Blog

Tekst hier invullen...

Ikkigheid

Dirk De Wachter

Deze korte video kwam ik onlangs ergens tegen. Het is de pure waarheid wat deze psychiater zegt. Het zou mooi zijn als we elkaar kunnen helpen door meer dingen te delen. De mooie dingen, maar ook de moeilijkere. Ik besef dat het delen van de mindere dingen niet evident is binnen deze maatschappij. Want het hoort niet om sip te zijn, je moet genieten. We pronken op social media met de "FANTASITSCHE" dingen die we doen of meemaken. Maar als we ons niet goed voelen, willen we hier niet mee naar buiten komen, want dat is niet stoer, sterk, geweldig,...Maar het zou mooi zijn als we ons klein verdriet kunnen delen met vrienden en familie ipv er mee naar de psycholoog of psychiater te moeten. En laat ons allemaal terug meer knuffels geven aan elkaar. Dat is de beste manier om te laten voelen dat je er bent voor elkaar in mooie en minder mooie momenten.    

De vakantie

31.08.2018

Na lange tijd en terug een beetje meer ruimte en energie te hebben, ben ik er weer. De grote vakantie zit er nu echt bijna op. Na drie jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik echt van momenten genoten heb. We hebben er met ons gezinnetje een goede vakantie op zitten. Mijn jongens hebben hier lang op moeten wachten. De twee maanden waren druk. De dagen waren druk bezet en er was weinig tijd om stil te staan en te voelen....maar ik bleef gaan en het ging me wel af. Maar wanneer ik een moment alleen had, of ruimte om stil te staan, voelde ik de vermoeidheid en het verdriet dat in me zit. Maar er stond nog van alles op het programma, dus ik wou er niet aan toe geven. Ik besefte wel dat ik dit tempo niet zou kunnen blijven volhouden, maar elke dag extra is er eentje.

Zondag zijn we van onze laatste vakantie terug thuis gekomen. Het uitpakken was begonnen, maar tegen de avond ging het me echt niet meer. Ik was zwaar over mijn grenzen gegaan en mijn lichaam heeft op de stop-knop gedrukt. Al mijn spieren en gewrichten deden pijn. Ik voelde me leeg, maar aan de andere kant liep ik ook over...en als kers op de tart begon ik nog gaan over te geven. Ook de nacht was niet aangenaam, overgeven, zweten, dromen,... Mijn lichaam was op. Ik was moe en had nood aan rust, aan slaap,...Elke dag ging het een beetje beter, maar de vermoeidheid is nog steeds fel aanwezig. Maar dit was het dus. Het signaal, dat gaan en blijven doorgaan niet vol te houden is en dat de weerbots er op een bepaald moment zal zijn. Nu na het krijgen van deze signalen besef ik weer dat ik wat meer tijd voor mezelf nodig heb. Dat ik meer rustperiodes kan gebruiken en hier ook best rekening mee houdt. 

Alles op een rijtje

15.08.2018

Ik ben net terug thuis van het wandelen met ons Pepper. Tijdens het wandelen overloop ik de dag in mezelf. Ik probeer de dingen waar ik mee bezig ben terug op een rijtje te zetten, zodat de chaos in mijn hoofd terug wat meer ruimte kan krijgen.

Momenteel lukt het me goed en doet het me ook goed de extra beweging en het dagelijks sporten. Het deed me denken aan enkele maanden terug. Toen kreeg ik van veel naasten de adviezen: "Probeer eens elke dag te gaan wandelen met jullie Pepper." "Probeer eens te starten met start to run." "Neem een personal trainer om je conditie terug in orde te krijgen." "Wanneer je meer beweging hebt ga je je veel beter voelen." En dat is allemaal de waarheid. Wanneer je conditie beter is en je je dagelijkse beweging hebt voel je je beter in je vel. U draagkracht wordt groter. Maar wat als je de energie niet hebt om dagelijks te bewegen. Fysieke vermoeidheid is al enorm lastig, maar mentale vermoeidheid is dat eens te meer vind ik persoonlijk. Ik had geen energie om dat extraatje er nog eens bij te doen. Als ik al uit mijn bed geraakte en kleine taakjes kon volbrengen dan had ik eigenlijk al een goeie dag. Soms was het te veel om me te wassen en aan te kleden. Dan lukt het gewoon niet om extra dingen erbij te doen. Mijn lichaam draait al jaren in het rood. Ik heb nooit mijn grenzen gekend en ben er jaren aan een stuk alsmaar over gegaan. Waardoor mijn reserves aan energie helemaal op waren.

Wat ik op die momenten ervaarde is, dat adviezen krijgen langs een kant fijn kan zijn, want dat wil zeggen dat die mensen van je houden en mee aan het nadenken zijn hoe ze je ermee boven op kunnen krijgen. Maar langs de andere kant voelde ik me een echte nietsnut, want het klinkte allemaal zo logisch, maar ik "de lui trees" geraakte mijn bed of zetel niet uit. Maar nu besef ik dat ik er toen niet klaar voor was. Niet klaar om deze stap te zetten. Alles op zijn tijd en alles stap voor stap. Wanneer je klaar bent om de volgende stap te zetten, zal je dit aanvoelen. Je intuïtie geeft je een signaal. Ik geef wel toe dat ik op sommige momenten dat ik me kort beter voelde soms begon te zweven.Ik dacht bij wijze van spreken dat ik snel terug 10km kon lopen . Gelukkig had ik dan mijn therapeuten die me er op wezen dat mijn energiepeil veel te laag stond om echt al stevig te sporten. Alles stap per stap en op die manier komen we er wel.  

Sporten

13.08.2018

Sinds vorige week terug begonnen met sporten. Al weet ik niet of we het echt sporten kunnen noemen. Maar het begin is terug gemaakt. Nu is het volhouden en blijven volhouden. Mijn doel is mijn conditie rustig aan terug op te bouwen en ik hoop er ook enkele kilo's mee te verliezen. Lang heb ik de fut niet gehad om deze start terug te maken. Ik ben de afgelopen 4 jaar nog wel eens gestart, maar doordat ik er te hevig in vloog, kwam ik al snel met blessures te zitten. Dus nu ben ik begonnen met roeien, wandelen en spierversterkende oefeningetjes.

Ik merk dat ik achteraf echt trots op mezelf ben, dat ik het toch maar weer gedaan heb. Het starten is het lastige. Dit zullen wel meerdere van jullie herkennen. Zeker als je alleen sport heb je niemand die je mee naar buiten sleurt. Dan is het op eigen karakter jezelf weer in gang krijgen. Ik voel dat mijn energiepeil nog steeds heel laag staat. Dat doet me ook wel beseffen dat ik er nog niet te stevig mag invliegen. Stap per stap. Je moet eerst kunnen wandelen, voor je gaat lopen. Dat houdt ik steeds in mijn achterhoofd.

Heel geleidelijk wil ik de duur en de intensiteit van de oefeningetjes verlengen. Ook heb ik al met twee vriendinnen afgesproken om samen te gaan zwemmen. Alleen is het op hen nog eventjes wachten. De ene is enkele maanden zwanger en heeft enorm veel last van misselijkheid en de andere is hoogzwanger en kan elk moment bevallen. Vanaf het moment zij het startschot geven, vlieg ik er mee in. Op zich vind ik zwemmen helemaal niet zo fijn, maar het is het minst belastend voor mijn gewrichten. Dus daar gaan we ook voor!

Alles op zijn tijd, maar nu ik de start terug heb gemaakt hoop ik echt om het deze keer vol te blijven houden. Vroeger ben ik altijd enorm sportief geweest. Als je me dan nu ziet, is het helemaal het tegenovergestelde. Eigenlijk hoop ik zo ook ooit op het punt te komen dat mijn conditie terug goed genoeg is om eventueel terug een teamsport te gaan doen. Basket of voetbal heb ik vroeger gedaan en het zijn beide toch sporten die mijn aandacht blijven trekken. We zullen zien.Zo ver zijn we zeker nog niet . Laten we eerst dit nog maar even volhouden. 

Zo waar...

Lieve Van Weddingen

Mensen denken soms dat wat hen overkomt, vraagt om een oplossing. Iets wat moet gefikst worden. Of dat we moeten slagen in een soort examen. Maar het leven IS het leven zoals het zich aandient. Het is namelijk zo dat er niks opgelost moet worden. Het leven valt samen of valt uit elkaar. Om dan daarna weer samen te vallen en weer uit elkaar te vallen. Het is een onafgebroken cyclus van orde en chaos en orde in de chaos en chaos in de orde. Persoonlijke ontwikkeling en groei helpen je om hiervoor ruimte te maken: ruimte voor pijn, ruimte voor verdriet, ruimte voor vreugde, ruimte voor opluchting, ruimte voor rouw, ruimte voor geluk.

Het leven is voor mij een kans om een beter mens te worden, om goed te doen voor anderen en daar alsmaar beter in te worden. Het leven dient om dichterbij mijn ziel te komen. Het leven helpt mij om dichterbij mezelf te komen en mijn hart te openen. Het leven is een geschenk op zich en daar hoort ook wat ongelukkigheid bij...

Mensen zijn op zoek naar iets. En meer en meer mensen vinden. En toch blijven we ook worstelen met de moeilijke fasen. Waarom overkomt mij dit? Waarom is het leven zo moeilijk?

Pijn komt voort uit de wens en het verlangen dat het leven anders is dan hoe het is en de gedachte dat we mensen en dingen nodig hebben om ons gelukkig te maken. Ongeluk komt voort door anderen verantwoordelijk te maken voor wat we voelen. Onvrede komt voort uit teveel bezig zijn met wat er rond jou gebeurt en te weinig naar binnen te gaan om écht te kijken wat je ziel nodig heeft op haar oneindig lange reis.

Laat het leven je breken.
Laat het je kneden.
Laat het je zacht maken.
Laat het je openen.
Laat het je beïnvloeden.
Laat het je veranderen.
Wat je tegenkomt, wil jou iets tonen.

What's in it for you when you face it with courage? ❤️

Hospitalisatieverzekering

08.08.2018

Onlangs was er een vriendin bij me. Zij en haar man weten hoe het is om in opname te zijn. We hadden het over al de kosten die er komen kijken in die periode. Ze werkt in de verzekeringen, dus dit was het moment om mijn vragen eens voor te leggen. Ik heb een hospitalisatieverzekering. Nu ben ik aan het maximum gekomen voor terugbetalingen voor een opname in de psychiatrie. Dat wil zeggen dat wanneer ik nu terug in opname ga, al de kosten voor mezelf zullen zijn, met normaal nog een kleine tussenkomst van de ziekenkas. Een opname kost ongeveer €700 per maand. Dit maakt de drempel om op tijd hulp te zoeken weer groter. Ik besef dat er waarschijnlijk nog wel opname's zullen volgen. Maar met dit te weten, ken ik mezelf goed genoeg om het hierdoor uit te stellen of te weigeren. De opname houd ik sowieso al zo kort mogelijk, maar mede doordat bestaat de kans dat ik te vroeg doorga. Nu denk ik dat er vele denken dat het eigenlijk dan goed voor me is, omdat ik minder snel in opname zal gaan. Maar dit heeft in mijn ogen ook gevolgen. Wanneer hulp nodig is maar je stelt het uit, kan het zijn dat je dieper en dieper wegzakt, en de opname die dan nog zal volgen, ook langduriger kan zijn.

Wanneer ik van verzekering zou veranderen, zouden ook de kosten die veroorzaakt worden door psychische klachten niet verzekerd zijn. Omdat dit al geweten is voor de verzekering afgesloten is, gaan ze zich er van weerhouden.

Over dit kan ik uren zitten piekeren. Er zullen wel meerdere mensen zijn met dit probleem, ik vraag me af hoe zij hiermee omgaan of wat ze er aan doen. Ik kan hier wakker van liggen. We zijn nog een jong koppel. We hebben een huis gebouwd, een zoontje, en ik ben al enkele jaren niet meer kunnen gaan werken. Momenteel is er niets aan de hand, maar ik besef meer en meer dat iedereen in armoede terecht kan komen door gezondheidsproblemen. En dan zit je in een vicieuze cirkel. Het idee is altijd ver van mijn bed geweest. Maar door dit voorvalletje van de verzekering begin je echt wel na te denken over: hoe gaat dit verder verlopen?

Als iemand me wijzer kan maken wat betreft een hospitalisatieverzekering mag je het mij gerust laten weten. Graag wil ik niet alleen voor mezelf een oplossing vinden, maar voor alle mensen die hier ook geen raad mee weten. 

Hoe gaat het?

06.08.2018

Iemand in je omgeving met een psychische kwetsbaarheid? Ik merk als persoon met een psychische kwetsbaarheid dat het voor hen moeilijk is om er over te praten, om te vragen hoe het met je gaat? Maar aan iemand anders vraag je toch ook geregeld hoe het met hen is. Dus ik zou zeggen, gewoon vragen. Wij willen ook gewoon "gewoon" zijn en zo ook behandeld worden. Uiteindelijk zijn wij ook maar "gewone" mensen. Dan kom ik ook weer wel op het stuk: Wat is gewoon? Ik merk bij mezelf wel, dat ik niet altijd zin heb om er over te praten, maar dan ligt het bij die persoon om te zien wat hij/zij er mee doet. En natuurlijk moet je niet elke keer er achter vragen als je die persoon ziet of hoort. Ik zelf vind het vaak altijd al knap als ze er eens hebben achter gevraagd.

Wat ik ook merk en wat ook heel normaal is, is dat wanneer er alcohol is in de man of de vrouw, de drempel lager is om iets te vragen of te zeggen, wat anders voor hen moeilijk is. Zo heb ik de afgelopen tijd veel mensen gehad die na wat te drinken op me af stappen. Uiteindelijk vertellen ze me hoeveel bewondering ze voor Michiel hebben, want als ik hun partner was, waren ze al lang niet meer bij me gebleven. Op dat eerste ogenblik krijg ik een klap in mijn gezicht. Maar even nagedacht begrijp ik hun reactie ook. En vind ik het heel knap dat ze eerlijk tegen mij durven zijn hoe zij er over denken. Ik respecteer hun mening, maar toch wil ik hen dan meer uitleg geven dan eigenlijk nodig is. Misschien wel om mezelf te verdedigen, want ik ben Stefanie en ik ben wel meer dan enkel die kwetsbaarheid. Soms ben ik bang dat dat vergeten wordt.

Wat ik nu ga schrijven, besef ik dat het bij sommige mensen heel zwaar kan klinken, omdat zij met die ziekte geconfronteerd geweest zijn of zo. Ik vroeg op mijn beurt terug aan die mannen dat ze hun partner ook zouden verlaten als ze een andere ziekte hadden, bijvoorbeeld kanker. Bij allen is dan meteen de reactie: Nee natuurlijk niet!! Voor mij is een ziekte, een ziekte. Ik probeer dan uit te leggen dat mensen die kanker krijgen daar niet voor kiezen, net zoals ik ook niet kies om elke dag te moeten vechten tegen die demonen. Bij mij zijn die demonen veroorzaakt door verschillende trauma's die gedurende mijn leven zijn voorgevallen, maar dit telt evengoed voor mensen die een depressie hebben en dit gekregen hebben omdat ze er genetisch mee belast zijn. We kunnen er meestal niet aan doen dat we ziek worden. Na mijn terugwoord heb ik al twee verschillende reacties gehad. Dan zijn er de mensen die het vanuit mijn standpunt gaan bekijken en er toch meer begrip voor krijgen. En er zijn de mensen die helemaal niet akkoord gaan met mijn vergelijkingen en mijn uitleg. Ik respecteer ze beide en begrijp hen hier ook in. Soms gaat het verder en vertellen ze mij dat ik er zelf voor heb gekozen om weg te gaan, om uit het leven te stappen (door zelfmoordpoging). Dat maakt mij echt verdrietig...Want ik heb nooit de keuze willen maken om afscheid te nemen van die mensen of van het leven, maar wel van mijn leven, omdat het dragen van gedachten en het herbeleven van trauma's voor me te veel was. Ik zag ook alleen nog maar dat ik een last was voor hen en hen mee trok in mijn verdriet....Dat kon ik niet aan. Nu op het moment geef ik zelf toe dat ik niet kan begrijpen dat ik ooit (zelfs nog niet zo lang geleden) zo diep heb gezeten. Dat ik ooit dat allemaal heb geprobeerd om uit het leven te stappen. Ik besef nu meer dan ooit dat ik meer ben dan mijn verdriet/boosheid. Ik ben Stefanie en ik ben mama, vrouw, dochter....Ik zou hen met heel veel verdriet en vragen achterlaten....Maar wat ik gewoon wil zeggen is dat het geen keuze is. Het lijkt voor hen op dat moment de enige oplossing en denken zelfs dat het voor iedereen het beste is.

Er zijn verschillende meningen. Ik vind het eigenlijk heel interessant om deze verschillende meningen en gedachten te horen. Ik weet dat ik bij mijn gedachten uitleg wil bij geven, omdat ik merk dat er over psychische kwetsbaarheid soms nog gedacht wordt als vroeger. Gelukkig niet meer zoals in de Middeleeuwen, want dan had ik al lang op de brandstapel gelegen omdat ik behekst was ;-)

We leven in een democratie, dus laat jullie meningen horen, ook al verschilt het van de ander. Een mening kan gedurende een tijd veranderen. Een mening is nog helemaal iets anders dan een oordeel. Met oordelen heb ik het moeilijker, al doe ik hier zelf ook zeker wel eens aan mee, want ze zijn snel gemaakt. Het is gewoon moeilijk om een oordeel te maken van anderen, als je de hele situatie niet kent. Een mening er over hebben is iets helemaal anders. Vraag aan mensen, wat je wilt vragen, vaak krijg je achteraf spijt als je het niet gedaan hebt. Geen bang hebben of je hen hier mee lastigvalt. Die persoon zal dan zelf kijken wat hij/ zij ermee doet.

Ik probeer te denken, dat de meeste mensen dingen doen en vragen met goede bedoelingen voor zichzelf en anderen...

Terug thuis

30.07.2018

Het op vakantie gaan zit er voorlopig op. Manlief is terug aan het werk, waardoor toch gedeeltelijk het gewone leven terug begint. We zijn ook in de helft van de vakantie voor de kindjes.Ik wil op de momenten dat Gus en ik alleen zijn zoveel mogelijk genieten. Ik besef dat ik de verloren tijd niet meer kan inhalen, maar ik kan wel voor de volle 100% van wat er nu is genieten! Soms denk ik er over na wat er de afgelopen drie jaar zich allemaal heeft afgespeeld. Ik besef dat ik de meeste tijd niet volledig bewust heb beleefd. Daardoor kan ik me van onze Gus ook niet veel herinneren van zijn 1 jaar tot nu. Dat is jammer en doet me ook pijn want die jaren komen niet terug. Heel soms kan ik denken van: Ik heb gedaan wat ik kan en gedaan wat het beste was voor mij en daardoor ook voor hem, want ze zeggen vaak je moet eerst zorgen voor jezelf voor je voor anderen kan zorgen en toen was ik daar niet altijd mee akkoord, want ik dacht dat ik voor onze Gus kon zorgen terwijl het met mezelf niet goed ging. Nu besef ik dat er toch wel veel waarheid in zit,al heb ik het vaak nog wel moeilijk om er helemaal aan toe te geven.

Net voor we op vakantie gingen ben ik nog een korte tijd in crisisopname geweest. Dat heb ik jammer genoeg gemerkt aan ons kleine ventje. Alles is weer papa en ik mag vaak niets doen. Hij wou me geen handje geven, geen kusje, ik mocht niet naast hem liggen,...Dat doet me pijn, maar ik neem hem helemaal niets kwalijk. Ik besef dat hij dat doet voor zijn eigen veiligheid. Het verliep net zo vlot tussen onsen dan werd ik weer van hem weggerukt. Ik heb hem zo goed mogelijk op dat moment proberen voor te bereiden. Maar ik vrees dat je kindjes en zelfs volwassenen hier niet volledig op kan voorbereiden. Vandaag was ons eerste dagje volledig alleen. En ik geef toe ik heb er van genoten. Het is vermoeiend , maar de vele kusjes en knuffels dat ik vandaag al heb gekregen maken het volledig goed!

Nog een maand te gaan voor school terug begint. We hebben best nog een drukke agenda. In die drukke periodes besef ik dat ik mijn grenzen moet bewaken en er niet heel de tijd over moet gaan. Dat houd ik niet vol en dan krijg ik de volle laag achteraf over me heen. Maar we gaan er weer voor!!

What you are afraid to do is a clear indication of the next thing you need to do.

-Ralph Waldo Emerson

Vakantie

23.07.2018

Wat een drukke weken, maar ook een fijne tijd. Na mijn korte crisisopname in Zoersel, zijn we op vakantie vertrokken naar Luxemburg. Met dit prachtige, zelfs te warm weer moesten we voor niets helemaal naar het zuiden te rijden. En wat een geluk, want we waren net onze straat uit en toen vroeg ons zoontje Gus al of we er bijna waren. Dus het was voor hem een lange rit en het zo voor ons ook lang maakte :-). Daar aangekomen was de rit al lang vergeten. De tien dagen vlogen voorbij. Voor ons vertrek was ik er wat bang voor, omdat het na een drie jaar lange opname niet altijd gemakkelijk is om terug continu met elkaar te leven. Omdat we tijdens die drie jaar geleerd hebben om apart te leven van elkaar en we zo elkaar ook wat verloren waren in het altijd samen zijn. We hebben gedurende die drie jaar ook een heel ander leven gekend. Ik kende alleen de wereld van binnen de muren van PC Betanië. Ik merkte zelfs dat ik over bijna niets meer kon meepraten, dat ik alleen nog maar dingen kon vertellen van in Zoersel. Maar het ging goed. Op sommige momenten was er zelfs terug een gevoel zoals vroeger. Zoals toen we altijd samen waren en alles samen deden. Alleen was nu ons klein, maar toch ook al groot wondertje erbij en die kleine bandiet Pepper (onze hond). We hebben van alles gedaan, naar een park geweest waar een diertuin, verschillende speeltuinen en een sprookjesbos was, Dino land, Wandelen en gespeeld in de bossen en het water, gezwommen, stoeltjeslift, kastelen bezocht,...en heel veel mooie plekjes gevonden. Het was te kort om alles te kunnen doen wat we in gedachten hadden. Deze week trekken we nog een paar dagen er op uit naar zeeland. Ik hoop dat daar een lekker windje staat, want dit warm weer en mijn medicatie gaat niet zo goed samen. Ik zweet extra hard, wat mij geen fijn gevoel geeft en waarvoor ik me vaak schaam. Maar ach als ik me met die medicatie beter mag voelen zullen we het er maar bij nemen. Al hoop ik toch nog steeds dat het niet voor de rest van mijn leven is en dat ik ooit nog zonder medicatie kan. Maar ik besef dat ik daar niet te hard over moet dromen, omdat die kans maar klein is. Voor iedereen die vakantie heeft, geniet van de extra tijd die je voor "jezelf" hebt. Of probeer deze tijd voor jezelf te nemen, want in de rush van het leven vergeten we vaak ons zelf!! 

Ons brein

11.07.2018

Ik was onlangs samen met een mede-patiënt een beetje aan het "filosoferen". We kwamen tot de vraag: "Zijn wij als mens eigenlijk meer dan enkel ons brein?" We stelde vast dat ons brein alles bepaald. Van hoe we ons voelen tot welk lichaamsdeel we bewegen. Eigenlijk sta je daar veel te weinig bij stil. Pas als je met je hersenen in de "clinch" geraakt, besef je pas welke rol je hoofd speelt. Zo vind ik het bijna onvoorstelbaar hoe trauma's uit mijn verleden zich hebben vastgezet ergens in een diep hoekje in mijn hoofd. Gedachten en gevoelens die ik zelf niet meteen meer boven zou gehaald hebben, omdat de gedachten verdrongen zijn. Maar mijn lichaam reageerde op bepaalde prikkels. Op triggers begon mijn lichaam te shaken en dat bracht mij in een dissociatie. Zo ben ik tot het besef gekomen dat onze hersenen veel meer opslagen en vasthouden dan we denken of willen beseffen. Zo weten we allemaal dat als we een lichaamsdeel bewegen, dit komt door een signaal dat onze hersenen doorgeven. Ik denk dat je daar ook pas echt bij stil staat als de weg van het signaal verstoord wordt door ziekte, ongeval,...

Dus zijn we als mens eigenlijk meer dan ons brein? Ik denk van wel, al spelen onze hersenen wel een heel grote rol. De hoofdrol. Dus hier moeten we zorg voor dragen, zodat ze ons te vriend blijven. 

Ons brein

03.07.2018

Crisisopvang, ik heb het nodig om even een stapje terug te zetten uit de maatschappij. Om te kunnen rusten en slapen zonder mij schuldig te moeten voelen. Om even niets te moeten doen. Me niet slecht voelen omdat bepaalde taken me niet gelukt zijn die dag. Bekomen en mijn geest en lichaam de nodige rust geven. Ik voel me al een pak rustiger, maar onverwachte dingen laten me nog steeds enorm schrikken. Het moeten geen grootse dingen zijn. Bv. als er iemand op mijn deur klopt, schrik ik enorm. Nog altijd overprikkeld, maar niet meer in die mate dan het was voor mijn opname.

Voor mijn crisisopvang kom ik altijd terecht op Steiger. Een gesloten afdeling waar al de spoedopnames toe komen. Alle problematieken zitten hier door elkaar. Ik heb hier al vanalles gezien en meegemaakt. Van drugs tot geweld en van manisch tot suïcidaal. Maar hoe het hier nu is heb ik nog nooit meegemaakt. Er zijn veel patiënten met een psychose momenteel. Ze versterken elkaar. Deze ochtend werd er mij gezegd dat ze mij wel door hebben. Dat ze al van in het begin wisten dat ik hier eigenlijk werk en hen moet spioneren. Sinds deze opname besef ik pas echt wat een psychose met het menselijk brein kan doen. Welke inpakt het heeft....Ook hebben deze mensen helemaal geen ziekte-inzicht , wat het voor de omgeving niet gemakkelijk moet maken lijkt mij. Al is het voor de omgeving nooit gemakkelijk om om te gaan met geliefden die een psychische kwetsbaarheid hebben.

Ik sta er echt van versteld hoe ons brein ons zo van de kaart kan brengen. Hoe ons brein ons over bepaalde dingen kan laten denken. Waartoe ons brein in staat is....

Ik hoop dat er toch snel een beetje meer rust mag komen hier op de afdeling. Dit is de eerste keer van al die opnames dat ik er zoveel last van heb. De druk die ik mezelf op leg maakt het er ook niet gemakkelijk op. Maandag wil ik op ontslag, om zo samen met ons Gusje en Michiel er een leuke vakantie van te maken.

Neel 5 jaar

27.06.2018

Vandaag, 5 jaar geleden. Een geweldige dag. Rond 8u 's morgens heb ik als eerste mijn metekindje Neel mogen aanpakken bij zijn geboorte en zijn eerste zorgen mogen toedienen. Een hele eer om dit als vroedvrouw, zus, tanti, meter te mogen meemaken. Elk nieuw leven, elke geboorte is uniek en intens, maar de geboorte meemaken van je metekindje is nog net dat tikkeltje specialer.

Vandaag was het dus een grote dag voor die kleine man. Een dag die ik ook voor geen geld van de wereld wou missen. Ik kreeg de toestemming om van 14u tot 20u over huis te gaan, zodat ik naar zijn feestje kon en zijn snoetje kon zien wanneer hij zijn cadeautjes open maakte. Ik was blij om even thuis te zijn, zodat ik onze Gus ook even dicht tegen me aan kon houden. Wat zie ik dat ventje graag!!!

Wanneer het tijd was om terug richting Zoersel te gaan, viel het afscheid nemen van onze kleine man me zwaar. Het was best goed gegaan die paar uurtjes thuis. Maar toch voelde ik dat het ook tijd was om terug de rust op te zoeken. De extra prikkels zorgden er toch weer voor dat ik me onrustig voelde. Ik hoop hier zo snel mogelijk buiten te zijn, zodat we met ons gezinnetje op vakantie kunnen vertrekken. Ik heb een doel en daar gaan we voor!!

You are her

Carla Alwill Leyba

We spend so much time looking outside ourselves for the answers, the happiness, the permission.

Why can't we believe that it is all inside?

What will it take to realize that the woman you spend so much energy trying to become is the woman you already are?

De moeite waard

hyperventilatiecoach.nl

Wat echt de moeite waard is, is ook veel moeite waard. Werken aan je herstel kost soms best wat moeite, patronen doorbreken en veranderen kost tijd en moeite. Maar je weer goed, ontspannen en jezelf voelen is absoluut de moeite waard, niet?

"Wat echt de moeite waard is, is ook veel moeite waard"

Crisisopname

24.06.2018

Wat er zat aan te komen, is gebeurd. Een crisisopname. Sinds vrijdag ben ik terug in Zoersel. Ik heb het zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Ook vond ik het deze keer moeilijk om die beslissing te maken, want het is anders dan mijn vorige crisisopnames. Het suïcidale zit veel verder op de achtergrond dan de vorige keren. Nu is het meer het gevoel van op te zijn, overprikkeld en het van binnen heel onrustig zijn. Slapen ging niet meer goed en overdag rust vinden leek ook weer onmogelijk. Het kleinste onverwachte geluid, aanraking,...kon mij zo uit mijn evenwicht brengen. Ik merkte dat ik vaak er agressief op reageerde, terwijl ik helemaal niet agressief ben...Ik herkende mezelf vaak niet meer en dat bv. door een stomme vlieg. Omdat het suïcidale nu niet zo aanwezig is, vond ik het moeilijk om aan te geven dat ik op was. Want op zich was er niets waartoe ik zelf in gevaar was. Samen met mijn therapeuten hebben we dan toch de stap gezet. Alleen was het me niet gelukt. Vrijdag ben ik op Steiger beland aan de urgente kant, omdat er voor de rest geen plaats was. Het was hier enorm druk door twee patiënten die continu zaten te roepen en te bonken op de deur. Al snel was ik weer overprikkeld en dacht ik dat het beter was geweest om thuis te blijven. Niets hielp om rust te vinden, ook mijn medicatie niet die ik kan nemen indien ik het nodig heb. Ik voelde me helemaal -----Bweik----- (weet niet hoe het anders te omschrijven). Ik liep de muren op en mijn hoofd stond op springen. 's Avonds was het lawaai gelukkig opgelost. Ik kreeg ook terug slaapmedicatie omdat ik de laatste weken heel slecht geslapen heb. En ik heb geslapen als een roosje. Ook zaterdag heb ik bijna heel de dag geslapen. Tot 17uur heb ik bijna constant geslapen. Ik heb zelfs de belgen niet zien voetballen. Nu ben ik eigenlijk opgelucht dat ik deze stap gezet heb. In mijn hoofd is er al weer meer rust. Hier is maar een minimum aan prikkels en hier valt ook niets anders te beleven dan rusten. Thuis zijn er altijd wel andere dingen die ik zou kunnen of moeten doen, dingen die van me verwacht worden. Al had het zeker ook niet geholpen als alles uit mijn handen werd genomen en ik me daar niets van zou moeten aantrekken, want natuurlijk wil ik dat zelf heel graag doen. Ik hoop dat ik het hier duidelijk kan neerschrijven dat dit eigenlijk geen keuze is van mij. Ik kies hier niet voor....Ik heb het momenteel gewoon nodig om terug wat rust te vinden. En nee ik ben hier niet graag. Al wie dat zou denken zou hier zelf is geruime tijd moeten doorbrengen, zoals ik het al zei ik heb het momenteel gewoon nodig. 

Vrouwtje even

auteur onbekend

Er was eens vrouwtje dat zichzelf voorbij liep.
Als ze 's morgens opstond, dacht ze aan 's middags.
Als ze 's middags aan tafel zat was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?"
En als ze dan eindelijk 's avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven..."
Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor.
Ook dat hoorde bij haar "ziekte".
En weet je wat ze telkens zei?
"Ik moet nog even... Laat ik gauw even... Ik kan nog net even..."
"Even" was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam.

Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was.
Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij;
"Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert."
"Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even..."
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen."
"Wat laat ik liggen?" vroeg ze.
"De L", zei de dokter. "Zet de L steeds voor EVEN."
"Goed dokter, ik zal het doen," antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de L voor "even" zette, schrok ze zich een hoedje.
"Ik moet nog L-even......, Laat ik gauw L-even.... ik kan nog net L--even..."

Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht:
"Zo kan ik nog wel even......... zo kan ik nog wel Leven."
En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij.
Ze was zich ervan bewust geworden dat haar "even" haar belette van het "leven".
Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf.
Haal kwaal was snel genezen en ze dankte de dokter.
U hebt mijn Leven gered!
Ze had de rust van binnen gevonden.

Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles "even" moet doen;
Denk aan vrouwtje "Even", vind de tijd en de rust om te Leven.

De kracht van water

11.06.2018

Het gevoel van in diep water te staan, op de tippen van mijn tenen, mijn hoofd nog net boven water. Er kan niets of niemand meer bij, want dan komt het water nog hoger en gaat het golven. De golven duwen me al vaak kopje onder. En het is verdomd zwaar om telkens terug te vechten tegen de kracht van het water om mijn hoofd terug boven water te krijgen. De ene keer lukt het makkelijker dan de andere. Ik hap naar adem en krijg regelmatig slokken water binnen. Ik moet zoeken naar de juiste ademhaling, zoeken naar het juiste plaatsje waar ik het stevigste, stabielste sta. Water is sterk, sterker dan mij. Ik moet iets zoeken dat mij kan helpen om boven water te blijven, zodat ik niet verdrink...Want alleen gaat het mij niet lukken. Ik ben moe van al dat vechten. Het put me uit. Het wordt steeds moeilijker om de kracht te blijven vinden, om terug te vechten, want winnen lijkt vaak onmogelijk.

Het verdriet dat niet spreekt , knaagt aan het hart tot het breekt. 

William Shakespeare

Wisselend

Vera schrijft puur

Soms vraag ik me wel eens af of het ooit nog beter wordt. Zal ik me altijd zo voelen? Of duurt dit nog maar kort?

Totdat ik me ineens goed voel, alsof er nooit iets mis is geweest. Zo gaat het bij mij heen en weer. Zeer vermoeiend voor lichaam en geest.

Ik wil zo veel mogelijk genieten, maar de energie is snel weer op en dan ben ik weer terug bij af, want dan zegt mijn lichaam "stop".

3 jaar in opname

07.06.2018

Morgen 3 jaar geleden, stapte ik voor het eerst binnen in de psychiatrie. Samen met Gus werd ik opgenomen op de moeder-baby-eenheid. Men sprak over ongeveer 2 maanden. Het was een uitzondering dat ik nog op mbe terecht kon. Gus was al 14 maanden en je kon normaal maar in opname komen tot je kindje 1 jaar was. Dus de opname moest zo kort mogelijk zijn. Uiteindelijk verbleef ik 4 maanden op mbe. 3 maanden met Gus en 1 maand nog alleen, terwijl men op zoek was naar een andere afdeling voor me. Gus kon stappen en hij was echt te oud geworden om op de afdeling rond te lopen. Dus vanaf dat moment verbleef ik zonder ons ventje in Zoersel. Wie had dat kunnen denken drie jaar geleden, dat ik nu 3 jaar later nog steeds aan die psychiatrie verbonden ben. Ik ben momenteel thuis,maar ik besef en weet dat een opname nog altijd om de hoek loert. Als ik terug kijk op de afgelopen drie jaar, was het na mijn opname op mbe, een helse zoektocht naar de juiste afdeling voor me. Ik ben op vele verschillende afdelingen geweest. Monding, Koraal, Steiger, Oever, om dan op Rif te komen. Op Rif had ik net als op mbe het gevoel dat ik juist zat. Ik kon me vinden in de therapieën en had echt het idee dat dit de laatste afdeling voor me zou zijn. Van januari tot december 2016 ben ik op Rif gebleven. Soms ging het goed, om daarna weer helemaal in te storten. In opname zijn heeft me geholpen, maar aan de andere kant heeft het mij op een bepaald moment ook dieper laten wegzakken. De periode tussen mbe en Rif was een zoektocht en elke keer opnieuw was het pijnlijk om te merken dat het weer niet goed aanvoelde en ik me niet op mijn plaats voelde. Op Rif zat ik naar mijn gevoel wel goed, maar door de intensieve therapieën kwam er veel naar boven waarrond ik moest werken, wat me vaak ook weer kopje onder duwde. Opeen gegeven moment kon ik dus ook niet meer op Rif verblijven. Het is een grote afdeling waardoor ze me niet de veiligheid konden geven die ik af en toe nodig had. Toen kwam ik terecht op de Wel, wat voor mij eerder de hel was. Dit is een IBE (intensieve behandel eenheid). Ik kon me niet vinden in de visie van de afdeling en al helemaal niet hoe veel van de begeleiding omging met ons als patiënten. Zij voelde zich precies een meerdere van ons. Of dit gevoel had ik toch enorm hard. Doordat ik dit gevoel kreeg door hoe zij handelden, had dit effect op mijn zelfbeeld dat al laag stond. Van december 2016 tot eind maart 2017 ben ik op de afdeling gebleven. En uit het niets ben ik er ook weer vertrokken omdat er woorden waren gevallen met de verpleging en de dokter. Maar op die manier was na een lange opname wel de stap naar huis gezet. Al ben ik niet lang thuis kunnen blijven. Van vorig jaar tot nu ben ik telkens enkele maanden thuis geweest om daarna terug in crisisopname te gaan op Steiger. Om wat tot rust te komen,de veiligheid op te zoeken.

Nooit had ik gedacht dat ze me zo ver zouden krijgen. Ik had me nooit in een psychiatrie gezien. Ik kon bijna altijd alles goed van me afzetten, of dat dacht ik toch. Ik dacht dat ik alles wel verwerkt had, maar door bepaalde triggers die verschillende trauma's terug naar boven haalde merkte ik al snel dat ze me helemaal in hun macht hadden. Jaren heb ik me er goed onder kunnen houden. Maar door mijn laatste trauma (de bevalling van Gus) is mijn emmer overgelopen en kreeg ik het allemaal niet meer weg geslikt. Het was te veel...Ik was gebroken...en eigenlijk ben ik dat nu nog steeds...

Volg het pad van je dromen,niet de snelweg van andermans verwachtingen.

De kracht van kwetsbaarheid

Vera schrijft puur

Soms draag je iets met je mee

voor een hele lange tijd

het zit je dwars en blijft bij je

je wilt het aan iemand kwijt

Ergens wil je het zeggen

maar toch ook weer niet

je bent bang voor de reactie

of voor de gevolgen in het verschiet

er is een stemmetje in je hoofd

dat constant zegt "wat als"

je vult in wat kan gebeuren

maar die verwachtingen zijn vals

je hoeft het niet alleen te doen

zoek samen naar een oplossing

zo valt een last van je schouders

die zal zorgen voor verlossing

men zal je openheid waarderen

al had je dat niet verwacht

want het tonen van je kwetsbaarheid

is geen zwakte maar een kracht

De belangrijkste oorzaak van ongelukkig zijn,is nooit de situatie, maar je gedachten er over.

Eckhart Holle

Ik heb een heel zwaar leven - Brigitte Kaandorp

Dit liedje heeft een toepasselijke tekst voor velen onder ons. Alleen wordt het hier op een ludieke manier weergegeven. Dit liedje heb ik voor de eerste keer gehoord tijdens mijn opname op de moeder-baby eenheid. Ik ben er zeker van dat de mede mama's dit liedje nog herkennen en er ook vaak aan terug denken. Omdat je met het luisteren naar dit nummer op een luchtigere manier met je eigen problemen om kan gaan. 

Mijn mama en haar monstertje

Verhaal voor kindjes met ouders in de psychiatrie

Mijn mama is de beste mama die ik heb. We spelen samen, foppen elkaar, lachen super veel en we doen vooral gek.

Maar jammer genoeg woont mama niet veel in ons huisje. Papa, Pepper en ik wonen er altijd. Maar mama moet heel veel rusten in het ziekenhuisje.

Mama heeft me onlangs een geheim verteld, ons geheimpje zei ze. Ik mocht het niet verder vertellen, dus alsjeblieft gaan jullie zwijgen? In haar hoofdje woont een klein, onzichtbaar monstertje. En dat monstertje is heel sterk. Dat kleine vieze ding vreet mama van binnenuit op. Dat monstertje heet depressie. Gekke en moeilijke naam he. Ik vind het ook. Door dat monstertje is ze vaak verdrietig, bang, boos, vergeet ze vele dingen en zich concentreren loopt ook niet zo goed. Maar als ik er ben, dan kan mama lachen. Ze zegt dat dat komt omdat ze me graag ziet. En ik haar ook, daar zijn we samen zeker van.

Ik ga soms bij mama op bezoek. In het begin was ik wat bang, want ik vind dokters en spuitjes en zo toch wel eng. Maar hier in dit ziekenhuis heeft niemand een witte short aan en heb ik nog nooit een spuit gezien. Ook lijkt het van binnen geen ziekenhuis. Er zijn gekleurde muren, er hangen schilderijen, er zijn binnentuintjes en zelfs speelhoekjes voor de kindjes. En buiten zijn er dieren: kippen, geiten en de ezels Marcel en Herman. Ook zijn er twee speeltuintjes waar ik heel graag speel.

Nu ik het een beetje ken bij ons mama in het ziekenhuisje loop ik naar de deur toe als we er aan komen. Zodat ik als eerste op de deurbel kan drukken. Dat vind ik leuk, want dan ben ik gewonnen! Ik weet ons mama haar kamer al zijnen ik ren er onmiddelijk naar toe, want ik heb haar heel veel te vertellen. Ik heb onderweg in de auto een MEGA goed plan bedacht. En met volle overtuiging vertelde Gus zijn plan tegen mama. "Als ik nu eens bommen op het ziekenhuisje gooi en dan mijn superheld met zijn motor er laat overrijden, dan is het ziekenhuisje helemaal plat." Dan kan mama daar niet meer naar toe en al zeker niet blijven slapen. Mama vond het goed bedacht van hem. Alleen vroeg ze zich af wie haar dan kon genezen.Want dat monstertje is nog niet van plan om weg te gaan. Maar ik kan mama helpen, want met mijn superheldenpak maak ik iedereen beter, want dan ben ik toch de superheld. Alleen weet ik niet hoe ik in mama's hoofd moet geraken om het monster te verslaan en hoe kan ik hem zichtbaar maken? Dat gaat niet...Nooit niet zelfs. Mama zegt dat ze veel moet rusten en dat ze hopelijk snel weer mee naar huis mag.

Het ziekenhuisje is niet eng. Daar ben ik nu heel zeker van.Dus nu vind ik het niet meer zo eng om op bezoek te gaan.

Soms is mama weer eventjes thuis, niet alleen een weekendje, maar helemaal echt!Dan brengt ze mij naar school en komt me weer halen en dat vind ik heel fijn! Ze probeert zo veel mogelijk met me te spelen. Maar soms merk ik dat het toch niet zo goed met haar gaat. Dan moet ze weer eerst even rusten. Ik haat het rusten, want ik wil met haar spelen. Maar als ze me dan uitlegt dat mama alleen maar kan genezen door voldoende te rusten en dat de enige manier is om terug naar het ziekenhuisje te moeten tegen te gaan, dan begrijp ik het. Want ik ben graag bij mama.Dan speel ik eventjes alleen en dat is ook wel leuk hoor.

Jammer genoeg was het rusten niet voldoende en ligt mama weer in het ziekenhuisje. Nu woont mama weer voor enkele weken niet bij ons...Dat is niet omdat ons mama ons niet graag ziet, maar dat komt door dat verschrikkelijke monstertje dat in haar hoofdje woont. Als mama dan niet in ons huisje kan slapen, geef ik een van mijn knuffeldiertjes aan haar, zodat ze daar even goed zou slapen als thuis en op die manier help ik haar toch ook weer een beetje.

Ik mis haar, maar als ze goed rust zal ze hopelijk snel weer thuis zijn. In tussentijd ga ik bij haar op bezoek. Sommige kindjes vinden het allemaal maar wat raar. Maar ik vind dat elkaar graag zien het belangrijkste is. En dat doen we! Gus, papa, mama en Pepper zijn samen één!

I love you, voor altijd!

Muziek en ik

05.06.2018

Wanneer het minder goed met me gaat, luister ik muziek. Muziek is vaak het enige dat me een beetje rust in mijn hoofd kan geven. Ik kan me één voelen met de tekst, melodie of beide. Soms kan een lied verwoorden wat ik zelf niet gezegd krijg...Dingen die in mijn hoofd vast zitten, krijg ik vaak niet verwoord, of ik krijg de woorden niet over mijn lippen. Schrijven helpt me om mijn woorden naar buiten te krijgen. Het vloeit uit mijn pen. Al lukt zelfs dat niet altijd...Soms laat ik dan voor wat het is, maar het gebeurt ook dat het als kleine beestjes aan me vreet, waardoor ze aan het groeien gaan en ze mij langzaam in hun macht krijgen, als ik het niet uit mijn hoofd krijg door te praten of te schrijven. Wanneer dit beide niet lukt helpt het me wel eens om muziek op te zetten om toch terug wat rust te krijgen en terwijl ik luister naar de tekst en de melodie lukt het me vaak beter op de woorden uit mijn pen te krijgen. Ook helpt het me om dan minder overstuur te geraken doordat ik me op twee dingen aan het focussen ben. Het is een hele zoektocht geweest om te ontdekken wat mij hielp om mijn woorden naar buiten te krijgen, om te vinden wat toch dat klein beetje rust bij me kan brengen. Soms lijkt het beter om dingen helemaal voor je alleen te houden, maar jammer genoeg gaat het dan vroeg of laat met je gedachten op de loop. Mijn psychologe verwoorde dit mooi nadat ik bepaalde dingen gedeeld had. Heel dat gebeuren is een enorme ijsberg die je altijd alleen hebt gedragen. Vanaf het moment je dit deelt met andere begint hij heel langzaam te smelten en zo komt het water terecht in een meer, waarvan het water ook bij anderen terecht komt en je dat "probleem" niet meer alleen hoeft te dragen. Hoe groter die ijsberg is kunnen worden, hoe meer tijd er nodig zal zijn om hem te laten smelten en het te verwerken. Om het een ander plaatsje te geven in je hoofd, zodat het niet heel de tijd weggestopt en verborgen moet worden voor anderen. Vanaf het moment dat je het gedeeld hebt kan je bij die personen terecht wanneer het je toch nog eens in je macht neemt. Dat zou een "geruster" gevoel kunnen geven, omdat je er niet meer alleen voor staat om het te verwerken, om te leren hoe je er het best mee omgaat als het toch nog eens een grotere plaats zou innemen in je hoofd. Je staat er niet meer alleen voor. Je hoeft het niet meer alleen te dragen...

Houten huwelijk

01.06.2013 - 01.06.2018

Vandaag zijn we 5 jaar getrouwd. Onze trouwdag was zo mooi...De mooiste dag van mijn leven. Ik heb toen zo genoten van alles en iedereen! Het was een liefdevolle, geweldige dag! Ik straal op elke foto. Ik was zo gelukkig!! We hadden wensen en dromen. Een hele toekomst hadden we samen gepland. Hoe wij ons leven samen zagen, hoe wij een gezinnetje wilden stichten. We droomden over een toekomst hoe we heel ons leven samen verder zouden willen leven. Hoe het voor ons perfect leek....Hoe wij ons zagen als man en vrouw, als mama en papa, eigenlijk gewoon als mens gedurende ons verdere leven. Maar wat onze mooiste droom moest worden, verliep niet zoals verwacht. Het liep niet zoals je het van anderen meestal hoort. Maar toch gaf de natuur ons het mooiste geschenk wat je maar kan krijgen. Onze liefde werd bezegeld met ons groot wonder, Gus! Trots en verliefd ben ik op onze kleine man! Hij geeft mij de kracht om elke dag opnieuw te vechten. De eerste jaren van ons huwelijk zijn jammer genoeg niet verlopen zoals we het voor ons zagen. PTSS en een depressie strooide roet in het eten. De afgelopen jaren waren zwaar voor ons. Voor ons als mens, als man en vrouw en als mama en papa. Maar samen hebben we gevochten voor elkaar en dat doen we nog steeds. Enorm veel bewondering en respect heb ik voor Michiel. Altijd is hij naast me blijven lopen, soms hand in hand en soms allebei helemaal apart. De ene liep al eens wat sneller maar toch heeft de liefde die er tussen ons is, ons altijd terug op elkaar doen laten wachten. Hij heeft veel geduld gehad en nog steeds. Want het is niet omdat ik niet meer in opname ben het nu allemaal voorbij is. Was het maar...We zoeken elke dag naar elkaar. Soms vinden we elkaar heel snel en gemakkelijk en andere dagen lijkt het een hele doolhof om elkaar te bereiken en te vinden. Ik wil hem bedanken voor alles wat hij voor me heeft gedaan en nog steeds doet, vaak denk ik dat er jammer genoeg niet veel mannen hem dit na zullen doen. We hebben gedurende de afgelopen 13 jaar veel prachtige momenten samen doorgebracht, na ons huwelijk hebben we de afgelopen jaren veel zwarte sneeuw gezien, maar we proberen het vast te houden dat de prachtige tijden die we samen gehad hebben op een gegeven moment wel eens terug zullen komen. Hij is mijn eerste grote liefde, ik vind hem leuk, knap, geweldig en ik hoop dat ik hem mag blijven houden gedurende de rest van mijn leven.  

Eekhoorn en kraai

Toon Tellegen

'Ik voel me zo mismoedig, eekhoorn...' zei de kraai op een ochtend tegen de eekhoorn. Ze zaten naast elkaar in het gras aan de rand van het bos. De eekhoorn zweeg. 'En jij?' vroeg de kraai. 'Ik niet,' zei de eekhoorn. Hij wist niet precies wat mismoedig was, maar hij geloofde niet dat hij het zich voelde. 'Ach wat jammer,' kraste de kraai.'Altijd voel ik me alleen mismoedig. Waarom toch?' Hij stak zijn snavel in de lucht en keek met mismoedige ogen omhoog. 'Ik zou me zo graag eens samen met iemand mismoedig voelen.' Hij zuchtte diep. In de verte holde het hert voorbij. Ze zwegen lange tijd. 'Kun jij ook niet mismoedig worden?' vroeg de kraai toen. 'Al is het alleen maar vandaag?' 'Hoe moet dat dan?' vroeg de eekhoorn. 'O, dat is heel makkelijk,' zei de kraai. 'Je moet de moed opgeven.' De eekhoorn fronste zijn voorhoofd en probeerde de moed op te geven. Maar dat had hij nog nooit gedaan. Hij leunde onhandig tegen de iep die daar stond. 'Ik kan het niet,' zei hij. 'Je moet ook je schouders laten zakken,' zei de kraai. 'En je hoofd.' De eekhoorn liet zijn schouders en zijn hoofd zakken. 'Dat is al veel beter,' zei de kraai. De eekhoorn voelde een eigenaardig dof gevoel in zijn hoofd. Misschien is dat het wel, dacht hij. Hij keek naar de kraai. 'Heel goed,' zei de kraai. Mismoedig stonden ze naast elkaar in het gras aan de rand van het bos. Af en toe kraakte er iets in het struikgewas en er dreven zwarte wolken voorbij. 'Ik ben blij dat jij nu ook mismoedig bent,' zei de kraai. 'Anders is het altijd zo saai.' De eekhoorn dacht aan zware, sombere taarten op langdradige verjaardagen, die toch op een of andere manier heel lekker waren. Hij liet zijn schouders nog iets verder zakken. 'Wat ben je nu mismoedig!'kraste de kraai, en opgetogen en wanhopig sloeg hij een zwarte vleugel om de eekhoorn heen.

Op en weer af

31.05.2018

Tijdje niets van me gehoord. Door een onverwachts, plaatselijk onweer hadden we stukken. Onze tv en de modem voor het internet was stuk, waardoor ik niet aan mijn blog kon werken. Afgelopen week was eigenlijk goed gegaan. Na een enorme vermoeidheid, had ik eindelijk terug een beetje energie. Hierdoor voelde ik mezelf terug meer in een kracht staan. Al waren er natuurlijk ook nog moeilijkere momenten, waar de angst mij uit het niets kon overvallen. Maar na een lange tijd van jaren woog de positieve energie eens meer op tegen de negatieve gedachten. Maar jammer genoeg heeft dit weer niet al te lang mogen duren. Gisteren tijdens een therapie hebben we rond een trauma gewerkt, wat me enorm zwaar is gevallen. Ik was op na dat uurtje,...En ik had terug moeite om in het hier en nu te blijven. Het verleden trok aan me en wou me terug halen naar dat moment. Het is zo zwaar om hier tegen te vechten en om er niet aan toe te geven. Dat monster is sterker dan mij en krijgt me dan jammer genoeg in zijn macht. Het komt momenteel heel hard naar boven als ik alleen ben, wanneer ik bij andere ben probeer ik die knop om te draaien en als het voor een bepaalde tijd is lukt me dat vrij goed. Maar ook die momenten alleen heb ik nodig, zodat ik me even niet sterk moet houden en ik me van mezelf mag voelen hoe ik me voel. Deze dissociatie en angstaanvallen brengen een destructief gedrag terug naar boven, waar het ook weer tegen vechten is. Ik hoop mijn hoofd boven water te kunnen houden en te kunnen blijven rechtstaan. We hebben de komende weken en maanden zoveel "leuke" dingen gepland. Dingen die we de afgelopen jaren door mijn opname niet meer hebben kunnen doen. We kijken hier zo naar uit om die dingen samen met ons gezinnetje te doen en elkaar nog meer terug te vinden. Want al die jaren apart leven heeft toch wel een kloof tussen ons gemaakt, maar we zien elkaar graag en liefde is sterk! Daarom moet ik sterk blijven en niet toe geven aan dat monster in mij. Dit keer zal ik winnen! Het moet! 

Wat mis ik mijn job. Ik mis het er kunnen zijn en begeleiden van jonge ouders, de verwelkoming van elk klein wondertje. Het kunnen zorgen en helpen tijdens hun eerste dagen samen. Iets kunnen betekenen voor anderen. Het bijbabbelen met mijn collega's. Ik mis gewoon het totaalpakket van vroedvrouw zijn. 

Dromen

21.05.2018

Een paar dagen me echt wat beter gevoeld van de week. Ik voelde me echt aanwezig in het hier en nu,...Maar sinds enkele dagen voel ik me weer minder goed. Al speelt de vermoeidheid ook een grote rol denk ik. Ik slaap veel, 's nachts en overdag, maar ik voel me nooit echt uitgerust. Mijn nachtmerries zorgen hiervoor denk ik,...Ze zijn precies levensecht, ik word er angstig van,...Al vier jaar houden ze mij in een greep. Het is zelfs al eens zo ver gekomen dat ik niet meer durfde te gaan slapen. Bang om alles terug te moeten herbeleven. Nu is het inslapen vaak nog moeilijk, maar uiteindelijk slaap ik wel en word ik alleen maar kort wakker tussen mijn dromen. Soms besef ik niet waar ik ben, en moet ik letterlijk in beweging komen om mezelf terug in het hier en nu te krijgen, maar omdat ik dan ook zo moe ben, kruip ik snel terug in mijn bed waar mijn droom dan terug herbegint. Het maakt mij echt angstig, want het beïnvloed mij, ik krijg er maar geen vat op. Bijna elke nacht opnieuw en ook overdag tijdens een dutje laat het mij vaak niet los. En komt het ene trauma niet naar boven, dan zorgt mijn brein wel voor een ander trauma om het nog maar eens te herbeleven. Ik heb al verschillende medicatie geprobeerd om in te slapen ,door te slapen. Maar eigenlijk had dit niet echt een ander effect. Sinds een jaar neem ik medicatie die bloeddrukverlagend werkt en waar je nachtmerries minder levendig door kunnen worden. Vaak denk ik dat dat ook niet echt werkt, maar als ik ze eens vergeet dan merk ik toch wel het verschil. Slaap,...Het is zo belangrijk voor je gezondheid, maar jammer genoeg heb je de kwaliteit niet altijd in de hand. Luister naar je lichaam, wanneer je voelt dat het rust kan gebruiken, geef er maar aan toe. Je lichaam geeft vaak de juiste signalen.

Tussen wat wordt gezegd en niet bedoeld en wat wordt bedoeld en niet gezegd gaat de meeste liefde verloren.

Khahlil Gibran

Difficult roads often lead to beautiful destinations.

Aanvaarden

19.05.2018

Een belangrijke stap om bepaalde dingen een plaatsje te geven is het te leren aanvaarden. Maar hoe doe je dat iets leren aanvaarden, wat eigenlijk in mijn ogen niet te aanvaarden valt. Soms lijkt het gewoon niet mogelijk om dingen te kunnen vergeven, laat staan te vergeten. Al denk ik dat ik al die dingen niet meer zal vergeten, maar ik hoop wel dat ik het ooit zal kunnen aanvaarden, zodat het ergens een plaatsje krijgt, waar het mij niet elk moment van de dag kan overvallen. Een plaatsje waar het veilig geborgen zit, zodat het niet op elke moment van de dag mijn leven binnensluipt. Waar het mijn heden en mijn toekomst niet meer kan bepalen. Maar dat ik het kan bepalen wanneer ik er aan denken wil. Uiteindelijk hoef ik het ook niet te vergeten, want het heeft jammer genoeg er wel mee voor gezorgd voor wie ik nu ben. Niet dat ik op dit moment tevreden ben om wie ik ben, maar het is wel belangrijk voor me om te beseffen wat er allemaal gezorgd heeft dat ik op de dag van vandaag deze Stefanie ben. Aanvaarden,... aanvaarden van wie ik nu ben, aanvaarden van wat er allemaal is gebeurd, het leven leren aanvaarden en het leven leren te leven. 

If you believe in yourself enough and know what you want, you are going to make it happen.

"I am not what happened to me, I am what i choose to become."

                                                                                                                                                                                                                                                                                   Carl Jung

Op goede weg...

De groei in mijn proces.

Hoe gaat het met je? ça va is dan vaak mijn antwoord. Het is zelfs bijna een gewoonte denk ik. Het is voor mij ook het gemakkelijkste antwoord. Want om te zeggen dat het goed gaat, zo is het toch ook weer niet helemaal, maar slecht is het ook niet. Meer iets tussenin. Dus ça va lijkt me correct. Alleen wanneer ik een minder dagje heb, zal ik ook sneller ça va zeggen, omdat ik niemand ongerust wil maken, of omdat ik de behoefte niet heb om er over uit te wijken. Al schrik ik momenteel van mezelf. Een jaar geleden had ik nu niet meer rechtop gestaan, denk ik. Het loopt toch op heel wat vlakken wat moeilijk en zeker niet hoe ik het zelf zou willen zien. Vorig jaar was ik kopje onder gegaan in deze situatie,maar nu blijf ik trappelen om toch maar boven water te blijven, om toch maar rechtop te blijven staan. Soms is het wel wat wankelen en terug wat meer zoeken naar het evenwicht, maar tot hier toe heb ik mijn evenwicht wel steeds terug gevonden. En dat geeft mij toch wel de kracht om blijven verder te gaan, om er voor blijven te vechten. Nu is het voor mij precies de eerste keer dat ik verandering zie gedurende mijn hele proces, al heb ik al vele situaties anders aangepakt dan ik enkele jaren geleden zou gedaan hebben. Ik heb afgezien, mijn omgeving heeft al afgezien met mij, maar toch ben ik trots op hen en op mezelf op de weg die we samen hebben afgelegd. Vandaag kan ik zeggen dat ik gedurende de jaren toch gegroeid ben in mijn proces.Ik ben blij dat ik het toch niet opgegeven heb en ben blijven vechten. Ik besef dat ik die psychische kwetsbaarheid gedurende heel mijn leven zal moeten blijven verder meedragen, maar daarom hoeft het niet per se een grote last te zijn, al is het zeker ook geen gift. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel op goede weg, ik wil er voor blijven gaan, zodat ik eindelijk mijn twee mannen mee het leven kan geven dat zij verdienen en we ons leven gelukkig en gezond verder kunnen zetten. 

Israel K.- Somewhere over the rainbow:

• leef je dromen en blijf dromen, ooit worden ze misschien wel eens werkelijkheid. 

Wensen

dromen en blijven dromen

Iedereen heeft wensen. Er zijn grote wensen en kleine wensen. Wensen die uitkomen en wensen die dromen zullen blijven en waar we vaak toch stiekem over zullen blijven dromen. Ook ik ben een mens met verschillende dromen en wensen. Eén van mijn wensen is om terug het geluk en een goede gezondheid te vinden. Zodat niet elke dag terug een strijd, een gevecht is met de harde realiteit, waarin ik me probeer op te trekken aan de mini-vrolijke dingen. Ik weet dat ik kan genieten van heel kleine dingen, maar wanneer die dingen weg zijn, kan ik dat gevoel niet blijven vasthouden en vaak zelfs niet terug heroproepen. Waardoor dat gevoel heel snel kan opkomen, maar zeker ook weer even snel kan verdwijnen. Een wens die ik al van kleins af heb is een groot gezin krijgen. Dit zal een wens zijn die bij dromen zal blijven. Wanneer ik deze wens wat kleiner maak zou ik heel graag nog een brusje voor onze Gus op de wereld zetten. Niet alleen voor onze Gus, natuurlijk ook wel voor mezelf. Ik denk dan vaak aan later. Ik wil niet dat onze Gus alleen achter blijft als Michiel en ik er niet meer zullen zijn. Ik wil dat hij iemand heeft waar hij de zorgen mee kan delen, iemand waarmee hij samen beslissingen kan maken als het over ons gaat. Die wens is er altijd geweest. En nu onze Gus de vier jaar heeft bereikt en hij steeds ouder wordt, begint voor mij de tijd te tikken. Al weet en besef ik dat het voor mij/ons op dit moment echt een "no go" is. En als ik mijn verstand volg is dit eigenlijk over heel de lijn niet echt aan te raden. Ik heb ten eerste al niet de beste zwangerschap en bevalling achter de rug gehad. Maar dat alles heeft me zo hard getriggerd en emotioneel zoveel in gang gezet, waardoor ik letterlijk helemaal gecrasht ben. Keuzes maken in het leven. Afwegen wat het beste zou zijn. Beslissingen nemen. Het is allemaal niet gemakkelijk, maar jammer genoeg is het op de meeste plaatsen wel zo. Het leven loopt niet zoals in de boekjes, of zoals je ziet op instagram en facebook. Het leven loopt niet zoals jij het graag zou willen. Er is niets aan te doen en je moet aannemen wat er op je pad komt, wat het leven jou brengt en daarmee moet je er proberen het beste van te maken. 

Warhoofd

15.05.2018

Ik ben in de war, ik weet niet meer goed wie ik ben of wie ik was. Er is zo veel veranderd tijdens de afgelopen 3 à 4 jaar. Ik ben veranderd. Je zou kunnen denken dat ik juist mezelf zou gevonden hebben door al de therapie die ik gevolgd heb de laatste 3 jaar. Sommige therapieën hebben me zeer goed geholpen, weer anderen brachten me terug in de war. Wat ik wel zeker wil onthouden en meegeven is dat het niet altijd nodig en helpend is om heel je verleden uit te spitten tot op het bot. Bij mij heeft het uiteindelijk na 3 jaar wel geholpen om helemaal tot op het bot te gaan. Het heeft mij wel wat meer rust en vrijheid gebracht, doordat ik het nu heb kunnen delen en er niet meer alleen voor sta om dit allemaal te verwerken. Andere dingen dacht ik verwerkt te hebben, maar niets was minder waar. Door er over te spreken, terug details naar boven te roepen, bracht het me snel weer uit evenwicht.

Mijn opnames en de therapieën hebben van mij een ander mens gemaakt. Ik denk over bepaalde dingen echt helemaal anders dan vroeger. Michiel zegt me ook wel eens dat ik heel hard veranderd ben en dat ik een heel andere Stefanie ben dan de Stefanie met wie hij trouwde. Maar langst de andere kant veranderen we toch allemaal omdat we door verschillende fases in ons leven gaan. We krijgen andere rollen in ons leven, andere verantwoordelijkheden. Na 3 jaar eigenlijk apart te leven, of toch meer apart dan samen, is het wel terug een zoektocht naar elkaar. Ons terug op elkaar afstemmen, ieder zijn eigen rol terug opnemen binnen ons gezinnetje. Zeker niet gemakkelijk, maar het "graag zien" en het "houden van" is nog enorm aanwezig, waardoor opgeven niet in onze woordenboek staat. Al 13 jaar staat hij aan mijn zijde. We hebben moeilijke watertjes moeten door zwemmen en vooral de laatste jaren waren toch heel heftig. Voor mij maar ook voor hem, onze Gus, familie en vrienden. Het duurde lang voor er wat licht terug te zien was. Nu nog is het vaak donker en pikkedonker, maar er zijn toch ook al meer stabielere momenten die ons hoop geven om door te gaan, om niet op te geven. Wanneer het licht schijnt, mag dit ook al wat langer blijven branden en het wordt stilletjes aan donker en donkerder. Waardoor het verschil tussen de twee minder heftig is en ik het toch beter en beter voel aankomen...de crisissen...Die jammer genoeg nog niet uit mijn leven zijn. Waar ik op de moment ook geen antwoord op krijg of deze ooit uit mijn leven zullen gaan.

Wen er maar aan - Anouk

Kon ik je nog maar vragen

hoe ik nu verder moet

Er is zoveel om te beslissen

maar ik weet het niet zo goed

Wat mis ik je adviezen

je luisterende oor

Ik moet het nu alleen doen

mijn leven dat gaat door

Ik denk aan onze gesprekken

en in gedachten hoor ik

wat je me altijd zei

Je bent niet meer in mijn leven

maar je blijft een deel van mij

"Alleen kalmte kan ons redden."

Ome Wim

11.05.2018

Gisteren ben ik afscheid gaan nemen van Wim. Waar dat het voor mij nog altijd ongeloof was, kwam nu de realiteit enorm hard binnen...Wanneer ik hem zag liggen in zijn mooi, strak pak...kon ik het niet meer ontkennen, ik kon mezelf niet meer wijs maken dat hij me snel weer een smsje stuurt of me opbelt. Want ik zag de Wim, Wim zoals ik hem kende...Het deed pijn, het maakte mij angstig. Hij was speciaal voor me. Hij heeft me meermaals uit mijn diepste dalen gehaald. Als ik me terug voelde zakken in mijn dal, kon ik hem altijd opbellen. Met enkele woorden of zinnen kon hij telkens weer op me inspreken, me moed geven. Die grote steun valt nu voor me weg. maar dat is niet het enige wat ik zal missen. Hij was lief, attent, grappig en hij was iemand waarop je altijd kon rekenen, met wie je alles kon delen je positieve en je negatieve emoties. Het afscheid was pure eenvoud maar zo persoonlijk. Het was een "mooi" afscheid. Een afscheid zoals hij het verdiende. Wim, je was een vriend uit de 1000!! Ik ga je missen man!! Je zal in me blijven verder leven, in mijn gedachten en in mijn hart, want daar heb je een mooi plekje in veroverd. Voor altijd mijn ome Wim!

Afscheid van een vriend

Ode aan Wim Grootaers

Tijdens mijn opnames in de psychiatrie, heb ik vrienden gemaakt. Vrienden voor het leven. Ik weet dat ik bij hen altijd terecht kan als het moeilijk gaat. Ik weet dat zij me niet vies gaan aankijken of veroordelen, ik weet dat zij mij begrijpen, want zij hebben hetzelfde doorgemaakt. En Wim was zo een vriend voor me.Hij heeft veel voor me betekent en stond altijd voor me klaar. Ook toen we niet meer samen op dezelfde afdeling zaten. Wanneer ik op IBE "De wel" zat ging ik door een moeilijke periode. Bijna elke dag kwam hij bij me langs om te gaan wandelen en ergens iets te gaan drinken. Op een bepaald moment mocht ik niet buiten, maar hij deed er alles aan om mij toch te kunnen zien om me wat moed te kunnen doorgeven. Maar omdat ik alleen maar bezoek mocht ontvangen van familie was dit wat moeilijker,...Maar dan ken je Wim nog niet. Hij gaf zich uit als mijn ome Wim,en jawel hij was binnen en zijn bezoek had me goed gedaan. Hij sprak me telkens moed in, hij bracht rust in al mijn denksels. Hij was ook een geweldig muzikant en af en toe speelde we samen. Of hij begeleide me met de gitaar terwijl ik zong. Mooie, dankbare herinneringen heb ik aan hem. Jammer dat ik hem niet meer heb mogen zien. In juni zouden we afgesproken hebben...Maar het mocht niet zijn. Na lang vechten had hij eindelijk terug wat geluk gevonden, maar dan beslist de natuur dat het hier stopt.Toch voor hem,...maar hij zal altijd een plaatsje blijven hebben in mijn hart. Hij was speciaal voor me, mijn ome Wim!

Wim, nu heb je de rust, die je zo verdient. Ik ben blij dat ik je heb mogen leren kennen ook al was het op een van de moeilijkste momenten van ons leven. Ik ben blij dat je was wie je was, lief, open eerlijk, altijd jezelf, altijd die hollander, de generaal, altijd Wim! Dikke knuffel en kus maatje. Ik zal je missen!!

Een nieuwe blog

08.05.2018

Vandaag start ik hier mijn nieuwe blog. Mijn vorige werkte niet goed en er waren vaak problemen mee. Dus laat ons hopen dat deze vernieuwing ook een aansporing voor mezelf mag zijn om terug meer te schrijven.

Hopelijk is het voor mezelf,maar ook voor jullie een verbetering. Ik heb enkele teksten van mijn vorige blog overgezet naar hier. Niet alles, alleende teksten die voor mezelf belangrijk waren. De afbeeldingen en liedjes moet ik nog overzetten. Nu kruip ik in mijn bed, want het is al laat. Tot snel!

04.04.2018

Afgelopen week heb ik al wel eens achter mijn computer gezeten, maar het lukte me niet. Ik had geen zin om naar mijn emoties te kijken. Ik had geen zin om mijn gevoelens te delen. Ik wil momenteel niet voelen...Soms doet voelen alleen maar meer pijn.

Ik zit momenteel vooral in het ondergaan. Het is de afgelopen dagen zo druk geweest. Van het ene feest naar het anderen. Doodmoe ben ik nu, maar ik weet dat ik niet volledig mag toegeven aan die vermoeidheid. Want ik heb al vaker gemerkt dat het toegeven aan de vermoeidheid of mijn emoties, vaak gepaard of gevolgd gaat met het "falen". Ik weet dat ik het zo van vele niet mag noemen, maar ik vind er momenteel geen ander woord voor.

Gisteren had ik het met een therapeut over milder en zachter zijn voor jezelf. Zij vind dat ik vaak te streng ben voor mezelf. Ik begrijp wat ze wil zeggen en kan dit toepassen op andere mensen. Maar voor mezelf vind ik het niet meteen zoIk ben misschien op sommige vlakken wel streng, maar niet te streng denk ik. Ik denk dat het voor vele onder ons wel herkenbaar is dat als je iets goed wil doen, of iets wilt bereiken je streng bent voor jezelf. Wat er dan al wel eens gezegd wordt is, dat als je te streng bent voor jezelf, dit je in de weg kan staan. Je jezelf helemaal onderuit haalt. Streng zijn voor jezelf moet een kracht zijn om het als een voordeel te zien. Het moet je beter maken. Jammer genoeg is het ook vaak een valkuil, en duwt het ons dieper het dal in, doordat het nooit goed genoeg is. Gewoon goed is ook goed.

We hadden het ook nog over dromen en verlangens. Wat zijn mijn verlangens...Een moeilijke vraag vind ik. Ik heb er al lang niet meer bij stil gestaan. Eén ding weet ik zeker. Ik hoop ooit en liefst zo snel mogelijk van mijn demonen vanaf te geraken. En dat we dan als een gelukkig en gezond gezinnetje verder kunnen met ons leven. Voor de rest zou ik nog eens moeten stil staan bij deze vraag.

Vandaag is het geen samenhangende tekst, maar allemaal kleine stukjes, kleine bedenkseltje, maar voor mij toch wel weer stof tot nadenken.

Adem uit wat jou breekt,

de hardheid, wat jou vandaag onzeker maakt.

Adem uit wat te donker, wat te zwaar

en wat jij hebt meegemaakt.

Adem in wat helend is,

het licht en dat wat o zo zacht.

Adem in wat straalt en hoop geeft,

vul je lichaam maar met kracht.

(Woordkunsten)

Dit vind ik een heel belangrijke tip voor mezelf. Daarom dat ik hem graag met jullie deel. Wanneer je lichaam tegen strubbelt, is het hoog tijd om je rust te nemen. Eigenlijk ben je dan al te laat. Om niet over je grenzen te gaan, zou je eigenlijk maar de helft mogen doen van wat je kan en dan kan je je energiepijl terug aanvullen. Wanneer het mentaal niet goed gaat, zijn er vaak ook lichamelijke klachten aan gebonden.  

16.02.2018

Terug van weg geweest...Een crisis gehad, weer helemaal naar beneden gevallen. Nog eens diep. Ik was vergeten dat ik zo diep kon vallen. Gelukkig ben ik nu al enkele dagen terug de berg aan het beklimmen. Momenteel zit ik nog in Zoersel, volgende week terug naar huis. Dat gaat helpen, terug bij mijn twee mannen. Het is moeilijk om dit gedoe allemaal aan Gus uit te leggen. Voor ons is dit al vaak niet te snappen, hoe zou hij zich er dan bij voelen? Ik zou zo graag is in zijn hoofdje willen kijken, kijken hoe hij zich voelt. Ik ben vaak zo bang dat ik hem al op hetzelfde spoor zet. Dat ik hem genetisch belast met een psychische kwetsbaarheid. Dat zou ik mezelf niet kunnen vergeven. Het is belangrijk dat hij kan en mag voelen wat hij voelt en dat hij "nee" kan zeggen als je bij zijn grenzen komt. Dat hoop ik hem te kunnen bij brengen. Ook al weet ik zelf niet altijd hoe dat moet.

Woordkunsten

De strepen op mijn lichaam zijn de pijn die ik voelde en de angst die er ooit was

De boze woorden van een ander en het verdriet dat volgde. Alles verstopt in een rode kras. De strepen zijn er niet omdat ik gek ben, hooguit een beetje in de war, maar omdat er ooit een tijd dat ik niet wist hoe te leven

als je niet meer leeft, maar lijdt.

Waar blijft die verlichting????? De verlichting van het leven...

Kinderboek

Toen ons Gusje groter werd , wrong het bij mij dat er niet echt boekjes voor te grijpen valt over je mama in opname, wat is derpressie? Zij zullen evenveel als ons hun vragen hebben. En ik vind dat zij daar wat het reccht op hebben. Toen zei ik al....Ooit maak ik een kinderboek.

En jawel.....Het begin van het verhaal is gemaakt. Ik wou er ook zelfs de prenten bij willen maken. Als er iemand is die meer weet over hoe maak ik een boek, contacteer me gerust via mail. stefanieadriaensen@hotmail.com

Ballerina

25.01.2018

Ik keek vandaag de film Ballerina. Eigenlijk een kinder- jongerenfilm, maar jaja, ik geef het toe. Ik kijk nog altijd graag naar animatiefilms.

Maar deze film, is een film met een heel mooi onderbeschreven verhaal. Mijn concusie die ik na het kijken hieruit heb samengevat is: "Als je echt, maar dan ook echt iets graag wilt. Zal je ervoor moeten vechten. En als je vecht is de kans groot om weer te vallen, waardoor je meteen moet proberen op te staan. En het zal niet van de eerste keer lukken, maar als je blijft proberen zal je er vroeg of laat wel komen.

We kunnen dromen, wensen en zo veel mee , maar jammer genoeg wil het niet altijd zeggen dat je het snel voor elkaar hebt gekregen. Blijvn vechten, blijven proberen, maar zo vaak is dat makkelijker gezeg dan gedaan. Al blijven we onze uiterste best doen.

NL Parijs, 1884. Felice is een weesmeisje van 11 jaar, met maar een droom: sterdanseres worden. Samen met haar beste vriend en uitvinder Victor ontsnapt ze uit het weeshuis en vertrekt ze zonder een cent op zak naar Parijs. Met de hulp van Odette, de poetsvrouw van de opera die haar onder haar hoede neemt, waagt ze haar kans bij de grote dansschool van de Parijse opera 

isoleercel

Je bent toch in opname in een psychiatrie om geholpen te worden he? Waarom werkt m'n dan nog steeds soms zo Middeleeuws.

Als er iets gebeurd dat voor hen niet door de beugel kan en er gebeuren jammer genoeg bij mezelf ook zo wel eens dingen. Dan word je met minimuum 3 personenen naar de AK gesleurd en er in "gesmeten" als een beest. Zo voelt dat toch voor mij. Medicatie komen ze dan heel graag brengen, maar wat ik nodig het is een babbel, een troostend woord en eigenlijk zelfs een knuffel. Maar tijd hebben ze niet. Denken ze nu echt dat ik rustig ga worden in zo een prikkelarme kamer. Nog meer tijd om na te denken.Om verwijten naar mijn eigen kop te smijten...

Ik voel me vies als anderen mij willen uitkleden, dat kan ik heus zelf nog wel!!

Als ze binnenkomen is het altijd met twee. Ik heb mij altijd zo een crimineel gevonden. Precies of ze schrik van me hebben. Maar achteraf hebben ze dat uitgelegd dat ze zo een steun zijn voor elkaar en het voor hen vaak ook niet makkelijk is.

Ik wou schrijven, veel schrijven...Ik vroeg een blad en een potlood en dat kreeg ik zelfs niet. Een krijtje voor op bord te schrijven, maar dat wou ik niet want dat zou ik niet kunnen meenemen.

Ik verlies mezelf als ik erin zit. Ik doe dingen die ik anders nooit zou doen. Ik weet het dat ik fout was, laat me eventuel eventjes bekomen en kom dan aub praten!!!! Het belanrijkste vergeten ze gewoon.

Genoeg gal gespuwd. We gaan eindigen met een positievere nood. Gisteren therapie gehad. Zo een geweldige madam, bij wie ik me super goed voel. Bij haar kan ik zijn wie ik ben of hoe ik me voel...

Dus de psychiatrie heeft zeker ook goede elementen, maar jammer genoe blijven de negatieve altijd langer hangen.

Gedicht

Boos zijn

Boos zijn, kwaad zijn, woedend zijn.

Op niemand, alleen op mezelf

Altijd verbrod ik alles maar,

niets houdt me tegen, ik maak het altijd kapot.

Waar ben ik?

Wie ben ik?

Waar is die vrolijke Stefanie in mij?

Al lang gezocht, nog steeds niets gevonden.

Na een tijdje geef je de moed op, want bestaat die vrolijke ik nog wel?

Boos zijn, kwaad zijn, woedend zijn.

Het doet zo'n pijn.

Waarom kan ik niet gewoon "gewoon" zijn?

Woordkunsten

Ik adem, dit is mijn plek

hier zal ik helen, hier plant ik mijn nu.

Een start vanuit waar ik wil groeien.

Vanuit waar ik zal streven, zal hopen, zal gaan.

Ik wil niet meer stoppen, niet meer ten onder.

Geef me water en zon,

ik wil me door de kiezels heen

worstelen en dan stralen,

bestaan.

Depressie...

Er zijn dagen dat opstaan niet lukt. Ik wil het niet. Ik kan het niet. Ik wil verdwijnen in het donker. Het licht dat door een kier de kamer binnen schijnt maakt me bang. Maakt me o zo bang. De dag begint. Ik wil het niet. Ik kan het niet. De dagen duren veel te lang. Een minuut voelt als een uur en de uren als een eeuwigheid. Ik moet gaan. Ik moet gaan leven. Ik wil het niet. Ik kan het niet. Mijn lichaam voelt zwaar. Ik voel de strijd. Een groot gevecht in mijn hoofd. Mijn lach zet ik op. Een jurk van 'ja het gaat wel goed hoor'trek ik aan. Ik oefen de woorden van vrolijkheid zodat iedereen me straks gelooft. Het is donker. Het is zwaar. Het is geen kwestie van 'gewoon beginnen maar'. Het is geen dip. Ik ben niet lui. Ik heb niet zomaar een moeilijke bui. Ik ben ziek in mijn hoofd en het is zwaar in mijn hart. Te moe om op te geven, te moe om echt te leven en ik verdwaal steeds in het zwart. O, ik wil echt dat het anders, dat alles zal wat minder zwaar en mijn hoofd en hart meer lief. Maar ik wil het niet. Ik kan het niet. Het is soms veel te veel. Ik wil je fluisteren, roepen, schreeuwen. Hoor me toch. Ik ben jammer genoeg depressief.

(woordkunsten)

Vele hemels boven de zevende

08.12.2017

Vandaag, ben ik na weer maar eens lang uit te slapen, een klein stapje in de wereld gaan zetten met een goei vriendin. Samen zijn we even Turnhout in getrokken. Een lekkere homemade thea gaan drinken en last minute beslist om naar de film "Vele hemels boven de zevende" te gaan kijken. Het boek geschreven door Griet Op De Beeck heb ik tijdens mijn laatste opname op steiger gelezen. Ik voelde me verbonden met de personages en het was heel herkenbaar. Ik had of beter heb vele gelijkenissen met Eva het hoofdpersonage. Door vandaag de verfilming van het boek te zien, kwam het allemaal terug. Zo voel ik mij, hoe zij dat verwoord. Hoe zij zich gedraagd tov andere is zo herkenbaar. Ik heb me heel lang hetzelfde gedragen. Een masker opgezet, mijn problemen minimaliseren, denken en ervan overtuigd zijn dat ik overal de schuld van ben. Wat ik heb doorstaan is allemaal niet zo erg, er zijn veel ergere en moeilijkere dingen.

Op het einde van de film stapt Eva uit het leven. Een krop in mijn keel...Ik heb ooit, nog niet zo lang geleden op hetzelfde punt gestaan...Op het moment dat je daarmee bezig bent, besef je niet wat je de familie en vrienden aandoet. Ik was er van overtuigd dat iedereen beter af was zonder mij. En voor mezelf zou het ook beter zijn. Eindelijk rust.

Door deze film te zien, besef ik wat ik mijn familie heb aangedaan. Ik mag van geluk spreken dat ik het de dag van vandaag nog kan na vertellen. Ik hoop oprecht dit nooit meer te moeten meemaken. Al besef ik dat het lijntje, de grens tussen mij slecht en een beetje beter voelen splinterdun is.

Ik ben bezig met mijn herstel, ik ben goed bezig al zeg ik het zelf :-). Momenteel slaap ik heel veel. Dag en nacht zou ik kunnen slapen, dat voelt niet fijn, maar ik voel wel dat ik dat momenteel heel hard nodig heb. Naar mijn lichaam luisteren. Moeilijk, maar zo belangrijk! Sinds een kleine week kan ik er ook echt aan toegeven.

Nog eventjes terug over de film. Ik had al enkele recensies gelezen. De meeste waren niet zo positief. Maar ik wil die helemaal tegenspreken. Het is niet bepaald spannend, maar de verschillende personages zijn volgens mij voor velen zo herkenbaar. Een echte vrouwenfilm, ik hoorde enkele kijkers snikken, aangrijpend, ook ik had een krop in mijn keel (wenen gebeurt niet zo snel bij mij). Na de film hoorde ik er enkele andere over spreken. Iemand snapte het niet goed dat "Eva" uit het leven stapte, want daar was toch niet veel aan te zien en zoveel had ze toch ook niet meegemaakt. Dat is dus het struikelblok voor velen. Hoe hard iemand anders lijdt, kan een ander niet beoordelen. Je kan aan de buitenkant niet afleiden, hoe iemand zich echt voelt. Iemand kan voor de wereld heel gelukkig lijken, maar zich van binnen enorm ellendig voelen. Dan komen we weer terug bij het stuk waar ik het al vaker, misschien tot vervelends toe over heb gehad. Oordeeel niet over anderen!! Je weet niet met wat de anderen juist worstelen.

Psychische kwetsbaarheid en je relatie

16.11.2017

Ik heb ne man uit de 1000. Heel vaak heb ik met de vraag gezeten: waarom blijft hij toch bij mij? Ik heb hem niets te bieden. Ik sleur hem mee in mijn negatieve spiraal. Hoe houdt hij het vol? Ik voel me schuldig dat ik hem het genieten van onze kleine man heb afgenomen. Ik voel mij schuldig omdat ons gezin niet 'normaal' is.

Ik kreeg van manlief altijd het antwoord dat hij mij graag ziet, dat hij van me houdt, dat hij verder wil met me. Hij gelooft in me en wil ons niet opgeven.

Hij is geweldig en ik denk...weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Het is een pad met vele hobbelige wegen. Maar hij wil die met me bewandelen. Naast me stappen tot we meer licht hebben in onze tunnel en daarna hopelijk samen stappend terug genieten van elkaar en met ons kleine ventje.

De weg is niet vanzelfsprekend geweest en dat is nog altijd niet zo. Liefde is een werkwoord en er moet dan ook aan een relatie gewerkt worden. Maar hoe doe je dat als je in opname bent? Je ziet elkaar niet veel en je hebt dan de neiging om in het weekend de verloren tijd goed te maken. Maar dat gaat jammer genoeg niet. Je vervreemd een beetje van elkaar. Het is belangrijk dat je blijft babbelen met elkaar, maar zelfs dat is niet altijd even gemakkelijk.

Ik heb bij mede-patiënten veel relaties zien stuk lopen. De angst was er dat mij dit ook ging overkomen. Deze angst kon Michiel ook niet weg nemen, al zei hij de liefste woorden...Ik zat/zit in een negatieve spiraal en dan geloof je niet alles wat er op je afkomt. En zeker de dingen die nog goed lopen wil je niet geloven, want ik verdien dit toch niet?

Ik wil Michiel enorm hard bedanken voor wat hij allemaal voor me doet en gedaan heeft. Het is zeker niet altijd gemakkelijk geweest, maar hij doet het toch maar!! Bedankt schat, om samen met mij deze hobbelige weg te bewandelen. We gaan er samen voor en we proberen er iets moois van te maken!

Bijzonder

door Gerda De Preter & Thé Tjong-Khing

Toen de dag ten einde liep, was de nacht nergens te vinden. De kippen waren boos, want ze wilden op stok. Kat wou op muizenjacht. Vleermuis stond te trappelen om de lucht in te gaan. En de dag was buiten adem.

'Oehoe, nacht waar ben je?' Riep Uil. 'Kom je nog?' De nacht gaf geen antwoord. 'Hij is weg,' zei Haas verbaasd. 'De nacht is verdwenen.' 'Dat kan niet,' riepen de andere dieren. 'Alles kan,' zei Uil, 'Behalve omhoog vallen. Maar er zit iets in: echt weg bestaat niet. De nacht moet ergens te vinden zijn.' 'Maar waar?' balkte Ezel. 'Waar dan?'

'Ik moet er morgen heel vroeg uit,' klaagde Leeuwerik. Vlinder zag bleek. 'Wat als de nacht niet meer komt?' zei hij. 'Komt morgen dan ook niet meer?' Daar hadden de dieren nog niet over nagedacht. 'Ik moet eieren leggen,' zei Kip. 'En ik moet kraaien,' zei Haan. 'Mijn uier springt als ik niet gemolken word,' loeide Koe. 'Nacht,' schreeuwde Brulkikker. 'Kom hier! Genoeg met die grapjes.' Maar de nacht kwam niet.

De dieren waren nu wel heel erg bezorgd. 'Misschien is hij verloren gelopen,' zei Konijn. 'Na al die tijd?' schuddekopte Slak. 'Zoeken!' loeide Koe. ' We moeten zoeken. Nu!' 'Dat wordt moeilijk,' gromde Hond. 'De nacht ruikt nergens naar.' Maar toch ging hij mee op zoek. Alleen Mol bleef waar hij was. 'Aan mij hebben jullie niet veel,' zei hij. 'Ik wacht hier wel. Je weet maar nooit of de nacht deze kant uit komt.'

De dieren zochten overal. Hond speurde het hele erf af. Ezel doorzocht de stal. Kat klom in de perenboom. Haan inspecteerde de kippenren. Slak en Klein Konijn tilden elk slablaadje op in de moestuin. Maar ze vonden niks. Helemaal niks. Zou de nacht ooit nog terugkomen, dachten ze bang.

Opeens slaakte Vlinder een kreet: 'Iedereen hierheen! Ik heb hem gevonden!' De dieren repte zich naar de struik waaronder de nacht zich verscholen had. 'Nacht, het is tijd,' zei Leeuwerik. 'Je moet tevoorschijn komen.' 'Ik moet helemaal niks,' zei de nacht. Hij zuchte diep. 'Ik ben ook helemaal niks. Ik ben alleen maar donker. En donker is onzichtbaar.' Toen begon hij onbedaarlijk te snikken. ' Maar nee, Je bent best wel iets. Iedereen is iets,' zei Uil. 'Je hebt makkelijk praten,' zei de nacht. 'Jij bent slim en wijs. en Haas daar is snel. Vlinder is mooi. Leeuwerik zingt als de beste. Jij, Brulkikker, geeft de knapste toespraken. En klein Konijn rent iedereen voorbij.' Slak trok een somber gezicht. 'Ik ben traag, dat weet ik. Niks om trots op te zijn.' 'Maar jij bent het gezelligste dier dat er is!' riep de nacht uit. 'Gezellig? Ik?' 'Als iemand naar je toe komt, ben je altijd thuis,' zei de nacht. 'Ja dat is waar,' zei Slak. En ze voelde gauw of haar huisje nog stevig op haar rug zat. 'Niemand komt ooit naar mij toe,' zei de nacht stil. 'Iedereen vindt het maar heel gewoon dat ik er ben.' De dieren zwegen. De nacht had gelijk. Niemand had ooit gedacht dat hij er een keer niet zou zijn. 'Maar je bent heus ook iets,' probeerde Slak. Ze was blij met haar complimentje van de nacht en ze wou voor hem ook iets aardigs bedenken. 'Wat?' vroeg de nnacht. 'Wat ben ik dan?' Alle dieren keken Slak hoopvol aan. 'Snel,' gromde Hond. 'Zeg het dan!' 'Nou we weten niet precies wat het is,' hijgde Slak, helemaal rood van de inspanning. 'Je bent...euh...euh...' 'Zie je wel,' zei de nacht. 'Ik ben niets.' '...JE bent...geheimzinnig!' riep Slak. Even was het stil.

Toen klonk er geritsel onder de struik. 'Geheimzinnig?' vroeg de nacht. 'Is dat bijzonder?' 'Heel bijzonder,' zei Uil. 'Je maakt iedereen nieuwsgierig.' 'Iedereen?' 'Ja hoor!' riepen de dieren. 'We zijn allemaal erg nieuwsgierig nu,' zei Uil. 'Jij ook?' 'Ja!' zei Uil. 'Ik ook!' Ik ben bijzonder dacht de nacht, iedereen wil meer over mij weten. Zelfs Uil. En hij voelde zich meteen een heel stuk vrolijker. 'Kom je nog?' loeide Koe. 'Ja schiet op,' geeuwde Leeuwerik. 'Zonder jou gebeurt er niks meer. Iedereen wacht op je? ' De nacht wist niet wat hij hoorde. Ik moet wel heel bijzonder zijn, dacht hij, ze kunnen niet zonder mij, ze hebben me nodig! Hij kroop onder de struik vandaan en sprong van vreugde een gat in de lucht. Toen was het opeens weer donker. 'Blij dat je er bent,' zeiden de dieren. 'Ja, slaap lekker,' zei de nacht een tikje verlegen. Uil streek zachtjes met zijn vleugellangs hem heen. 'Ben je er morgen weer?' 'Ik denk het wel,' zei de nacht geheimzinnig.

Dit verhaal heb ik net voorgelezen aan mijn zoontje Gus. Ik vond het zo een mooi verhaal, met zoveel waarheden in. Ik trok er een les uit. Iedereen heeft zijn capaciteiten, iedereen is wel in iets goed. Ook al zie je het zelf niet altijd. Ieder mens heeft zijn min- en pluspunten. Trek je op aan je eigen kwaliteiten. En geef op tijd en stond elkaar een compliment. Daar fleur je van op.

Dit vind ik een heel belangrijke tip voor mezelf. Daarom dat ik hem graag met jullie deel. Wanneer je lichaam tegen strubbelt, is het hoog tijd om je rust te nemen. Eigenlijk ben je dan al te laat. Om niet over je grenzen te gaan, zou je eigenlijk maar de helft mogen doen van wat je kan en dan kan je je energiepijl terug aanvullen. Wanneer het mentaal niet goed gaat, zijn er vaak ook lichamelijke klachten aan gebonden.

Geen roze wolk

Een wolk is vreemd

Een wolk is raar

Is ie donker

Dan heb je het zwaar

Is ie roze

Als een suikerspin

Dan zit je erop

Of met je hoofd in

Een wolk is voor even

Een wolk die verdwijnt

En let dan maar eens op

Wat daar achter verschijnt.

Na de geboorte van ons Gusje, heb ik jammer genoeg geen roze wolk gekend. Ze was donkergrijs. Wat belangrijk is om vast te houden, elke zwarte wolk verdwijnt ook weer. Ook al duurt het langer dan gehoopt.

Jammer genoeg zitten veel jonge mama's op een grijze wolk ipv op een roze. We zijn met meer dan iedereen denkt. Het is jammer dat er nog zo een taboe rond heerst. In de maatschappij wordt er verwacht dat je gelukkig bent. En de meeste durven dan ook niet uit komen voor hun grijze wolk. Bang voor de reactie's. Maar weet dat vanaf wanneer je je verhaal verteld er meer verhalen zullen volgen van anderen.

02.11.2017

Elke berg heeft een dal. Ik hoop dat ik aan de toppen van de berg kan blijven circuleren en zo min mogelijk nog in aanraking kom met het dal. Maar ik weet dat dat te veel hoop is.

Vorig weekend en maandag voelde ik mij enorm goed. Ik heb me de afgelopen drie jaar niet meer zo rustig gevoeld als maandag. Het was een zaligheid, ik wist niet wat me overkwam. Ik begon terug van een toekomst te dromen. Ik was te euforisch. Dinsdag werd ik al een beetje van die troon geduwd. De vermoeidheid nam het over. Mijn energiepeil stond weer onder 0. Vandaag bots ik terug op die vermoeidheid. Mijn lichaam is zo ver nog niet en moet nog recupereren. Ik ben terug geland en sta met mijn voetjes mooi terug op de grond. Ik moet opletten dat ik niet begin te galopperen op het moment ik me goed voel, want zoveelste dieper kan ik ook weer vallen. En het zou logisch zijn dat er ooit nog dieptepunten komen. Jammer genoeg... Morgen wordt er weer bloed genomen. Als de lithiumspiegel goed staat mag ik woensdag naar huis en als de medicatie nog opgehoogd moet worden mag ik de maandag erop vertrekken. Ik zie het zitten. Ik heb een goed netwerk waar ik op terug kan vallen. En ondanks de vermoeidheid, voel ik me toch wat rustiger.

De opleiding tot ervaringsdwerker ga ik nog even laten rusten. Ik zelf had het gevoel al dat het nog te vroeg is en mijn therapeuten hebben dat bevestigd. Mijn energiepeil staat nog veel te laag om daar al energie in te steken. Maar uitstel is geen afstel. Ik zou het enorm graag volgen. Het zou mijn kennis als vroedvrouw mooi bij aan kunnen vullen om mama's met psychische kwetsbaarheid mee te helpen zoeken naar hun pad. Natuurlijk niet alleen mama's maar al de mensen die met psychisch lijden in aanraking komen.

Psychisch lijden en euthanasie

10.10.2017

Een moeilijk puntje om ter sprake te brengen, maar toch wil ik dit ook niet uit de weg gaan. Want ik zelf denk ook al een jaar na om de procedure op te starten. En morgen is het zo ver, ik heb mijn eerste afspraak bij een LEIF-arts (LEIF is een organisatie van mensen en verenigingen die streven naar een waardig levenseinde voor iedereen). De procedure is opgestart, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen ook voor euthanasie kies, want dat is niet de bedoeling. Als dit is goedgekeurd door 3 artsen blijft het 5 jaar geldig. Ik hoop op deze manier wat rust te brengen in mijn hoofd, zodat ik niet hele dagen de strijd aan moet dood-leven-dood-leven...Zodat ik weet dat er nog een andere manier is, een waardige manier ipv het in eigen handen te nemen. Maar ik wil eerst nog van alle mogelijkheden de kans geven, om toch nog uit deze put te komen.

Euthanasie in het algemeen is al een heel moeilijk onderwerp, met verschillende meningen. Dus ik ben er op voorbereid. We leven in een land voor vrije meningsuiting daarom dat ik vind dat dit onderwerp niet verscholen moet blijven in een of ander donker hoekje, maar dat dit bespreekbaar gemaakt moet worden. Ik ben nog volop in behandeling en daar gaan we ook voor. Maar mijn behandellende artsen en therapeuten begrijpen me dat ik met deze vraag ben afgekomen, al willen zij mij ook meegeven dat ze de hoop nog niet hebben opgegeven. zij zien mij al jaren lijden mentaal en daardoor ook fysiek. Zij zien vanop de eerste rij hoe hard ik telkens vecht, om eigenlijk niet veel verder te komen. Uiteindelijk heb ik samen met mijn man beslist dat ik eerst nog verschillende behandelingen een kans geef, maar als dat niet aanslaat, kan hij er zich ook bij neerleggen. En dan wil hij op een waardige en rustige manier afscheid kunnen nemen ipv dat hij een telefoontje krijgt. Want voor hem en de andere uit mijn directe omgeving is het elke dag toch bang afwachten,...

Een verder leven van jaren op deze manier is voor mij, maar ook voor de rest niet haalbaar. Dr. Lahaye zegt zelfs dat het een ware foltering zou zijn om zo op deze manier nog een jaar verder te moeten. En zo is het ook, al besef ik dat er vele kwaad en teleurgesteld gaan zijn en denken euthanasie owv louter zich af en toe is wat slecht voelen,...Was het dat maar, jammer genoeg is het veel meer dan me louter af en toe is wat slecht voelen, anders zou ik ook niet zo lang in opname zijn en dan zou ik mijn leven met twee handen vastgrijpen en er voor gaan en genieten van al die dingen, vooral van onze Gus, mijn gezin...Jammer genoeg loopt het zo niet. En daarom ook deze blog om dingen bespreekbaar te maken, open te staan voor verschillende meningen, het taboe doorbreken en jammer genoeg behoort ook dit onderwerp tot de realiteit. Ik ben van mening dat iedereen op de een of ander manier mag aangeven als het lijden voor haar/hem te zwaar wordt. Om zo verder te kijken wat de mogelijkheden zijn.

Voor mij hoop ik vooral dat het me rust in mijn hoofd kan brengen en dat ik weet dat er altijd nog een andere manier is ipv het zelf te doen...Het is moeilijk, maar ik geef zeker nog niet op. Ik vecht en blijf vechten.

Geluk ( toon hermans)

12.09.2017

Je kunt geluk lief meisje

niet grijpen met je hand

niet zetten in een lijstje

niet binden in een band

Je kunt het zelf niet maken

van hout van steen of zand

niet breien en niet haken

niet knippen uit een krant

je maakt het niet van aarde

ook niet van gras of hooi

en omdat je het niet maken kan

is geluk zo mooi

't is een ongeschreven liedje

de vogels zingen het uit

Het woont in hoge hemelen

en diep onder je huid.

Een mooi gedicht van Toon Hermans. Je kan het niet zelf maken. Je moet het voelen en opnieuw leren genieten van de kleine dingen.

Bij mij zit het momenteel heel diep onder mijn huid. Ik zoek er al zo lang naar. Geluk woont ook in hoge hemelen, en daar is het mooi. Alles veel rustiger en vooral in je hoofd.

Maar we moeten blijven vechten, met veel vallen en proberen elke keer weer op te staan. De ene keer gaat dit al eens wat makkelijker dan de andere keer. Maar ik heb iets om te vechten! Een pracht van een zoon, een liefdevolle man en geweldige familie en vrienden. Zij houden mij recht. Ook al denk ik vaak, als zij er allemaal niet waren dan was het soms toch makkelijker geweest (voor mijn destructieve stukje dan toch). Want zonder hen was ik nooit tot hier geraakt. Dan had ik het al lang opgegeven.

Ziek zijn in je hoofd, maakt niet alleen je eigen leven stuk, maar ook die van de omgeving. Ik zie hen afzien, verdriet hebben, vaak ook niet meer verder kunnen....Allemaal door mij. Daar zijn de schuldgevoelens weer. Ik voel me om zoveel dingen schuldig, te veel om op te noemen,...

ziek in je hoofd, angst, schuld, verdriet, boosheid zorgt voor zoveel verwarring, dat ik vaak niet meer weet wat ik juist voel.

Even alleen

Ik weet het even niet

het is me te veel gedoe

laat me nou maar

ik ben gewoon moe

moe van het geleefd worden

de drukte om me heen

ik weet het je bedoelt het goed

maar het liefste ben ik momenteel alleen

Alleen met mezelf

al is het maar voor even

zodat ik daarna weer verder kan

in de drukte van dit leven

19.08.2017

Ik ben gebroken...Ik heb het lastig, elke dag is een strijd, een gevecht. Overleven in plaats van leven. Normaal zit ik nooit veel op mijn kamer. Nu is het een strijd om mijn bed uit te komen en naar de leefruimte te gaan. Eten is moeilijk, maar ik probeer telkens kleine beetjes te eten. Als je je grotendeels van de dag misselijk voelt is dat niet altijd even evident.

Voor dit weekend heb ik mijn grenzen moeten stellen. Maar de beslissing hebben ze uiteindelijk in mijn plaats gemaakt. Gisteren is een van mijn beste vriendinnen getrouwd, maar ik had een rotdag (rotweek). Het ging me niet. Uiteindelijk is de beslissing gevallen om alleen maar naar het gemeentehuis te gaan en niet naar het feest. Dat deed pijn. Ik voelde me schuldig!! Ik wou er bij zijn. Bij een van haar mooiste momenten uit haar leven. Ik wou die dag meevieren, zoals alle vriendinnen die mee gevierd hebben. Een klap gekregen. Weer beseffen dat die ROTziekte me klein heeft gekregen...Wel de eerste keer dat ik het aangeef dat het me niet gaat en ik niet blijf doorgaan om achteraf de klappen dubbel zo hard te moeten incasseren. Vandaag is het rusten. Toe geven aan de vermoeidheid. Om morgen opnieuw te proberen. Morgen is het etentje voor ons moemoe haar 85e verjaardag. Hier moet ik bij zijn. Het is natuurlijk ook niet te vergelijken met een trouwfeest. Een etentje zal toch prikkelarmer zijn. Hopelijk ben ik niet te misselijk en kan ik er toch wat van genieten. 85 njaar het is niet niets he. Maar het is dan ook een super sterke madam, ons moemoe. Ik ben trots op haar!!

Deze week heb ik nog een grote stap gemaakt. Het klinkt stom maar ik heb nog eens kunnen wenen. De tranen zitten klaar en af en toe stromen ze er uit. Het is raar en voelt wat onwennig, maar achteraf is de druk op mijn middenrif wel wat afgenomen. Soms ben ik ook bang om ze te laten lopen, want het lijkt dat er gewoon geen stoppen aankomt. Dan ben ik bang dat ik zelf een traan wordt en mee wegvloei met de andere tranen. En op die manier mezelf verlies...

Het dissocieren blijft sterk aanwezig. Kortdurende, maar ook langer durende. Het maakt me extra moe om er tegen te vechten. Soms is het gewoon makkelijker om er in mee te gaan. Of dan lukt het vechten niet meer en heeft het van me gewonnen...

Sterk zijn betekent soms

dat je op moet geven

Het betekent soms een traan.

Sterk zijn betekent soms

dat je niet naar meer moet streven.

Het betekent soms

dat je het moet laten gaan

(lief leven)

Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Samen met de andere blijf ik er voor gaan. Samen sterk!!

Ups en downs

20.07.2017

Wat een week!! We zijn ze niet zo goed begonnen. Na maandag oververmoeid terug te komen van de IKEA. Ben ik dinsdag niet van de zetel af geweest. Het ging me fysiek en mentaal niet. Ik moest me verder slepen. Alles was te veel. Tegen de avond voelde ik me al iets beter en heb ik de go gegeven om woensdag toch naar Irrland te gaan. Woensdag rond 9u30 vertrokken richting Duitsland. Een super leuk park. Een boerderijj, mega speeltuinpark. Niet duur, heel proper, enorm groot en amusement verzekerd voor klein en groot. Voor het vertrek, had ik er een beetje bang voor. Schrik om terug overprikkeld te geraken. Maar doordat het park zo groot is, verspreidt de massa zich snel, zodat je geen last hebt van de drukte. De kindjes dan zo te zien genieten en ik merkte dat ze blij waren dat ik erbij was en met hen zotte toeren uithaalde. Als zij genieten, ben ik ook heel content. 's Avonds zijn we allemaal moe maar voldaan gaan slapen. Donderdag niet meteen iets gepland. Maar ik heb nog een hele TO DO lijst af te werken hier in huis. Dus zijn we daar maar aan begonnen. En we hebben er hard aan gewerkt. Zo kunnen we weer wat afvinken op ons lijstje. We hebben ook schilderijen en foto's opgehangen zodat het wat huiselijker is. Dit helpt mij ook om me wat rustiger in huis te voelen. Ik voel me in huis vaak onrustig. Voor mij is de verhuis het begin geweest voor al de miserie. We zijn nooit goed kunnen verhuizen en ik heb vooral nare herinneringen. Vlak na de verhuis, kreeg ik platte rust voorgeschreven, om mijn zwangerschap zo veel mogelijk te rekken. Dus het is belangrijk om hier nu zoveel mogelijk mooie momenten te creeëren. Foto's van prachtige herinneringen helpen me daarbij. Vrijdag zijn we met vrienden naar de Hollandershoeve gegaan. Hier kunnen de kindjes lekker spelen, naar de dieren kijken, geitjes knuffelen en lekker eten. 's Avonds nog met een vriendin een marktje gedaan en iets gaan drinken op het terras. En vandaag zaterdag zijn we met andere vrienden gaan zwemmen. Dat zag ik ook niet meteen zitten. In zwempak rondlopen in het bij zijn van bekende, was weer een hele stap. Van de dertig kilo extra dankzij de medicatie, ben ik er al enkele kwijt. Toch doet dat niet veel goed aan mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld. Maar nadien bekeken, het was leuk en de kindjes hebben er ook super hard van genoten. En dat is voor mij nog steeds het belangrijkste. Na het zwemmen wel weer doodop, misselijk en hoofdpijn. Dan weet ik dat hettijd is om te rusten. Als mijn therapeuten dit lezen zeggen ze dat ik weer over mijn grenzen ben gegaan en dat ik het sneller moet aangeven, maar ik ben blij dat de afgelopen dagen zo goed zijn gegaan. Ik heb geluk dat ik 's morgens kon en mocht uitslapen van mijn ventje. Ik weet dat ik dat gewoon echt nodig heb, mijn rust en regelmaat. Maandag moet hij terug gaan werken. Dat wil zeggen dat ik er 's morgens ook uitmoet voor onze kleine man. Dat doe ik met veel liefde, met heel veel liefde, maar ik ben ook wel bang om er terug meer alleen voor te staan. Omdat dit de vorige keer is misgelopen. Vanaf volgende week zijn ook mijn dokter en meeste therapeuten terug uit vakantie. Dat te weten dat ik terug naar hen kan na drie weken is toch en geruststelling. En ik merk dat ik er ook terug nood aan heb. Shiatsu, een babbeltje,...De afgelopen weken zijn best ok gegaan. Met de nodige ups en downs, maar als het zo altijd mag gaan, dan ben ik al heel content. Daar zou ik mijn handen voor door het vuur steken. Ik heb me ook slecht gevoeld, maar ik voelde dat het op dat niveau bleef en dat ik niet verder weggleed. Daar gaan we voor. Iedereen heeft wel eens een slechtere dag, nu is dat niet helemaal te vergelijken, maar toch probeer ik me daar aan op te trekken.

Voor anderen die dit lezen en momenteel op een dieptepunt zitten, blijf vechten, ploeteren en overleven. Op een bepaald moment komt er een beter dagje, waaraan je je hopelijk terug wat kan optrekken. Ik weet hoe het voelt om te denken en je af te vragen: Hoveel dieper kan ik nog vallen?? Volgens mij heb ik het diepste ter diepten nu wel gehaald....Maar dan plots heel onverwachts kunnen er toch weer fonkelingetjes te voorschijn komen . Die met goed geluk een lichtje mogen vormen en je een mooi moment kunnen bezorgen. Probeer daar ten volle van te genieten en probeer je daar wat aan vast te klampen!

Je bent niet alleen die vecht tegen haar of zijn demonen. We geven niet op en blijven er voor gaan. Samen sterk!!

vermoeidheid

Vermoeidheid, iets waar ik al jaren mee te maken heb. Sinds 2011 heeft het mij in zijn macht. Maar het psychisch ziek zijn heeft het er niet beter op gemaakt. Vermoeidheid, naar mijn ervaring went het niet, het haalt me helemaal onderuit. Momenteel heeft het mij weer helemaal gevloerd. Ik lig helemaal uitgeteld in de zetel. En het ergste is, ik heb helemaal niets speciaals gedaan. Alleen gisteren een namiddagje IKEA was zeker niet het beste plan. Veel te veel prikkels, veel te druk,...Mijn hoofd stond op springen. Gisteren dus ook maar weer vroeg mijn bed in en uitgeslapen. En toch heb ik het gevoel dat ik gewoon niet geslapen heb. Eind augustus moet ik naar de slaaparts in het UZA. Normaal wordt er dan een slaaponderzoek ingepland. Mijn psychiater wil mee op zoek gaan naar de oorzaak van die vermoeidheid. Ik hoop dat ze na zoveel jaar er eindelijk iets over kunnen zeggen. Ik had deze week anders gezien en andere plannen gemaakt. Dit is Michiel zijn laatste week vakantie. We hadden zoveel leuke dingen kunnen doen, maar nu moet ik proberen in deze week zoveel mogelijk te recupereren. Zodat ik het volgende week als hij werken is alleen aan kan. Hij is een grote hulp en een enorm grote steun, wat moest ik doen als ik hem niet had...

Vermoeidheid belemmerd je in heel wat dingen. Je zou zoveel willen doen, willen kunnen, maar je lichaam staat op de rem en vertikt het om een beetje gas mee te geven. Om een beetje mee te werken zodat je toch dingen kunt ondernemen die voor anderen als normaal worden beschouwd. Ik ben 27 jaar, maar vaak voelt mijn lichaam veel ouder aan. Door de vermoeidheid, maar ook door de pijn die ik dagelijks ervaar in mijn benen, rug en nek. Ok klaagpost uit! Ik ga nog wat verder uitzieken en bijslapen. Tot snel!

Enkele definities

07.07.2017

Normaal was vandaag de grote dag. De dag dat ik naar huis ging. Maar sinds woensdag zit ik met een viraal infectie die ik nog steeds aan het uitzweten ben. Koorts, warm/koud, keelpijn, slapjes voelen. Dus de vakantie die we gepland hadden hebben we ook moeten verzetten. Maar uitstel is geen afstel he. Dinsdag ga ik naar huis. Hopelijk ben ik dan helemaal hersteld en voldoende bekomen van al die vervelende virusjes.

Mentaal loopt het ook wat moeilijker. Soms geloof ik er gewoon niet meer in. Gisteren nog eens bij mijn trauma-psycholoog geweest. Zij zegt dat ik alles kan leren, maar dat het gewoon veel tijd vraagt omdat ik veel gewoontes heb vanaf mijn kindertijd om mezelf te beschermen Bv. mijn maskertje opzetten, om de leuke, lieve, grappige mama en tanti te zijn. Mij beter voordoen dan ik me voel. Het gebeurt gewoon automatisch. Maar dat is een van mijn vele valkuilen. Een andere therapeut zei ook dat ik moet beginnen met wie ik nu ben en waar ik nu sta en niet vanaf de persoon die ik wil zijn, want jammer genoeg lukt het momenteel niet om die te zijn. Mijn trauma-therapeut heeft heel veel verteld en ik weet dat ik heel veel ja heb geknikt, maar ik heb achteraf ook wel kunnen zeggen dat zeker niet alles is binnen gekomen en dat had ze ook door. Ik heb er ook een kort moment van dissosiciatie gehad. Ze probeert me er dan zo snel mogelijk uit te krijgen, met geuren, smaken, aanrakingen. Want elke dissosiciatie kan een trigger zijn en is een negatieve ervaring voor me.

Wat is een dissociatieve stoornis?

Een dissociatieve stoornis is een stoornis waarbij men zich afsluit van de werkelijkheid. Vaak is angst of een trauma de oorzaak hiervan, waarbij het nodig was als beschermingsreactie. Dit afsluiten kan nadien ook automatisch en plots opkomen, waardoor dit storend kan zijn voor het functioneren. Normale dissociaties komen vaak voor (zoals dagdromen), maar bij de dissociatieve stoornis gebeurt het dat men plots voor een lange tijd geestelijk niet meer bij het bewustzijn is.(www.vind-een-psycholoog.be)

Wat zijn paniekaanvallen?

Een paniekaanval is het plots opkomen van angst, paniek of onwel voelen. Vaak is de aanleiding niet duidelijk. Het overvalt je. De fysieke verschijnselen verschillen van persoon tot persoon, maar de meest voorkomende zijn benauwdheid, moeilijke ademhaling of hyperventileren, hartkloppingen, gevoeligheid voor prikkels (geluid, beweging, licht,...), zweten, duizeligheid, tintelingen in handen of voeten en soms misselijkheid of ijlheid. Vaak gaat dit gepaard met de angst om gek te worden, ziek te zijn of een nieuwe aanval te krijgen. Naarmate de paniekaanvallen meer voorkomen, wordt de angst voor herhaling groter. Dit heeft vaak vermijding van situaties tot gevolg.

Paniekaanvallen komen het vaakst voor in sociale situaties (op straat komen, in de winkel, op de bus of trein, samen eten met mensen, in grote massa's,...) of in situaties met gevaar of stress (verkeer, vliegtuig, te hoge werkdruk,...)

Paniekaanvallen kunnen deel uitmaken van een angststoornis. (www.vind-een-psycholoog.be)

Depressie symptomen

Wat zijn de symptomen van depressie? Wanneer ben ik depressief?

Depressie is een stemmingsstoornis. De lijn tussen je een tijd minder goed voelen en het kunnen spreken van een depressie is vaag. De intensiteit en ernst kan verschillen.

Men spreekt van een depressie wanneer je minstens 2 weken de meeste kenmerken van depressie ervaart bijna elke dag voor het grootste deel van de dag.

De meest voorkomende symptomen van depressie zijn:

- Interesse en plezier verliezen van alledaagse dingen

- Neerslachtigheid

- Weinig energie of moe zijn

- Negatief denken

- Slecht slapen of net moeilijk uit bed komen

- Verstoorde eetlust: minder eetlust of juist overdreven eetlust

- Rusteloos zijn of juist trager bewegen

- Moeilijk kunnen concentreren

- Geheugenproblemen

- Minderwaardig voelen

- Besluiteloosheid

- Schuldgevoel

Zelfmoordgedachten (www.vind-een-psychoolg.be)

Wat is een post traumatisch stress syndroom (PTSS)

Wanneer iemand een trauma meegemaakt heeft, is er kans op posttraumatische stress. Deze stress werd initieel veroorzaakt door het trauma, hoewel dit niet altijd zichtbaar is. Herbeleving van het trauma (door herinnering, nachtmerries,...), een verhoogde waakzaamheid, angst, depressieve gevoelens, woede of lichamelijke klachten zijn enkele manieren waarop PTSS zich uit. (www.vind-een-psychoolg.be)

taboe rond psychische aandoeningen

Blijf er niet alleen mee zitten!!

Even wat van me afschrijven. Mijn blog is intussen een mooi voorbeeld geworden, van de reden waarom er nog steeds zo een taboe rond heerst. Sommige mensen binnen onze maatschappij zien ons aan als aanstellers, zwakke, luie mensen. Dit is de reden waardoor vele onder ons zich schamen over hun ziekte. Ze verzwijgen het voor hun familie, vrienden,...Omdat zij niet onder deze noemers willen horen. Ze proberen zo lang mogelijk een masker op te houden en zich zo gelukkig en onbezorgd mogelijk te gedragen en overkomen. Wat hen jammer genoeg niet gaat helpen, maar hen steeds dieper en dieper gaat duwen. Op een gegeven moment kan je lichaam en geest dit niet meer aan en staat de vulkaan op barsten of erger nog barst hij helemaal uit. Daarom is het zo, maar dan ook zo belangrijk dat dit taboe onder handen genomen wordt. Zodat mensen met een psychische kwetsbaarheid niet langer alleen met hun problemen moeten rondlopen, maar hiermee buiten kunnen komen en de nodige hulp zoeken. Waarom kan onze samenleving zo hard zijn voor elkaar? M'n zou beter eerst eens in eigen boezem kijken voor men oordeelt over andere mensen. En opgepast want het is een ziekte als een ander en het kan iedereen overkomen. Deze aandoening is alleen heel moeilijk te begrijpen omdat er uiterlijk meestal niets te zien is en we niet in elkaars hoofd kunnen kijken. Ik wens dit niemand toe, zelfs men ergste vijand niet. Maar als ik bij de mensen moest horen die zoveel negatieve kritiek hebben op mensen met een psychische kwetsbaarheid (gelukkig behoor ik niet tot hen) zou ik bang krijgen. Bang dat die demonen mij ooit zouden overvallen. Want ik kan er niet mee naar buiten komen. Het zou een schande zijn. Ik die altijd al wijzend en neerbuigend naar hen heb gekeken. En nu zelf bij deze groep behoor. Wat ga je dan doen, wegkwijnen?

Onze wereld is zo verziekt, waaronder ook mensen van vlees en bloed vallen. Gelukkig niet allemaal!!! Er is nog respect voor anderen, maar jammer genoeg veel te weinig. Het leven zou er voor iedereen veel beter uitzien als we niet altijd rekening moeten houden met anderen hun oordelen. Dat we kunnen zijn wie we zijn en daardoor ook onze problemen, ziektes op tafel durven gooien en kunnen bespreken met onze omgeving en hulp zoeken. Een beetje meer empathie binnen onze wereld zou zeker mogen en elkaar benaderen op de manier waarop je zelf graag benaderd wordt. Het zou allemaal al stukken gemakkelijker zijn voor iedereen. Want geef toe altijd zo haatdragend zijn ten opzichte van anderen moet toch ook heel vermoeiend zijn?

Daarom deze blog, om het topje van de ijsberg over taboe een beetje te helpen smelten. Heb je een probleem, voel je je al even niet meer goed in je vel ...Zoek hulp. Hoe sneller je erbij bent, hoe kleiner de demonen blijven en sneller uitgeroeid worden. Veel moed en enorm veel sterkte!! Niet alleen voor mensen met een psychische beperking maar voor iedereen die het op deze moment moeilijk heeft.

meedraaien in het drukke leven

Ons Gusje tijdens zijn huwelijk. Zo mooi!

Ik heb een enorm druk weekend achter de rug. Ik kan er nu pas overschrijven, want gisteren heb ik een hele dag geslapen. Vrijdagochtend ben ik om 9u richting Retie vertrokken. Onze Gus ging trouwen met zijn liefje. Het was geweldig schattig!! Zaterdag zijn onze beste vrienden getrouwd. Michiel was getuige van de bruidegom. Om 9u30 begon onze drukke, maar geweldig mooie dag. Nog nooit zo een mooi trouwfeest gezien. Alles tot in de puntjes in orde. Voor mij was het wel heel vermoeidend. Heel veel prikkels waardoor mijn brein overuren draaide. Ook was het voor mij een dubbele dag. Super blij dat we een hele dag mochten meegenieten van het stralend bruidspaar. Maar het was ook 10 juni.

Na de eerste echo tijdens mijn zwangerschap van onze Gus, was 10/06/2014 de datum waarvoor hij uitgeteld was. Het klinkt misschien zo stom, maar voor mij is dit toch nog steeds een moeilijke dag. Hij is voor mij dan ook die zaterdag voor de tweede keer 3 jaar geworden. Het is ook een dag waar de herinneringen heel levendig zijn. Doordat we nu aan een heel drukke en mooie dag mochten deelnemen heeft dit mijn gedachten wel wat kunnen verzetten.

Zondag was het dan ook nog schoolfeest van onze kleine man. Hij heeft heel flink meegedanst. Ik was weer maar eens een super trotse mama. Na een tijdje werd het me echt wel te veel. Het was er heel druk en veel te veel prikkels. Wanneer ik het dan moeilijk krijg is elke prikkel er te veel aan. Op een gegeven moment wist ik ook gewoon dat ik moest vertrekken, want ik kon het trillen en het klappertanden niet meer tegenhouden. Dat wil zeggen dat ik weer maar eens over mijn grenzen ben gegaan. Ik vind het zo moeilijk en zo zwaar om elke keer terug geconfronteerd te worden met de realiteit. Ik kan het drukke leven, zoals ik vroeger altijd leefde niet meer aan. Ik zou het zo graag willen, kunnen meedobberen met de andere in onze maatschappij. Maar mijn lichaam en geest kunnen al die indrukken niet verwerken. Waardoor ik heel snel vermoeid ben en lichamelijke klachten krijg zoals het rillen en klappertanden, pijnlijke benen. En mijn hoofd begint me dan ook meermaals in de steek te laten.

Om 17u ben ik dan ook terug vertrokken naar Zoersel, en tot nu heb ik bijna niets anders gedaan dan geslapen. Het weekend zat vol leuke, prachtige dingen, maar trop is trop zeker?

Ik vind het echt heel hard om telkens te moeten merken dat ik niet meer alles kan zoals vroeger. Overal aan deelnemen zonder moeite. Nu is alles een opgave...Ik hoop dat hier nog verbetering in komt en dat ik snel leer mijn eigen grenzen te bewaken. Mijn gezondheid gaat voor. Meer aan zelfzorg doen.

Ok genoeg voor vandaag. Seffens een bezoekje langs de psychiater, daarna shiatsu en dan nog therapie. En tussendoor zal het rusten, rusten, rusten worden.

Automutilatie

niets is momenteel pijnlijker dan de dagelijkse innerlijke pijn.

Nooit gedacht dat dat ergens in mij verscholen zat. Mezelf pijnigen...Ik kon het nooit snappen waarom mensen dit deden. Tot ik er zelf mee in aanraking kwam. In het begin toen alles begon, beet ik al wel eens in mijn hand tijdens een aanval om me terug tot het hier en nu te krijgen. Maar zelf zag ik dit niet echt als automutileren op dat moment. Het werd een automatisme, als ik me voelde wegzakken en de innerlijke pijn toe nam, beet ik mezelf om terug in de realiteit te komen. Later tijdens een volgende opname op een andere afdeling werd ik helemaal alleen gelaten tijdens mijn paniekaanvallen. Wanneer dit me in de leefruimte overviel werd ik naar mijn kamer gesleurd en op bed gesmeten. De deur werd gesloten. Ik voelde me net een beest dat in haar kot werd gezet als straf. Ik geraakte er moeilijk zelf uit en daardoor duurde de aanvallen ook extra lang. Extra vermoeiend, extra veel pijn. Tot ik het in mijn hoofd kreeg om mezelf te snijden. Door die pijn werd ik uit mijn aanval gerukt en kwam ik stilletjes terug in het hier en nu terecht. Pijn deed het niet, toch zeker niet zoveel als de innerlijke pijn, maar toch hielp het mij. Dat was het begin van het krassen. Na maanden heb ik me dit zelf afgeleerd. In de plaats van te krassen was ik begonnen met roken. Ik roken??? Ik was zo een anti-rookster. Maar voor mij was alles beter dan al die littekens op gans mijn lijf. Nu damp ik nog steeds elektronisch. Een tijdje geleden heb ik het even kunnen laten, maar als ik het lastig heb is daar toch weer de drang om te krassen, dus toch maar terug gegrepen naar de elektronische sigaret. Ik weet als ik ooit terug wat mer stabiliteit heb in mijn leven dat ik sterk genoeg ben om ook die elektronische sigaret te laten vallen. Oordeel niet over mensen die automutileren. Je kent hun achtergrond niet. Het is zeker geen aandachtstrekkerij. Het is een manier om de innerlijke pijn voor even wat te verzachten. Ik ben voor mezelf enorm blij dat ik een alternatief gevonden heb. Al ben ik er niet trots op dat het roken is....

Brief aan mezelf

Onderstaande brief heb ik een jaar geleden naar mezelf geschreven. Geschreven vanuit mijn vroedvrouwrol. Wat ik zou zeggen tegen een patiënt of vriendin die hetzelfde als mij heeft meegemaakt.

Liefste Stefanie,

Ik wil je eventjes een hart onder de riem steken, je steunen en er zijn voor jou in deze moeilijke periode. Twee jaar geleden, wat een helse nachtmerrie, 13 april 2014. Alles ging mis waar je bang voor was. Je ideale scenario werd in 1000 stukken verscheurd. Je vermoedens werden werkelijkheid. Iedereen zei nog dat het zo typisch is dat dit jou moest overkomen. Maar weet Stefanie, dit is niet typisch. Het hoeft niet altijd zo te zijn bij jou, als je iets doet. Je doet steeds alles om een goed persoon te zijn. Een goede dochter, een goede zus, een goede vrouw, een goede vriendin en zeker niet te vergeten een goede mama voor Gus. Je hebt gevochten en alles gedaan voor jullie kleine man. Vanaf het moment dat je zwanger was, heb je op alles gelet, met alle regeltjes rekening gehouden, misschien zelfs iets te gefocust op hoe het zou moeten gaan. Hoe je het uitlegt aan je patiënten, maar dan deed jij het weer extremer. Je was bang en had misschien wel een voorgevoel dat het mis zou gaan en dus niet hoe je het in gedachten had. Ik weet dat je je enorm schuldig voelt om alles wat er gebeurd is. Maar Stefanie diep vanbinnen moet je toch weten dat jij hier niets aan kon doen. Je hebt alles gedaan wat je kon doen.

Je hebt gerust thuis, je bloeddruk genomen, in het ziekenhuis strikte bedrust en bijna geen bezoek. Je was toen al zo ziek en nog klaagde je niet en wou je ervoor blijven gaan. De 34 weken moest en zou je halen. Omdat je weet dat dan de kansen voor jullie kleine man steeds groter werden.

Plots ging alles heel snel achteruit, je had zelf geen grip meer op de situatie. Maar je klaagde niet en ging de strijd aan. Je hield je sterk voor jezelf, voor Michiel en voor de ongeboren Gus. Je hebt zoveel dingen moeten ondergaan. Gevochten voor je eigen leven en het leven van Gus. Vergeet niet dat jij je leven bijna echt gegeven hebt aan je kind. Je had dit niet in de hand lieve meid. Je hebt het nu heel moeilijk, en je hebt enorm veel schuldgevoelens, maar weet dat dit niet nodig is, jij hebt alles gedaan voor je kind. Hem en jezelf in leven gehouden, gekolfd en borstvoeding gegeven een jaar aan een stuk. Alles doe je voor je kleine hartendief. Maar ben nu even eerlijk naar jezelf. Je hebt geen schuld! Je bent jezelf al die tijd voorbij gelopen, nam geen tijd voor jou verdriet. Daarom heb je nu de tijd nodig om eindelijk je verdriet te leren toelaten. Ga ervoor, vecht terug, je kan het!!

Dikke knuffel,

Stefanie xx

Moeilijk onderwerp

01.06.2017

Ik wil het vandaag even hebben over een moeilijk te bespreken onderwerp. Suïcidaal zijn of neiging hebben tot zelfdoding. Een onderwerp waar een enorm groot taboe rond heerst en dat vaak gewoon in de doofpot gestoken wordt.

Ik ben zelf sinds een kleine twee jaar ook suïcidaal. Dit wil niet perse zeggen dat ik niet wil leven. Ik wil gewoon niet verder leven op de manier hoe het nu gaat. Ik wil rust in mijn hoofd en van de psychische en lichamelijke pijn af.

Het is geen onderwerp waar je graag over praat. Je schaamt je er voor. Je wilt zo niet zijn. Je wilt ook gewoon terug gelukkig en gezond zijn. Een zo normaal mogelijk leven hebben, maar wat is normaal....

Voor mij is het gevaar dat dit gebeurt in een dissociatie. Dus wanneer ik niet meer in het hier en nu leef. Dan beland ik in een tunnel en op het einde van die tunnel is er voor mij nog maar een doel. Wanneer ik in die tunnel zit, leef ik op automatisch piloot. Alles wat er ronddom mij gebeurt komt niet meer binnen. Achteraf kan ik me hier ook niets meer van herinneren.

Het is raar...langs ene kant is er die doodswens omdat je niet meer wilt leven op deze manier en langs de andere kant heb ik enorm veel bang voor de dood en zeker als dit zou voorvallen op onverwachte momenten.

Begrijp me niet verkeerd aub. Natuurlijk wil ik mijn zoontje zien groot worden en samen verder een gelukkig en gezond leven hebben. Ik zou echt niet liever willen. Voor mijn omgeving, maar zeker ook voor mezelf. Maar soms weet je het gewoon niet meer doordat je zo in de war bent en in de knoop zit met jezelf. Niemand zou dit echt willen.

Waarom deze blog?

Sommige onder jullie zullen zich afvragen waarom ik deze blog gestart ben. Ten eerste, helemaal voor mezelf. Tijdens mijn opname ben ik gestart met schrijven. Ik merkte dat ik op deze manier mijn emoties kon verwoorden. Ik ben een echte babbeltrien, maar als het over mijn emoties ga, klap ik dicht en krijg ik niets gezegd. Dus voor mij was dit een verlossing. Eindelijk een manier gevonden om mijn gevoelens en gedachten te delen. Tijdens die twee maanden dat ik thuis was, heb ik niet geschreven. Hierdoor bleef ik met mijn gevoelens vastzitten. Daarom deze blog. Ik kan delen en ik weet dat iedereen die wil meelezen, kan meelezen en dus ook nieuwe verhalen verwacht. Dit zet mij aan om te schrijven.

Ook vind ik het belangrijk om te kunnen zijn wie ik ben. En mijn psychische kwetsbaarheid is een deel van mij. Ik schaam me hier niet om en ik vind het enorm jammer dat hier nog steeds een taboe rond hangt. Vele onder ons durven daar niet voor uitkomen, want wat zullen de andere wel niet denken. Dit vind ik een heel normale reactie. Er is zoveel onbegrip voor dit onderwerp binnen onze maatschappij en al snel worden wij als profiteurs en aanstellers aanzien. Die mensen die zo denken, zouden mijn ziekte eens voor een dag mogen overnemen. Het zal hen niet meevallen. Ik begrijp, je ziet aan ons niets en dat maakt het zo moeilijk. Ook wil het niet zeggen, dat wanneer je depressief bent dat je je continue slecht voelt. Je hebt ook goede of betere momenten. Gelukkig maar, anders was dit echt niet vol te houden. Aub oordeel dan niet, maar laat ons genieten van onze betere momenten. Dus ik hoop dat ik op deze manier een kleine bijdrage kan leveren om het taboe rond psychische kwetsbaarheid te doorbreken.

Ook wil ik een steun zijn voor andere en zij zijn ook weer een steun voor mij. 1/3 van de bevolking krijgt met psychische klachten te maken. Ik vind dit enorm veel. Ik hoop dat andere er niet alleen mee blijven zitten, maar dat ze op tijd hulp zoeken. Hoe sneller je erbij bent, hoe beter.

Voor mij is dit weer een nieuwe start, een nieuw begin. We gaan er terug voor en hopelijk krijg ik die demonen, dat monster in mij klein.

Lala leven

Onderstaande tekst heb ik eens geschreven voor een opdracht tijdens therapie:

Lala leven. Wat is het leven? Wat is het doel om te leven? Ik moet leven, maar heb niet gekozen voor dit bestaan.

Het leven kan zo mooi zijn, wordt me gezegd. De bloemetjes, de bijtjes, lachende mensen, zingende vogeltjes,... Maar wat als je niet tot die lachende mensen behoort, is dan het leven ook nog zo mooi?

Zingend door het leven gaan...Jaren heb ik het gedaan, geprobeerd. Een masker opgezet om toch maar te laten uitschijnen dat ik tot de lachende mansen behoor, mij goed voel binnen deze maatschappij. Tot mijn zingend bestaan verder en verder begon te barsten...Het lukt niet meer om mijn leven te leven...

Dat is mijn lala leven.

13

Gelukkig ben ik hierdoor ook wel gaan geloven in geluksbrengertjes. Hopelijk gaan ze snel hun werk doen...

Hoe het getal "13" mijn leven mee ging bepalen. Voor veel mensen gaat dit enorm raar klinken en vele begrijpen het ook niet, maar ik ga mijn best doen om het een beetje duidelijk te krijgen. Ik ben op 13 maart geboren. Sinds mijn geboorte, heb ik vele watertjes doorzwommen. Vele kleine en enkele grotere. Ons mama en papa hebben afgezien met mij. Toen ik ongeveer een half jaar was heb ik een hersenprikkeling gehad, op mijn jaar ben ik met mijn hoofd op punt van radiator gevallen, een schedelbarst...als er zieken waren, was ons Stefanieke er altijd bij. Bij mijn familie kwam de vraag toen al eens opspelen of de dertiende dan toch onheil bracht. Ook al zijn ze bij ons nooit bijgelovig geweest. Mijn verdere kinder- en jeugdjaren ben ik heel veel ziek geweest. Elk jaar kwam ik wel een of meermaals in het ziekenhuis terecht. Je kon zeggen dat ik bijna beter een abonnement kon nemen op pediatrie en spoed. Ook heb ik veel blessures gehad, de gekste op kop. In huis gevallen, mijn scheenbeen gebroken...een skibreuk noemde ze het. Enzo kan ik nog even doorgaan. Vaak werd er al zwanzend gezegd, zou de dertiende er toch iets mee te maken hebben? Ons Stefanie heeft altijd pech...

Zelf ben ik het echt op mij beginnen te nemen op mijn 13 jaar. Ik ben geboren voor het ongeluk, maar nog erger ik breng ongeluk. Toen ik 13 jaar was en we naar huis fietsten van school, is een vriendinnetje van me onder een vrachtwagen terecht gekomen. Ze heeft super hard gevochten en heeft vele grote stappen moeten zetten om te geraken, waar ze nu is geraakt. Ik ben super trots op haar. Een sterke madam! De schuld van dat ongeval heb ik van het begin helemaal op mij genomen. We fietsten met een heel grote groep naar en van school. Op een gegeven moment, was iedereen afgedraaid, Behalve C., K. En ik. C. En ik fietsten vanvoor van die grote groep en K. vanacher, waardoor er toch enkele meters tussen ons in lag. Ik riep naar achter dat K. Een beetje gas moest bijgeven dan kon ze verder met ons. K. Is harder beginnen fietsen. Ze woonde toen in dezelfde straat als mij. Toen we aan onze straat aankwamen en we een drukke straat moesten oversteken, bleef ik nog wat kletsen met C. Op dat moment stak K. over. Ik keek achteruit en wou nog te roepen dat ze moest wachten en ik mee door reed, maar op dat moment werd ze gegrepen door die camion. Een beeld in mijn geheugen gegrift. Als ik K. niet had geroepen om wat harder te fietsen, was ze enkele seconden later aan onze straat aangekomen en was dat niet gebeurd. K. Is ook op een dertiende geboren...Ik kreeg een afkeer van het getal dertien. De radio, tv,... mocht niet op volume 13 staan, als het de dertiende van de maand was, had ik bang dat er iets ging gebeuren en zeker als het een vrijdag was. Zelf heb ik het op lichamelijk vlak ook nog te verduren gehad. Voor mezelf vond ik het niet zo erg, maar voor mijn omgeving wel, want ik was hen telkens tot last.

Ik heb bijna geen enkel chirokamp meegemaakt zonder ziekte of zonder blessures. Als er iets leuks te doen was waar ik naar uit keek, was ik ziek en kon ik er niet heen. Op vakantie kwam ik altijd iets tegen, zelfs een kleine week van onze huwelijksreis heb ik in bed doorgebracht. Ziek, of een beet van ee insect, waar ik het vuur door kreeg. Altijd iets. Meestal iets banaals, maar gewoon normaal kon het met mij nooit niet lopen en het ergste ik verbrodde het dan telkens voor mijn reisgenoten. Als ik mee deed aan de froemel (begeleide activiteiten in de vakantie) kwam de begeleiding persoonlijk bij ons thuis langs om te vragen wat ze moesten doen als me die dag iets overkwam. Dit zijn allemaal kleine dingen die mij meer en meer opvielen gedurende de jaren.

Na mijn middelbaar, ben ik voor vroedvrouw gaan studeren. Een roeping, een droomjob, iets wat ik kei graag wou!

Bij de bevalling van de twee jongste van mijn zus ben ik bij geweest. Ze zijn beide vlak na de geboorte op de couveuse beland. Onze T. had klaplongetjes en is op een gegeven moment naar UZ Leuven overgebracht. Ik stak het op mij. Als ik er niet bij was geweest, had hij een goeie start kunnen maken. Ik geef negatieve energie door, waardoor het een invloed heeft op mijn omgeving. Toen mijn zus vroeg om bij haar volgende bevalling ook aanwezig te zijn, werkte ik zelf al als vroedvrouw. Toch heb ik er even bij stil gestaan of het wel een goed idee was. Maar het was extra speciaal, want ik werd meter van dit wondertje en ik waagde het erop. Ook hij kwam op de couveuse terecht, aan de beademing. Toeval? Voor mij niet, ik had er gewoon niet bij mogen zijn, dan was dit niet zo gegaan.

Ik en mijn omgeving zwanste er vaak over. Als ons Steff erbij is, gebeurd er altijd wel iets negatief of ons Steff heeft toch altijd pech... Ik lachte vrolijk mee, maar eigenlijk ben ik dit gedurende de jaren echt gaan geloven. Wat ik helemaal niet op mijn familie of vrienden wil steken, want ik grapte er altijd als eerste over.

In 2013, zwanger van ons eerste kindje. Enorm veel zwangerschapskwaaltjes, heel veel moeten overgeven, maar ach dat hoorde erbij en als ons kindje het maar goed deed, dat was het belangrijkste. Ik ben op 31 weken bevallen van ons zoontje Gus. Op 13/04 werd ik van Turnhout doorgestuurd naar Leuven. Een dertiende?! Nee dit was geen toeval. Gelukkig is hij 's nachts pas geboren op 14/04 om 01u08. Ik nam al de schuld op mij. Onze Gus heeft moeten vechten vanaf het eerste moment, omdat ik zijn mama ben. Ik had van te voren moeten nadenken en moeten weten dat ik niet aan kindjes moest beginnen, want ik wist toch wel dat ik dit niet tot een goed einde ging brengen, ook dit werd doorgegeven via mijn omgeving dat dit weer wel heel typisch is. Verder ga ik het nu nog niet hebben over mijn bevalling. Later ga ik het hier nog uitgebreid over hebben.

Op deze manier is het getal 13 mijn leven gaan bepalen. Op een gegeven moment wou ik geen mensen meer toelaten, zou hen alleen maar ongeluk brengen. Het zit diep geworteld en draag dit al jaren met mij mee. Mezelf hiervan verlossen, is nog een hele opdracht, maar hoop dat ik er in slaag. Hoe weet ik ook nog niet, maar ik hoop dat het begin gemaakt is door het hier neer te schrijven...