Of een knop uit, het is natuurlijk hoe je het bekijkt. De knop van mijn emoties gaat uit en de knop van actie gaat aan. De vakantie is fijn geweest, fijne momenten gehad met mijn gezinnetje, vrienden, familie. Maar het zou me toch ook weer wel goed doen dat school terug begint maandag. Alles dat terug zijn gewone gangetje gaat, dat is voor mij en ik denk voor vele mensen het beste. 

Het was ook weer een jaar met vele topcadeau's!! Vele mooie dingen gekregen, al vind ik de cadeautjes zeker niet het belangrijkste, maar wel fijn natuurlijk. De dingen die mij het meeste aangrepen,  waren de persoonlijke kaartjes met mooie tekstjes, een boekje dat mijn mama helemaal over haar had ingevuld, waar veel persoonlijke dingen in staan, en het mooiste mag ik zeker niet vergeten, dat kreeg ik van mijn broer en schoonzusje (zie foto).Na het openen van dit pakje sprongen de tranen in mijn ogen en liepen ze al snel over mijn wangen. Zo blij dat ik nog een keertje meter mag zijn van dit wondertje. Want ik heb zeker nog veel liefde over om uit te delen. Ook is dit natuurlijk  weer een extra doel om te blijven doorzetten en te blijven vechten om te geraken waar ik wil geraken. Om te zijn wie ik wil zijn. Om er terug te staan, om terug mee te kunnen draaien in deze maatschappij. Ik geef niet op! Door al dat vechten ben ik al terug ver gekomen, al zeg ik het zelf. Een jaar geleden stond ik zeker nog niet zo ver als nu! en dat doet me goed om dat nu zelf te kunnen zeggen. Dat ik toch wel enorme stappen heb gezet, dat laatste jaar. Ik besef ook dat het me tijdens de afgelopen jaren zeker niet altijd is gelukt om te vechten en te blijven vechten. Er zijn ook momenten geweest dat ik de kracht niet meer had om te vechten, om er nog in te geloven,...En daar heb ik spijt van, maar voor mij leek dat toen de beste oplossing voor alles en iedereen, ook voor mij, niet meer moeten voelen en eindelijk de rust waar ik zo naar hunkerde. De tijd kan ik jammer genoeg niet terug draaien en ik heb daarmee vele mensen gekwetst, ook mezelf, want achteraf besefte ik pas wat ik gedaan had. Op dit moment kan ik me niet meer inbeelden dat ik daartoe in staat ben geweest. Dat zijn zo grote dingen die je moet ondernemen, die je niet zo maar kunt. Gelukkig maar...Je hoofd, je brein, is zo een ingewikkeld iets, dat tot zoveel in staat is, zowel positief als negatief. 

Maar nu gaan we proberen zoveel mogelijk voorwaarts te gaan. Volle gas vooruit. Met al mijn doelen op zak. Maar ook mijn wensen en dromen neem ik weer mee, want droom groot, begin klein...

2019 staat voor de deur

28.12.2018

Wat een drukte zijn deze dagen toch...En ik hoor vele mensen zeggen: "Dat deze dagen maar snel achter de rug zijn. Zo druk!" Maar toch doen we er allemaal even 'vrolijk' aan mee. En op zich is het ook wel heel gezellig om met de ganse familie samen te zijn. Neven en nichten die ik toch al een tijdje niet zag terug te zien en wat bij te babbelen. Vaak is het een jaarlijkse traditie om fijne herinneringen te delen van de tijd dat we elkaar nog veel vaker zagen. Met een glas wijn/cava/bier in de hand en al dat lekker en veel eten. Want ja dat hoort er toch ook wel bij. Al is het een zware overdaad. Mijn maag en darmen kunnen dat niet altijd even goed aan. 

Met deze dagen is het ook makkelijk om gewoon te gaan en te blijven doorgaan. Zolang je blijft doorgaan moet je ook niet voelen. Waardoor  je dus ook geen rekening houdt met je gevoelens. En voor mij gaat dat goed, zolang ik maar kan blijven doorgaan. En ik besef dat dit een enorme valkuil kan zijn. Maar ik ben bang dat als ik dit niet doe dat deze periode gewoon te zwaar voor me is. Woensdag had ik een moment van rust. Ik lag bij de shiatsu terwijl er energie thv mijn nek werd vrij gemaakt. En daar was het...de opgekropte gevoelens kwamen naar boven. Ze zijn er heel even mogen zijn, maar ben niet bewust durven gaan voelen wat het juist was. Bang dat het me weer zou meesleuren en dat in het gewone leven meestappen weer moeilijker zou zijn daarna. Maar toch brengt het me met mijn beide voetjes weer op de grond. Want daardoor besef ik meer dat het eigenlijk maar een vlucht is om zo te blijven doorgaan. Uit angst omdat ik bang ben dat anders al die feesten en verplichtingen me te veel zullen zijn. 

Maar ik weet wel dat ik tijdens de afgelopen jaren wel enorm ben gegroeid in het voelen en herkennen van emoties. Ik heb me een weg gezocht hoe ik hiermee kan omgaan zonder dat het heel mijn leven gaat bepalen. En soms lukt me dat, maar zeker nog niet altijd, maar ik blijf hopen dat er ooit een moment komt dat ik geen angst meer heb om mijn gevoelens toe te laten. Want eigenlijk mogen ze er gewoon zijn en is het zeker 'ok' om een traan te laten. Maar iets in mij blijft er toch nog steeds tegen vechten. En ik weet dat wanneer het moment daar is dat ik het vechten kan laten er een grote druk van me zou afvallen, en misschien de verschillende emoties ook minder groot zullen zijn omdat ze gewoon met me mee mogen mijn weg bewandelen. 

2018, nog enkele dagen en het jaar is om. 2019 staat nu echt voor de deur. Weer heb ik wat wensen klaar, want ze zijn de vorige jaren nog niet uit mogen komen. Elk jaar hoop ik hetzelfde. En al is 2018 weer geen topjaar geweest, ik besef wel dat het al minder pijnlijk en zwaar was dan de jaren er voor. En daardoor blijf ik er in hopen dat ooit mijn wensen toch nog eens uit mogen komen. 

De tijd raast maar door, we hebben er eigenlijk geen vat op. Soms lijkt het of alles even stil staat, maar eigenlijk moet je die tijd gewoon weer inhalen, want alles blijft verder gaan. De secondewijzer tikt verder, minuten, uren, dagen gaan er soms voorbij zonder dat ik er mijn volledig bewust van ben. En ook de tijd inhalen is eigenlijk onmogelijk. De tijd kan alleen ons inhalen. 

Droom groot, begin klein en laat ons hopen en wensen dat 2019 voor ons alle iets moois in petto heeft!!

De aller beste wensen voor het nieuwe jaar

Liefs, 

Stefanie -x-

Je bent goed zoals je bent!

21.12.2018

Aanvaarden hoe het leven loopt. Niet vechten tegen de angst die je vaak overvalt, maar het eerder omarmen, want de strijd kan je er toch niet tegen winnen. Je bent goed zoals je bent. Je hoeft geen verantwoording af te leggen bij anderen om wie je bent.  Je doet wat je kan en je doet wat je op dat moment het beste lijkt. 

Allemaal woorden die tot zinnen aan elkaar zijn gerijgd. Zinnen die vaak in therapieën worden gebruikt. Zinnen die pure waarheid zijn. Ik weet dat, maar toch betrap ik me er vaak op dat het allemaal niet goed genoeg is. Dat ik vooral de dingen zie die ik nog niet kan. Soms twijfel ik of ik wel hard genoeg gevochten heb tegen de demonen in mijn hoofd. Ik had ze al lang de baas moeten zijn. Maar nog steeds weet ik niet hoe ik tegen hen kan winnen. Al denk ik dat ik er nooit tegen zal kunnen winnen. Ik zal er mee moeten leren omgaan, want ze zijn er door herinneringen die ik met me meedraag. Ik zou moeten stoppen met er steeds tegen te vechten. Want winnen is onmogelijk en door te vechten worden ze precies alleen nog maar groter en groter. Ik zal ze moeten aanvaarden en ze met me mee op pad nemen. Op die manier kan ik er wel voor zorgen dat ze mijn leven niet meer gaan bepalen, maar gewoon met me meelopen. Ze zouden er mogen zijn maar ze mogen me niet meer klein krijgen. Maar hoe doe je dat toch? Die woorden klinken zo gemakkelijk allemaal. Na al die jaren er mee in gevecht te zijn, is het een automatisme geworden. En dat is zo moeilijk om er verandering in te krijgen. 

Ik geef toe dat ik ook enorm veel moeite heb met de gedachten dat ik me er bij neer moet leggen. Dat het altijd een deeltje van mij zal zijn. Ik wil dat niet. Ik wil dat weg!! Maar meer en meer besef ik dat dat niet zal lukken. Het maakt me vaak bang. De gedachten dat het de rest van mijn leven ergens in mijn hoofd blijft verder leven, zo kan het ook elk moment opduiken en me weer overmeesteren, denk ik dan. Dat vind ik een vreselijk gevoel. Hoe moet je je daar bij neerleggen of aanvaarden. Ik zou echt waar niet liever willen. Ik zou niet liever willen dan dat het me niet meer elk moment van de dag kan overvallen, zodat 'normaal' functioneren toch wat makkelijker gaat. 

De dingen aanpakken en maar door blijven gaan lukt me niet meer. Jaren heb ik dat kunnen volhouden. Jaren leefde ik met de gedachten dat het leven brengt wat het brengt en we het gewoon moeten aannemen en een weg mee moeten zoeken. Maar op een gegeven moment lukte me dat niet meer, ook al zou ik niet liever willen. Er knapte iets, ik crashte...

Nu zeg ik heel vaak per dag tegen mezelf dat alles wel ooit goed komt. Dat het tijd nodig heeft en we de tijd niet kunnen overhaasten. 

The thought of what could have been is as painful as a broken heart.

-Bridgett Devoue

Vrijwilligerswerk?

18.12.2018

Vandaag is het weer zo een dag. Een nutteloze dag. Een dag weggesmeten. Deze avond moet ik nog naar de psychiater, maar voor de rest stond er niets gepland. En dan loop ik verloren. Deze ochtend nadat ik Gus op school had afgezet, was ik meteen om boodschappen gegaan. Ik dacht toen nog dat het een ideaal moment is en dat ik dat voortaan altijd moet doen. Het was helemaal niet druk en het vroeg minder energie van mij omdat iku tot  toch al op de baan was. Meestal kom ik na school naar huis, maar dan gebeurd het helaas dat ik de energie niet vind om in de loop van de dag naar de winkel te gaan. Langs de andere kant als ik op een later tijdstip naar de winkel ga is mijn dag ook weer wel een beetje gebroken. 

Vandaag was het weer zo een dag dat ik enorm veel op de klok kijk, dat de tijd verder kruipt. Dat ik mijn energie bij elkaar moet rapen om dingen te ondernemen. Maar het lukt me niet om bezig te blijven. Eventjes iets in het huishouden doen, hier eens hangen en daar eens hangen. Ik voel me onrustig. Eventjes op de zetel gaan liggen om rust op de zoeken lukt me vandaag niet. Dan giert de onrust nog meer door mijn lijf. 

Op zo een dag als vandaag, gaan de gedachten om vrijwilligerswerk te doen nog meer door mijn hoofd. Gewoon omdat ik me nuttig wil maken. Ik wil andere helpen, iets betekenen of meer het gevoel hebben iets te betekenen en een ander doel hebben dan mezelf. Als Gus thuis is, is het natuurlijk anders. Hij houdt me wel bezig ;-). 

Ik mis niet alleen een doel, maar ook het ergens bij horen. Op een dag als vandaag voel ik me best alleen en eenzaam. Ik heb het gevoel niet nodig te zijn. En eens ik daarin geraak is het zo moeilijk om daar terug uit te geraken. 

Vandaag is het weer zo een dag dat ik eigenlijk bergen tijd heb. En toch heb ik het gevoel geen tijd te hebben. Dat opgejaagd gevoel zorgt daarvoor denk ik. Ik ben wat van alles ter gelijkertijd aan het doen en eigenlijk ook helemaal niets. Terwijl mijn eten op staat en ik regelmatig door de potten moet roeren, was ik dit hier rechtstaand aan het typen aan het keukenblad. Door er nu over na te denken, ben ik er toch maar bij gaan zitten. Het bloggen moet normaal een momentje voor mezelf zijn. Eventjes mijn gedachten op een rijtje zetten. Rust voor mijn lichaam, maar toch aan de slag met de onrust in mijn hoofd. 

Het idee om vrijwilligerswerk te doen gaat al heel lang door mijn hoofd. Maar tot nu toe lijkt het of het juiste moment nog niet aangebroken is. Of is dat vooral de angst dat spreekt? Ben ik wel stabiel genoeg? Ga ik voldoende energie hebben om dat er bij te pakken? Ben ik sterk genoeg? Op een dag als vandaag denk ik dat het echt wel positief kan zijn om die 'verloren' tijd nuttig te besteden. Om het piekeren te verminderen op zo een dag. Maar als ik verder begin na te denken, zijn er weinig dagen dat ik overdag 'niets' te doen heb. Verschillende dagen in de week heb ik therapie. En dat is vaak al druk genoeg voor me. Achteraf ben ik dikwijls echt moe en dan is het eigenlijk voldoende om het 'nodige ' in huis gewoon te doen. 

Zo is er nu tijdens mijn laatste opname ook gedacht aan dagtherapie. Maar al snel zijn we er dan uit dat dat (nog) niet voor mij weggelegd is. Dat zijn minimum 3-4 dagen in de week dat je daar bent van 9u tot 16uur. Dat is nog steeds te zwaar voor me. Mentaal, maar ook fysiek. 

Wat het moeilijke nog steeds voor me is, is om een evenwicht te vinden tussen lichamelijke en mentale rust. Om rust in mijn hoofd te krijgen, is het het beste dat ik steeds bezig ben, maar langs de andere kant kan mijn lichaam soms echt schreeuwen om rust. Als ik daar dan aan toe geef, wordt de onrust in mijn hoofd vaak weer feller. Dat evenwicht heb ik nog steeds niet gevonden...

Ook al lijkt de tijd nog niet altijd rijp voor me om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Soms denk ik ook , misschien moet ik daar ook gewoon voor springen. Net zoals ik het gevoel heb te moeten springen om van opname terug naar huis te komen. Omdat ik me daar vaak ook nog niet echt klaar voor voel. Ik ga het toch blijven mee nemen en over blijven nadenken. Ondertussen zoek ik heel regelmatig eens op waar ik me als vrijwilliger nuttig kan maken en waar ik mezelf ook zie werken als vrijwilliger. 

Als jij weet hebt van een organisatie, instelling,...Waar ze nog handen te kort komen en vrijwilligers zoeken, mag je het me altijd laten weten. 

Wachtlijsten

12.12.2018

En dan bots je weer op de beperkingen dat de zorg kan bieden...Enorm lange wachtlijsten. Frustrerend! En ik mag dan nog van geluk spreken dat ik mijn vast netwerk van therapeuten heb waar ik terecht kan.

De aanvraag voor langdurige thuiszorg is gebeurd. Een telefonische intake is gedaan en nu is het wachten op een goedkeuring of weer een afwijzing. Als ik in aanmerking kom, komen ze langs huis om terug een intake te houden. Dit zal ongeveer eind januari kunnen worden en dan staat er die wachtlijst nog te wachten. De vorige keer dat er een aanmelding was gedaan voor me, was het een minimum wachtlijst van 6 maanden. Deze keer ben ik er vergeten achter te horen.

Zoals ik al zei mag ik van geluk spreken. Ik kom thuis van opname, maar ik kan terecht bij mijn vaste therapeuten. Maar wat als je die nog niet hebt, wat niet uitzonderlijk is. Ik ken meer mensen die uit opname gaan en nog geen therapeuten hebben dan wel. Wat als thuiszorg echt wel noodzakelijk is om iemand in ontslag te kunnen laten gaan??

Hier kunnen de zorgverleners niets aan doen natuurlijk. Dit zit allemaal hogerop. Het maakt me angstig om te horen dat 1/5 jongeren kampen met psychische problemen. En dan spreekt m'n alleen nog maar van de jongeren. Het is de ziekte van de maatschappij, de ziekte van deze tijd en volgens mij, jammer genoeg ook voor de toekomst. Maar instanties kunnen maar beperkt rekenen op steun van de overheid. Waardoor er onder meer die enorme wachtlijsten zijn. Maar bedden afbouwen in de psychiatrische centra daar zijn ze al mee begonnen. Zonder er eerst voor te zorgen dat de hulp aan huis meer op punt staat, deze wachtlijsten korter zijn... Mensen die nood hebben aan extra hulp en ondersteuning buiten alleen de huisarts/psycholoog botsen tegen een dikke betonnen muur waar ze voor het eerst niet door geraken. Ze voelen zich in de steek gelaten en onbegrepen. Ze staan er eigenlijk zo goed als alleen voor!

Ik vrees dat hoe we binnen onze maatschappij omgaan met psychische kwetsbaarheid ook mee aan de oorzaak ligt. Al heb ik het idee dat het de laatste jaren al gevorderd is. Nog te vaak wordt er volgens mij gedacht dat diegene er mee kampen zwak zijn en maar sterker moeten zijn. Dat ze moeten genieten van de kleine dingen en hun problemen los moeten laten. Was het zo gemakkelijk maar, dan zou ik hier nooit in beland zijn denk ik, of er toch heel snel ook weer uitgeraakt zijn. Wat het natuurlijk ook moeilijker maakt om te begrijpen dat het niet goed gaat met iemand op mentaal vlak is dat je meestal uiterlijk niets aan die persoon ziet. Ze kunnen toch lachen, komen soms nog naar feestjes, reizen,...Maar dat alles is niet bepalend voor hoe hard iemand mentaal afziet. Ik geef toe dat ik zelf heel moeilijk kan begrijpen en aanvaarden waar ik in zit en daardoor denk ik vaak ook bij mezelf dat ik dit niet kan verwachten van anderen. Al denk ik ook niet dat je het moet begrijpen om toch begrip op te brengen voor de situatie of toch een steun te zijn voor deze mensen.

En dan zitten we nog in de maand december. De gezelligste periode van het jaar...Was het maar. Voor heel veel mensen is dit een verschrikkelijke maand. Al een hele tijd de donkere dagen die doorwegen, de drukte die voor de deur staat,...Mij valt het enorm op dat in de maand december het cijfer van zelfdoding hoger ligt. Het drukker is binnen de psychiatrie, de wachtlijsten langer zijn.

Na het overlijden van actrice Désirée Viola lijkt het me dat er weer (voor even) meer bewustwording is voor wat deze psychische ziektes allemaal kunnen aanrichten. Jammer genoeg is er dan eerst wel weer iemand uit het leven moeten stappen. Wanneer de overheid meer steun zou bieden denk ik ook echt dat er wat aan gedaan kan worden. Wanneer je kijkt naar verkeersslachtoffers en deze cijfers na al de acties die er tegen gevoerd worden enorm gedaald zijn, zie je dat campagne werkt! Laat ons dit ook doen voor al de mensen die psychische steun nodig hebben en het taboe dat er daar nog steeds rond hangt doorbreken, laten we het binnen onze maatschappij bespreekbaar maken en de drempel om hulp te zoeken verlagen!!

Sylvia Aimee - Cry with me

Sylvia schreef dit liedje 'Cry with me' als een brief aan haar naasten, om hen te laten weten hoe zij haar beste konden helpen. Niet door het op te willen lossen, maar door het er gewoon te laten zijn. 'It's okay to not always be okay'

Spotify

Zie nu de lijst "gevangeinmijnhoofd" op spotify. In deze lijst vind je alle liedjes terug die ik hier gedeeld heb. Op een of andere manier is de pagina met de liedjes verwijderd. Aan welke ikzelf nog dacht heb ik terug toegevoegd. Veel luisterplezier!!

"Trauma is not what happens to you; trauma is what happens inside you as a result of what happens to you."

-Gabor Maté

Thuis zijn...

11.12.2018

Ik ben thuis. Het is al hectisch geweest. Druk, druk, druk,...Maar ik ben enorm content om terug voltijds in Retie te zijn. Ik heb vooral al enorm genoten van onze Gus. Al fijne dingen samengedaan. Zondag zijn we samen met mijn metekindje Neel naar kapitein Winokio gaan kijken. Het deed me zoveel deugd om die snoetjes te zien glunderen! Zelf heb ik er ook enorm van genoten. Ik heb zelfs een traantje weggepinkt. Al is daar volgens mij niet veel voor nodig sinds ik met die medicatie ben gestopt. Ik reageer echt emotioneel wanneer er mooie, pakkende dingen gebeuren. Is raar voor me, want ik heb dat nooit niet gehad. Bij kapitein Winokio vond ik het zo mooi te zien hoe iedereen mee deed, jong en oud, samen dansen, zingen en springen, om daarna bij een rustig liedje met z'n allen muisstil te luisteren en te genieten...

Elke avond als ik ga slapen, loop ik nog eventjes de kamer van ons Gusje binnen. Hem zo rustig te zien liggen slapen, dat is mijn groot, klein geluksmomentje van de dag. Daar krijg ik zelf een rustig gevoel van.

Door het stoppen met de medicatie voel ik alles veel harder. Maar wat me echt op valt is dat ik ook de kleine, mooie dingen terug meer zie en voel. Het komt allemaal terug binnen. En soms is het wat veel en weet ik niet goed hoe ermee om te gaan. Soms is het overweldigend en kunnen dingen me echt overvallenen dan komen er traantjes te voorschijn. Zo was ik vrijdag naar "Dancing with the stars" aan het kijken en zelfs daar moest ik traantjes wegpinken. Heel belachelijk...Omdat ik de dansen zo mooi vond, omdat ik de spanning meevoelde en op het einde ook voelde hoe de druk van hun af viel. Heel raar, maar alles komt hard binnen. En ik besef dat ik daar ook voor moet oppassen. Dat ik niet te hard mee voel met anderen en het gevoel mee op mezelf betrek. Daar ben ik altijd al gevoelig voor geweest, maar nu is het toch extremer aanwezig.

Emoties, het is iets raar. Eigenlijk begrijp ik er nog steeds niet al te veel van. Ik weet alleen dat ze er zijn en dat er tegen vechten geen zin heeft. Positieve emoties zijn fijn om te voelen en daar kunnen we geen genoeg van krijgen. "Negatieve" gevoelens zouden we het liefst ver wegduwen. Soms kan het opluchten om even te luchten en te wenen. Maar al snel hebben we er een voldaan gevoel van (ik toch ;-))

Ik vergeet soms
waar geluk zit, of
ik weet het wel maar ik
voel het niet.
Dan zie ik heus wel
de dingen, van een
lachend kind en een bloem in bloei maar
wat ik voel is pijn en wat ik voel is verdriet.
Ik weet wel dat geluk nog leeft
en zelfs dat ik het nog kan maken.
Mijn hart is alleen wat in de war en ik
ben soms bang om
alleen nog maar verdrietig
te zijn en het geluk echt
kwijt te raken.

-Woordkunsten

Angsten

06.12.2018

Bijna alles ingepakt. Morgen is het weer zo ver. Voor de zoveelste keer ga ik terug naar huis. Voor de zoveelste keer hoop ik dat het de laatste keer is geweest. Zo content dat ik elke dag terug kan opstaan en samen kan zijn met mijn mannen. Mij terug mama kan voelen en mama kan zijn. Terug wat "gewone" dingen kan oppakken die ieder van ons bijna doet. Al besef ik dat ik dit stilletjes aan en een voor een terug moet inplannen. Zodat ik niet meteen terug in mijn eigen gezette val loop. Want dat is toch een van mijn valkuilen. Te veel willen doen en op die manier over mijn grenzen ga. Ik vind het ook moeilijk om te aanvaarden dat het me niet meer lukt om al de dingen te doen die ik vroeger deed. Om me erbij neer te leggen dat dat mijn lichaam en geest allemaal niet meer aan kan, is zo moeilijk!! Ik zou niet liever willen dan dat alles terug te kunnen doen.

Zoals ik in de vorige blogpost schreef, ben ik toch ook wat bang om terug naar huis te gaan. Bang om weer te "falen", al mag ik dat zo niet noemen. Bang omdat ik de snelheid van het leven niet meer aankan. En laat het net nu in december allemaal zo druk en zo snel gaan. En op zich zijn al die dingen, leuke dingen, maar doordat alles samenvalt is het zo druk dat het fijne gevoel snel plaats maakt voor stress, vermoeidheid, overprikkeling.,...(dit telt voor mij natuurlijk). Ik vind te weinig tijd voor mezelf. De mogelijkheid om zelf dingen in te plannen die ik leuk vind is miniem en op die manier maak ik het dan voor mezelf nog drukker. Het is tegenstrijdig, maar ik vind de dingen die ik zelf in plan toch enorm belangrijk. Misschien net omdat dat geen "verplichtingen" zijn.

Die angst voor die drukte overvalt me soms wel. En dan begin ik tegen die angst en tegen die emoties automatisch te vechten. Waardoor de uiting vaak nog sterker wordt. Dat vechten is ook gewoon zo vermoeiend en vraagt veel van me op fysiek en emotioneel vlak. Ik besef dat ik of iemand anders die angst of die emoties die er allemaal zitten in mij niet kan wegnemen. Ook hoef ik er niet aan toe te geven zodat het me telkens overvalt want dan zou ik veel te veel missen in het leven. Als ik altijd alles moet aanpassen en afzeggen omdat het mij niet gaat of omdat ik bang ben dat de angst of de emoties me dan te veel worden, dan zou ik helemaal geïsoleerd worden. Ik zou het moeten aanvaarden, moeten lossen en moeten beseffen dat het altijd bij mij aanwezig zal zijn. Maar als ik stop met vechten tegen al die angsten en negatieve gevoelens, zal het minder invloed zal hebben op mijn eigen leven. Het mag zich niet groter gaan gedragen dan mezelf, want dan loopt het mis. En dat vind ik zo een moeilijke dat er al die dingen zitten. Zo is het ook met mijn traumastuk. Het zal altijd aanwezig zijn. Vechten ertegen heeft geen zin, want het zal altijd winnen!! Altijd zal het aanwezig zijn, maar door het te lossen en het vechten te staken zal het kleiner worden...Maar hoe doe je dat juist, Loslaten en aanvaarden?

Kijk naar binnen.
Wees stil
Wees vrij van angst
en gehechtheid.
Ervaar de intense vreugde
van de weg.

-Boeddha

Opname

04.12.2018

Ik hoop vandaag via deze blog iets duidelijk te maken. Ik ben nu al weer een tijdje in opname in Pc Betanië te Zoersel. Ik ben hier terecht gekomen omdat het me even weer niet lukte om mijn hoofd boven water te houden. Mijn lichaam laat me dan in de steek en functioneert niet meer hoe het zou moeten, ik ben helemaal overprikkeld waardoor geluid of onverwachte aanrakingen enorm stresserend zijn. Ik merkte al snel dat Gus hier ook me de dupe van is doordat ik niets kan verdragen, jammer genoeg ook van hem niet. Ik vind op dat moment nergens rust, op geen enkele plaats, niet door bepaalde handelingen of oefeningen te doen, het lukt me niet. En ik leef terug meer in mijn eigen wereldje. Ik leef terug meer en meer in het verleden, waardoor ik stilletjes aan wegglijd van de realiteit. Op die momenten weet ik dat een opname waarschijnlijk het beste is en wanneer mijn therapeuten dit dan ook aangeven, vind ik meestal de kracht om hiervoor in actie te schieten. Maar voor mij is dit geen keuze, het moet omdat het op dat moment niet anders kan. Ik hoor wel eens: " Alle dat gij dan kiest om in opname te gaan?" Dus nee ik kies daar niet voor, het is eigenlijk omdat het moet, zodat ik niet nog verder afdwaal en weer verder wegzak tot weer in de suïcidaliteit. Ook voor Gus hebben ze me hier laten inzien dat het beter is dat ik op die momenten, voor mezelf zorg en mezelf terug de kans geef om op krachten te komen. Waarom? Omdat ik het zelf niet ok zou vinden als Gus mij zit wegglijden, dat er voort meer en meer momenten zijn dat hij niet op me kan rekenen omdat ik niet aanspreekbaar ben. En ik reageer 'kort' op hem doordat ik niets kan verdragen omdat ik helemaal overprikkelt ben. En dat is voor ons ventje niet goed. Dan is het in mijn ogen beter dat hij weet dat mama eventjes in het ziekenhuisje ligt om te rusten. En dan kan ik er wel voor zorgen dat de momenten wanneer ik hem zie dat dat leuke momenten zijn en dat ik er ben voor hem. En natuurlijk is dat geen belangrijke beslissingen om in opname te gaan. Ik zou niets liever willen dan dat ik thuis kon blijven, bij mijn twee mannen en zoveel mogelijk het normale kon blijven doen. Dus het is voor mij geen keuze en ik zou niets liever willen dan thuis te blijven bij mijn mannen, maar op dat moment is dat niet mogelijk.

Dan glippen er soms nog opmerkingen tot bij mij dat ik hier weer op hotel zit. Met die mensen zou ik graag willen wisselen al was het maar voor een dagje. Je hoeft er het mentale niet bij te nemen, maar het gewoon hier zijn. Ik zit op een afdeling waar je "vrijheid" een stukje wordt afgenomen. Het is hier een gesloten afdeling en als je geluk hebt, krijg je vrije uitgang en mag je 2x 1u30 buiten op vaste uren. In het begin mag je helemaal niet buiten. Moet je je bezoek op de afdeling ontvangen, daarna mag je met je bezoekers buiten tijdens bezoekuren en als je vrije uitgang hebt mag je alleen buiten, maar enkel tijdens de bezoekuren. Mijn geluk is nu dat ze me hier kennen en dat ik van het begin vrije uitgang heb, al neem ik die zeker niet altijd, want wat moet je gaan doen. Er is niets te doen....Ok er wordt hier gezorgd dat ik de basisbehoefte heb. Een onderdak, een bed om veel te rusten en we krijgen eten, jammer genoeg geen hotel eten, maar eten dat al "wak" is kunnen worden onder zijn stolpje. De mensen die hier ook in opname zitten is altijd heel afwisselend. Op deze afdeling zit alles door elkaar, van drugsverslaafde tot mensen met psychose, depressie. En ook dat is zeker niet altijd makkelijk. Want er zijn opnames dat ik bij niemand echt aansluiting vind, al ben ik wel een sociaal iemand. Maar dat aansluiting vinden is dan ook niet voor lol te maken natuurlijk, het is om mee te babbelen en over drugs en dergelijke kan ik niet meepraten dus daar heb je geen aansluiting mee. Die opnames blijf ik bijna ganse dagen op mijn kleine kamertje,...Rusten, wat tv kijken, schrijven, tekenen,...Me bezig houden vanaf het moment dat ik er energie voor heb om de dag door te komen.

Zo ga ik mijn ontslagdatum bespreken en dat zal deze week nog zijn. Ik kijk er naar uit om terug thuis te kunnen zijn, terug de vele momenten met onze Gus samen zijn. Samen eten met mijn gezinnetje, al heb ik ook bang. Want mijn energiepeil staat nog heel laag., mijn nachten lopen nog niet echt goed, en we zitten in de overdrukke maand december, waar het ook verlof in is en op die momenten ik minder terecht kan bij therapeuten moest ik het moeilijk hebben. Maar toch gaan we de sprong weer maken en ik hoop dat ik mijn grenzen dit jaar wat kan aangeven. Dat niets moet en alles mag, wat het beste is voor mezelf, wat ik aankan, zonder dat ik daar scheef voor aangekeken moet worden. Want natuurlijk zou ik niet liever willen dat ik naar al die feestjes kon en lang kon blijven en.....Maar dat lukt mij jammer genoeg niet meer. Mentaal en Fysiek kan ik dat niet meer of nog niet terug aan. We gaan er het beste en het gezellig maken en hopen weer maar op een nieuw en beter jaar....

Niets is beter dan thuis zijn. Mooie momenten maken met mijn gezin. Genieten van dat kleine snoetje. Elke keer ik hier ben besef ik hoeveel ik weer van hem mis. Van zijn grimassen, uitspraken, knuffels en kusjes. Vrijdag komt mama terug voor echt naar huis!!!

Shiatsu

28.11.2018

Mijn lichaam is terug rustiger, mede dankzij de shiatsu denk ik. Vaak moet ik denken als ik daar buiten kom dat ze wonderen verricht. Ik kan daar zo "slecht" binnen gaan, na de behandeling voel ik me vaak meer "open". Er lijkt soms iets van me af te zijn gevallen. Al gaat dit gevoel vaak ook gepaard met nog meer vermoeidheid, soms hoofdpijn en misselijkheid, maar dat weegt niet op tegen me mentaal toch wat "beter", "lichter" voelen.

Vaak als ik zeg dat ik naar de shiatsu ga, denken de mensen dat ik een of andere spectaculaire gevechtssport doe. Maar neen, dat is het niet. Shiatsu is een Japanse massage, waarbij de drukpunten in de energiekanalen van het lichaam behandeld worden. Het doel van de therapie is dat de "energie" terug door het lichaam kan stromen en dat de blokkades die er zich bevinden opgeheven worden. Het is belangrijk dat de energie vrij door je lichaam stroomt om gezondheidsklachten te voorkomen. Dus als je het kort wil omschrijven is het een energetische drukpuntmassage.

Voor mij betekent shiatsu dat het me terug wat rust kan brengen; zowel mentaal als fysiek. Het verlicht de pijn in mijn lichaam door de blokkades weg te werken, waardoor ik me terug meer vrij voel in mijn lichaam en natuurlijk is dit ook van invloed op het mentale.

Ik heb hier nog al eens ooit geschreven dat ik een "zwak" lichaam heb. Hiermee bedoel ik dat mijn lichaam heel fel reageert. Zo is het ook heel opmerkzaam dat je eigenlijk het lichamelijke niet van het mentale kan onderscheiden. Alles staat in verbinding met elkaar. De shiatsu helpt mij de lichamelijke pijntjes te verlichten, maar het brengt me ook duidelijkheid waarvan die pijn komt. Bv. Als de angst het van mij overneemt, ga ik vooral last krijgen van mijn bekken. Dit is zo fel geweest dat ik een tijdje heb rondgelopen met een bekkengordel. Ik heb al heel lang een raar gevoel dat er "iets" in mijn buik zit. Nu één van de laatste therapieën is het me eindelijk duidelijk geworden wat dat is en ik heb het ook echt gevoeld. Klinkt raar, maar in mijn buik zit er heel veel verdriet opgeslagen, tijdens de behandeling, kwam er dan ook veel verdriet naar boven. Het was de eerste keer dat ze dit had kunnen aanraken, van te voren geraakte ik veel te veel van de kaart waardoor het voor mij niet veilig was om daar naar toe te gaan. Dus dit was een enorm grote stap. Op dat moment voelde ik ook echt een "bol" zitten die enorm zijn best deed om er uit te geraken. Maar het opgestapelde verdriet is te groot om in een keer toe te laten. Nu ben ik me er van bewust dat wanneer ik "dat" voel in mijn buik het mijn verdriet is dat spreekt en er eigenlijk weer een beetje uit wil. Beetje bij beetje zal ik dit moeten los laten en hiervoor is de shiatsu een heel belangrijk hulpmiddel voor me.

Soms hoor ik ook van andere dat zij moeite zouden hebben om zich bloot te geven en bang zijn om dingen te lossen binnen zo een sessie. Voor mij was de drempel verlaagd om er mee te starten, omdat de massage gewoon op je kleren is. Dit voelt voor mij veel veiliger. Ook is het natuurlijk heel belangrijk dat je een "klik" hebt met je therapeut (telt voor alle therapieën natuurlijk) en dat je je veilig voelt. Wanneer ik bij de shiatsu toekom en zit te wachten met een theetje, voel ik vaak al wat meer rust over me heen komen. Gewoon door de ruimte waar ik dan in zit, het is veilig, het is oké.

Voor mij is de shiatsu een heel belangrijk deel in mijn proces. Net omdat bij mij persoonlijk mijn lichaam heel fel spreekt en ik via mijn lijf ook veel te weten kom. Ik merk het ook wanneer ik een tijdje niet geweest ben. Dan begint alles meer en meer te blokkeren, het is zelfs ooit zo erg geweest dat stappen heel pijnlijk en moeilijk ging. Maar dat is achter de rug. Gelukkig!

Om mijn proces verder te zetten heb ik na al die tijd eindelijk vaste therapeuten gevonden waar ik me veilig bij voel en met wie ik aan de slag kan en al ben. Zij zijn een voor een heel belangrijk voor me en hebben me er al meermaals doorheen gehaald. Vaak hoor ik anderen dan ook denken of zeggen dat ze dit moeilijk kunnen begrijpen. Waarom kan ik daar niet bij familie of vrienden mee terecht. Dat is voor mij een makkelijk antwoord, omdat ze veel te dicht bij mij staan. Hoe veilig ik me ook bij hen mag voelen, het voelt veiliger om bepaalde dingen te bespreken of mee aan de slag te gaan met een buitenstaander die er ook de nodige ervaring mee heeft. 

Mijn lichaam schreeuwt...

25.11.2018

Mijn lichaam heeft het zwaar. Het ziet af, het schreeuwt,...Dag en nacht hoofdpijn, met pijnstilling krijg ik de piekjes er van af. Overgeven, weer dagelijks door de misselijkheid. En een nek waar ik graag een nekkraag zou rond doen, want het lijkt alsof het mijn hoofd niet meer kan houden. Zoveel pijn...Ik heb altijd last van mijn nek, maar dit is echt waar onhoudbaar. Ik voel me licht in mijn hoofd, het lijkt of ik elk moment kan flauwvallen en zeker als mijn gehoor ook verderaf lijkt te zijn. Ik ben moe, zo moe en geraak maar niet bij gerust. Dit alles is eigenlijk al weken aanwezig. Door te stoppen met de medicatie was dit even allemaal verergerd, maar ook weer wel terug wat gezakt, zodat het te dragen was. Vorige week heb ik zo een zwaar therapie gehad. Het heeft echt zo veel van mij gevraagd. En jammer genoeg zijn de lichamelijke klachten nadien in stijgende lijn toegenomen. Ik probeer me soms echt bij elkaar te rapen om dingen te ondernemen. Zoals dit weekend over huis gaan, om tijd door te brengen met mijn kleine ventje. Maar ook dit had zoveel van me gevraagd, daardoor heb ik vandaag eigenlijk moeten beslissen om hier te blijven om weer extra mijn rust proberen op te zoeken. Maar de echte rust die ik nodig heb en die ik anders hier in Zoersel wel kan vinden, vind ik nu veel moeilijker. Maar ik vind nergens rust, ook thuis niet, buiten in de natuur niet,...nergens niet. Zot worden,want ik heb er enorm veel nood aan. Mentale en lichamelijke rust. Voor de pijn in mijn gewrichten en spieren ga ik toch maar eens navragen of ik hier niet bij de kine kan langsgaan. In de hoop dat zij toch wat extra los kunnen krijgen. Ik heb het echt zwaar momenteel. Mijn lijf wil niet mee en mentaal wordt er ook nog veel aan mij getrokken om me weg te krijgen in het hier en nu. Dat lichamelijk en mentaal gevecht is zo vermoeiend, zo soms echt niet meer vol te houden. Ik ben gestopt met mijn dagelijkse medicatie om al dat 'vergif' eens uit mij lichaam te hebben en kijken hoe ik er op reageer. Maar ik geef toe dat het helemaal zonder niet lukt. Ik neem 'savonds nog iets tegen de herbelevingen en tussendoor dafalgan, mothilium en temesta om toch even wat meer rust te mogen voelen, want ik kan het vaak niet te baas blijven en dan geraak ik er niet uit en dan ben ik toch blij dat ik die medicatie nog achter de hand heb. De aankomende week, gaat een belangrijke week worden. Er staan toch wat dingen gepland, waardoor er hopelijk toch terug wat meer duidelijkheid mag komen. Dus thumbs up!!

Kindermagie

Toch ook nog wat over de kindermagie die er nu heerst. Overlaatst heb ik samen met Gus zijn lijstje voor de Sint gemaakt. Hij wou het niet opsturen, want hij weet van andere jaren dat ze die uit zijn schoentje zijn komen halen en er toen toch al wat snoepjes te rapen voelen. Ik had het er moeilijk mee dat ik zijn snoetje 's morgens zou moeten missen, als hij ontdekt had dat de sint en zijn pieten langs waren geweest. Nu heb ik het toch nog goed kunnen oplossen, zodat ik er zelf bij was op dat moment. We zijn met drie boodschappen gaan doen, terwijl had ik aan ons oudste Nichtje Noor gevraagd of zij Sint wou spelen. Zij vond dit geweldig. Dus toen wij weg waren is ze alles bij ons in orde komen maken. Dankjewel lieve Noor!! Want zonder jou had ik dat snoetje moeten missen. Hij was zo verwonderd en vond het allemaal zo geweldig. Tranen in mijn ogen, om hem zo te zien. Ik hoop zo dat ik tegen dat de Sint echt langs komt ik sterk genoeg ben om nachtje over huis te gaan. Dat zijn echt dingen dat ik niet wil missen. Ik heb al zoveel moeten missen van die kleine man dat ik al deze extra magische momenten niet meer wil missen!!

De weg, op weg...

19.11.2018

Het weekendis niet gelopen zoals ik wou, maar we zullen het posief bekijken. Zaterdag en zondag ben ik voor enkele uurtjes over huis geweest. Het was niet gemakkelijk. Vooral zaterdag had ik het heel moeilijk.Wanneer ik thuis ben, probeer ik al mijn energie, kracht en moed samen te bundelen om de tijd met Gus zo fijn mogelijk te maken. Ik denk dat hij wel geniet van onze momentjes samen. We bakken koekjes, spelen spelletjes, maken samen de brief voor sinterklaas,...De nachten thuis zie ik zelf nog niet zitten. Ik heb altijd best veel last van nachtmerries, maar nu ik met de medicatie gestopt ben, is het precies 10x zo sterk. Waardoor ik niet goed meer durf te gaan slapen. Of ik val in slaap en wordt over mijn toeren wakker en om dan terug de kracht te vinden om toe te geven aan mijn moeheid is moeilijk. Omdat ik bang ben om alles telkens weer, keer op keer opnieuw te beleven. Alles terug zien gebeuren, maar ook al de andere gewaarwordingen horen daar bij. Voelen, horen,...

Ik merk ook dat er meer angstaanvallen zijn. ook dit is me niet ongekend, maar toch overvallen ze me terug meer en meer.Ik voel me dan heel "onwennig" in mijn lichaam. Een raar gevoel, moeilijk te omschrijven. Dan probeer ik me te focussen op mijn ademhaling, maar dat is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik geef toe dat ik de strijd bijna nooit win. Ook al weet ik wat ik kan doen om mijn ademhaling normaal te houden. Je hebt dan de tijd niet om je er op te focussen omdat de angst je helemaal mee sleurt. Angst voor wat....Dat ik het zelf vaak niet weet. Angst om hier nooit meer uit te geraken, angst omdat ik bang ben om de moed en de hoop op te geven, angst voor de angst,...

Vandaag was ik mezelf weer aan het verliezen in die angst. Mij doet het goed om dan eens hard tegen een bal te stampen in de tuin (als je het een tuin kan noemen tenminste). Ik ben dan maar tijdens de uren waarin ik uitgang heb gaan wandelen. Door de regen. De velden in, de bossen is. Op zoek naar....Rust. Op zoek naar "de weg". Ik heb veel wegen gevonden. Veel verschillende, smalle, brede, hobbelige,...Maar de juiste weg heb ik jammer genoeg niet gevonden. Alleen merkte ik dat ik niet alleen de wegen aan het bewandelen was. Al weet ik dat de meeste voor hun plezier met de hond een rondje aan het doen waren. In mijn hoofd was ik niet alleen op zoek naar de weg en hem aan het bewandelen. Met muziek in mijn oren, door de regen. Al zingend en al wenend. Het contrast kon soms niet groter zijn, liep ik daar alleen. De ene moment deed het me goed om daar alleen te wandelen. Het andere moment overviel de eenzaamheid me.

Ik vind momenteel precies geen evenwicht. Ik vind nergens echt de rust die ik nu nodig heb. Hier niet, jammer genoeg ook thuis niet. En dat is zo frustrerend...Al zal de medicatiestop er natuurlijk ook weer voor iets tussen zitten.

Ik zoek mijn weg verder, ik bewandel hem deels verder hoe ik bezig was...Maar toch zou ik het zo anders willen en denk ik vaak wat kan ik nog anders doen om mijn proces te versnellen, want zelfs het proces van Echternach verliep sneller vrees ik. Maar ik besef dat ik aan die tijd niets kan doen, dat ik daar geen vat op heb. Jammer genoeg, want die tijd maakt het ook zo ondraaglijk.

Afkicken

15.11.2018

Cold Turkey met al die medicatie stoppen. Ik besef waarom het afgeraden wordt. Het is zo een immens verschil voor me. De Stefanie met medicatie en de Stefanie zonder medicatie. Ik voel wat ik voel. Van te voren voelde ik me zo slecht, maar ik kon nooit antwoorden op wat ik juist voelde. Nu voel ik zoveel verdriet, angst, kwaadheid,...Maar ik voel me ook meer trots als ik onze Gus bezig zie. Ik voel meer liefde en net heb ik echt zo hard het verschil gevoeld tussen lachen en lachen om iets grappig. De afgelopen jaren ben ik op zich blijven lachen, misschien gespeeld, ook vaak wel oprecht maar toch was het net anders. Ik was aan het kijken naar de slimste mens en moest echt zo hard lachen om een van de grapjes. Zelfs een beetje er over dat ik dacht alle Steff zo grappig is dat nu toch ook weer niet. Het was anders, maar zo fijn om te kunnen lachen met iets wat je grappig vindt. Maar daar tegenover staat nog steeds het huilen, iets minder fel, maar nog steeds zo enorm aanwezig. Ik kan me sterk houden als andere er bij zijn, maar achteraf overspoelt het me helemaal.Ook was ik met medicatie al zo gevoelig aan prikkels, maar ook dit komt nu veel extremer binnen. Het is soms moeilijk om er blijven mee door te gaan, want het is echt afkicken. Mentaal, maar ook lichamelijk. Ik voel me nog steeds licht in mijn hoofd, hartkloppingen, maar anders dan met de medicatie, en ik heb het koud, koud, koud,van te voren was ik bij het minste abnormaal aan het zweten. Mijn lijf moet nu terug gaan stabiliseren en dit vraagt tijd... Afkicken ik kan er van mee spreken nu het is geen lachertje en het zou zoveel makkelijker zijn om terug toe te geven om terug te starten met alles, maar we blijven proberen. Ik weet niet of ik het heel de tijd zal kunnen blijven volhouden, maar als het me niet lukt wil ik het proberen niet te zien als een falen en dan zal ik toestemmen met een minimum en een zo laag mogelijk gedoseerd medicijn dat mij overeind kan laten staan. Ik vind het geen ramp om iets in te nemen als het niet anders kan, het is geen schande. Mijn vader neemt dagelijks iets voor zijn te hoge cholesterol, een ander voor te hoge bloeddruk, en ga zo maar door. We zien wel hoe het loopt. Nu is het doorzetten en is het moeilijk om langere periode iets actiefs te doen. Zoals naar huis gaan en met Gus spelen wordt me snel te veel en dat zou komen door het afkicken omdat mijn lichaam zich terug moet herschikken. Daar heb ik het wel moeilijk mee, want het liefst van al wil ik natuurlijk zoveel mogelijk bij hem zijn.

Ik heb deze week ook al enkele keren bij de dokter gezeten met de vraag: hoe moet het verder? Ik zelf zie het niet meer zo zitten met het proces waarmee we bezig zijn. Al heb ik zeker stappen gezet,...Maar ik vind het zo moeilijk om mij te voelen wegglijden, hopeloos moet ik precies dan toekijken tot mijn vachtkracht op is om telkens terug in opname te moeten om enige rust te vinden. Er ligt nu van alles op tafel. Samen met de dokter en mijn therapeuten bekijk ik wat mogelijk het beste zou kunnen zijn. Ze zeggen wel telkens de keuze ligt bij jou, maar dat is het probleem, ik weet het niet meer wat het beste is. Er zijn al zoveel verschillende dingen gezegd. En eigenlijk lijkt me niets de uitkomst. Het zou wat van alles een beetje moeten kunnen zijn, maar jammer genoeg gaat dat niet. Ik ben ook bang dat ik voor het ene ga en dat het me niet lijkt te lukken en er weer veel te veel tijd overheen is gegaan. Ik ben er door verward, voel me hopeloos en machteloos, want er is geen juiste oplossing of keuze.

Het is echt zo zwaar om elke ochtend terug de kracht te vinden en te vechten tegen het verleden dat me telkens terug tot daar trekt. Daardoor lukt het me niet om te leven in het hier en het nu. Dat is zo vermoeiend en echt waar zo zwaar, want niets laat je merken of je toch kleine stappen maakt richting een overwinning, of je maar ter plaatse blijft trappelen, of geef ik er te veel aan toe en laat ik me nog telkens te veel meeslepen. Ik weet dat ik vaak niet zo sterk ben dan al die 'demonen' en vaak ben ik zo moe dat het makkelijker is om er aan toe te geven, om daarna nog meer oververmoeid en over mijn toeren te zijn. Maar het lijkt me dat het soms niet anders kan dan dat ik toegeef en me er even in mee laat sleuren en terug opnieuw al die pijn moet voelen. Gewoon omdat het vechten me dan niet meer lukt. Ik vind het zo zwaar om dan te horen, jij bent sterker dan je demonen, geef niet toe aan die zwakte. Ik weet niet of het wel met sterkte en zwakte te maken heeft. Ik denk eerder met leven en overleven, met je hoofd boven water te houden op vele momenten.

Ik word er zo verdrietig, boos en bang van omdat het allemaal zo lang duurt. Waarom bestaat er geen vast medicijn die je enorme kansen kan geven op genezing zoals bij zoveel andere ziektes. Hier is het altijd maar proberen of iets aanslaat en of je het verdraagt. Vlakt het niet te veel af, maar neemt het wel de grootste prikkels en negativiteit weg. Wanneer weet je dat eigenlijk...vaak denk je dat iets voldoende werkt omdat je minder angstig en minder aanvallen hebt, maar is het het beste medicijn? Dat zal je nooit weten vrees ik. Waarom kan ik geen operatie ondergaan om dat 'monstertje' in me er te laten uitnemen, waarom bestaat er geen kant en klare behandeling.? Het duurt te lang, veel te lang. Er is tijd voorbij gegaan zonder ik het besef. Onze Gus is in mijn ogen van 1jaar naar 4jaar gegaan. Waar zijn de andere drie jaar gebleven. In een roes? In het overleven en mijn hoofd boven water te houden?

Eén ding weet ik, ik vind het allemaal niet eerlijk. Ik vind dat ik dit niet verdien. Ik wens dit zelfs mijn ergste vijand niet toe, echt niet. Het doet zo een pijn om hier te moeten zitten en dan nog eens de pijn te dragen die ik voel lichamelijk en mentaal erboven op. Pijn om de emoties te voelen die er allemaal bij horen. En ik weet emoties horen bij het leven, maar je hebt emoties en emoties he. ;-) Het gewoon eventjes wenen zou ik heel ok vinden, maar het uren, dagen, weken, maanden, jaren aan een stuk geen blijf weten met je emoties is echt te veel van het goeie.

Mijn verstand weet dat ik er niets aan kan doen dat ik hier ben beland. Jammer genoeg komt dat door verschillende situaties en gebeurtenissen gedurende mijn leven en door anderen die niet weten hoe hard ze mijn leven hebben beïnvloed en waarschijnlijk gaat dat van hen gewoon door...oneerlijk allemaal en dat maakt me dan weet droevig, kwaad en bang. 

Bart Peeters - Tot je weer van me houdt

We geven niet op, ik geef niet op. Ik weet dat heel de situatie ook voor jou verschrikkelijk is. Maar dat is ze zeker ook voor mij. Had ik een oplossing dan greep ik ze meteen met beide handen. We hebben al zoveel watervallen en vuren doorgekomen. Nu blijf ik hopen dat we na al die jaren eigenlijk apart te leven, elkaar toch terug mogen vinden zoals op ons 15 en 18jaar. Al besef ik dat het nooit meer zo een eerste intense ontmoeting zou worden. Maar we weten allebei wat we aan elkaar hebben, vooral te kijken van voor deze heftige jaren. We zien elkaar nog enorm graag. Dat besef ik. Maar soms is het moeilijk om het toe te durven laten uit angst dat wanneer onze liefde terug kan en mag groeien er weer die onzekerheid kan tussenkomen. Ik weet dat ik doe wat ik kan en dat ik het er enorm moeilijk mee heb om niet met zekerheid bij jullie te kunnen blijven wonen voor een langere periode. Dat ik niet gewoon bij jullie kan zijn. Want jullie zijn mijn rots in de branding en degene die mijn hoofd boven water kunnen houden of het me toch iets beter doet lukken.

Grote stappen zijn gezet in mijn proces, zeker zijn er nog grote te gaan, maar het liefst zou ik dat doen met jullie aan mijn zij en met de hoop dat dit alles ons uiteindelijk samen sterker heeft gemaakt. Al beseffen we dat jammer genoeg nu nog niet.

We komen er wel...Ik wil de hoop niet opgeven, want daarvoor zie ik je te graag, en jij mij ook dat weet en voel ik gewoon.

Soms zit het in een klein hoekje...

12.11.2018

Je hebt een droom, een wens...Een droom al van kleins af. Zo kon je altijd lezen in de vriendenboekjes waar ik in schreef bij wat wil je later worden: mama. Ik was er al heel snel van overtuigd. Eén ding wist ik zeker, mama zou ik worden...

En dan is daar het moment dat je beslist om samen met je partner er voor te gaan. Zwanger worden. Spannend, maar het kon niet snel genoeg gaan. Gelukkig hebben we niet lang moeten wachten op onze eerste positieve zwangerschapstest. Drie maanden later in september was het zo ver. Een positieve zwangerschapstest in mijn handen...We konden het niet geloven, het leek onwerkelijk.

Mijn zwangerschap is achteraf bekeken niet zo fijn verlopen. Maar op dat moment zeurde ik er niet over. Want al die kwaaltjes hoorden er bij en voor ons was een ding maar belangrijk en dat is dat ons klein wondertje het goed deed. De rest was bijzaak..

De geboorte van ons ventje naderde. Helemaal niet als gepland en ook nog eens veel te vroeg. Maar niets tegen te beginnen, we moesten er door. Vechten om mijn leven, vechten om zijn leven, vechten om ons klein wondertje te kunnen verwelkomen. Al was het zeker geen fijne verwelkoming met toeters en bellen.

Na de couveuse-tijd, heb ik echt een heel intense tijd met ons Gusje gehad. Een band opgebouwd, waar zeker het geven van borstvoeding een grote rol heeft bij gespeeld. Ik heb een jaar borstvoeding gegeven. En ik zelf ben er van overtuigd dat dat mijn redding momenteel is. Daardoor heb ik een band gemaakt met hem, een band die niet zo maar uit elkaar te halen valt. En daar ben ik blij en trots op. Dat ik het gene waar ik wel goed in was ben blijven doorzetten, hoe zwaar het soms ook was. Maar dat speelt mee in de sterke band die we nu hebben, ondanks de moeilijke en ongewone situatie waarin we zitten.

Wanneer Gus een half jaar oud was begon mijn leventje wat in elkaar te vallen,....

De bevalling, de geboorte van mijn liefste ventje heeft van alles in gang gezet, maar in wat juist was niet duidelijk. Heel lang heb ik gedacht dat de bevalling het grote probleem was, omdat dit toch ook zeker een heel traumatische ervaring is geweest. Mijn lichaam liet schijnen dat er meer aan de hand was. Therapeuten zagen dat er ergens in mij een trauma zat/zit verstopt, maar ook zij kunnen er niet bij. Ik merk dat mijn lichaam me dingen wil duidelijk maken, maar wat is de grote vraag. Mijn verstand was er nog niet klaar voor en kon de tekens dat mijn lichaam doorgaven niet ontcijferen.

Tot op een bepaald moment, begin dit jaar. Door contact te hebben met een bepaald therapeut kwamen er heel vage herinneringen. Geen fijne, ik voelde me er niet goed bij. Nu gezien is dat al al die jaren mijn grote probleem. Niet de bevalling. Dus mensen die er toch steeds de nood bij hadden om te zeggen dat het nu wel lang genoeg geleden is en dat het tijd is dat ik mij er over zet, want alles is toch goed gekomen....Was het maar zo gemakkelijk. Ik beloof je dat ik het dan al van het eerste moment gedaan had.

Ik wil met deze blogpost niet heel mijn verhaal doen over de bevalling enzo. Maar ik wil wel meegeven dat als er in je leven ooit dingen zijn gebeurd die voor jezelf zo ernstig waren dat je er niet meer aan wilt denken en het zo ver mogelijk wegsteekt in een klein hokje in je hoofd. In de hoop dat je er nooit meer bij hoeft te komen...Die garantie is er dus niet. Bij mij heeft de geboorte van Gus het startschot gegeven om heel mijn leven overhoop te laten halen door datgene dat er in dat kleine hokje zat verstopt. Ik denk zelfs vaak dat wanneer ik de mooiste bevalling ooit had gehad ik hier niet onderuit had gekund.

Het doet me verschrikkelijk pijn om elke dag en nacht ermee in confrontatie te gaan. En te merken dat het mij nog steeds in zijn macht heeft. Het doet me verschrikkelijk veel pijn dat ik mede daardoor niet die mama kan zijn die ik altijd gewenst had. Niet het gezinnetje heb uit mijn dromen. In mijn ogen heeft het momenteel bijna alles kapot gemaakt. Gus is er, en ik zie dat ventje ongelooflijk graag, maar het doet me zo pijn om hem hierin mee te slepen. Ik wil er voor hem kunnen zijn voor moeilijke en leuke momenten. Ik wil van hem kunnen genieten, want dat deed ik al die jaren veel te weinig.

Ik voel me gefaald in het mama zijn en in nog enkele andere rollen. Ik voel me schuldig omdat ik hem niet kan geven wat ik zou willen geven. En dan heb ik het niet over het materialistische, maar over liefde en troost. Ik ben teleurgesteld in mezelf omdat het mij steeds elke keer opnieuw niet lukt. Ik word er zo bang van. Bang dat dit mijn leven is. Bang dat ze ooit zullen zeggen dat er niets meer aan te doen is en ik me er moet bij neerleggen en er toch het beste van moet maken....Zo bang, want eerlijk dit is eigenlijk helemaal geen leven, voor mij niet voor niemand niet!

Tranen, tranen en nog eens tranen

05.11.2018

Ik denk dat ik in heel mijn leven nog nooit zoveel tranen heb gehad....Soms lijkt er geen einde meer aan te komen. Nieuw verdriet maar ook zeker oud verdriet dat er eindelijk uit kan en mag. Al die tijd heb ik het onbewust proberen vast te houden, tegen gehouden. Het waren mijn tranen niet waard. Het heeft al genoeg pijn gedaan. Nu merk ik dat het laten vloeien van die tranen absoluut niet prettig is, maar het geeft meer rust in mijn lichaam waardoor er minder spanningen zijn. Er zullen verschillende factoren zijn waardoor het komt dat er eindelijk tranen in de plaats zijn gekomen. Gestopt met medicatie waardoor ik alles meer voel en meer ervaar, zowel de negatieve dingen als de positieve. Al moeten de positieve dringend weer wat naar boven komen, om het te kunnen blijven volhouden. Ik ben in opname, waardoor ik naar niets of niemand echt moet kijken of het wel gepast is of ze stromen of niet. Natuurlijk zou je overal moeten kunnen wenen, maar dit is voor mij en toch ook voor vele andere een grote drempel. Jammer genoeg, want er zou een groot deel mee verbroken kunnen worden. Want het is jammer genoeg niet altijd rozengeur en maneschijn. En ik denk dat de tijd er eindelijk is gekomen dat ik deze weg kan inslaan. De weg om het letterlijk uit mijn lijf te laten stromen wat er al die jaren heeft in vast gezeten. Het is heel onwennig en het voelt niet aan als een grote stap of weer een overwinning. Maar een therapeut zei me net dat dit weer een mega stap is in de juiste richting van mijn herstel. Ik probeer dit te geloven en me eraan vast te houden, maar het is moeilijk, want dit deel van mij ken ik absoluut niet. Normaal tril en ril ik heel de tijd en nu ben ik grotendeels van de dag aan het wenen,...

Door in opname te zijn voel ik me ook wel heel alleen. Al weet ik niet dat dit alleen door de opname komt. Want ik denk dat wanneer ik thuis zou zijn, ik het moeilijk zou vinden om warmte van mijn omgeving toe te laten uit angst om hen te kwetsen. Ik merk dat ik dat zelfs nu ik hier zit en ze af en toe langs komen het er heel moeilijk mee heb. Maar ik mis warmte, liefde,...hier. Het getroost worden.En daar bedoel ik niet mee of ik medicatie indien nodig nodig heb...Dat helpt me niet verder. Ik besef dat het soms nodig is om alles even te kunnen stoppen, maar kunnen we het alstublieft eerst op een andere manier proberen?? Praten is al een goede stap in de juiste richting. Maar als psychiatrisch patiënt geef je jezelf helemaal bloot aan je begeleiding. Je neemt hen in vertrouwen en het is en blijft bijna altijd zo afstandelijk. Want ahja wij zijn patiënt. Ze moeten zien dat de relatie professioneel blijft natuurlijk. Wat ik begrijp , want zo wordt het op school aangeleerd. Maar het mag echt wel wat meer zijn. Met een schouderklopje doe je echt geen kwaad. Daar ga je geen te familiaire band mee krijgen.

Ik las onlangs een artikel dat er veel opgelost zou kunnen worden met een knuffel een schouderklop. En daar ben ik het zo mee eens. Je niet alleen moeten voelen met je verdriet, je gesteund voelen. Zo heb ik gedurende andere opnames ook gezien dat er medepatiënten eigenlijk hardhandig worden aangepakt en naar de afzonderingskamer worden gebracht omdat ze 'ongewenst gedrag' toonde. Daar zaten dingen bij die kinderen thuis ook wel eens zouden kunnen doen. Zie je je al voor je dat je ze in een isoleercel stopt en misschien zelfs nog vastbind ook, ja hoor voor hun eigen veiligheid...Afzondering vind ik begrijpelijk, maar de manier waarop doet zoveel. Enkele patiënten die ik zo zag zaten al meer dan de helft van hun leven in de psychiatrie. Zij misten gewoon die liefde en warmte. Is het zo verkeerd om hen dit te geven als begeleider of therapeut als je je er zelf natuurlijk ook goed bij voelt, zonder te kijken of het eigenlijk wel mag volgens de regels van de school...

Op die manier zou er veel veranderd kunnen worden denk ik. Binnen de psychiatrie, maar ook in het dagelijks leven. Geef elkaar warmte en liefde in plaats van altijd iedereen maar negatief te benaderen. 

Verdriet, angst, boosheid

02.11.2018

Voelen, vaak weet ik niet wat ik voel.Ik voel me niet goed, slecht, maar wat is er juist aan de hand is me vaak een raadsel. De laatste weken had ik het weer moeilijk om eten binnen te houden en vooral mijn medicatie. Eten ging al vrij snel terug wat beter, maar die medicatie blijft heel lastig. Het doet me terug denken aan een overdosis, waardoor ik in mijn hoofd de klik niet krijg gemaakt. Tijdens die overdosis heb ik dagen gehallucineerd. Ik kon niet meer stappen tot stilletjes aan, beetje bij beetje dit terug de goede richting opging. Ik dacht dat ik het voor de rest van mijn leven verbrod had. Gelukkig ben ik er maar weer goed vanaf gekomen, want jammer genoeg zijn er vele andere verhalen. Maar ik denk dat ik het hierdoor zo moeilijk vind om medicatie te slikken. Elke keer moest ik braken achteraf. Na een tijdje merkte ik dat ik meer begon te voelen en wist wat ik voelde. Ik voelde immens veel verdriet, angst en woede zitten. Ik heb terug kunnen huilen, heel onwennig, maar eigenlijk doet het goed dat er eindelijk nog eens tranen komen. En mijn emoties verwoorden tegen andere lukt me ook stukken beter. Dus daarom maakte ik voor mezelf de beslissing om (tijdelijk) met die zware medicatie te stoppen. Dit in samenspraak met de dokter van wacht omdat de mijne in verlof is. Hopelijk kan hij zich wat vinden in mijn toch wel weer heel impulsieve beslissing. Ik denk dat ik het nodig heb om mijn lichaam even te zuiveren. Jammer genoeg besef ik dat ik dit niet zal kunnen blijven volhouden voor de rest van mijn leven, maar ik probeer tot ik zelf vind dat het niet meer haalbaar is. Ik denk dat ik hierdoor misschien ook meer mijn trauma's ga kunnen aanpakken, juist omdat ik meer voel en alles me meer duidelijk is. Al besef ik dat therapeuten daar niet voor staan te springen uit angst dat ik weer helemaal in stort, want jammer genoeg besef ik ook dat die kans heel groot is. Maar aub neem mijn tranen nu niet meteen af, laat me mijn lichaam even zuiveren. Al is zuiveren heel relatief, want ik neem nog wel medicatie op heel moeilijke momenten die me wat rust kunnen brengen en wanneer het slapen absoluut niet lukt neem ik ook een slaappilletje. Want als mijn slaap echt slecht is, weet ik dat ik door de dag ook niet kan recupereren.

Ik zit momenteel in een heel onzeker stuk, wat me enorm doet wankelen. Niet alleen mijn gezondheid maakt het moeilijk maar er hangen zoveel meer aspecten aan vast. Relationeel is het ook niet gemakkelijk. Mijn man heeft zich zo lang zo sterk willen houden, maar het moment is gekomen dat hij het ook allemaal niet meer aankan, wat heel begrijpelijk is. Hij wil zijn Stefanie terug. Op dat gebied ben ik al een stapje verder. Ik wil ook zoveel mogelijk terug die Stefanie worden, maar er zijn stukken afgebroken die niet meer te herstellen zijn jammer genoeg. En dat is voor de omgeving moeilijk te begrijpen (ahja want zelf begrijp ik het ook niet goed, maar de weet is er wel) en is het moeilijk om hen daarbij neer te leggen. Ik probeer dan ook wel eens te zeggen dat iedereen gedurende de tijd in zijn leven veranderd. Gewoon al door de jaren heen, maar ook door dingen waar men mee in contact is gekomen of heeft meegemaakt. Soms gebeurd het dat je allebei op een andere manier veranderd als koppel en het moeilijk is om elkaar telkens weer terug te vinden. Maar je hebt elkaar altijd zo graag gezien die enkele veranderingen mogen dan toch geen roet in ons eten gooien (ik spreek hier voor mij eigen situatie natuurlijk he ;-))We zijn tot het besef gekomen dat we hier samen door moeten en er niet met een vinger gewezen mag worden van wie hier de grote schuldige is. We beseffen ook dat het ons jammer genoeg alleen niet zal lukken en zullen hiervoor samen in therapie moeten gaan. Deze woorden zijn pas gezegd en ik hoop dat mijn man hier achter blijft staan en niet gaat terug krabbelen uit angst of uit het onwetende. Voor mij is therapie al een veel bekender terrein dan hem. Ik wil hier open over zijn omdat ik me hier niet voor schaam. Ik vind het zelfs mooi dat we er samen voor willen vechten omdat we elkaar zo graag zien en kan ons iemand helpen om ons terug op die een lijn te krijgen, graag, heel graag zelf. Het heeft jaren geduurd voor we samen tot deze conclusie zijn gekomen en er beide willen voor gaan. Dat is al een enorm grote stap.

En dan nog een aspect dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg. En dat is het financiële plaatje. Opname met een minimum van tussenkomst. Ik therapieën, Michiel sinds kort ook naar een psycholoog en dan nog relatietherapie en eventueel gezinstherapie zodat ons Gusje er ook bij betrokken wordt. Dat vind ik ook wel heel belangrijk. Hij zegt niet veel natuurlijk, want weet niet wat er gebeurd en zijn woordenschat is nog niet zo ruim als de onze, maar ik wil hem meer duidelijkheid geven, hem ontlasten en zo het ook al proberen voor te zijn dat dit alles voor hem een trauma zou kunnen zijn later.

En dan wordt ik zo kwaad op die maatschappij!! En al zeker als je weet dat MEVROUW Maggie de Block ooit heeft gezegd dat ze liever 50€ uitgeeft aan een kapper dan aan een psycholoog. En dat moet dan onze gezondheidszorg leiden en hervormen. Waar gaat dat dan naar toe?? Waar zit de geloofwaardigheid bij haar? Waar zit haar greintje empathie? Zo wordt de wereld in mijn ogen om zeep geholpen!! Al de acties die gedaan worden om stigma te doorbreken, verliezen door haar hun geloofwaardigheid. Zoveel mensen zetten zich in tegen die stigmatisering die zeker broodnodig is. In de hoop zo de drempel te kunnen verlagen naar het zoeken van hulp. Al deze mensen ben ik zo dankbaar. Ik wou dat ik wat meer kon doen tegen mensen die de macht hebben om te beslissen over ons leven. En met die haar uitspraken kan ze enorm veel poen scheppen om in werkelijkheid niet veel goeds te doen. Want weet je Mevrouw De Block. Ik zou niet willen dat jij mijn leven moest leven,want dat wens ik niemand niet toe, maar graag zou ik toch eens een dagje met je ruilen zodat je kon voelen hoe een kloteleven het is als je zit gevangen in een web van demonen. Ik hoop dat je besef nog gaat komen en toch een deeltje goedheid in je zit naar boven kan komen. Om de mensen uit onze maatschappij te helpen zonder in grote schuldenbergen te komen of door het allemaal niet meer te weten en er geen einde in zicht is en men het leven niet meer aankan toch kiest om uit het leven te stappen....Jij hebt de macht om de beginnende hulp te geven, aub doe het!!

Gebroken

26.10.2018

Hoe voel je je? Het lijkt wel of ik in ini-mini kleine stukjes gebroken ben. Het is een puzzel die we nooit meer volledig zullen krijgen. ik probeer te blijven hopen, dat ik het toch nog zo stevig en zo volledig mogelijk terug opgebouwd krijg. Maar het hopen wordt zo moeilijk,...Na al die tijd lijkt het me ook normaal dat de hoop geregeld weg valt. Maar toch is die hoop zo noodzakelijk om het te kunnen blijven volhouden. Er in blijven geloven keer op keer, het wordt zo zwaar...Zouden jullie er nog in kunnen geloven? stel je in mijn plaats. Elke keer terug "falen", want zo zie ik dat nog steeds. Waarom lukt het me niet om gewoon te functioneren. Gewoon te leven...Het hoeft geen fantastisch leven te zijn. Ik zou al zo content zijn als ik een deel mama kan zijn die ik wil zijn. Een deeltje partner, dochter, zus, vriendin,...Het hoeft zelfs allemaal niet meer hoe ik graag zou willen zijn, want dat ga ik nooit meer halen. Maar een kleine fractie ervan. Is dat zoveel te veel gevraagd?

Ik voel me leeg...Kapot...Eerlijk? Hel lukt me niet meer en graag zou ik willen stoppen met dat vechten en toegeven aan wat er heel de tijd aan mij zit te trekken. Maar ik ben meer dan deze psychisch kwetsbare Stefanie. Bovenal ben ik mama. Een mama die er wil zijn voor haar zoontje. Een mama die haar verantwoordelijkheid wil nemen en er wil zijn voor hem. Maar ook hier moet ik blijven hopen dat ik die mama kan worden die er is voor hem. Ik besef dat ik op de momenten dat ik me beter voel en thuis ben dit zoveel mogelijk probeer te doen. Soms ben ik wel eens trots op mezelf hoe ik met hem omga, maar vaak ben ik teleurgesteld in mijn eigen kunnen.

Het afscheid nemen van hem doet telkens zo veel pijn. En telkens ben ik bang dat de opgebouwde band weer gedeeltelijk gaat afbrokkelen. Maar onze band was de laatste tijd sterker dan ooit. Dagelijks hoorde ik dat hij verliefd op me is. Dagelijks vraagt hij me wanneer we nu gaan trouwen, want ja mama ik wil alleen met jou trouwen. Zo verliefd dat hij me dan aankijkt. Zo verliefd kijk ik naar hem terug, maar vanbinnen denk ik dan toch dat hij maar een betere partner moet zoeken dan ik ben.

Sinds woensdag ben ik jammer genoeg weer in Zoersel. Ze zeggen me dat ik het goed gedaan heb. Dat ik er goed aan doe om weer eventjes tot rust te komen hier. Maar daar ben ik niet zo zeker van...Al besef ik wel dat het thuis ook niet meer ging. Ik hoop dat ik op deze manier mijn omgeving terug wat meer ademruimte geef. Tijd om alles op een rijtje te zetten.

Vaak ben ik bang dat ik alles en iedereen ga verliezen door toe te geven aan een opname. Bang dat ik mezelf weer helemaal isoleer van de rest. Maar soms is er naar mijn gevoel geen andere keuze. En dan moet je toegeven aan de hulp die ze je willen en kunnen bieden.

Elke keer als ik hier ben hoop ik dat het hierna eindelijk eens beter mag gaan. Waarom wordt mijn energie die ik er in steek niet beloond? Zou ik misschien toch nog meer kunnen doen? Ik weet het niet. Nu is het vooral afwachten, kijken wat komt. Wat komt, komt en proberen terug wat rust te vinden. Dat is nu voorlopig mijn eerste doel! 

" Maar gewoonten zijn niet je lot, tenzij je ze dat laat zijn"

- Danny Penman 

Leven, overleven

19.10.2018

Al enkele weken ben ik me weer sterk aan het houden, aan het vechten met de demonen die weer de kop komen opsteken. Niet dat ze echt zijn weg geweest, maar ze hielden zich rustig, waardoor ik op een normalere manier kon functioneren in het dagelijks leven. Ik voelde mezelf zakken in het jammer genoeg gekende dal. Maar ik wou er niet aan toegegeven. Blijven vechten, al weet ik niet of je er echt kan tegen vechten. Volgens mij moet je het eerder ondergaan. Maar weer ondergaan. Blijven sporten en blijven bewegen. Dingen blijven doen waar ik mee bezig was. Ik voelde dat het moeizamer ging. Nog sneller moe, me verder moeten sleuren, maar nee ik wil er niet aan toegeven...Tot een extra klap me in het gezicht sloeg. Niet volledig uit het niets, maar toch kwam dit enorm hard aan. Na zoveel tijd, waren er nog eens tranen...ook pijnlijk, maar minder pijnlijk dan het als negatieve energie op te slagen in mijn lichaam, waarna het op een gegeven moment er weer allemaal met spierkrampen en trillingen uit moet komen. Maar ik ben ingestort...Letterlijk.

Ook al wil ik me niet weer klein laten krijgen. Het is weer allemaal sterker dan mezelf. Ik weet niet goed wat te doen, ik loop verloren in mijn eigen verdriet. Mijn schuldgevoelcomplex (al noem ik het liever niet zo) komt weer fel naar boven. Dat gevoel maakt me gelijk met de grond, of duwt me er zelfs een heel stuk in. De rust kan ik momenteel niet vinden. Heel de tijd aan het piekeren en mijn lichaam gaat van het ene uiterste naar het andere. Van helemaal overprikkeld en overwaakzaam naar het me totaal afsluiten van het hier en nu , van mijn gevoel. Ik weet niet goed wat te doen. Een korte opname werd me geadviseerd, maar eerlijk gezegd zie ik dat niet weer zitten. Het brengt me tijdelijk tot rust. Maar het lukt me niet om stevig rechtop te blijven staan...Dat maakt mij onzeker en bang. Gaat het de rest van mijn leven zo blijven? Ook het financiële plaatje baart me zorgen. Mijn hospitalisatieverzekering heeft het maximale aan terugbetalingen bereikt binnen de psychiatrie...Waardoor we de kosten grotendeels zelf moeten dragen. Meer en meer kan ik begrijpen dat vele psychiatrische patiënten er financiëel onderdoor gaan en zelfs in de armoede terecht komen. En daar wil ik zeker uit blijven. Dan wordt de vicieuze cirkel maar groter en groter. En zo hangt alles samen...Mij lijkt het dat als je voor langere periode op de 'sukkel' bent het ook nog door andere factoren steeds moeilijker en moeilijker wordt om er helemaal bovenop te komen.

Nu probeer ik dag per dag door te komen. Overlevingsmodus is weer ingeschakeld. Gelukkig dat we die hebben. Op die manier lukt het om toch het minimale op automatisch piloot te blijven doen. Al is er een groot deel van de dag voorbij zonder ik er erg in heb.

In gedachten zit ik bijna continu bij ons zoontje Gus. Hij heeft nog geen onbezorgd leventje gekend. Ik twijfel er meer en meer aan dat hij ooit een 'normale' mama zal hebben. Voor hem heb ik een prentenboek besteld:Mijn mama is anders. Het gaat over een jongetje waarvan de mama een psychische kwetsbaarheid heeft. Lang moeten zoeken voor ik zo een boek gevonden had. Morgen zou hij normaal moeten toekomen. Ik hoop dat onze Gus er iets aan heeft en dat hij het nog meer zal kunnen begrijpen. Op die manier wil ik hem extra ondersteunen.

We overleven wat verder...En zullen moeten afwachten wat er komt...

Gebroken

alleen

kan dit niet meer

kapot

alles gedaan

geen dromen meer

wensen zijn verloren

pijn met tranen

naar waar leidt deze weg

doodlopend

afgelopen

S.A. (2018)

Hulp vragen

15.10.2018

"Heb ik hulp nodig? Neen, ik heb geen hulp nodig. Ik ben toch niet gek. Ik moet maar niet zo zwak zijn. Ik heb geen redenen om te klagen en te zagen. Ik heb alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn. Er zit bij mij toch geen vijs los? Ik moet stoppen met al dat zelfmedelijden. Zolang ik niet laat zien dat ik het moeilijk heb, is het allemaal nog wel ok. Ik moet niet zo flauw zijn...."

Al deze zinnetjes heb ik terug gevonden in mijn schrijfsels van de afgelopen jaren. Het is zo moeilijk om toe te geven dat het niet goed met je gaat. Het is zo moeilijk om hulp te vragen en te aanvaarden. De drempel lijkt veel te hoog om iemand in vertrouwen te nemen, om je gevoel aan toe te vertrouwen. Maar die eerste stap is ook zo belangrijk. Het is de eerste stap van je herstel, een eerste stap om je beter te gaan voelen. Vanaf je het met iemand hebt kunnen delen, kan het zijn dat je je al snel een beetje lichter gaat voelen, want je hoeft het niet meer alleen te dragen. Vanaf dat moment is er iemand waar je terecht kan en je je eventjes niet meer sterk hoeft te houden van jezelf. Maar vaak is een vriendin of vriend als die ene persoon niet genoeg. Vaak is het aan de orde om professionele hulp te zoeken. Maar hoe doe je dat? Je kan altijd terecht bij je huisarts, maar voor mijzelf was zelfs die drempel te groot om toe te geven dat het me niet ging. Bij mij is het via een andere weg gelukt nadat er jammer genoeg veel te veel tijd was overgegaan. Wanneer ik op een gegeven moment me sterk genoeg voelde om een vriendin in vertrouwen te nemen, viel er echt een zwaarte van me af. De drempel naar die vriendin toe was voor me wat kleiner omdat ik wist dat ze ook wel eens naar een psycholoog ging. Via haar kreeg ik de nummer van haar psycholoog. Ook had ik al een mailtje gestuurd naar een assistent gynaecoloog met de vraag waar ik terecht kon. Zij heeft me dan een site doorgegeven waar ik zelf een therapeut kon opzoeken (www.vindeentherapeut.be). Om dan iemand op te bellen heb ik meermaals de telefoon voor moeten vastnemen.Tot het me op een moment lukte. Zo ben ik nadat er weer heel wat tijd overheen is gegaan terecht bij een psycho-therapeut. Wanneer de therapeut eindelijk wat vertrouwen had gewonnen moest ik me daar niet meer sterk houden, met als resultaat dat ik heel vaak in elkaar zakte van angst en verdriet. Ik begon er hevig te trillen en klappertanden, te staren wat later dan een dissociatie blijkt te zijn. Al snel kwam medicatie ter sprake. Medicatie? Ik? Ik gaf nog borstvoeding en ik had mezelf een doe opgelegd. In Leuven hadden ze aanbevolen om te proberen heel de winter door te komen met borstvoeding. Dat was in mijn ogen het enige waar ik goed in was. Daar mocht ik ook niet nog eens in falen. Weer wat later kwam het woordje opname boven. Opname? Ik? Ik ben toch niet gek? Maar diep van binnen wist ik zelf ook dat er dringend iets moest gebeuren. Uiteindelijk wou ik wel eens ergens gaan horen wat ik juist nodig had, maar alleen maar op een plaats waar Gus mee naartoe kon. Ik zelf heb dande moeder-baby afdeling naar voor gebracht. Ik kende deze afdeling via mijn studierichting als vroedvrouw, maar meer wist ik er ook niet over. Wanneer ik dan uiteindelijk een afspraak had met een psychiater die ook tot deze afdeling verbonden was, ging het allemaal heel snel. Op een week tijd heb ik een intake gehad en enkele dagen later moest ik in opname komen.

Die eerste, belangrijke stap zetten is zo moeilijk, zo zwaar. Je wilt er niet aan toegeven. Je wilt zo niet zijn. Je denkt dat je abnormaal bent. Wat echt zo niet is. Heel veel mensen, meer dan we denken lopen naar een therapeut. Maar onze maatschappij maakt het ons ook zoveel moeilijker. Iedereen lijkt gelukkig en alles loopt precies steeds op rolletjes. Social media doet er dan ook nog eens geen goed aan. Je ziet op instagram en facebook vooral foto's van gelukkige gezinnetjes, maar wie zet er een foto van zichzelf online waar hij/zij in een diep dal zit, waar de tranen over je wangen rollen. Heel af en toe kom je ze tegen, maar dit is dan meestal van mensen die mee het taboe willen doorbreken en volop aan hun herstel aan het werken zijn. Maar geloof mij nergens loopt het altijd goed, ook al lijkt het zo.

Wanneer je je voor een langere periode echt niet lekker voelt, probeer hulp te zoeken. Je partner, ouders, vrienden, huisarts,...Elke stap is een grote stap en een belangrijke stap naar een nieuw leven. Een stap van herstel, een stap in de goede richting om je eindelijk beter te mogen en kunnen voelen. 

PTSS

11.10.2018

Posttraumatisch stresstoornis (PTSS) is geen ziekte, maar een reactie. Een reactie dat je lichaam uit zichzelf doet, zonder dat je er iets aan kan doen. Je kan het vergelijken met je hand wegtrekken als je te dicht bij een stoof of andere warmtebron komt. Dat gebeurt automatisch zonder je erbij na moet denken. Dat is wat je lichaam ook doet wanneer je met trauma in aanraking komt. Je lichaam slaat dat op. Je hersenen zetten het op je harde schijf. Soms staat het op je harde schijf, zonder dat je weet waar het staat of dat het er is geweest. Dan is het zo traumatisch geweest, dat je er eigenlijk niet aan herinnert wilt worden. Net zoals een computer kan crashen, kan je lichaam dat ook en dat is er bij mij gebeurd. Maar jammer genoeg heeft de mens geen knop aarmee je het terug kan programmeren. Als mens moet je op zoek naar wat je heeft doen crashen. Dat kan een helse zoektocht zijn. Tijdens die zoektocht voel je je raar, anders, niet normaal, maar eigenlijk is het jammer genoeg heel normaal dat je lichaam en geest zo reageert op een traumastuk. Je moet jezelf confronteren met hetgeen dat er voor heeft gezorgd dat je uit evenwicht bent. Die confrontatie is moeilijk. Ik weet dat het er is, maar ik wil er eigenlijk niet meer aandenken en het zo snel mogelijk terug plaatsen, liefst zo ver mogelijk weg. Maar als ik er niets meedoe, besef ik dat er snel weer een crash kan komen en dit gedurende heel mijn leven. Dus ik moet er mee aan de slag en wanneer ik er mee klaar ben hoop ik dat ik het gewoon kan opslaan in een mapje verleden. Als het moet wil ik er kunnen naar terug kijken en beseffen wat ik eruit geleerd heb en me uiteindelijk heeft gemaakt ie ik nu ben. Dit lijkt nog enorm ver van mijn bed, maar nu ik zo ver ben gekomen, wil ik zeker niet opgeven. Alleen is soms de moed en de energie heel ver zoek. Heel vaak geloof ik er niet in dat het me lukt om ermee aan de slag te gaan. Wanneer er nu iets te dicht bij komt klap ik dicht, bescherm ik mezelf en keer ik naar mijn eigen veilig wereldje. Al zoveel mensen zijn me voorgegaan om hun trauma te verwerken. Vroeger zei ik altijd tegen mezelf: "Als andere het kunnen, moet ik dat ook kunnen."

PTSS zorgt ervoor dat je geen normaal leven meer leidt. Fragmenten van toen nemen het van je over. Je wordt terug naar het verleden toe gezogen. Je ziet, ruikt, voelt de dingen net als toen. Je denkt dat je je terug daar bevindt. Dat zorgt ervoor dat je terug angstig bent en niet beseft dat die periode voorbij is. Voor jezelf zit je er nog steeds middenin. Je bent altijd alert voor gevaar, waardoor je snel overprikkelt geraakt. Het is raar hoe je lichaam en brein samen werkt, hoe het een geheel vormt. Nog steeds wordt er enorm veel onderzoek gedaan naar de werking van ons brein. Ik denk vaak dat we nog heel veel niet weten. Stiekem hoop ik dat er ooit toch nog een knopje wordt gevonden om alles in een keer terug te rangschikken na een crash. Laat ons hopen ;-)

Vermoeidheid enzo...

08.10.2018

Wanneer ik pijn heb, kan ik daarin mijn grenzen verleggen. Zodat mijn lichaam telkens de pijn aankan en zelfs meer pijn aankan. Hier kan ik uit uitmaken dat voor mij pijn went. Het is niet aangenaam , zeker niet maar het wordt meer iets zeurend dat continu aanwezig is. Vermoeidheid daarin tegen kamp ik al enkele jaren mee. Al van voor onze Gus geboren was. Dus de vermoeidheid heeft niet alleen te maken met mijn psychische kwetsbaarheid. Voor mij went die vermoeidheid niet. ook al voel ik mij mentaal beter, ik moet mij elke dag verder sleuren. En dit wordt me nog zwaarder wanneer ik het mentaal ook zwaarder krijg. 's Morgens ben ik nog steeds enorm moe, het lijkt alsof ik maar een paar uurtjes geslapen heb. Ik denk dan dat het het beste is om met de fiets onze Gus naar school te doen want dan zal ik daarna mij fitter voelen, maar dat is jammer genoeg niet zo. Het lijkt of ik de tour de France heb afgelegd. Niet perse moe van dat kleine stukje te fietsen, maar gewoon in het algemeen moe en al de extra inspanning maakt het precies maar zwaarder. Al het sporten dat ik nu aan het doen ben, helpt er precies ook niet tegen, ik hoop dat dit binnen enkele weken anders mag worden. In die 6 jaar dat die vermoeidheid in mijn leven is geslopen, heb ik nog niets gevonden dat er tegen werkt. Voor alles is er medicatie op de markt, voor vermoeidheid ook wel zo van die vitamines die een energieboost zouden geven, maar ook dit heb ik al eens geprobeerd. Soms denk ik, ook al zou ik mentaal terug helemaal kunnen herstellen...Terug sterker in het leven staan...Zodat ik weet om te gaan met mijn traumastukken, dan nog lijkt het dat die vermoeidheid me de rest van mijn leven zou achtervolgen. Waardoor ik me nooit meer top zou kunnen voelen. Lichamelijk hebben ze nog nooit een oorzaak op die vermoeidheid kunnen plakken. In Zoersel heb ik al enkele keren CVS horen vallen, maar ik wil dit nog niet op mij plakken, want eens ik daaraan toe geef, lijkt het helemaal een deel van mij. Dat wil ik niet. Een klein deeltje in mij heeft nog een sprankeltje hoop dat ik er vanaf geraak en ik blijf tot nu toe ook dingen proberen.

ER zijn ook verschillende soorten vermoeidheid voor me. Er is de vermoeidheid van te weinig slaap of onderbroken slaap door zoonlief en de andere vermoeidheid waar ik mee zit is me echt verder moeten slepen omdat mijn lijf echt moe is. Niet perse het moeten slapen en hopen om zo te kunnen bijslapen, het slapen heeft geen effect op die vermoeidheid lijkt me. En nog een andere is de mentale vermoeidheid. Is het ook moeten verder slepen omdat mijn hoofd niet verder kan. Alles is te veel, ik kan het niet aan en zie het niet zitten. De eerste en de laatste hebben de laatste jaren die lichamelijke vermoeidheid nog zwaarder gemaakt.

We zullen moeten afwachten hoe dit verder zal verlopen, net zoals e voor de rest ook niet weten hoe ons leven er verder zal uit zien. Ik maak er het beste van en kan zeker beter genieten van de kleinere dingen. De lach van ons Gusje, de fluitende vogeltjes, ons Pepper die achter de eenden holt....Er is zoveel moois te zien rondom ons. Maar vaak nemen we niet de tijd om ze waar te nemen, laat staan om er van te genieten. 

Het ongeval, 15 jaar later

26.09.2018

Gisteren, 15 jaar geleden stond mijn wereld even stil...Onderweg van school naar huis werd een vriendinnetje van mij gegrepen door een vrachtwagen. Dat beeld staat op mijn netvlies gebrand. Elk detail van dat moment kan ik beschrijven. De beelden bleven mij gedurende een lange periode achtervolgen. Ik sliep slecht, ik kon me niet concentreren, ik was niet aanspreekbaar. Mijn ouders merkte wel dat wanneer ik goed nieuws over K. kreeg, ik telkens een beetje opklaarde.

Gelukkig is K. een sterke madam en heeft ze enorm hard moeten vechten voor haar leven. Wanneer ze uit de coma was en voldoende hersteld was om naar een revalidatiecentrum te gaan, heeft ze elke dag terug haar vechtlust gevonden om te staan waar ze nu staat. Ze heeft dat samen met de ondersteuning van haar familie en vrienden heel knap gedaan. Ik ben trots op je meid!

Nu 15 jaar later heeft ze heel grote stappen gezet. Ze heeft er ook heel hard voor moeten werken. Ik besef dat dit een verhaal is zonder einde, want elke dag wordt zijzelf en haar naasten geconfronteerd met de dag van het ongeval. Want jammer genoeg heeft ze er een beperking aan over gehouden. Wat haar leven een heel andere wending heeft gegeven dan het leven van haar leeftijdsgenoten. Wat ik knap vind aan haar en enorm bewonder, is haar doorzettingsvermogen en kracht om te blijven vechten. Daar kan ik nog veel van leren. Ze laat haar hoofdje niet hangen,maar ze grijpt de kansen die ze krijgt met beide handen.

Wat heeft dit met mij gedaan? Zoals ik al zei heeft het me achtervolgd. De beelden speelde meermaals achter elkaar af. Slapen lukte me niet meer, waardoor ik overdag als een zombie erbij liep. Ik weet dat ik hele dagen met mijn gedachten bij K. was. concentreren op school lukte me niet, mijn vader vond dat ik erbij liep als een gedrogeerde.Ik was niet aanspreekbaar en was ver in gedachten verzonken. Ik voelde me schuldig. Want ik had iets voor het ongeval gezegd tegen haar dat ze eventjes wat sneller moest fietsen, zodat ze verder met ons mee kon. Had ik dat niet gezegd, was ze op dat moment niet op die bewuste plaats geweest...Dat schuldgevoel heeft heel lang aan me geknaagd. Nu nog kan ik me afvragen "wat als..." maar daar krijgen we jammer genoeg geen antwoord op. Op een gegeven moment heb ik terug wat afstand van haar moeten nemen. Om mezelf te beschermen....Mijn schuldgevoelens maakte me klein telkens ik haar zag. Want zij moest nu met haar beperkingen leren leven door mij...En daar zijn dan de schuldgevoelens omdat ik wat afstand van haar begon te nemen. Ik kan begrijpen dat velen van jullie dat egoïstisch vinden, want ik zelf heb er ook moeite mee dat dit zo moeten lopen is, maar het was iets om mezelf te beschermen, of ik ging er zelf aan onderdoor.

Ik heb het er toch nog verschillende jaren heel moeilijk mee gehad. Maar na een bepaalde tijd is het toch een beetje gaan slijten. Al zijn er dagen of momenten dat het toch weer naar boven komt. Bijvoorbeeld als ik een vrachtwagen van die firma zie rijden, of op een dag als gisteren. Ik heb K. ook een berichtje gestuurd, dat ze weet dat ik toch nog enorm vaak aan haar denk. We hebben erna nog eventjes met elkaar gebeld. En dan is het net of we elkaar gisteren nog gezien hebben. Een spontaan en een heel gezellig gesprek hebben we gehad, wat zeker ook komt door K. haar vlotte babbel.

K. blijf verder doen zoals je bezig bent! Je bent een super sterke madam! Ik en ik ben er zeker van nog vele anderen hebben enorm veel bewondering voor je! Ik wil je alle geluk toewensen met R. en de rest van jullie leventje! Dikke, warme knuffel!!

Grenzen verleggen

21.09.2018

Sinds september is begonnen heb ik voor mij een drukke agenda. Als eerste zijn al mijn therapeuten terug en is er nog een extra therapie bij gekomen. Maar ook heb ik eindelijk de energie gevonden om terug aan sport te doen. Na 4,5 jaar stil te hebben gelegen, is het een grote stap om terug in actie te schieten. Ik besef dat ik niet meteen terug een voetbal of een basketbalveld op moet lopen. Dan zou mijn tong meteen onder mijn voeten plakken. Ik vind het frustrerend te merken hoe snel een conditie achteruit gaat en hoe moeilijk het is om het terug op te bouwen. Vooral het blijven doorzetten, want ik geef toe dat ik al verschillende keren echt op een muur gebotst ben. Maar nu denk ik dat ik de juiste dingen gevonden heb om terug een basisconditie te krijgen. Er is nu ook voldoende afwisseling om het goed te kunnen vol houden. Op zich stelt het misschien niet veel voor en zeker niet voor de sportieve mensen onder ons. Maar voor mij is het echt een grote stap en ik heb de afgelopen weken echt mijn grenzen verlegd. Onlangs ben ik voor het eerst in mijn eentje gaan zwemmen. Dit was voor me moeilijk omdat ik me niet lekker in mijn vel voel met die 30kg extra die eraan plakt. Maar ook alleen ergens naar toe gaan, onder andere, vreemde mensen komen dat had ik een jaar geleden niet durven geloven dat ik er ooit nog terug tot in staat ging zijn. En gisteren deed ik weer iets waar ik een jaar geleden niet over durfde dromen. Want hoe sociaal ik was voor onze Gus er was, zo terug getrokken ben ik geweest de afgelopen jaren. Al zal niet iedereen hiermee in toestemmen. Ik vond het moeilijk om gesprekken aan te knopen, om vreemde toe te spreken. Gisteren gierde even de spanning door mijn lijf. Ik had een gratis proefsessie aangevraagd voor pilates. Ik heb even gezocht welke niet te ver af was. Uiteindelijk heb ik gekozen voor naar Eersel te gaan. Dus over de grenzen heen volg ik nu pilates in Nederland. Zo was ik er ook bijna zeker van dat ik er geen bekende zou tegen komen. Ik vond het een hele stap om uit te stappen eens ik er was. Maar een heel vriendelijke en spontane vrouw stelde me meteen gerust. En het was een aangename fijne sessie. Ik was overtuigd en besloot om meteen verdere sessies in te plannen. Ik zou nooit pilates uit mezelf kiezen, maar op aanraden van mijn psychiater en psycholoog heb ik toch de stap gezet. En hier ben ik blij voor. Ze raden het mij aan omdat ik enorm veel last heb van mijn bekken, rug en nek. Mijn rug en nek zijn al een pijnpunt vanaf mijn 15 jaar en mijn bekken is begonnen tijdens mijn zwangerschap. Sinds deze week heb ik terug een bekkenband aan, om alles een beetje beter bij elkaar te houden. Mijn shiatsu-therapeut raadde het e aan om extra steun te krijgen zowel lichamelijk als mentaal. Ze zei me dat het lichamelijk zeker zijn werking zal hebben en dat ik doordat er terug wat meer stevigheid is in mijn lichaam ik me mentaal ook sterker zal voelen. En ik geef toe dat het me op lichamelijk vlak enorm veel steun geeft. En sinds enkele dagen voel ik me precies mentaal ook terug wat sterker. Al is dit zeker niet gedurende een hele dag. Maar er zijn zeker wel momentjes dat ik me ok voel. En met OK, ben ik al heel tevreden. De dingen die ik momenteel doe om fysiek terug aan te sterken zijn: Dagelijks een wandeling met de hond en ons mama van een half uur tot een uur, hier is niet alleen het wandelen fijn, maar hier is er ook een mama-dochter momentje waar we op een rustige, aangename manier met elkaar kunnen bijpraten. Meestal ben ik dan wel aan het woord, want ik heb toch vaak wel heel veel te vertellen. 1x in de week probeer ik nog te roeien en spierversterkende oefeningen te doen, ik ga een uurtje zwemmen in Turnhout. Vorige keer waren er twee vriendinnen mee wat het natuurlijk nog aangenamer maakt dan als ik alleen moet gaan, pilates en Yoga.

Al het "sporten" in combinatie met mijn therapieën maakt mijn agenda al vrij vol. Dan nog andere gemaakt afspraken zoals bv. manicure, pedicure, met vrienden lunchen,...Zorgt er voor dat ik me ook wel vaak enorm schuldig voel. Er gaat zoveel tijd naar mezelf en dan voel ik me schuldig dat ik thuis ben en aangename dingen doe, terwijl manlief aan het werk is. Soms droom ik dat ik terug aan het werk kan. Maar dan word ik door therapeuten en mensen uit mijn omgeving terug met mijn twee voetjes op de grond gezet. Ik ben nu heel veel aan het doen, omdat ik er eindelijk na zoveel jaar terug energie voor heb. Maar na elke inspanning is er ook nood aan rust. Vaak vind ik het wel moeilijk om er aan toe te geven, maar ik besef dat dit zeker nodig is, omdat anders mijn lichaam terug gaat tegenpruttelen. Ik hoop dat ik dit allemaal kan doorzetten, zodat ik me beter in mijn vel ga voelen, me fysiek sterker voel en me daardoor ook mentaal steeds beter zal voelen. Meer en meer ben ik gaan beseffen dat heel ons systeem zo hard aan elkaar hangt. Wanneer het ene begint tegen te werken, volgt het andere al snel. Dus nu wil ik het in de andere richting laten werken. Een gezonde geest in een gezond lichaam!!

Evenwicht tussen lichaam en geest

14.09.2018

Nu de school terug begonnen is, vind ik het lastig om mijn dag nuttig in te delen. Vaak ben ik met verschillende dingen tegelijkertijd bezig waardoor ik op het einde van de dag niets nuttig gedaan lijk te hebben. Tijdens de vakantie als Gus bij me is, geeft hij mij regelmaat. Hij moet eten, dus ik at mee. Nu ik alleen thuis ben, vergeet ik regelmatig te eten 's middags. Ook ben ik op bepaalde momenten wat stil gevallen. Hiermee wil ik zeggen dat ik wou toegeven aan mijn vermoeidheid en even wat wou rusten. Maar die momenten dat ik niet bezig ben en alleen ben, maken mij onrustig. Dan heb ik meer tijd om stil te staan, om te piekeren,...Ik heb dan niet veel nodig om in het negatieve te schieten en dan is het weer moeilijker om er uit te geraken. Ik vind het heel moeilijk om hier een juist evenwicht in te vinden. Wanneer ik bezig ben en maar blijf doorgaan is het beste voor mijn gedachten stil te krijgen, maar dat kan mijn lichaam niet aan. Maar ook gedachten en emoties die onderdrukt worden, komen op een of andere manier na een tijdje toch naar boven. Dus hierdoor lijkt het me belangrijk om toch geregeld stil te staan bij hoe je je nu echt voelt. Mijn lichaam kan het ook niet aan om maar steeds te blijven doorgaan. Zo ben ik momenteel ook weer meer aan het trillen en zweten. Mijn bekken doet pijn, het lijkt soms dat het helemaal uit elkaar gaat vallen. Mijn shiatsu-therapeut vertelt me altijd dat pijn in het bekken staat voor vermoeidheid en angst. Wanneer ik het mentaal terug lastiger krijg, valt het op dat de pijn in mijn bekken ook terug toeneemt. Ook beginnen mijn gewrichten en spieren allemaal in kramp te komen en vast te zitten. Omdat ik het trillen niet gewoon kan toelaten, vecht ik er tegen en ga ik automatisch verkrampen. In begin kon ik nooit niet vatten dat je psyche zoveel invloed kan hebben op het fysieke. Maar door het boek traumasporen te lezen, ben ik dit steeds beter gaan begrijpen. Je brein is tot zoveel in staat, onbegrijpelijk eigenlijk.

Ik ben nog steeds aan het sporten, maar iets minder intensief dan ik begonnen was. Ik roei niet meer elke dag. Maar in de plaats ben ik nu wel officieel begonnen met zwemmen en yoga. Elke dag maak ik nog een wandeling met onze hond Pepper en de mama, en we proberen zeker één keer in de week er een lange wandeling van te maken van ongeveer een uur. Van onze gewone wandelingen zijn we een half uurtje weg. Ik zou het nog steeds wel zo intensief willen, omdat ik zo ook sneller resultaat zal krijgen, zoals betere conditie, spieraanmaak en vet verbranden, maar ik heb rekening te houden met mijn lichaam. Een zwak lichaam dat heel fel reageert op veranderingen. Dit is lastig, omdat ik snel ziektesymptomen vertoon, maar langs de andere kant is het daardoor ook al een paar keer mijn redding geweest. Bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap. Mijn lichaam gaf al heel snel de symptomen aan van een zwangerschapsvergiftiging terwijl mijn bloedwaardes toch vrij goed bleven staan. Op die manier wisten we wel dat die zwangerschapsvergiftiging op het ene of andere moment eens ging doorzetten.

Evenwicht zoeken tussen lichaam en geest. Evenwicht zoeken tussen rust en actie. Het is soms balanceren op een heel dun koord. Het is niet gemakkelijk en na al die jaren heb ik het nog steeds niet onder de knie hoe ik het nu het beste kan aanpakken. Wanneer je denkt bij jezelf dat dit jou ook bekend voorkomt en er toch bepaalde dingen jou hebben kunnen helpen, mag je altijd jou verhaal doorsturen zodat ik het kan delen met de andere lezers. Wanneer ik voor mezelf iets heb gevonden dat voor mij helpend is, kan je dit zeker terug lezen in mijn schrijfsels. 

Werelddag suïcidepreventie

10.09.2018

Vandaag is het werelddag Suïcidepreventie. Een dag om het belang van zelfmoordpreventie onder de aandacht te brengen. Ook ik wil hier mijn steentje toe bij dragen. Zoals je in een vorige blogpost al wel eens kon lezen ben ik ook geruime tijd suïcidaal geweest. Enkele jaren was dat het gene waar ik het meeste aan dacht, het meeste mee bezig was. Plannen, maar ook vechten tegen die gedachten. Het ging heel hard op en af. Op momenten waar ik heel veel disociëerde was het gevaar het grootst. Want wanneer ik bij mijn volle besef was, wou ik er wel tegen vechten, al was de doodswens wel aanwezig. Wanneer ik in het hier en nu was, was de drempel om de daad te doen veel te groot. Hoe meer ik in mijn eigen wereldje kwam werd de drempel steeds kleiner. Gelukkig was ik dan vaak ook niet in staat om de stappen die er in mijn hoofd waren gepland uit te voeren. En dat is steeds mijn geluk geweest. Ik ben verschillende keren in het ziekenhuis beland, waar ik na een tijdje terug bij bewustzijn kwam. Dan had ik steeds een enorm schuldgevoel door wat ik mijn familie en vrienden aan deed. Ik was kwaad op mezelf om dat ik de strijd tegen mijn demonen weer verloren had. Maar die boosheid en die schuldgevoelens brachten mij in een sterker stuk. Ik had terug kracht om te vechten. Ik wou winnen!! Met volle moed kon ik terug aan mijn therapieën beginnen.Ik stond terug steviger in mijn schoenen om terug te slaan. Dat werd een bepaald patroon. Ik stond terug sterk, ik gleed weer weg, ik bleef naar beneden vallen tot ik op een keer weer op intensieve belande.

Ik heb één ding geleerd. Wanneer je met deze gedachten zit, probeer ze met iemand te delen. Met iemand die je vertrouwt. Je schaamt je voor je gedachten en je wilt zo niet zijn. Die gedachten slurpen je helemaal op. Wanneer het je lukt om ze met iemand te delen, wordt de last al een heel stuk minder zwaar. In plaats dat je er alleen mee zit, is het nu een gedeeld iets geworden. Praat erover en zoek de juiste hulp bij je naasten, therapeut,...bij iemand die jij vertrouwt.

Wanneer er iemand bij je komt met een van zijn grootste geheimen; dat hij/zij het leven niet meer ziet zitten en er wil uit stappen. Neem dit serieus! En denk niet dat het aandachttrekkerij is. Luister naar hem, maar oordeel niet! Hij/zij heeft enorm veel moed bij elkaar moeten rapen om met dit geheim tot bij jou te komen.Laat hem merken dat je er voor hem bent. Luister, praat met hem en zoek eventueel verdere professionele hulp. Voor verdere hulp kan je terecht bij je huisarts, spoeddienst, therapeut, zelfmoordlijn.

www.zelfmoordlijn1813.be of bel naar 1813.

Trauma sporen

08.09/2018

"Het lijf is fysiek beperkt als er vanbinnen emoties gevangenzitten. De schouders gaan omhoog, de gezichtsspieren spannen aan. Ze spenderen enorm veel energie aan het binnenhouden van hun tranen - of welk ander geluid of andere beweging dan ook die hun innerlijke gesteldheid zou kunnen verraden."

Dit is een stukje uit het boek Trauma sporen van prof. Dr. Bessel van der Kolk. In Juli ben ik begonnen met dit boek te lezen op aanraden van mijn psycholoog. Het gaat over het herstel van je lichaam, brein en geest na het meemaken van overweldigende ervaringen wat we trauma noemen. Ik heb me heel lang alleen gevoeld met mijn emoties en lichamelijke klachten. Tijdens mijn opname ben ik voor het eerst mensen tegengekomen die ook gelijke klachten hadden, maar met het lezen van dit boek is het me net nog iets meer duidelijk geworden waar alles vandaan komt. Zo zie ik nu meer in dat mijn lichamelijke klachten ook wel echt een gevolg zijn van de trauma's die ik heb opgelopen. Vroeger noemde ze mij wel eens Stefanie met de hoge schouders. Ik wist dat die vaak opgetrokken waren en ik probeerde die steeds naar beneden te duwen, maar eigenlijk lukte het nooit, of toch niet voor lang. Nu begrijp ik hoe dat komt. Er alles aan doem om maar niet te wenen, ik denk dat ik daar op getraind ben. Vaak voel ik de tranen achter mijn ogen prikken, maar eruit laten rollen wil me maar niet lukken.

De verhalen van de personen die ook een trauma hebben doorgemaakt komen zo bekend voor. Ik herken zoveel in hen. Niet alleen hoe zij zich voelen, maar ook hoe hun lichaam reageert. Zo bibber en tril ik regelmatig, soms lijkt het uit het niets te komen, maar er zal altijd wel iets gebeuren dat een aanleiding is tot klappertanden of trillen. Soms lukt het me ook goed om dat te verstoppen, maar niet altijd. Ik merk ook dat het op plaatsen waar ik me veilig voel, er sneller uitkomt en moeilijker tegen te houden is. Ik zeg ook vaak dat het trillen mijn wenen heeft vervangen. Als ik het moeilijk krijg begin ik te trillen ipv te wenen. Al zou het me enorm deugt kunnen doen om al de tranen die er aan vast hangen eens los te kunnen laten.

Ik begrijp echt zoveel beter hoe mijn lichaam reageert op wat er allemaal gebeurd is. Ook wat de reacties in mijn brein zijn. Hierdoor voel ik me toch al een stukje minder raar. Want eerlijk? Er gebeuren rare processen in je lijf. Nu besef ik dat het allemaal heel normale reacties zijn.  

Artikel van VRTnieuws

04.09.2018

"De maatschappij ziet het krijgen vaneen kind nog steeds als een roze wolk, maar helaas is het dat voor velen niet"De vrouw die in Varsenare haar drie kinderen om het leven bracht, had mogelijk een postnatale depressie. Postnatale depressies komen wel vaker voor, maar het is uitzonderlijk dat een moeder haar kinderen om het leven brengt. "De maatschappij ziet het krijgen van een kind nog steeds als een roze wolk, maar helaas is dat voor velen niet", zegt psychiater Titia Hompes, die gespecialiseerd is in psychische problemen bij zwangerschappen.
Hanne Decrédi 04 sep 17:24Postnatale depressie komt méér voor dan gedacht, 10 tot 20 procent van de jonge mama's krijgt ermee te maken. Vaak zijn die depressieve gevoelens er al voor de geboorte, vandaar dat we beter spreken van perinatale depressie. "Maar dat een moeder haar kind doodt, dat is wél uitzonderlijk", zegt Titia Hompes, een psychiater die gespecialiseerd is in psychische problemen bij zwangerschappen.Jong ouderschap gaat gepaard met verschillende gevoelens: geluk, maar ook angst, twijfel, verdriet. De symptomen van een postnatale depressie zijn gelijkaardig aan die van een gewone depressie. "Somberheid, angst, niet meer goed slapen, niet meer goed eten. Bij een postnatale depressie komt daar ook een moeilijke interactie met het kind bij, gevoelens van falen, isolement en een gigantisch schuldgevoel."
Ze benadrukt dat het belangrijk is dat het onderwerp bespreekbaar wordt, want dat gebeurt nog veel te weinig. "Voor de maatschappij is het krijgen van een kind een roze wolk. Helaas is dat voor velen niet zo. Jonge ouders hebben het moeilijk om daarover te praten, net omdat iedereen verwacht dat je blij bent. Maar jong ouderschap gaat gepaard met verschillende gevoelens: geluk, maar ook angst, twijfel, verdriet. En dat is nog heel moeilijk om te bespreken."
Het probleem is ook dat er nog onvoldoende zorg is vanuit Vlaanderen, in totaal amper 16 bedden. "Het is belangrijk dat mama en kind samen opgenomen worden. Want het gaat over een periode waarin hechting aangelegd wordt, de moederfiguur is hierin essentieel."
Mijn belevingIk volg regelmatig de actualiteit. Ik lees regelmatig de kranten,volg het nieuws op tv. Mijn ouders hebben me al eens aangeraden om het nieuws niet meer te volgen. Ze zijn bang dat ik mij de miserie uit de wereld te hard aan ga trekken. Zelf vind ik het toch wel belangrijk om te weten wat er allemaal op deze aardbol, waar ik deel van uit maak gebeurt. Wanneer ik het nieuws gelezen of gezien heb, kan ik het allemaal heel erg vinden voor de mensen, maar ik kan het meestal ook weer goed van me afzetten. Buiten vorige week...Het gezinsdrama in Varsenare. Het heeft mij vastgegrepen en nog niet echt losgelaten. Wat daar is gebeurd, had evengoed mij kunnen overkomen. Of eigenlijk evengoed elke mama op deze planeet die met een postnatale depressie wordt geconfronteerd. Wat deze mama heeft gedaan, kan je niet doen als je voor de volle 100% in het hier en nu leeft. Zij heeft jammer genoeg gehandeld naar wat voor haar het beste leek te zijn voor haar kinderen en haar man. Jammer genoeg is dit waarschijnlijk gebeurd in een roes. Wanneer je dan terug in het hier en nu komt en beseft wat er gebeurd is, kan je het volgens mij zelf niet geloven. Want zo ben je niet, je zag je kinderen en je man graag. Hoe had je dit kunnen doen?
Omdat er nog zo een taboe heerst over psychische kwetsbaarheid, en dus specifiek ook over een postnatale depressie is het niet gemakkelijk om hulp te zoeken en hulp te aanvaarden. Want zoals ze hier boven schrijven MOET je gelukkig zijn als je mama bent geworden. Of dit wordt toch verwacht van de maatschappij. Ik kan me eigenlijk heel goed inleven in de vrouw, wat er met haar gebeurd kan zijn op dat moment. Ik besef dat ook ik niet altijd zo ver weg ben geweest om zulke drama's aan te richten. Je brein werkt zo raar. Als het goed werkt is het iets fantastisch, maar als je kwetsbaar bent laat het je soms dingen geloven die je achteraf niet kan geloven.
Wat ik ook heel hard vond zijn al de oordelen die de vrouw over haar heen krijgt. Langs ene kant kan ik die mensen misschien ook begrijpen, want ze weten niet beter, wat ook wil zeggen dat ze zelf nog niet in aanraking zijn geweest met psychische problemen. Gelukkig maar voor hen. Maar deze mama, moet nu leren leven met haar daden, haar eigen oordelen die al enorm hard zullen zijn en de oordelen en blikken van anderen. Terwijl wat zij gedaan heeft waarschijnlijk geen handelingen waren van de echte mama die in het hier en nu leeft. Een mama die haar kinderen en partner heel graag ziet.
Misschien moeten we als medemensen voort is beter nadenken voor we andere helemaal gelijk maken met de grond met onze oordelen. Je weet nooit het achterliggende verhaal. Het hoe en het waarom zijn niet altijd geweten, waardoor wij, vind ik ook niet hert recht hebben om onze oordelen naar hun hoofd te slingeren.
Ik besef dat iedereen oordeelt. Jij en ik...En je mag een mening hebben, maar als het ordelen zijn die andere kunnen kwetsen en oordelen zijn zonder het achterliggend verhaal te kennen, pas er aub mee op. Want het is hard om continu negatief beoordeeld te worden en soms misschien achteraf bekeken onterecht. 

Start nieuw schooljaar

04.09.2018

De schoolvakantie zit er op. Terug wat meer routine en regelmaat was bij ons ook meer dan welkom. Of toch vooral voor mij. De ochtendrush is wel weer aanpassen en brengt dan ook de nodige druk en stress met zich mee. Onze Gus heeft er gelukkig allemaal geen last van. Hij heeft al de tijd van de wereld tot frustratie toe bij mama. Maar eigenlijk is het gewoon mijn eigen schuld. Aangezien ik niet goed uit bed kan 's morgens, schiet er ook minder tijd over om zoonlief in actie te krijgen. Hij is ondertussen 4,5jaar en het wordt toch wel eens tijd dat hij wat meer zelf begint te doen. Al is het heel gemakkelijk en sneller dat ik alles nog voor hem doe en in tijdsnood neem ik het dan ook wel eens gemakkelijk van hem over. Ik ben altijd content als we op tijd op school zijn toegekomen. De eerste missie van de dag is geslaagd! Maar echt goed wakker ben ik dan nog steeds niet. Als ik terug thuis kom, probeer ik ook even mijn rust te nemen. Maar nu is het al twee dagen dat ik in slaap val voor enkele uren. Wanneer ik dan terug wakker word, voel ik me heel vervelend, want ik heb nog niets gedaan in het huishouden en er moet nog zoveel gebeuren. Langs de andere kant kan ik ook wel af en toe eens denken dat ik het dan wel nodig zal hebben die extra slaap, want ik val normaal niet snel in slaap. Soms ben ik ook wel wat bang. Want ik heb het nu twee maanden druk gehad. Geen tijd om te voelen hoe ik mij echt voel. Wanneer ik wakker wordt na mijn dutje voel ik wel wat, maar ik vind het moeilijk om er woorden aan te geven. Dan schiet ik maar terug in actie, want zolang ik bezig ben, voel ik het toch niet. Maar zoals het citaat hier onder ook zegt en naar eigen ervaring weet ik dat het niet lukt om alles maar weg te blijven duwen. Ik mag voelen, moet voelen en dan hoeft het nog niet per se slecht met me te gaan ook al zijn een negatievere emoties. Eigenlijk verschiet ik er altijd van dat mijn verstand het vaak wel weet, maar mijn gevoel wil nog niet volgen. Maar ik ben al blij dat een deel van mijn brein zijn werk al goed doet. We zien wel hoe het verder loopt, en ik blijf verder doen hoe ik bezig ben. Het zal niet altijd even goed gaan, maar dat is nergens niet natuurlijk. Maar we proberen ons recht te houden, door al is het maar vast te klampen aan de grassprieten die er zijn. Ik probeer en kan wel terug meer genieten van de kleinere dingen. En dat is momenteel nog genoeg om rechtop te blijven. 

"Een emotie wegstoppen is als een bal onder water drukken. Die popt altijd weer op!"

Snelle gerechtjes Recepten

Ik ga proberen af en toe een receptje te posten. Waarom? Ik kook eigenlijk heel graag, maar de energie laat mij soms in de steek. Maar mijn mannen en ik zelf moeten wel eten en liefst ook nog eens gezond. Zo ben ik op zoek gegaan naar snelle gerechtjes. Ik probeer ze zelf eerst even uit, en als ze in mijn boekje komen om nog eens een keer te maken deel ik ze graag met jou. Omdat ik weet hoeveel energie het vraagt om te bedenken wat te eten, boodschappen te doen, het klaar te maken, te eten om erna nog eens alles terug af te ruimen. Ik wil jullie helpen te inspireren met gerechtjes die niet moeilijk te maken zijn en snel klaar zijn. Zodat je na het eten ook nog energie over hebt om aan je gezin of jezelf te spenderen. Veel Succes!!

ps. De gerechtjes ga ik meteen plaatsen in het mapje Recepten, maar ik laat via deze pagina wel weten als er receptjes toegevoegd zijn. Nu kan je er al vast enkele vinden. Veel kookplezier en laat het smaken!ekst hier invullen...